Opowiedz mi o Jezusie
Mocniejsza, osobista wiara w Jezusa Chrystusa przygotuje [wasze dzieci] na wyzwania, z jakimi pewnie przyjdzie im się zmierzyć.
Kiedy ma się możliwość przemawiania na koniec ostatniej sesji konferencji generalnej, słucha się każdego słowa, zastanawiając się, które części naszego przemówienia zostaną wygłoszone, zanim przyjdzie nasza kolej. Nie ma przydzielonych tematów, nie współpracuje się w kwestii myśli przewodniej. Droga Pana jest oczywiście zawsze najlepszą drogą. Z indywidualnych, pełnych modlitwy wysiłków każdego z mówców układa On duchową symfonię przepełnioną objawieniami i mocą. Powtarzane tematy, zasada budowana na zasadzie, prorocze ostrzeżenia, podnoszące na duchu obietnice — boska harmonia jest cudem! Świadczę, że w czasie tej konferencji słyszeliśmy i czuliśmy zamysł i wolę Pana.
Prezydent Thomas S. Monson opisał dorastające pokolenie jako „naprawdę najlepsze”1 i powiedział o naszej młodzieży: „[Przyszliście] na tę ziemię w cudownych czasach. Przed wami są niemal nieograniczone możliwości”2. Jednak później ostrzegał: „Zostaliśmy przysłani na świat w trudnych czasach”3. „Są to czasy liberalizmu, gdy większość społeczeństwa stale pyszni się przyzwoleniem na wszystko i łamie prawa Boga”4. Otacza nas mnóstwo rzeczy, które mają na celu odwrócenie naszej uwagi. „Przeciwnik wykorzystuje wszystkie dostępne środki, aby omotać nas swoją zdradliwą siecią”5.
Trzymamy w ramionach nowe pokolenie. Ci młodzi ludzie przychodzą na ten świat z wielką odpowiedzialnością i ogromną duchową mocą. Nie wolno nam lekko podchodzić do tego, jak ich przygotowujemy. Naszym wyzwaniem jako rodziców i nauczycieli nie jest stworzenie duchowego rdzenia w ich duszach, lecz raczej podsycanie duchowego płomienia, który już jarzy się ogniem wiary z preegzystencji.
Dzisiejszego popołudnia chciałbym podkreślić wagę prośby dziecka z piosenki Organizacji Podstawowej:
Opowiedz mi o Jezusie, o sprawach bliskich Mu
Jego zapytałbym o to, gdyby był tu6.
W dzisiejszym świecie każde dziecko, każdy młody mężczyzna i młoda kobieta potrzebują własnego nawrócenia do prawdy. Każdy potrzebuje własnego światła, własnej „[nieugiętej]”7 wiary w Pana Jezusa Chrystusa, niezależnej od rodziców, przywódców młodzieży i wspierających przyjaciół.
Historie o Jezusie mogą być niczym wiatr rozniecający wiarę w sercach naszych dzieci. Jezus powiedział: „Ja jestem droga i prawda i żywot”8. Często opowiadane historie o Jezusie przynoszą wiarę w Pana Jezusa Chrystusa i wzmacniają podstawę świadectwa. Czy znacie jakiś cenniejszy dar, który możemy ofiarować swoim dzieciom?
Czy życie i nauki Jezusa Chrystusa są wyryte w umysłach i duszach naszych dzieci? Czy myślą one o życiu Zbawiciela, kiedy zastanawiają się, jak postąpić we własnym życiu? W nadchodzących latach będzie to coraz ważniejsze.
Czy nasze dzieci wyobrażają sobie radę w życiu przedziemskim9, podczas której Jezus — największy ze wszystkich — ogłosił: „Otom jest, wyślij mnie”10? Czy uświadamiają sobie własne pragnienie, by służyć, naśladując Jego przykład?
Czy myślą o Jego skromnych narodzinach11, o Zbawicielu świata leżącym w żłobie12? Czy Jego sytuacja pomaga im lepiej zrozumieć właściwe znaczenie dóbr materialnych?
Czy wiedzą, że Jezus często nauczał: „Proście więc, a otrzymacie”13? Czy Jego modlitwy dziękczynne14 i prośby do Ojca15 przychodzą na myśl naszym dzieciom, kiedy klękają w modlitwie z własnymi troskami?
Czy opowiadaliśmy im o miłości Jezusa dla dzieci, jak brał je w ramiona, modlił się za nie i płakał?16 Czy nasze dzieci wiedzą, że Jezus stoi gotów „z otwartymi ramionami, aby [je] przyjąć”?17
Czy czerpią siłę z historii o poście Jezusa18, kiedy uczymy je prawa postu?
