«Η δύναμη να εγερθούμε», Λιαχόνα, Μάρ 2023.
Τα θαύματα του Ιησού
Η δύναμη να εγερθούμε
Μπορούμε να βοηθήσουμε στην εξύψωση εκείνων που αναμένουν την απελευθέρωση του Σωτήρος.
Ηττημένη. Ξανά. Κατέρρευσα στην καρέκλα μου με το κεφάλι μου να κρέμεται κάτω. Ήμουν απλώς μία παρατηρήτρια, αλλά και πάλι δεν είχα ενέργεια να σταθώ. Η ομάδα μας είχε προσπαθήσει τόσο σκληρά. Κάποιες ήταν μελανιασμένες. Κάποιες βγήκαν χωλαίνοντας από το γήπεδο. Μετά τις συνεχόμενες ήττες της ομάδας ποδοσφαίρου του λυκείου μας, δεν νικηθήκαμε απλώς – η καρδιά μας ήταν συντετριμμένη.
Ακριβώς τη στιγμή που η απογοήτευσή μου φαινόταν ότι με κυρίευε, ένα από τα μικρότερα κορίτσια της ομάδας πέρασε. Μου τράβηξε αμέσως την προσοχή η αίσθηση του σκοπού που είδα στο πρόσωπό της.
Παρακολουθούσα καθώς κάθε λίγα βήματα άπλωνε το χέρι της σε κάθε κορίτσι, αλλά όχι ως αναγνώριση της ήττας. Αντιθέτως, έδιδε εξατομικευμένο έπαινο, παρηγοριά και συμπόνια. «Δεν σε έχω δει ποτέ να τρέχεις τόσο γρήγορα για να φτάσεις εκεί για κάθε πέρασμα. Αυτό ήταν το καλύτερο παιχνίδι σου». Και σε μία άλλη: «Α, καταπληκτικό παιχνίδι. Πραγματικά, έπαιξες πολύ καλά σήμερα!»
Με κάθε κόλλα το, το ένα χέρι της παρέμενε στο δικό τους, ενώ το άλλο της χέρι κρατούσε τον ώμο ή απαλά κτυπούσε ένα πόδι μελανιασμένο και λερωμένο από γρασίδι. Μπορούσα να αισθανθώ ότι μετέδιδε κάτι από μέσα της, μία δύναμη που με κάποιο τρόπο μεταφερόταν από εκείνη στην καρδιά κάθε μέλους της ομάδας. Τα χαμόγελα άρχισαν να ξεπερνούν τους οδυνηρούς μορφασμούς και την απογοήτευση. Σιγά-σιγά, μία-μία, κάθε παίκτρια σηκωνόταν με ένα νέο συναίσθημα να δονείται στον αέρα.
Ποια νοιαζόταν για τις μελανιές και τον πόνο; Ποια νοιαζόταν για τον θυμό και την απογοήτευση; Ούτε μία. Όμως πώς θα μπορούσε απλώς ένα χέρι κάποιου να βοηθήσει ένα άτομο να σηκωθεί από ένα μέρος που υπέφερε σε έναν τόπο σκοπού και δύναμης;
Επιτρέψτε μου να αναφέρω μερικά πράγματα που έχω μάθει για τη δύναμη του Σωτήρος να εξυψώνει και πώς μπορούμε να βοηθήσουμε, όπως η φίλη μου στην ομάδα ποδοσφαίρου.
Στην Καινή Διαθήκη, διαβάζουμε την ακόλουθη αφήγηση για τη θυγατέρα του Ιαείρου.
«Kαι ξάφνου, έρχεται ένας από τους αρχισυναγώγους, με το όνομα Iάειρος· και βλέποντάς τον [Ιησού], πέφτει κοντά στα πόδια του·
»και τον παρακαλούσε πολύ, λέγοντας, ότι: Tο κοριτσάκι μου πνέει τα λοίσθια· να ’ρθεις και να βάλεις τα χέρια σου επάνω της, για να σωθεί· και θα ζήσει·
»Kαι [ο Ιησούς] πήγε μαζί του» (Κατά Μάρκον 5:22-24).
«Kαι [ο Ιησούς] πήγε μαζί του».
Μου αρέσει η γραμμή «ο Ιησούς πήγε μαζί του» (Κατά Μάρκον 5:24). Το θαύμα δεν είχε συμβεί ακόμα. Στην πραγματικότητα, θα υπήρχαν κάποιες τραγικές καθυστερήσεις προτού λάβει η οικογένεια την απελευθέρωση για την οποία ικέτευε. Όμως ο Χριστός ήταν ήδη στο ταξίδι μαζί τους.
Όταν χρειαζόμαστε αυτό που δεν μπορούμε να κάνουμε μόνοι μας, μπορούμε να βασιζόμαστε ότι ο Ιησούς έρχεται. Και μπορούμε να βασιζόμαστε ότι καθώς περιμένουμε με πίστη για τα θαύματά Του στη ζωή μας ή στη ζωή των αγαπημένων μας, Εκείνος θα βαδίζει μαζί μας. Θα βαδίζει μαζί μας σε όλη τη διαδρομή μέσα από το άγχος, τον φόβο και τη θλίψη που μπορεί να μας περιμένουν στην οδό που οδηγεί στην απελευθέρωση.
