«Ειρήνη τη δική μου σας δίνω», Λιαχόνα, Μάρ 2023.
«Ειρήνη τη δική μου σας δίνω»
Τα ίδια λόγια που είπε ο Ιησούς στη Θάλασσα της Γαλιλαίας εκείνη τη θυελλώδη νύκτα, σας λέει και κατά τη διάρκεια των θυελλών στη ζωή σας: «Σώπασε, ησύχασε».
Φωτογραφία από Getty Images
Για την οικογένειά μου και εμένα, ο κρύος χειμώνας του 1944 ήταν μία εποχή φόβου και αβεβαιότητας. Με τον πατέρα μου μακριά στο δυτικό μέτωπο, η μητέρα μου αγωνιζόταν για να παρέχει στα τέσσερα παιδιά της τροφή και ζεστασιά καθώς ο πόλεμος απειλούσε το σπίτι μας στην Τσεχοσλοβακία.
Κάθε ημέρα ο κίνδυνος πλησίαζε. Τελικά, η μητέρα μου αποφάσισε να καταφύγει στο σπίτι των γονέων της στην ανατολική Γερμανία. Με κάποιον τρόπο, κατάφερε να μας πάει όλους σε ένα από τα τελευταία τρένα προσφύγων που κατευθύνονταν δυτικά. Κοντινές εκρήξεις, ανήσυχα πρόσωπα και άδεια στομάχια υπενθύμιζαν σε όλους στο τρένο ότι ταξιδεύαμε μέσα σε μία εμπόλεμη ζώνη.
Μία νύκτα αφού το τρένο μας είχε σταματήσει για προμήθειες, η μητέρα μου έσπευσε να ψάξει για τροφή. Όταν επέστρεψε, προς φρίκη της, το τρένο που μετέφερε εμάς τα παιδιά είχε φύγει!
Γεμάτη ανησυχία, στράφηκε στον Θεό απεγνωσμένα σε προσευχή και μετά μανιωδώς άρχισε να ερευνά τον σκοτεινό σιδηροδρομικό σταθμό. Έτρεχε από γραμμή σε γραμμή και από τρένο σε τρένο. Ήξερε ότι αν το τρένο της αναχωρούσε προτού το βρει, ίσως να μην μας έβλεπε ποτέ ξανά.
Καταιγίδες στη ζωή μας
Κατά τη διάρκεια της θνητής διακονίας του Σωτήρος, οι μαθητές Του έμαθαν ότι θα μπορούσε να ηρεμήσει τις καταιγίδες στη ζωή μας. Ένα βράδυ, ύστερα από μία ολόκληρη ημέρα διδασκαλίας, ο Κύριος πρότεινε «να περάσ[ουν] αντίπερα» της Θάλασσας της Γαλιλαίας (Κατά Μάρκον 4:35).
Αφού είχαν αναχωρήσει, ο Ιησούς βρήκε ένα σημείο να ξεκουραστεί επάνω στο πλοίο και αποκοιμήθηκε. Σε λίγο σκοτείνιασε ο ουρανός «και [έγινε] ένας μεγάλος ανεμοστρόβιλος και τα κύματα έμπαιναν μέσα στο πλοίο, ώστε αυτό ήδη γέμιζε» (βλ. Κατά Μάρκον 4:37-38).
Δεν γνωρίζουμε πόση ώρα οι μαθητές αγωνίζονταν να κρατήσουν το πλοίο να επιπλέει, αλλά τελικώς δεν μπορούσαν να περιμένουν άλλο. Πανικοβλημένοι, φώναξαν: «Δάσκαλε, δεν σε νοιάζει ότι χανόμαστε;» (Κατά Μάρκον 4:38).
