Centrum Konferencyjne ma za sobą pierwsze dziesięć lat służby
Kwietniowa konferencja zapoczątkowała drugą dekadę użytkowania Centrum Konferencyjnego. W ciągu tych pierwszych dziesięciu lat wiele milionów ludzi poznało wyjątkowe zalety tego jedynego w swoim rodzaju budynku podczas ponad 100 sesji konferencji generalnych oraz 4,5 tysiąca wydarzeń kulturalnych, wraz z towarzyszącymi im transmisjami.
Pierwsza sesja konferencji generalnej w Centrum Konferencyjnym odbyła się 1 kwietnia 2000 roku. Prezydent Gordon B. Hinckley (1910–2008) powiedział: „[Centrum Konferencyjne] dowiedzie, że będzie wspaniałym dodatkiem do tego miasta. Nie tylko nasze konferencje generalne i niektóre inne spotkania religijne będą miały tu miejsce, ale budynek ten będzie służył jako centrum kulturalne dla najlepszych prezentacji artystycznych. Mamy nadzieję, że przyjdą tutaj ci, którzy nie są naszego wyznania, doświadczą atmosfery tego pięknego miejsca i poczują wdzięczność za jego istnienie” („Na świadectwo całemu światu”, Liahona, lipiec 2000, 4).
Sześć miesięcy później, 8 października, Prezydent Hinckley poświęcił budynek.
Od tamtej chwili do Centrum Konferencyjnego przybyło prawie siedem milionów odwiedzających, by uczestniczyć w 4 577 wydarzeniach kulturalnych. Po budynku oprowadzono około 4,8 mln gości, a centrum gościło ponad 5,5 tysiąca dygnitarzy. Pośród wydarzeń, które miały miejsce na widowni oraz w przyległym Teatrze Centrum Konferencyjnego, były: konferencje generalne, 10 spotkań generalnych Organizacji Młodych Kobiet, 10 spotkań generalnych Stowarzyszenia Pomocy, trzy wydarzenia upamiętniające (łącznie z uroczystościami pogrzebowymi Prezydenta Hinckleya) oraz 125 inscenizacji muzycznych, nie wliczając w to programów pt. Muzyka i słowa, w wykonaniu Chóru Tabernakulum, które odbywały się w Centrum Konferencyjnym 186 razy.
Te liczby zaczynają sugerować, że wypełniają się słowa Prezydenta Hinckleya.
Brent Roberts, kierownik ds. nieruchomości i wyposażenia siedziby głównej, spotykał w tym budynku wielu ludzi, którzy okazywali wdzięczność za towarzyszące im uczucia. „Mieli łzy w oczach i Ducha w swoich sercach — powiedział. — To jest nie tylko budynek — to jest Pan, Jego dzieło i Jego Duch”.
Budowę centrum zapowiedział Prezydent Hinckley w poranek Wielkanocny, podczas konferencji generalnej w kwietniu 1996 roku.
Zapoznanie się z wyzwaniami natury konstrukcyjnej, jakie napotkali budowniczowie Centrum Konferencyjnego, potwierdza niezwykły status budynku. Widownia na 21 tysięcy miejsc miała być wyryta w opadającym zboczu wzniesienia pomiędzy dwiema ulicami Salt Lake City: Main Street i West Temple Street. Do tej pracy zaangażowano trzy duże firmy budowlane. W sali widowni nie mogło być kolumn podtrzymujących strop, aby przybyłym nic nie przesłaniało widoku, tak więc budowniczowie musieli zastosować umocnienie z długich na 88 m stalowych kratownic, które wytrzymałyby ciężar od 17 do 37 kg na centymetr kwadratowy. To rozwiązanie zastosowano też do planów zagospodarowania ogrodów na dachu budynku. Codziennie na placu budowy było obecnych około tysiąca robotników.
W trakcie budowy, w roku 1999, budynek przetrwał niezwyczajny na terenie Salt Lake City atak tornado, i mimo że urwane zostało ramię podpierające ogromny dźwig, praca trwała nadal.
Budowę ukończono na czas i goście centrum podziwiali najnowocześniejsze wyposażenie i obiekty. Centrum Konferencyjne ma dla przekazów telewizyjnych sygnał cyfrowy o wysokiej rozdzielczości. Pierwsze transmisje na żywo o wysokiej rozdzielczości, nadawane z Utah, były transmitowane z Centrum Konferencyjnego podczas obchodów 90. rocznicy urodzin Prezydenta Hinckleya, w czerwcu 2000 r.
Inżynierowie zapewnili doskonałą akustykę na widowni — i to zarówno dla gości słuchających mówców, jak i przybyłych na wydarzenia muzyczne — uwzględniając w dokładnych obliczeniach rodzaj materiałów, którymi pokryte są ściany i sufit, maksymalną liczebność osób wewnątrz oraz wykładziny dywanowe i obicia foteli.
Prezydent Hinckley powiedział, że budynek ma w sobie też coś z elegancji. Jest ona widoczna, gdy odwiedzający przechadzają się po foyer, gdzie można zobaczyć rzeźbę przedstawiającą Zbawiciela i popiersia Prezydentów Kościoła; gdy spacerują w ogrodach na dachu, pośród drzew, kwiatów, krzewów i wodospadów; gdy patrzą przez dziewięć świetlików na dachu budynku, które można odsłonić na czas przedstawień; gdy cieszą ich oczy obrazy wiszące na ścianach budynku, z których wiele jest znane członkom Kościoła, a większość z nich to oryginały.
Imponujące są dane statystyczne tego masywnego budynku. Jego powierzchnia wynosi 10 akrów (4 ha), czyli tyle, ile zajmuje obszar jednego kwartału przecznic. Przewodami instalacji elektrycznej można by opasać ziemię dwa razy. W ciągu jednej minuty przez fontanny i kanały przepływa 22 330 litrów wody w obiegu zamkniętym.
Jednakże to nie kilometry przewodów elektrycznych ani obciążenie, które może wytrzymać dach, ani też żadne inne dane statystyczne, są tym, co najbardziej wyróżnia to centrum.
„Nie jest to muzeum, mimo że posiada znakomitą architekturę — powiedział Prezydent Hinckley. — Jest to miejsce, którego przeznaczeniem jest oddawanie czci Wszechmocnemu i dopełnienie Jego wiecznych celów” („Ten wspaniały milenijny rok”, Liahona, stycz. 2001 r., 80).