«Να ’ρθεις και να βάλεις τα χέρια σου επάνω της».
Η θεραπεία δεν είναι δική μας για να την προσφέρουμε, αλλά όπως ο Ιάειρος, μπορούμε να φέρουμε τον Ιησού Χριστό, τον Μέγα Θεραπευτή, σε αυτούς που αγαπούμε. Ο Ιάειρος ήξερε ότι τα χέρια του Σωτήρος θα μπορούσαν να σηκώσουν κάποιον από ένα μέρος που υποφέρει σε έναν τόπο σκοπού και δύναμης.
Το είδα αυτό στην παίκτρια ποδοσφαίρου που έδιδε το φως. Μοιραζόταν το φως του Χριστού σε ένα γήπεδο ποδοσφαίρου και Του επέτρεπε να τελέσει τη θεραπεία Του. Κρατώντας ψηλά το φως Του, βοηθούσε στη συνάθροιση του Ισραήλ.
Ο καθένας από εμάς θα χρειαστεί να σωθεί από κάποιον άλλον εκτός από τον εαυτό του. Όσο ευάλωτους και εάν φαίνεται ότι μας αφήνει, μπορούμε να βασιζόμαστε ότι ο Επουράνιος Πατέρας παρείχε έναν Σωτήρα που μπορεί να μας βοηθήσει να εγερθούμε από την απελπισία. Και μπορούμε να συμμετάσχουμε μαζί Του, όπως ακριβώς έκανε η ηρωίδα μου του ποδοσφαίρου.
Όμως εάν τα πράγματα χειροτερεύουν όσο περιμένετε να έλθουν οι ευλογίες Του;
«Γιατί ενοχλείς ακόμα τον δάσκαλο;»
Ενώ ο Χριστός πήγαινε προς το σπίτι του Ιαείρου, καθυστέρησε. Οι δρόμοι ήταν γεμάτοι κόσμο και καθώς προσπαθούσε να περάσει, μία γυναίκα με μεγάλη πίστη, η οποία επίσης περίμενε το θεραπευτικό Του χέρι, άγγιξε τα ιμάτιά Του.
«Επειδή, έλεγε ότι: Kαι αν ακόμα αγγίξω τα ιμάτιά του, θα σωθώ.
»Και αμέσως ξεράθηκε η πηγή τού αίματός της· και αισθάνθηκε στο σώμα της ότι γιατρεύτηκε από τη μάστιγα» (Κατά Μάρκον 5:28-29).
Πόσο απεγνωσμένος ήταν ο Ιάειρος; Πόσο απογοητευμένος με την καθυστέρηση; Όταν έφυγε από το σπίτι του, η κόρη του ήταν ήδη στο κατώφλι του θανάτου. Κατόπιν, καθώς ο Σωτήρας αναζήτησε τη γυναίκα που θεραπεύτηκε και μίλησε μαζί της, κάποιος από το σπίτι του Ιαείρου έφθασε με τα άσχημα νέα: «H θυγατέρα σου πέθανε· γιατί ενοχλείς ακόμα τον δάσκαλο;» (Κατά Μάρκον 5:35).
Τι ευλογία για τη γυναίκα που ανέμενε τόσον καιρό! Όμως τι τραγωδία για τον Ιάειρο και την οικογένειά του, που δεν είχαν καθόλου χρόνο να αναμένουν! Μερικές φορές όταν είμαστε στην αναμονή, μπορεί να είναι δύσκολο να διατηρήσουμε την ελπίδα ότι Εκείνος έρχεται. Όμως για τον Ιάειρο και την οικογένειά του, τώρα φαινόταν πολύ αργά να ελπίζουν για το θαύμα που είχαν ανάγκη. Η κόρη του ήταν νεκρή. Γιατί ενοχλείτε ακόμη τον Δάσκαλο;
Γιατί; Επειδή τα όρια που ενίοτε βάζουμε στα θαύματα του Σωτήρος δεν σημαίνουν τίποτα. Δεν δεσμεύεται από τις προθεσμίες μας ούτε περιορίζεται η δύναμή Του από την κατανόησή μας για αυτό που είναι δυνατόν.
Εάν θα κοιτάξουμε με μάτια πίστης καθώς περιμένουμε, θα δούμε διαβεβαιώσεις ότι η απελευθέρωσή Του έρχεται (βλ. Άλμα 58:11). Αυτές οι διαβεβαιώσεις μπορούν να αλλάξουν την καρδιά μας και να επιβεβαιώσουν την πίστη μας σε Εκείνον. Ακόμα και εάν φαίνεται ότι έχει περάσει η ευκαιρία, Εκείνος ακόμη έρχεται. Θα είναι η στιγμή σας.
