สูงวัยอย่างมีศรัทธา
“หนูไม่ใช่เด็กแล้วนะคุณตา”
การใช้เวลากับหลานสาวของผมเน้นให้เห็นความงดงามของปัจจุบันและกระตุ้นเสียงสะท้อนถึงอดีต
ภาพประกอบโดย แคโรลีน วิบเบิร์ต
ลิลี่หลานสาวของผมเพิ่งอายุครบสี่ขวบ แต่ผมยังคงเรียกเธอด้วยชื่อเล่นสมัยที่เธอเป็นเด็กเล็กว่า “เบบี้ลิลส์” เมื่อผมเรียกเธอเช่นนั้น เธอเตือนผมว่า “หนูไม่ใช่เด็กแล้วนะคุณตา”
เธออาจจะคิดถูก แต่ผมหวังว่าจะไม่เป็นเช่นนั้น ผมตัดสินใจแล้วว่าถ้าผมเฝ้าเรียกเธอว่าเบบี้ลิลส์ เธออาจจะยังไม่โตเร็วมาก ผมจึงเรียกเธอว่าเบบี้ลิลส์ อย่างน้อยก็จนกว่าเธอจะมีอายุที่ได้รับอนุญาตให้ขับรถได้
แน่นอนว่าผมรู้ว่าไม่สามารถยับยั้งสิ่งที่จะเกิดขึ้นได้ในวัน เดือน ปีที่ผ่านไปอย่างรวดเร็ว ผมเคยลองทำแบบนั้นกับลูกของผม…และล้มเหลว “ชีวิตเราที่ [ล่วง] ไป” ตามที่เจคอบกล่าว “ดุจดังฝัน” (เจคอบ 7:26) ก่อนที่ผมจะรู้ตัว ลูกชายคนเล็กของเราก็จะกลายเป็นผู้สอนศาสนาแล้ว ปล่อยให้ภรรยาและผมอยู่ในบ้านที่เต็มไปด้วยห้องนอนว่างเปล่าและเสียงสะท้อนในวัยเด็ก
เมื่อไม่นานมานี้ผมได้ยินตัวละครในภาพยนตร์พูดว่า “อายุทำให้ทุกความรู้สึกลึกซึ้งขึ้น” ผมเชื่อว่านั่นเป็นความจริง เมื่อคุณใช้ชีวิตไปกว่าครึ่งศตวรรษแล้ว คุณเคยได้สัมผัสกับความสุขและความเจ็บปวดของชีวิตมามากมาย ความรักเติบโตขึ้นพร้อมกับความสูญเสีย และคุณรู้ดีว่าความสุขนิรันดร์จะเข้ามาในชีวิตหน้าไม่ใช่ในชีวิตนี้
เมื่อผมมองหน้าลิลลี่ ผมสงสัยว่าทะเลทรายใดที่เธอจะต้องข้ามไปบ้าง เธอจะต้องแบกรับภาระอะไรบ้าง และขวากหนามใดในเนื้อหนังที่เธอจะต้องทนทุกข์ทรมาน (ดู 2 โครินธ์ 12:7) ผมสวดอ้อนวอนว่าพระเจ้าจะปกป้องเธอเป็นอย่างน้อยสองสามปีจากบทเรียนมรรตัยเหล่านั้นซึ่งมีความสำคัญต่อการเติบโตทางวิญญาณและอารมณ์ของเรา ผมสวดอ้อนวอนว่าพระองค์จะทรงทำให้เธอแข็งแกร่งขึ้นเมื่อการทดสอบเหล่านั้นมาถึง ดังที่มาถึงเราทุกคนเช่นกัน
แต่ในช่วงเวลานี้ผมละทิ้งความคิดดังกล่าวออกไป ผมพยายามที่จะไม่คิดถึงอนาคตมากเกินไป ผมไม่อยากพลาดความงดงามของปัจจุบัน
“จับหนูให้ได้สิคุณตา” ลิลลี่พูดขณะที่เธอวิ่งหนี
ผมวิ่งไล่ตามเธอจากห้องหนึ่งไปอีกห้องหนึ่ง เสียงหัวเราะอันอ่อนหวานของเธอคือดนตรีและใบหน้าอันสดใสของเธอคือแสงอาทิตย์ เพียงครู่เดียว เวลา 25 ปีก็หายไป ตอนนี้ผมอยู่ในอดีตกับแม่ของลิลลี่ซึ่งเป็นลูกสาวของผม เธออายุสี่ขวบอีกครั้ง เธอหัวเราะคิกคักเมื่อผมวิ่งไล่จับเธอในบ้านเหมือนกับลิลลี่
แล้วความทรงจำบางอย่างก็หวนกลับมา ปี 1974 ผมกับพี่ชายกำลังไปเยี่ยมคุณปู่ของเราชื่อเคอร์ติส เอลส์เวิร์ธ นั่นเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมได้พบท่านในชีวิตนี้ ท่านจะสิ้นชีวิตในอีกไม่นาน เมื่ออายุ 90 ปี ขณะที่ผมรับใช้งานเผยแผ่อยู่ในกัวเตมาลา
ในช่วงเวลานี้จากอดีตผมสงสัยว่า “คุณปู่เอลส์เวิร์ธคิดอะไรอยู่ขณะที่ท่านมองดูเราซึ่งเป็นลูกหลานของท่าน? ท่านจำตอนที่ลูกของท่านยังเด็กได้หรือไม่? ท่านกังวลถึงอนาคตหรือไม่? เราเตือนท่านไหมว่าชีวิตผ่านไปอย่างรวดเร็ว?”
ขณะที่เรากล่าวคำอำลาในช่วงเวลาที่ผ่านมานานแล้วนั้น ผมจำได้ว่าคุณปู่เอลส์เวิร์ธร้องไห้ ผมสงสัยว่าทำไม เป็นเวลาหลายทศวรรษ ตอนนี้ผมคิดว่าผมรู้แล้ว