Ons gezin, ons thuis
Onze zoon is een zoon van onze hemelse Vader
De auteur woont in Arizona (VS).
Het waren niet mijn woorden die in mijn gedachten kwamen: ‘Denk je dat jij meer van hem houdt dan Ik?’
Foto van de auteur en haar zoon
Onze lieve zoon Hayden was helemaal blauw toen hij geboren werd. Hij ademde niet en vocht voor zijn leven. Hij huilde niet. En hij bewoog niet.
Toen de artsen en verpleegkundigen door de verloskamer renden, wist ik dat er iets helemaal mis was. Mijn man en mijn vader gaven Hayden snel een priesterschapszegen. Toen werd hij haastig naar de intensive care gebracht. Al snel was de diagnose bekend: een zeldzame hartstoornis. Binnen enkele dagen onderging hij verscheidene hartoperaties.
Door de wonderbaarlijke kracht van priesterschapszegens, vasten en bidden, overleefde hij tegen alle verwachtingen in. We waren zo blij dat we met onze zoon naar huis konden gaan en aan ons nieuwe leven konden beginnen.
Hayden bracht zoveel vreugde in ons leven. We koesterden hem en hadden hem lief. Maar na verloop van tijd begon ik me zorgen te maken omdat hij zich niet naar verwachting ontwikkelde. Hoewel de specialisten ons ervan verzekerden dat hij de achterstand uiteindelijk wel zou inhalen, bleef ik die onrustige gevoelens houden naast de hele worsteling om voor hem te zorgen.
Mijn man en ik lazen veel over de ziekte die Hayden had. We deden alles wat we van de artsen moesten doen. Maar er was geen vooruitgang waar te nemen.
Ik was moe en raakte gefrustreerd. Ik smeekte mijn Vader in de hemel of Hij me naar iemand kon leiden die Hayden kon helpen. Maar zonder resultaat. Haydens toestand verslechterde. Hij begon toevallen te krijgen. We waren bang. We dachten dat we hem zouden verliezen.
Laat op een avond was ik op zoek naar antwoorden. Ik schreef Hayden een brief. Daarin vertelde ik hem hoeveel ik van hem hield en hoe hard ik mijn best deed om zijn leven wat gemakkelijker te maken. Ik beloofde hem dat ik de rest van mijn leven mijn uiterste best zou doen om hem de nodige hulp te geven.
Ik werd even door frustratie en onzekerheid overmand. Ik knielde neer en vroeg mijn Vader in de hemel: ‘Waarom?’ Ik dacht dat Hij Hayden naar mij had gestuurd omdat Hij wist dat ik nooit de moed zou opgeven om mijn zoon te helpen. Waarom kon ik dan geen antwoorden vinden? Waarom leidde elke arts en elke nieuwe behandeling weer naar een obstakel? Hield onze hemelse Vader dan niet van Hayden?
Ik zal dat moment nooit vergeten. Ik werd plotseling overstelpt door een gevoel van liefde. Het waren niet mijn woorden die in mijn gedachten kwamen: ‘Jerlyn, denk je dat jij meer van hem houdt dan Ik?’
Ik verstijfde. Het leek wel of de tijd even stilstond. De tranen stroomden over mijn wangen. Niet uit frustratie, zoals voorheen, maar uit hoop, begrip en liefde.
Vanaf dat moment veranderde alles. Mijn hart verzachtte. Mijn vragen veranderden. Ik begrijp nu dat mijn Vader in de hemel met volmaakte liefde om Hayden geeft. Hayden was hier in een lichaam gekomen dat voor zijn behoeften en mogelijkheden gepast was, om te groeien en te leren. Hij heeft zijn eigen unieke vaardigheden en moeilijkheden, net als wij. Ik heb geleerd dat kinderen met een handicap dierbare en geliefde kinderen van onze hemelse Vader zijn. Zij hebben een belangrijke zending op aarde te vervullen.
Mijn man en ik krijgen voortdurend antwoorden en zegeningen. Maar die krijgen we op de tijd van de Heer, niet op onze tijd. We zijn naar de juiste boeken, therapieën, scholen en leerkrachten geleid zodat Hayden succes in zijn aardse leven kan hebben. We proberen de weg te vinden die onze Vader in de hemel voor Hayden heeft bereid, in plaats van de weg die wij in gedachten hadden. Wij doen ons uiterste best om Hayden te helpen, zodat hij zijn goddelijk potentieel kan bereiken en het leven kan leiden dat onze hemelse Vader voor ogen heeft. Ons begrip van het plan van onze hemelse Vader is nu veel duidelijker omdat we begrijpen dat Hayden eerst Zijn zoon was, voordat hij onze zoon was.