Ανάβοντας το φως της ελπίδος
Για χιλιάδες Αγίους των Τελευταίων Ημερών στη Βραζιλία, το Ταμείο Συνεχούς Εκπαιδεύσεως είναι μία ευλογία που αλλάζει ζωές.
Όταν ο Ντίλσον Μασιέλ ντε Κάστρο ο νεότερος έχασε τη δουλειά του στο Σάο Πάολο, εκείνος και η σύζυγός του μετακόμισαν στο Ρεσίφε, μία μεγάλη πόλη με λιμένα στη βορειοδυτική Βραζιλία, ούτως ώστε να ζήσουνε με τους γονείς του. Παρά την εμπειρία του Ντίλσον στη βιομηχανία τηλεπικοινωνιών, η μόνη εργασία που μπόρεσε να βρει στο Ρεσίφε ήταν μία σειρά από μικροδουλειές.
«Τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα για μας τότε», ενθυμάται ο Ντίλσον. Οι δυσκολίες τους πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο, όταν το ζεύγος έχασε τα πάντα που είχαν σε μία πλημμύρα.
Σε εκείνο το χαμηλό επίπεδο, ο Ντίλσον, ο οποίος είχε υπηρετήσει στη Νότιο Ιεραποστολή του Σάο Πάολο της Βραζιλίας, συνάντησε τον Πρεσβύτερο Γκούτενμπεργκ Άμοριμ, ένα Μέλος των Εβδομήκοντα και διευθυντή ινστιτούτου και θρησκείας, για να μιλήσουν σχετικώς με τη σταδιοδρομία και τις εκπαιδευτικές επιλογές. Καθώς ο Ντίλσον συζητούσε για τα ενδιαφέροντά του, έλαβε την πνευματική προτροπή να μελετήσει ιατρική. Χάριν του τότε νέο-εφαρμοσθέντος Ταμείου Συνεχούς Εκπαιδεύσεως της Εκκλησίας, το 2003 ο Ντίλσον μετέτρεψε αυτήν την προτροπή σε επάγγελμα, παρακολουθώντας ένα 18μηνο τμήμα νοσηλευτικής.
«Χωρίς τα κεφάλαια, θα μου ήταν αδύνατον να παρακολουθήσω τα μαθήματα που χρειαζόμουν», λέγει ο Ντίλσον, ο οποίος εργάζεται για ένα δημόσιο νοσοκομείο στο Ρεσίφε. Ομοίως, η σύζυγός του, η Αλεξάντρα, δεν θα ήταν εις θέσιν να πάρει δάνειο, προκειμένου να πληρώσει για την εκπαίδευση που χρειαζόταν να γίνει δασκάλα.
«Πριν από έξι χρόνια ήμαστε άνεργοι», λέγει ο Ντίλσον. «Το Ταμείο Συνεχούς Εκπαιδεύσεως ήταν απαραίτητο για όλα όσα μπορέσαμε να επιτύχουμε. Άλλαξε τη ζωή μας».
Μία απάντηση από τον Κύριο
Όταν τα μέλη της Εκκλησίας στη Βραζιλία περιγράφουν το Ταμείο Συνεχούς Εκπαιδεύσεως, δεν μπορούν παρά να χρησιμοποιήσουν υπερθετικό βαθμό: miraculoso [θαυμαστό], inspirado [θεόπνευστο], maravilhoso [θαυμάσιο]. Και αυτό γιατί τα κεφάλαια επιτυγχάνουν αυτό που ο Πρόεδρος Γκόρντον Χίνκλι (1910–2008) προέβλεψε ότι θα γινόταν: «Θα γίνει μία ευλογία σε όλους των οποίων αγγίζει τη ζωή—στους νέους άνδρες και τις γυναίκες, στις μέλλουσες οικογένειές τους, στην Εκκλησία που θα ευλογηθεί με τη δυνατή τοπική τους ηγεσία» και θα ανυψώσει «χιλιάδες από το τέλμα της φτώχιας στο ηλιακό φως της γνώσεως και της ευημερίας».1
Όταν ο Πρόεδρος Χίνκλι ανακοίνωσε το πρόγραμμα, οι ηγέτες της Εκκλησίας όπως ο Πάουλο Γκραλ, διευθυντής περιοχής των σεμιναρίων και ινστιτούτων θρησκείας στη Βραζιλία, πάλευαν με τις ανησυχίες σχετικώς με την εκπαίδευση και την απασχόληση Βραζιλιανών Αγίων των Τελευταίων Ημερών—ειδικώς νέων επιστρεψάντων ιεραποστόλων.