Όλοι μας αντιμετωπίζουμε ξαφνικές θύελλες. Στη θνητή ζωή μας των βασάνων και των δοκιμασιών, μπορεί να αισθανόμαστε στενοχωρημένοι, αποθαρρυμένοι και απογοητευμένοι. Η καρδιά μας πονά για εμάς μας και για εκείνους που αγαπούμε. Ανησυχούμε, φοβόμαστε και μερικές φορές χάνουμε την ελπίδα. Κατά τη διάρκεια αυτών των στιγμών, μπορεί επίσης να αναφωνούμε: «Δάσκαλε, δεν σε νοιάζει ότι εγώ χάνομαι;»
Στη νεότητά μου ένας από τους αγαπημένους μου ύμνους ήταν το «Μαίνεται η καταιγίδα»1. Μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου στο πλοίο, όταν «τα κύματα [ήταν] σαν θεριά». Το κρίσιμο και πιο όμορφο μέρος του ύμνου ακολουθεί: «Κύματα κι άνεμοι θα υπακούν. Ήσυχα! Ήσυχα! Ήσυχα!» Κατόπιν έρχεται το σημαντικό μήνυμα: «Ο Κύριος γης κι ουρανού Αυτός με τη δύναμη τη θεϊκή μπορεί να τα δαμάσ’ όλα μπορεί».
Εάν καλωσορίσουμε τον Ιησού Χριστό, τον Άρχοντα Ειρήνης, στο πλοίο μας, δεν πρέπει να φοβόμαστε. Θα ξέρουμε ότι μπορούμε να βρούμε ειρήνη εν μέσω καταιγίδων που στροβιλίζονται μέσα μας και γύρω μας. Αφού οι μαθητές Του φώναξαν βοήθεια, ο Ιησούς «σηκώθηκε, επιτίμησε τον άνεμο· και είπε στη θάλασσα: Σώπασε, ησύχασε. Και σταμάτησε ο άνεμος, και έγινε μεγάλη γαλήνη» (Κατά Μάρκον 4:39).
Τα ίδια λόγια που είπε ο Ιησούς στη Θάλασσα της Γαλιλαίας εκείνη τη θυελλώδη νύκτα, σας λέει και κατά τη διάρκεια των θυελλών στη ζωή σας: «Σώπασε, ησύχασε».
«Όχι όπως δίνει ο κόσμος»
Με τους μαθητές μπορούμε να ρωτήσουμε: «Ποιος, λοιπόν, είναι αυτός, που και ο άνεμος και η θάλασσα τον υπακούν;» (Κατά Μάρκον 4:41).
Ο Ιησούς είναι ένας άνθρωπος που δεν μοιάζει με κανέναν άλλον. Ως Υιός του Θεού, κλήθηκε να εκπληρώσει μία αποστολή που κανείς άλλος δεν θα μπορούσε να εκπληρώσει.
Μέσω της Εξιλέωσής Του και με έναν τρόπο που δεν μπορούμε να κατανοήσουμε πλήρως, ο Σωτήρας πήρε επάνω Του «πόνους και βάσανα και πειρασμούς κάθε είδους» (Άλμα 7:11) και «το συσσωρευμένο βάρος όλων των θνητών αμαρτιών»2.
Παρόλο που δεν όφειλε κανένα χρέος στη δικαιοσύνη, υπέφερε «τις απαιτήσεις ολόκληρου του νόμου της δικαιοσύνης» (Άλμα 34:16). Με τα λόγια του Προέδρου Μπόιντ Πάκερ (1924-2015), Προέδρου της Απαρτίας των Δώδεκα Αποστόλων: «Δεν είχε διαπράξει κανένα λάθος. Παρ’ όλα αυτά, τη συσσώρευση κάθε ενοχής, την οδύνη και τη θλίψη, τον πόνο και την ταπείνωση, κάθε βάσανο διανοητικό, συναισθηματικό και φυσικό που είναι γνωστό σε άνθρωπο Εκείνος τα βίωσε όλα»3. Και τα υπερνίκησε όλα.
Ο Άλμα προφήτευσε ότι ο Σωτήρας «θα πάρει επάνω του τον θάνατο, ώστε να λύσει τα δεσμά του θανάτου τα οποία δένουν τον λαό του. Και θα πάρει επάνω του τις αδυναμίες τους, ώστε τα σπλάχνα του να γεμίσουν με έλεος, σύμφωνα με τη σάρκα, ώστε να μάθει σύμφωνα με τη σάρκα πώς να συμπαρίσταται στον λαό του σύμφωνα με τις αδυναμίες τους» (Άλμα 7:12).
