Een cadeau voor oma
De schrijfster woont in de Amerikaanse staat Californië.
Een eenvoudig bedankbriefje betekende heel veel voor mijn oma.
Illustratie Roger Motzkus
In mijn jeugd liet mijn oma mijn neven, nichten en mij vaak bij haar komen. We waren dan met zijn veertienen en we vonden het altijd geweldig als oma ons uitnodigde voor een etentje, logeerpartij, spelletjesavond of vakantie. Naar oma’s huis gaan was fantastisch!
Elke activiteit bij oma thuis was leuk. Maar ik had nooit nagedacht over alle tijd en moeite die ze in al die activiteiten stak. Ik dacht dat oma’s dat gewoon deden, en ik genoot ervan!
Na jaren van fijne herinneringen aan die bijeenkomsten met mijn neven en nichten bij oma thuis verhuisde mijn familie. Later kwam oma een dagje bij ons in ons nieuwe huis. Mijn familie dacht lang en hard na om het beste cadeautje voor haar te vinden. Ze had meer spullen dan alle andere mensen die ik kende. Wat konden we bedenken voor de oma die alles al had?
Ik vroeg mijn vader om ideeën, en hij zei hetzelfde als hij elk jaar zei: ‘Waarom schrijf je haar niet een hele aardige brief?’ Omdat ik zelf geen enkel ander idee had bedacht, ging ik de volgende ochtend nog voor de anderen op waren aan de keukentafel zitten, met mijn voeten op de koude vloertegels, en schreef oma een bijzondere brief.
Eerst wist ik niet wat ik nog meer moest schrijven na ‘U bent zo geweldig. Bedankt voor alles.’ Maar toen ik keek ik door het keukenraam naar de palmbomen en de lucht, en ik bedacht hoeveel oma in de loop van de jaren allemaal voor ons had gedaan. Ik bedacht dat ik mijn oma nooit had gezegd hoeveel die familiebijeenkomsten voor me hadden betekend.
Ik schreef oma in mijn brief dat ik van haar hield. En ik bedankte haar voor al die bijzondere herinneringen. Ik vertelde haar hoe belangrijk die herinneringen na al die jaren nog steeds voor me waren. Toen deed ik de brief in een envelop, deed er een rood lint omheen, en ging terug naar mijn kamer met het warme tapijt.
Toen de tijd was aangebroken om oma haar cadeautjes te geven, pakte ik langzaam mijn brief. Ik wist niet wat ik moest denken van mijn cadeautje voor haar.
Ze keek verbaasd toen ik haar de envelop gaf. Ik keek aandachtig toe toen ze de envelop openscheurde en het briefje op het roze papier eruit trok. Tijdens het lezen begon ze te glimlachen en kwamen er tranen in haar ogen. Ik had mijn oma nog nooit zien huilen. Ze tilde langzaam haar hoofd op en keek me met haar warme bruine ogen aan. Ze fluisterde: ‘Dank je, dankjewel. Ik had niet gedacht dat iemand zich dat nog herinnerde.’
Oma, die zoveel had gedaan om sterke familiebanden te ontwikkelen, had geen idee dat ik me al die tijden samen herinnerde of dat ik er dankbaar voor was. Ze veegde in haar ogen en zei: ‘Dankjewel, Kimberly. Dat was het mooiste cadeau dat je me kon geven.’
Ik omhelsde oma stevig en voelde haar zachte huid op mijn wang, en rook haar ‘omageurtje’, een mengsel van babypoeder en muskus. Ik was zo dankbaar voor het idee van mijn vader om haar een brief te schrijven. Ik wist niet dat woorden van dankbaarheid en liefde meer voor mijn oma betekenden dan alle snuisterijtjes, parfum en cakes die we voor haar konden kopen.