Czy w swej samotności nasze dzieci wiedzą o samotności, jaką odczuwał Zbawiciel, kiedy opuścili Go przyjaciele i kiedy pytał Swoich Apostołów: „Czy i wy chcecie odejść?”19
Czy nasze dzieci odczuły moc cudów Zbawiciela? Jezus uzdrowił chromego20, przywrócił wzrok ślepcowi21. Nakarmił pięć tysięcy osób22, uspokoił morze23 i podniósł Łazarza z martwych24. Czy nasze dzieci wierzą, że „cuda dokonywane są siłą wiary”25 i czy modlą się o cuda we własnym życiu?
Czy nasze dzieci czerpią siłę ze słów Zbawiciela skierowanych do przełożonego synagogi: „Nie bój się, tylko wierz”26?
Czy nasze dzieci wiedzą o Jego doskonałym życiu27, o bezinteresownej służbie, o zdradzie i okrutnym ukrzyżowaniu28? Czy złożyliśmy im świadectwo o pewności Jego Zmartwychwstania29, o wizycie u Nefitów w obu Amerykach30, o Jego objawieniu się Prorokowi Józefowi Smithowi w Świętym Lasku31?
Czy one oczekują Jego powrotu w majestacie, kiedy wszystko stanie się prawe, a każde kolano się zegnie i każdy język wyzna, że Jezus jest Chrystusem32?
Czy nasze dzieci mówią: „Opowiedz mi o Jezusie, o sprawach bliskich Mu”33?
Mówię do młodzieży i dzieci: Wypełniajcie swoje najważniejsze obowiązki i wykorzystujcie swoje duchowe zdolności. Starajcie się dowiedzieć więcej o Jezusie, otwórzcie pisma święte. Jednym z pomysłów jest przeczytanie ponownie księgi Jana, a potem omówienie jej z waszymi rodzicami, nauczycielami i między sobą.
Mówię do ojców i matek, dziadków i babć oraz tych, którzy nie posiadając własnych dzieci, z miłością troszczą się o dzieci i młodzież: moja rada jest taka, by częściej mówić o Jezusie Chrystusie. W Jego świętym imieniu tkwi ogromna duchowa siła. „Żadne inne imię czy sposób zbawienia nie będzie dany ludziom. Stanie się to tylko przez i w imię Chrystusa”34.
Matkom, które wychowują dzieci bez ojca w domu, mówię: gdy będziecie mówiły o Jezusie Chrystusie, obiecuję, że poczujecie błogosławiącą was moc niebios.
Po śmierci swojego męża Siostra Stella Oaks wychowywała trójkę małych dzieci (w tym Starszego Dallina H. Oaksa35), będąc samotną matką. Powiedziała kiedyś: „Otrzymałam potwierdzenie, że Pan mnie kocha i że sprawi, bym mogła sprostać mojej misji. Poczułam, że otacza mnie miłość […] [i wiedziałam], że On [będzie nas wspierał] w trudnych chwilach, które nadejdą”36.
Ze szczególnym wezwaniem zwracam się do ojców: Proszę, bądźcie istotnym ogniwem rozmów o Zbawicielu z waszymi dziećmi. Potrzebne im potwierdzenie wyrażone przez waszą wiarę oraz wiarę ich matki.
Choć mogą być okresy, kiedy dziecko nie będzie słuchać z wiarą w sercu, wasze świadectwo o Jezusie pozostanie w jego umyśle i duszy. Czy pamiętacie historię Almy, który zboczył na złą drogę? Po powrocie powiedział on:
„Przypomniały mi się słowa ojca […] o przyjściu Jezusa Chrystusa […], który zadośćuczyni za grzechy świata.
Uchwyciłem się tej myśli i w sercu błagałem: Jezusie, Synu Boży, zmiłuj się nade mną”37.
Jeśli dziecko nie słucha, nie wpadajcie w rozpacz. Czas i prawda są po waszej stronie. We właściwym momencie wasze słowa powrócą niby głos z samego nieba. Wasze świadectwo nigdy nie opuści waszych dzieci.
Gdy będziecie z czcią mówić o Zbawicielu, czy to w samochodzie, autobusie, przy obiedzie, klęcząc w modlitwie, studiując pisma czy podczas nocnych rozmów, waszym słowom będzie towarzyszył Duch Pana38.
Jeśli będziecie się starać ze wszystkich sił, świadectwo o Jezusie subtelnie przeniknie do serc waszych dzieci. Zwrócą się do swojego Ojca Niebieskiego w pokornej modlitwie i odczują Jego wpływ dzięki mocy Ducha Świętego. Mocniejsza, osobista wiara w Jezusa Chrystusa przygotuje ich na wyzwania, z jakimi pewnie przyjdzie im się zmierzyć39.