Μέσω μίας θείας προικοδότησης που γεννήθηκε από αφόρητο μαρτύριο και από αγάπη για εμάς, ο Ιησούς Χριστός πλήρωσε το τίμημα για να μας λυτρώσει, να μας ενδυναμώσει και να μας σώσει. Μόνο μέσω της Εξιλέωσης μπορούμε να βρούμε τη ειρήνη που τόσο πολύ θέλουμε και χρειαζόμαστε σε αυτήν τη ζωή. Όπως υπεσχέθη ο Σωτήρας: «Eιρήνη αφήνω σε σας, ειρήνη τη δική μου δίνω σε σας· όχι όπως δίνει ο κόσμος, σας δίνω εγώ. Ας μη ταράζεται η καρδιά σας μήτε να δειλιάζει» (Κατά Ιωάννην 14:27).
Η ζωή και οι διδασκαλίες του Ιησού Χριστού μάς δίδουν τρόπους να νιώσουμε την ειρήνη Του, αν στραφούμε σε Εκείνον.
Christ’s Image [Η απεικόνιση του Χριστού], υπό Heinrich Hofmann
Πώς βρίσκουμε ειρήνη
Ο Ιησούς Χριστός, ο οποίος ελέγχει τα στοιχεία της φύσης, μπορεί επίσης να ελαφρύνει τα βάρη μας. Έχει τη δύναμη να θεραπεύει άτομα και έθνη. Μας έχει δείξει τον δρόμο προς την αληθινή ειρήνη, διότι είναι «ο Άρχοντας Ειρήνης» (Ησαΐας 9:6). Η ειρήνη που προσφέρει ο Σωτήρας θα μπορούσε να μεταμορφώσει όλη την ανθρώπινη ύπαρξη, αν θα το επέτρεπαν τα τέκνα του Θεού. Η ζωή και οι διδασκαλίες Του μάς δίδουν τρόπους να νιώσουμε την ειρήνη Του, αν στραφούμε σε Εκείνον.
«Μάθε για μένα» είπε «και άκου τα λόγια μου. Περπάτησε στην πραότητα του Πνεύματός μου και εν εμοί θα έχεις ειρήνη» (Διδαχή και Διαθήκες 19:23).
Μαθαίνουμε για Εκείνον καθώς υψώνουμε την καρδιά μας, με προσευχή, μελετώντας τη ζωή και τις διδασκαλίες Του και «στεκόμαστε… σε άγιους τόπους» συμπεριλαμβανομένου του ναού (Διδαχή και Διαθήκες 87:8, βλ., επίσης, 45:32). Να παρευρίσκεστε στον οίκο του Κυρίου όσο πιο συχνά μπορείτε. Ο ναός είναι ένα ειρηνικό καταφύγιο από τις αυξανόμενες καταιγίδες της εποχής μας.
Ο αγαπητός μου φίλος Πρόεδρος Τόμας Μόνσον (1927-2018) δίδαξε: «Καθώς πηγαίνουμε στον [ναό], καθώς θυμόμαστε τις διαθήκες που συνάπτουμε σε αυτόν, θα μπορέσουμε να ανθέξουμε κάθε δοκιμασία και να υπερνικήσουμε κάθε πειρασμό. Ο ναός παρέχει σκοπό στη ζωή μας. Φέρνει ειρήνη στην ψυχή μας – όχι ειρήνη που παρέχουν οι άνθρωποι, αλλά ειρήνη υπεσχημένη από τον Υιό του Θεού»4.
Ακούμε τα λόγια Του καθώς προσέχουμε τις διδασκαλίες Του στις άγιες γραφές και από τους ζώντες προφήτες Του, μιμούμεθα το παράδειγμά Του και ερχόμαστε στην Εκκλησία Του, όπου συναναστρέφεται ο ένας τον άλλον, διδασκόμαστε και τροφοδοτούμεθα με τον καλό λόγο του Θεού.