«Όμως δεν είχαμε μία απάντηση μέχρις ότου ο Κύριος απεκάλυψε στον Πρόεδρο Χίνκλι ότι θα έπρεπε να καθιερώσουμε αυτό το υπέροχο ταμείο», λέγει ο αδελφός Γκραλ. «Κατά το παρελθόν, πολλοί εκ των νέων μας επέστρεφαν από την ιεραποστολή τους χωρίς να είναι εις θέσιν να σπουδάσουν και να ακολουθήσουν ένα επάγγελμα. Τώρα γνωρίζουν ότι, όταν επιστρέψουν, το ταμείο είναι εκεί, εάν το χρειασθούν. Είναι μία μεγάλη ευλογία και όφελος για τους νέους. Δίδει ελπίδα».
Σχεδόν 10.000 Άγιοι των Τελευταίων Ημερών στη Βραζιλία επί του παρόντος βασίζονται επί των δανείων από το Ταμείο Συνεχούς Εκπαιδεύσεως, προκειμένου να διευρύνουν την εκπαίδευσή τους, και με τη σειρά, τις προοπτικές εργασίας. Η Βραζιλία έχει δυνατή οικονομία και οι ευκαιρίες αφθονούν για τους μορφωμένους—ειδικώς όταν η εκπαίδευση συνδυάζεται με τις αρετές που αναπτύσσουν οι νέοι στο ιεραποστολικό πεδίο.
Ανοίγοντας θύρες
Ο Πρεσβύτερος Πέντρο Πένχα, Μέλος Ευρύτερης Περιοχής-Μέλος των Εβδομήκοντα και διευθυντής του Ινστιτούτου θρησκείας του βορείου Ρεσίφε, λέγει ότι οι επιστρέψαντες ιεραπόστολοι έχουν τα προσόντα που θέλουν οι εργοδότες. «Οι θύρες ανοίγουν γρήγορα σε επαγγελματικές ευκαιρίες χάριν της εμπειρίας, των συνηθειών μελέτης, της εμφανίσεώς τους και της κοσμίας διαγωγής τους», λέγει. «Προάγονται γρήγορα και η διαγωγή τους ελκύει ανθρώπους στην Εκκλησία».
Αφού τελείωσε την υπηρέτησή του στη Βόρειο Ιεραποστολή του Σάο Πάολο της Βραζιλίας το 2002, ο Ρικάρντο Αουρέλιο ντα Σίλβα Φιούζα χρησιμοποίησε ένα δάνειο από το Ταμείο Συνεχούς Εκπαιδεύσεως, προκειμένου να αποκτήσει ένα δίπλωμα, ύστερα από τετραετή φοίτηση, στη διοίκηση επιχειρήσεων.
«Το ταμείο με βοήθησε να αναπτυχθώ, να προετοιμασθώ για την εργασία και τον γάμο και να υπηρετήσω καλύτερα στην Εκκλησία», λέγει ο Ρικάρντο. Όπως πολλοί αποδέκτες του Ταμείου Συνεχούς Εκπαιδεύσεως, του προσεφέρθη εργασία προτού καν πάρει το δίπλωμά του. «Το ταμείο αποτελεί μία ευλογία στη ζωή μου. Είμαι ευγνώμων που πληρώνω μηνιαίως το δάνειό μου, ούτως ώστε άλλοι άνθρωποι να μπορέσουν να χρησιμοποιήσουν επίσης το ταμείο».
Στην ιεραποστολή του, ο Ρικάρντο έμαθε να ομιλεί στους ανθρώπους, να μελετά σκληρά και να υπακούει—χαρακτηριστικά που τον έκαναν καλό μαθητή και υπάλληλο.
«Πολλοί εκ των καθηγητών μου έλεγαν ότι υπάρχει κάτι διαφορετικό σε εμένα, που δεν μπορούσαν να το εξηγήσουν», λέγει ο Ρικάρντο, ο οποίος εργάζεται στη διοικητική μέριμνα για μία εταιρεία στο Πορτ Σουάπε, νοτίως του Ρεσίφε. «Τους είπα ότι ήταν χάριν των θρησκευτικών μου αρχών». Αυτή η απάντηση οδήγησε τον Ρικάρντο σε ευκαιρίες να ομιλήσει με τους καθηγητές του και άλλους σχετικώς με την Εκκλησία.