The Raising of Jairus’ Daughter [Η έγερση της θηγατέρας του Ιαείρου], υπό Gabriel Max / Peter Horree / Alamy Stock Photo
«Μη φοβάσαι, μόνον πίστευε».
Μόλις άκουσε ο Σωτήρας τα άσχημα νέα, είπε στον Ιάειρο: «Μη φοβάσαι, μόνον πίστευε» (Κατά Μάρκον 5:36). Τα λόγια του Σωτήρος στον Ιάειρο δείχνουν πόσο ανυπομονεί να μας καθυσηχάσει, ενώ αναμένουμε. Η διακονία Του δεν σταματά, ακόμη και όταν το κάνουμε. Αμέσως προέτρεψε τον Ιαείρο να προχωρήσει με πίστη.
«Kαι μπαίνοντας μέσα, τους λέει: Γιατί κάνετε θόρυβο και κλαίτε; Tο παιδί δεν πέθανε, αλλά κοιμάται…
»Kαι πιάνοντας το χέρι τού παιδιού, της λέει: Tαλιθά, κούμι, που ερμηνευόμενο σημαίνει: Kοριτσάκι, σε σένα λέω, σήκω επάνω» (Κατά Μάρκον 5:39, 41).
Το παρατηρήσατε αυτό; «Πιάνοντας το χέρι του παιδιού». Υπάρχει δύναμη στα χέρια Του. Ο Πρόεδρος Χάουαρντ Χάντερ (1907-95) είπε κάποτε: «Σε οτιδήποτε θέτει ο Ιησούς τα χέρια του επάνω, αυτό ζει»1. Τι μπορούμε να κάνουμε για να λάβουμε καλύτερα το θεραπευτικό Του χέρι; Και πώς μπορούμε να είμαστε τα χέρια Του για να βοηθήσουμε να εξυψωθούν οι άλλοι στην εποχή του ψυχικού άλγους και της απελπισίας τους;
«Και αμέσως το κοριτσάκι σηκώθηκε επάνω, και περπατούσε»
Αμέσως η ζωή επέστρεψε στη θυγατέρα του Ιαείρου: «Και αμέσως το κοριτσάκι σηκώθηκε επάνω, και περπατούσε» (Κατά Μάρκον 5:42). Θα υπάρχουν στιγμές στη ζωή του καθενός που θα νιώθουν ηττημένοι από τις δοκιμασίες τους, αλλά θα πρέπει να έχουν τη δύναμη να προσπαθήσουν εκ νέου. Για τον καθέναν από εμάς, αυτές οι δοκιμασίες θα φαίνονται λίγο διαφορετικές – από την αποθάρρυνση μετά από μία απώλεια στο γήπεδο έως την απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου. Τα δεινά θα έλθουν αναπόφευκτα. Όμως Εκείνος δεν θα μας εγκαταλείψει ποτέ, ασχέτως του πόσο δύσκολες ή τελικές μπορεί να φαίνονται οι συνθήκες. Μερικές φορές, μας επιτρέπει να βαδίζουμε μέσω νεκρών ή ερημωμένων τόπων, ώστε να μπορέσει να απλώσει τα χέρια Του και να τα γεμίσει με ζωή.
Με το σημείο της Εξιλέωσής Του –το αποτύπωμα ενός καρφιού σε κάθε χέρι– μας δείχνει ότι είμαστε η διακονία Του: «Ιδού, σε ζωγράφισα επάνω στις παλάμες των χεριών μου» (Νεφί Α΄ 21:16). Η διακονία του Χριστού ήταν, είναι και θα είναι πάντα για να μας εγείρει από έναν θάνατο που δεν μπορούμε να ξεφύγουμε σωματικώς ή πνευματικώς, και όλα γίνονται δυνατά μέσω της εξιλεωτικής θυσίας Του.
Όταν συμβαίνουν τέτοια ψυχικά άλγη και δυσκολίες, μπορούμε να φανταστούμε τα χέρια που φέρουν ένα αποτύπωμα σε κάθε παλάμη να φέρνουν όχι μόνο καλοσύνη και αγάπη αλλά δύναμη να τα υπερνικήσουν. Ασκώντας πίστη σε Εκείνον, η πλήρης αποκατάσταση από τον Λυτρωτή του κόσμου θα επικρατήσει σε οτιδήποτε αντιμετωπίζουμε.
Και μπορούμε να είμαστε η επέκταση των χεριών Του σε άλλους που χρειάζονται το άγγιγμά Του.
Καταθέτω μαρτυρία ότι καθένας από εμάς θα αναστηθεί από τις δικές του αδυναμίες και τελικώς από τον τάφο. Θυμηθείτε, ακόμα και εάν αισθανθείτε ότι όλα έχουν χαθεί, Εκείνος είναι εκεί και απλώνει τα χέρια της σωτήριας δύναμής Του. Φαντασθείτε τη χαρά που θα έλθει καθώς απλώνει το χέρι Του προς τα δικά σας και διακηρύσσει: «Σε [σας] λέω, σηκω[θείτε] επάνω». Και θα σηκωθούμε.