Βαδίζουμε στην πραότητα του Πνεύματός Του καθώς αγαπούμε όπως Εκείνος αγάπησε, συγχωρούμε όπως Εκείνος συγχώρησε, μετανοούμε και κάνουμε το σπίτι μας μέρος όπου μπορούμε να αισθανθούμε το Πνεύμα Του. Βαδίζουμε επίσης στην πραότητα του Πνεύματός Του καθώς βοηθούμε άλλους, υπηρετούμε με χαρά τον Θεό και προσπαθούμε να γίνουμε «ειρηνικοί ακόλουθοι του Χριστού» (Μορόνι 7:3).
Αυτά τα βήματα πίστης και τα έργα οδηγούν στη χρηστότητα, μας ευλογούν στο ταξίδι μας της ιδιότητος του μαθητού και μας φέρνουν διαρκή ειρήνη και σκοπό.
«Ενωμένοι μαζί μου, να έχετε ειρήνη»
Μία σκοτεινή νύκτα σε έναν ζοφερό σιδηροδρομικό σταθμό πριν από πολλά χρόνια, η μητέρα μου αντιμετώπισε μία επιλογή. Θα μπορούσε να καθίσει και να παραπονεθεί για την τραγωδία που είχε χάσει τα παιδιά της ή θα μπορούσε να δραστηριοποιήσει την πίστη και την ελπίδα της. Είμαι ευγνώμων που η πίστη της υπερνίκησε τον φόβο της και που η ελπίδα της υπερνίκησε την απόγνωσή της.
Τελικά, σε μία απομακρυσμένη περιοχή του σταθμού, βρήκε το τρένο μας. Εκεί, επιτέλους, ενωθήκαμε εκ νέου. Εκείνη τη νύκτα και κατά τη διάρκεια πολλών θυελλωδών ημερών και νυκτών που επρόκειτο έλθουν, το παράδειγμα της μητέρας μου να δραστηριοποιήσει την πίστη μάς στήριξε καθώς ελπίζαμε και εργαζόμασταν για ένα λαμπρότερο μέλλον.
Σήμερα, πολλά από τα τέκνα του Θεού ανακαλύπτουν ότι και το τρένο τους, επίσης, έχει μετακινηθεί. Οι ελπίδες και τα όνειρά τους για το μέλλον έχουν παρασυρθεί από πολέμους, πανδημία και απώλεια υγείας, απασχολήσεως, εκπαιδευτικών ευκαιριών και αγαπημένων προσώπων. Είναι αποθαρρυμένα, μόνα, χαμένα.
Αδελφοί και αδελφές, αγαπητοί φίλοι, ζούμε σε επικίνδυνες εποχές. Τα έθνη είναι σαστισμένα, η κρίση είναι επί της Γης, και η ειρήνη έχει αφαιρεθεί από τη Γη (βλ. Διδαχή και Διαθήκες 1:35, 88:79). Όμως η ειρήνη δεν πρέπει να αφαιρεθεί από την καρδιά μας, ακόμα και αν πρέπει να υποφέρουμε, να θρηνούμε και να περιμένουμε τον Κύριο.
Λόγω του Ιησού Χριστό και της Εξιλέωσής Του, οι προσευχές μας θα απαντηθούν. Ο χρονισμός ανήκει στον Θεό, αλλά καταθέτω μαρτυρία ότι οι ενάρετες επιθυμίες μας θα πραγματοποιηθούν κάποια ημέρα και ότι όλες οι απώλειές μας θα επανορθωθούν σε εμάς, υπό την προϋπόθεση ότι χρησιμοποιούμε το θείο δώρο της μετάνοιας και παραμένουμε πιστοί5.
Θα θεραπευθούμε – σωματικώς και πνευματικώς.
Θα σταθούμε αγνοί και άγιοι έμπροσθεν του βήματος κρίσεως.
Θα ενωθούμε εκ νέου με αγαπημένα πρόσωπα σε μία ένδοξη ανάσταση.
Εν τω μεταξύ, είθε να παρηγορηθούμε και να ενθαρρυνθούμε καθώς βασιζόμαστε στην υπόσχεση του Σωτήρος: «Ενωμένοι μαζί μου, να έχετε ειρήνη» (Κατά Ιωάννην 16:33).