Job

“Ako walay laing nahibaloan nga mas gikinahanglan sa mga miyembro sa Simbahan kaysa konbiksyon ug paglahutay ni Job.”¹—Elder Joseph B. Wirthlin (1917–2008) sa Korum sa Napulog Duha ka mga Apostoles.

Job and his family depicted sitting and eating. A woman is standing beside Job and is handing Job bread from a basket.

Nailhan ko nga tawo nga mahadlukon sa Dios ug naglikay sa dautan.² Ang Ginoo mipanalangin kanako og pito ka anak nga lalaki ug tulo ka anak nga babaye, ug Iya kong gipanalanginan og daghang katigayunan, lakip sa “pito ka libo ka karnero, ug tutulo ka libo nga camello, ug lima ka gatus nga paris sa baka, ug lima ka gatus ka [asno], ug dako uyamot nga panimalay.”³

Si Satanas nagtuo nga mohunong ko sa pagkamatarung ug akong tungluhon ang Ginoo kon dili ko molambo sa temporal nga paagi. Ang Ginoo mitugot ni Satanas sa pagsulay nako apan wala motugot niya nga mopasipala nako sa pisikal nga paagi. Si Satanas maoy hinungdan nga ang akong kahayopan gikawat o nangamatay ug mipadala og kusog nga hangin nga migun-ob sa akong balay, mipatay sa akong 10 ka anak. Imbis nga tungluhon ang Ginoo, akong “gigisi ang [akong] bisti, gialutan ang [akong] ulo, ug mihapa sa yuta, ug misimba” sa Ginoo.⁴

Sa dihang nakita ni Satanas nga dili nako tungluhon ang Dios, gusto ko niyang sulayan sa pisikal nga paagi. Ang Ginoo mitugot ni Satanas sa pagbuhat niini apan wala motugot kaniya nga kuhaon ang akong kinabuhi. Si Satanas naghatag nako og “mga hubag nga mahapdos gikan sa lapa-lapa sa [akong tiil] hangtud sa alimpulo.”⁵ Padayon nakong gihuptan ang akong integridad, mibalibad sa pagtunglo sa Ginoo. Ang akong mga higala nagbangutan uban nako.

Ang akong mga higala miingon nga ang hinungdan sa akong pag-antus mao ang akong pagkadautan ug kinahanglan ko nga maghinulsol, apan nasayud ko nga ako usa ka matarung nga tawo.⁶ Sa wala madugay ang Ginoo misugo nga akong mga higala maghinulsol. Gisugo sila sa pagpahigayon og halad nga sinunog ug ako mag-ampo para nila.⁷

Human nga napamatud-an akong pagkamatinud-anon, gipahunong sa Ginoo ang akong grabe nga pag-antus, ug Iya kong gipanalangin og bahandi “duha ka pilo kay sa una.”⁸ Karon aduna na koy “napulo og upat ka libo nga karnero, ug unom ka libo nga kamelyo, ug usa ka libo ka baka nga igdadaro, ug usa ka libo nga [asno],” ingon man nadugangan og pito ka anak nga mga lalaki ug tulo pa ka anak nga babaye.⁹ Sa tinuoray ang Ginoo mipanalangin nako og maayo tungod sa akong hugot nga pagtuo ug pailub.

Akong nakita ang kamot sa Ginoo sa akong kinabuhi, sa akong mga kasakit ug sa akong pag-uswag. Maisugon kong mipamatuod: “Nasayud ako nga ang akong Manluluwas buhi man, ug sa kaulahian nga adlaw siya motindog sa ibabaw sa yuta: Ug sa tapus ang akong panit kining lawas ko gayud malaglag, unya sa wala ang akong unod makita ko ang Dios.”¹⁰