Χώρος για ανάπτυξη

Από την Ντέμπορα Ντούγκαλ

Ο Κύριος ήξερε ότι θα άνθιζα και θα ανθοφορούσα πάλι.

Είχαν περάσει αρκετά χρόνια από τότε που ο σύζυγός μου, Τζέρολντ, απεβίωσε. Ο καρκίνος είχε έλθει γρήγορα και επιθετικά και σε τρεις μήνες είχε φύγει. Τώρα τον σκεπτόμουν καθώς εργαζόμουν στην αυλή μου.

Καθώς μεταφύτευα ένα φυτό, είχα μια σκέψη. Προτού επέμβω, το φυτό τα πήγαινε καλά. Ήταν στο σπίτι στη γλάστρα όπου ήταν ήδη μέσα, αλλά δεν άνθιζε. Ήξερα ότι αν δεν το μεταφύτευα κάποια στιγμή, πολύ πιθανόν να σταματούσε να ανθίζει και ίσως ακόμη και να σταματούσε να αναπτύσσεται. Ασφαλώς δεν θα ήταν σε θέση να κάνει το καλύτερο δυνατό.

Έτσι, αποφάσισα να δώσω στο φυτό χώρο για να αναπτυχθεί, μεταφυτεύοντάς το σε μία μεγαλύτερη γλάστρα. Όχι μία πιο μεγάλη γλάστρα – μία που ήταν μόλις πέντε εκατοστά μεγαλύτερη σε διάμετρο. Αν του έδινα πάρα πολύ χώρο, θα μπορούσε να ποτιστεί υπερβολικά και να σαπίσει στις ρίζες.

Περίμενα το φυτό να δυσκολευτεί καθώς προσπαθούσε να προσαρμοστεί. Ήταν αρκετά άνετα, βολεμένο στη γλάστρα που είχε συνηθίσει. Δεν γνώριζε ότι η αλλαγή θα το βοηθούσε να συνεχίζει να αναπτύσσεται. Έπρεπε να το φροντίζω, δίνοντάς του σωστό φως, νερό και τα επιπλέον θρεπτικά συστατικά που απαιτούνταν κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου προσαρμογής. Ήξερα ότι θα άνθιζε, τελικώς, και θα ανθοφορούσε πάλι.

Καθώς σκεπτόμουν τη ζωή μου ως χήρα, συνειδητοποίησα ότι ήμουν σαν εκείνο το φυτό. Ήμουν άνετα. Τα πήγαινα καλά. Όμως όταν απεβίωσε ο σύζυγός μου, άκουσα το Πνεύμα να ψιθυρίζει ότι εισερχόμουν σε μία νέα φάση ανάπτυξης. Ακόμη είχα πράγματα που έπρεπε να μάθω και να κάνω σε αυτή τη ζωή.

Τα επόμενα δύο χρόνια, άλλοι επτά άνδρες στον τομέα μας επίσης απεβίωσαν. Άρχισα να ζητώ από τις προσφάτως χήρες φίλες μου να συγκεντρωνόμαστε, να μιλάμε, να επισκεπτόμαστε, να υπηρετούμε άλλους – ούτως ώστε η καθεμία μας να μπορεί να αισθάνεται λιγότερο μόνη. Καμία από εμάς δεν θα είχε επιλέξει να «μεταφυτευθεί». Όμως καθώς προσαρμοζόμουν στη θνητή ζωή χωρίς τον σύζυγό μου, βρήκα ότι θα μπορούσα να παρέχω υποστήριξη σε άλλους που αντιμετώπισαν μία παρόμοια δυσκολία. Βρήκα επίσης ότι υπήρχαν πολλές ευκαιρίες να περνούμε χρόνο με παιδιά και εγγόνια και να τα διαβεβαιώνω ότι μέσω της Εξιλέωσης του Ιησού Χριστού, στην επόμενη ζωή η οικογένειά μας μπορεί να είναι μαζί ξανά.

Ποτέ δεν προσδοκούσα την ανάπτυξη που θα ερχόταν σε εμένα εξαιτίας της απώλειας του συζύγου μου. Όμως ο Επουράνιος Πατέρας παρενέβη και με «μεταφύτευσε», δίνοντάς μου χώρο να αναπτυχθώ τοποθετώντας με σε λίγο μεγαλύτερη γλάστρα – μία νέα δυσκολία που παρείχε μία ευκαιρία για ανάπτυξη.

Ακόμη μου λείπει ο Τζέρολντ κάθε μέρα. Χρόνια αργότερα, ακόμη αγωνίζομαι καθώς προσπαθώ να προσαρμοστώ στην αλλαγή να είμαι χωρίς εκείνον. Όμως ξέρω ότι ο Κύριος θα με γαλουχήσει καθ’ οδόν. Με τον καιρό και με εμπιστοσύνη σε Εκείνον, θα ανθίσω και θα ανθοφορήσω ξανά.

Η συγγραφέας ζει στο Άινταχο των Η.Π.Α.