Ο Μαουρίσιο Αραούχιο, ένας εκ των πρώτων Βραζιλιανών επιστρεψάντων ιεραποστόλων, ευλογημένος από το Ταμείο Συνεχούς Εκπαιδεύσεως, προσθέτει: «Με την ανάπτυξη της σταδιοδρομίας μου, έχω περισσότερες ευκαιρίες να επηρεάζω τους ανθρώπους με το παράδειγμά μου. Ενίοτε οι άνθρωποι μου λέγουν: ‘Ε, είσαι διαφορετικός. Είσαι πιστός στη σύζυγό σου. Ζεις σύμφωνα με όσα λέγεις’. Επωφελούμενοι από το Ταμείο Συνεχούς Εκπαιδεύσεως και κάνοντας αυτό που μας αναλογεί, λαμβάνουμε ευλογίες και ευλογούμε άλλους».
Ο Μαουρίσιο, ο οποίος υπηρέτησε στην Ιεραποστολή Ρίο ντε Τζανέιρο της Βραζιλίας, στα τέλη της δεκαετίας του 1990, έλαβε μία σειρά προαγωγών από τότε που ολοκλήρωσε ένα πρόγραμμα διαχειρίσεως σχέσεων πελατών, το οποίο χρηματοδοτήθηκε από το Ταμείο Συνεχούς Εκπαιδεύσεως από τις πωλήσεις σε αρχηγό ομάδος, στη διοίκηση, στο συμβούλιο διευθυντών μίας διεθνούς εταιρείας για την εκπαίδευση της διαχειρίσεως του χρόνου στο Σάο Πάολο.
«Το Ταμείο Συνεχούς Εκπαιδεύσεως είναι εμπνευσμένο από τον Θεό», λέγει. «Το ταμείο ήταν το κλειδί που χρειαζόμουν, για να ολοκληρώσω την εκπαίδευσή μου και να προχωρήσω στη σταδιοδρομία μου».
Μία καλή επένδυση
Αν και ο Γκαμπριέλ Σαλομάο Νέτο δεν είναι Άγιος των Τελευταίων Ημερών, αισθάνεται εξίσου ευλογημένος από το Ταμείο Συνεχούς Εκπαιδεύσεως. «Είναι σπουδαίο αυτό που κάνει η εκκλησία σας», λέγει, ομιλώντας για πολλούς εργοδότες στη Βραζιλία.
Ο κος Νέτο, διευθυντής και συνιδιοκτήτης μίας μεγάλης εταιρείας αυτομάτων μηχανών πωλήσεως στο Σάο Πάολο, έχει λόγο να είναι ευγνώμων. Εντυπωσιάσθηκε τόσο πολύ με τα προσόντα του μέλους της Εκκλησίας Σίλβια Πάρα, η οποία απέκτησε δίπλωμα στη διοίκηση επιχειρήσεων με τη βοήθεια δανείου από το Ταμείο Συνεχούς Εκπαιδεύσεως, που την προσέλαβε ως γραμματέα διευθύνσεως.
«Μας αρέσει η δουλειά που κάνει. Εργάζεται σκληρά και είναι ικανή. Πιστεύουμε σε εκείνη και την εμπιστευόμαστε», λέγει ο κος Νέτο. «Η επένδυση που έκανε η εκκλησία σε εκείνη, έχει αποδώσει οφέλη—για εσάς, για εκείνη και για εμάς».
Ευγνώμων για το Ταμείο Συνεχούς Εκπαιδεύσεως και για το γεγονός ότι είναι μέλος στην Εκκλησία, η Σίλβια διδάσκει μαθήματα Αγγλικών στον τομέα της στο Σάο Πάολο τόσο σε μέλη όσο και σε μη μέλη. «Όπως έχω λάβει», λέγει, «θέλω επίσης να δώσω».
Όπως υποδεικνύει η επιτυχία της Σίλβια, οι νέοι άνδρες δεν είναι οι μόνοι που επωφελούνται από το Ταμείο Συνεχούς Εκπαιδεύσεως στη Βραζιλία. Για οικονομικούς λόγους, πολλές Αγίες των Τελευταίων Ημερών στη Βραζιλία αναζητούν επίσης απασχόληση.
«Οι περισσότερες γυναίκες στη Βραζιλία εργάζονται, όχι επειδή θέλουν ένα νέο αυτοκίνητο ή ακριβά ρούχα, αλλά αντιθέτως από ανάγκη», λέγει η Λόριβαλ Βιάνα ντε Αγκουίρα, διευθύντρια του κέντρου εξευρέσεως απασχολήσεως της Εκκλησίας στην Κουριτίμπα, στη νότιο Βραζιλία. «Θέλουν η οικογένειά τους να τρώει καλύτερα και τα παιδιά τους να έχουν επαρκή ένδυση και μόρφωση με ποιότητα».
