Een populaire rol spelen
Ik speelde de populaire meid tot ik besloot van rol te wisselen.
Ik was nog maar net in mijn tienerjaren toen school voor mij een soort toneelspel werd. Je weet wel hoe de slechterik in een film een gevatte, slimme opmerking maakt en daardoor ontzettend cool overkomt? Ik wilde dat ook heel graag. Ik probeerde de ster van de show te zijn, net als de beste slechteriken. Ik deed net alsof ik lage normen had omdat ik indruk wilde maken op mijn schoolvriendinnen. Ik vond het geweldig om ze te horen lachen als ik ongepaste taal gebruikte of grapjes maakte over andere mensen.
Ik wilde de publieksfavoriet zijn. En dus vogelde ik uit hoe ik het mensen naar de zin kon maken. Ik hing geregeld de komediant uit in mijn biologielessen, slaagde erin mijn volleybalploeg te overtuigen dat ik een feestbeest was, en haalde mijn reputatie als onschuldige, naïeve jonge vrouw door het slijk. Ik dacht: ‘Ik wil niet dat mijn vriendinnen me een brave borst vinden!’
Omdat ik de ernstige zonden waar men mij van verdacht niet werkelijk beging, probeerde ik wanhopig om mezelf te overtuigen dat het in orde was om zo over te komen. Maar dat had ik helemaal mis! De realityserie die mijn werkelijke leven was, bereikte een punt waarop ik er niet eens tegen kon om er zelf naar te kijken. Hoe populairder ik werd, hoe minder de rol die ik speelde me beviel.
Op een dag hadden twee vriendinnen van me het over een lieve, vriendelijke sportster die Jennifer heette, en die zich niet schaamde om haar geloof te verdedigen. Een van mijn vriendinnen — het knapste, populairste en slimste meisje van de klas — zei: ‘Jennifer is zo anders. Ik wou dat ik de moed had om in mijn kerk te geloven zoals zij in de hare gelooft. Ze is de enige die ik ken die zo leeft.’ Ik was geschokt.
‘Hoe kan ze dat nou zeggen zonder mij zelfs maar te noemen?’ vroeg ik me af. ‘Mijn kerk heeft tenslotte ook hoge normen!’ Ik was woedend dat ze mij niet als een goed voorbeeld had genoemd. En toen voelde het ineens alsof ik op de voorste rij in een bioscoop naar mijn eigen leven zat te kijken.
Ik bedacht wat een slecht voorbeeld ik was geweest voor mijn vriendinnen. Welke tiener zou er nou naar mij kijken en denken: ‘Ik wil graag net zo moedig en uniek zijn als zij’? Ik had echt een hekel aan wie ik was geworden.
Het duurde heel lang om mijn karakter en reputatie te veranderen. En ik doe nog steeds moeite om mijn mond te houden in plaats van de meute te plezieren door er beledigingen uit te flappen. Maar ik ging beseffen dat ik mijn vriendinnen aan het lachen kon maken zonder iemand te kwetsen, en ik kon zonder bespot te worden de kamer verlaten als iemand een schuine mop vertelde. Niemand hoeft de ‘slechterik’ uit te hangen om veel vriendinnen te hebben. Ik heb mijn houding en gedrag veranderd omdat vrede hebben met wat ik geloof veel cooler is dan proberen te verbergen wie ik ben.
Illustratie Scott Greer