Poznałem Billa Forresta i Debbie Hutchings, kiedy byli studentami Uniwersytetu Brighama Younga. Bill wrócił do domu z misji. Zakochali się w sobie z Debbie i pobrali w Świątyni Oakland w Kalifornii. Osiedli w Mesie, w stanie Arizona, gdzie zostali pobłogosławieni pięcioma synami i dwiema córkami. Bill i Debbie nauczali swoje dzieci, by kochały Pana Jezusa Chrystusa tak mocno, jak oni Go kochają. Ich syn, Starszy Daniel Forrest, służący obecnie w misji Oaxaca w Meksyku, powiedział: „Każdego ranka, bez wyjątku, przed wyjściem do szkoły siadaliśmy przy stole i czytaliśmy pisma święte i o nich rozmawialiśmy”.
Ich córka, Kara, teraz mężatka z dwójką małych dzieci, nadal dobrze pamięta, jak wcześnie rano tata woził ją na zajęcia w liceum. Powiedziała: „Tata lubił uczyć się na pamięć cytatów, fragmentów pism i wierszy [i w czasie tych jazd samochodem bladym świtem] razem je ćwiczyliśmy”. Jednym z jego ulubionych fragmentów z pism był ten: „Zapamiętajcie, że opoką, na której potrzebujecie budować, jest nasz Odkupiciel, którym jest Chrystus, Syn Boga, aby gdy diabeł pośle na was swe wichry […] nie był w stanie zepchnąć was w przepaść […] dzięki opoce, na której jesteście zbudowani”40.
W piątek przed Wielkanocną Niedzielą w 2000 roku, dokładnie 10 lat temu, Bill Forrest służył jako biskup w okręgu Estate Groves w Arizonie. W drodze do pracy, zaledwie milę od domu, w jego samochód uderzyła wielka ciężarówka ze żwirem. Debbie i dzieci wyjechały z domu niedługo po wyjściu Billa i niespodziewanie natknęły się na tę tragiczną scenę. Bill nie przeżył wypadku. Nieśmiertelny duch tego kochającego męża i ojca został nagle zabrany do domu, do Tego, który pokonał śmierć, Syna Bożego, którego Zmartwychwstanie w chwale mieli razem świętować w Wielkanocną Niedzielę.
Gdzie Debbie i jej siedmioro dzieci (najmłodsze zaledwie pięcioletnie) znalazły siłę, której potrzebowały? Kara, która w chwili wypadku ojca miała 15 lat, niedawno powiedziała mi: „Jestem wdzięczna [mamie i tacie] za to, jak uczyli mnie [o Zbawicielu]. Otwierali ze mną pisma, modlili się ze mną i dawali przykład miłosierdzia, miłości i cierpliwości [Zbawiciela]. […] Co roku Wielkanoc [jest] dla mnie pełnym czułości okresem, kiedy rozmyślam o życiu, misji i Zmartwychwstaniu naszego Zbawiciela i wspominam życie mojego ziemskiego ojca”.
Starszy Daniel Forrest powiedział: „Miałem dziesięć lat, kiedy umarł tata. Było ciężko. […] Mama zawsze była przykładem nauk Zbawiciela. Noszę ze sobą plakietkę z nazwiskiem, którą tata nosił na swojej misji w Hiszpanii. Moje [dwa] ulubione cytaty, których nauczył mnie tata [to]: ‘Dwie osoby mogą dokonać wszystkiego, o ile jedną z nich jest Pan’ i ‘Zbawiciel musi być naszą podstawą. Bez niej się chwiejemy’”.
Wiara w Jezusa Chrystusa wypełniła serca dzieci Forrestów. W ten Wielkanocny weekend, 10 lat od odejścia taty, bardzo za nim tęsknią, ale żądło jego śmierci jest unieszkodliwione przez Chrystusa41. Dzięki bezcennemu darowi Zbawiciela wiedzą, że mogą ponownie połączyć się ze swoim ziemskim tatą oraz Ojcem w Niebie.
Opowiedz mi o Jezusie.
Za chwilę usłyszymy słowa Proroka Boga. Mówiąc o Swoim proroku Pan powiedział: „Słowo jego przyjmiecie tak, jakby pochodziło z mych własnych ust”42. Świadczę, że Prezydent Thomas S. Monson jest głosem Pana na ziemi.
Świadczę, że Jezus jest Chrystusem, Zbawicielem ludzkości. Jego życie, Zadośćuczynienie, Zmartwychwstanie, Jego oczekiwany powrót są tak pewne jak wschód słońca. Niech Jego imię będzie wychwalane zawsze i na wieki43, w święte imię Jezusa Chrystusa, amen.