Μεγαλύτερη ευτυχία, δυνατότερες μαρτυρίες
Η Κέιτι ντε Λίμα Αχμέντ και η Βιβιάνα Τόρες Νογκουέρα πάλευαν για να τα καταφέρουν, αν και οι σύζυγοί τους εργάζονταν σκληρά για τις οικογένειές τους. Και για τις δύο, το Ταμείο Συνεχούς Εκπαιδεύσεως ήταν μία μεγάλη ευλογία.
Τα λιγότερο ενεργά μέλη από την οικογένεια της Κέιτι εξέφραζαν αμφιβολίες, εντούτοις, όταν εγγράφηκε σε ένα 18μηνο πρόγραμμα ασφαλείας τεχνικών. Όμως αρίστευσε στις σπουδές της και της προσεφέρθη μία πλήρους απασχολήσεως θέση στον τομέα της το 2007.
«Το ταμείο έκανε περισσότερα από το να με βοηθήσει απλώς να εκπαιδευθώ και να αποκτήσω απασχόληση· με βοήθησε επίσης να αισθανθώ καλύτερα για τον εαυτόν μου και να αποκτήσω περισσότερη πεποίθηση στις ικανότητές μου», λέγει η Κέιτι, μία εκ των πρώτων γυναικών, η οποία προσελήφθη να διενεργεί επιθεωρήσεις ασφαλείας, εκπαίδευση και εφαρμογή από μία εταιρία στο Σάο Χοσέ ντος Πινχάις, κοντά στο Κουριτίμπα. «Αυτό το εμπνευσμένο πρόγραμμα έφερε στην οικογένειά μας μεγαλύτερη ευτυχία και δυνατότερες μαρτυρίες», λέγει εκείνη.
Οι γονείς και τα αδέλφια της Κέιτι, εντυπωσιασμένοι από την επίδοση και την αποφασιστικότητά της και από το πώς το Ταμείο Συνεχούς Εκπαιδεύσεως ευλόγησε την οικογένειά της, επαναδραστηριοποιήθηκαν στην Εκκλησία. «Θυμήθηκαν ότι η Εκκλησία υψώνει τα άτομα και τα βοηθά να αναπτυχθούν με πολλούς τρόπους—όχι μόνον πνευματικώς, αλλά επίσης με όλους τους σημαντικούς τρόπους που ισοδυναμούν με την πλήρη ζωή», λέγει εκείνη.
Η Βιβιάνα και ο σύζυγός της, Ραφαέλ, μετακόμισαν προς αναζήτησιν οικονομικών ευκαιριών από την Κολομβία στο Μανάους, ένα σημαντικό βιομηχανικό κέντρο στη βόρειο Βραζιλία, το 2002. «Η προσευχή, τα οικογενειακά συμβούλια, η καθοδήγηση από τους ηγέτες της ιεροσύνης και τα μαθήματα εργαστηρίου καριέρας μάς βοήθησαν να γνωρίσουμε τι ήθελε για εμάς ο Πατέρας μας στους Ουρανούς και να πάρουμε τη σωστή απόφαση τη σωστή χρονική στιγμή», λέγει η Βιβιάνα, η οποία αισθάνθηκε την παρότρυνση να χρησιμοποιήσει ένα δάνειο από το Ταμείο Συνεχούς Εκπαιδεύσεως, προκειμένου να μελετήσει διεθνείς επιχειρήσεις.
Το 2007 η Βιβιάνα έπιασε δουλειά στην επίβλεψη εισαγωγών για ένα σούπερ-μάρκετ στο Μανάους. Η οικογένειά της χρειαζόταν επιπλέον εισόδημα, αλλά με ένα μωρό να έρχεται, έπρεπε να παραιτηθεί. Λίγους μήνες αργότερα, αφού αυτό το παιδί—το τέταρτο του ζεύγους—γεννήθηκε, προσεφέρθη δουλειά στη Βιβιάνα ως διευθύντρια διεθνούς εμπορίου για μία άλλη εταιρεία. Μέχρι τότε είχε μάθει να ομιλεί Πορτογαλικά και η μητρική της, η Ισπανική, την κατέστησαν ανεκτίμητη στο να κάνει συναλλακτικές δραστηριότητες με τους ισπανόφωνους γείτονες της Βραζιλίας.
«Όταν μου προσεφέρθη η δουλειά, είπα: ‘Έχω τέσσερα παιδιά. Δεν μπορώ να δεσμευθώ να εργάζομαι από τις 08:00 π.μ. ώς τις 18:00 μ.μ.’», λέγει η Βιβιάνα. «Το αφεντικό μου μού είπε ότι είχε μεγάλη πεποίθηση στις ικανότητές μου, λέγοντας: ‘Χρειάζομαι κάποιον στον οποίον μπορώ να βασίζομαι. Δούλεψε στο σπίτι’. Αυτό με εξέπληξε».
Χρησιμοποιώντας το Διαδίκτυο και έναν υπολογιστή, η Βιβιάνα εργάζεται στο σπίτι, ενώ τα μεγαλύτερα παιδιά της παρευρίσκονται στο σχολείο και το μωρό παίρνει έναν υπνάκο. Περιστασιακώς μόνον πρέπει να πηγαίνει στο γραφείο.
Ο Ραφαέλ αποδίδει τις ευλογίες της οικογενείας σε κάτι περισσότερο από συμπτώσεις. «Οι ευλογίες που έχουμε λάβει, έχουν προέλθει από μία σειρά αποφάσεων κατόπιν προσευχής και από ενέργειες, οι οποίες κατέστησαν δυνατές από τα δοθέντα υπό της Εκκλησίας εργαλεία», λέγει.
Το φως της ελπίδος
Ο Γκιλμάρ Ντίας ντα Σίλβα, διευθυντής του Ταμείου Συνεχούς Εκπαιδεύσεως στη Βραζιλία, λέγει ότι ορισμένοι Βραζιλιάνοι Άγιοι των Τελευταίων Ημερών αντιμετωπίζουν δυσκολίες στην απασχόληση, αφού ολοκληρώσουν την εκπαίδευσή τους, «αλλά οι πλείστοι εκ των συμμετεχόντων μας στο Ταμείο Συνεχούς Εκπαιδεύσεως προοδεύουν στις δουλειές τους και βελτιώνουν τη ζωή τους. Το ταμείο είναι επιτυχές εδώ».
Αυτή η επιτυχία, με τα λόγια του Προέδρου Τόμας Μόνσον: «άναψε το φως της ελπίδος στα μάτια εκείνων οι οποίοι αισθάνθηκαν καταδικασμένοι στη μετριότητα, αλλά που έχουν σήμερα μια ευκαιρία για ένα πιο ελπιδοφόρο μέλλον».2
Φωτογραφίες υπό Michael R. Morris
Λογότυπο του Ταμείου Συνεχούς Εκπαιδεύσεως υπό Beth M. Whittaker
Με τη βοήθεια από το Ταμείο Συνεχούς Εκπαιδεύσεως, ο Ντίλσον Μασιέλ ντε Κάστρο ο νεότερος μετέτρεψε μία πνευματική προτροπή σε επάγγελμα και έγινε νοσηλευτής στο Ρεσίφε της Βραζιλίας. Κάτω: Μία άποψη του Ρεσίφε από την αποικιακή πόλη Ολίντα.
Από το επάνω μέρος: Προσόψεις καταστημάτων στο Λάργκο ντα Ορντέμ, ιστορικό κέντρο του Κουριτίμπα. Το Ταμείο Συνεχούς Εκπαιδεύσεως ήταν καίριας σημασίας για την εκπαιδευτική και επαγγελματική προαγωγή του Ρικάρντο Αουρέλιο ντα Σίλβα Φιούζα, του Μαουρίτσιο Αραούχιο που φαίνεται να διευθύνει μία επαγγελματική συνάντηση με άλλους Αγίους των Τελευταίων Ημερών, τον Ρενάτο Ρομερό (αριστερά) και Χοάο Μορέιρα (κέντρο) και της Σίλβια Πάρα, που απεικονίζεται με τον Άνταν Τάλμαν, γραμματέα περιοχής σεμιναρίων και ινστιτούτων θρησκείας.
Επάνω: Η Κέιτι ντε Λίμα Αχμέντ συζητά θέματα ασφαλείας με τη Λόριβαλ Βιάνα ντε Αγκουίρα, διευθύντρια του κέντρου εξευρέσεως απασχολήσεως στο Κουριτίμπα. Κάτω: Η Βιβιάνα Τόρες Νογκουέρα εργάζεται από το σπίτι της στο Μανάους. Ένθεμα: Η Βιβιάνα με τον σύζυγό της, Ραφαέλ, και τα παιδιά τους.