‘Ouderling Patrick Kearon: voorbereid en geroepen door de Heer’, Liahona, mei 2024.
Nieuwe roepingen
Ouderling Patrick Kearon: voorbereid en geroepen door de Heer
De Heer heeft ouderling Kearon op unieke manieren voorbereid en hem begiftigd met een groot aantal geestelijke gaven die hem in staat stellen om mensen in zijn heilige roeping als bijzondere getuige ‘van de naam van Christus in de gehele wereld’ tot zegen te zijn.
Op een zaterdag, enkele jaren nadat hij als algemeen zeventiger was geroepen, ging ouderling Patrick Kearon samen met zijn vrouw, Jennifer, een supermarkt binnen terwijl ouderling W. Rolfe Kerr en zijn vrouw, Janeil, net naar buiten kwamen. Ze spraken kort met elkaar, waarna ouderling en zuster Kerr naar hun auto gingen.
Bijna onmiddellijk benaderde een man ouderling Kearon en vroeg enthousiast: ‘Was dat een algemeen autoriteit met wie u sprak?’ Ouderling Kearon antwoordde: ‘Ja. Dat was ouderling W. Rolfe Kerr van de Zeventig.’1 De man knikte, keek ouderling Kearon aan zonder hem te herkennen en zei: ‘Je kunt een algemeen autoriteit altijd meteen herkennen.’ Toen vervolgde de man haastig zijn weg.
‘Ik vind dit een geweldig verhaal, omdat het staat voor hoe ik me voel’, zegt ouderling Kearon met een glimlach. ‘Ik zou vandaag de dag precies hetzelfde kunnen meemaken, en die man zou me in een menigte waarschijnlijk nog steeds niet als algemeen autoriteit herkennen.’
Dankzij ouderling Kearons milde zelfspot en nederigheid is hij geliefd bij de mensen die hem kennen of het voorrecht hadden om met hem samen te werken. Ouderling Kearon is op 7 december 2023 als lid van het Quorum der Twaalf Apostelen geroepen en geordend. Hij weet dat zijn nieuwe roeping niet om hem draait, maar om het voortgaande werk van de Heer.
‘We mogen allemaal deel uitmaken van zijn werk’, zegt hij, ‘en we proberen mensen zijn licht, liefde en zorg te laten voelen. Hij wil dat wij als lid van zijn kerk andere mensen tot zegen zijn.’
De Heer heeft ouderling Kearon op unieke manieren voorbereid en hem begiftigd met een groot aantal geestelijke gaven die hem in staat stellen om mensen in zijn heilige roeping als bijzondere getuige ‘van de naam van Christus in de gehele wereld’ tot zegen te zijn (Leer en Verbonden 107:23). Ouderling Kearon is op 26-jarige leeftijd lid van de kerk geworden en is het enige kerklid onder zijn broers en zussen. Hij is een zeer empathisch man die weet hoe hij naar Gods kinderen kan luisteren, een band met hen kan opbouwen en hen kan troosten. Hij is van nature liefdadig en vindt vreugde in dienstbetoon. Gevormd door gevoelige verliezen in de familie, getuigt hij dat de Heiland Jezus Christus door zijn verzoening genezende balsem biedt en op een dag alles recht zal zetten.
Ouderling Kearon is een oprecht discipel van Jezus Christus die op de Heer vertrouwt. Hij is als leider makkelijk te volgen, omdat hij de Heiland toegewijd volgt en mensen tot Hem leidt.
President Jeffrey R. Holland, waarnemend president van het Quorum der Twaalf Apostelen, zegt: ‘De Heer heeft Patrick geleid naar de functie die hij nu bekleedt.’
Liefhebbende, toegewijde ouders
Patrick Kearon is op 18 juli 1961 in Carlisle (Cumbria) in het noorden van Engeland als zoon van Paddy en Patricia Kearon geboren. Toen zijn ouders elkaar tijdens de Tweede Wereldoorlog ontmoetten, waren ze allebei werkzaam bij de Britse strijdmacht: zijn moeder was verpleegster in India en Birma, en zijn vader werd bij de luchtmacht in Frankrijk, Noord-Afrika, Sicilië en Italië ingezet.
Ouderling Kearon herinnert zich zijn ouders, Paddy en Patricia, als mensen die een voorbeeldig leven van toewijding, dienstbetoon en opoffering hebben geleid.
Hoewel ze geen kerkgangers waren, waren ze wel toegewijd aan hun gezin, dienstbaar en bereid om offers te brengen. Daardoor lieten ze een blijvende indruk achter op Patrick, de jongste van de vijf kinderen van het gezin. Hij herinnert zich Pat als een liefdevolle, ‘uitzonderlijke moeder’, die vriendelijk leiding gaf, meestal door zelf het goede voorbeeld te geven, en die nooit kritiek op anderen had. Ze was vrijgevig, standvastig en bijzonder evenwichtig. En van Paddy herinnert hij zich ‘zijn vitaliteit, vriendelijkheid en onuitputtelijke warmte; zijn liefde voor […] de dorre woestijnen van Arabië [en] de weelderige, glooiende heuvels van Engeland en Ierland; en zijn passie voor de lucht, de zon en de zee. Ik voel zijn invloed duidelijk in mijn eigen verlangen om buiten, in de frisse lucht en in het zonlicht te zijn.’2
Na zijn tijd bij de luchtmacht ging de vader van ouderling Kearon in Saoedi-Arabië als defensiespecialist werken. Patrick leerde als 7-jarige een belangrijke les in gehoorzaamheid, waarover hij in zijn eerste conferentietoespraak als algemeen autoriteit heeft verteld. Hij negeerde de instructies van zijn ouders om tijdens een kampeeruitje in de woestijn schoenen te dragen, ging op teenslippers op onderzoek uit en werd door een schorpioen in zijn voet gestoken.3
Patrick Kearon als kind in Saoedi-Arabië.
Drie jaar later bevond de jonge Patrick zich op een internaat in Engeland, waar hij zijn ouders erg miste. Zijn eenzaamheid werd alleen door de bemoedigende brieven van zijn ouders verzacht.
‘Harry Potter had het in vergelijking maar makkelijk op Zweinstein. Ik had het erg moeilijk’, zegt hij over het internaat. ‘Ik ging alleen met Kerstmis, Pasen en in de zomer naar huis. Ik maakte zelf kalenders op blaadjes papier en streepte elke dag af om te weten over hoeveel dagen ik weer naar huis kon.’
Een paar jaar later, toen Patrick op zijn tweede internaat in Engeland zat, kwam er vanaf de Ierse Zee een hevige storm aan. Door die storm raakten vijfduizend huizen in de omgeving overstroomd. Er werd een beroep gedaan op Patrick en zijn klasgenoten om met de enorme opruimactie te helpen.
‘Ik herinner me nog het gewicht van de doorweekte vloerbedekking en de stank’, zegt hij. ‘Maar ik weet ook nog dat ik samen met mijn schoolvrienden de handen uit de mouwen stak en het werk gedaan kreeg. En ik herinner me de mensen en hun dankbaarheid.’
Dat was wellicht Patricks eerste ervaring met de wederkerige zegeningen van hulp bieden en ontvangen. Later besefte hij dat de onzekerheid die hij als tiener voelde, ‘verdween toen ik aan dit grote werk ten behoeve van onze buren deelnam’.4
Na de middelbare school keerde Patrick terug naar Saoedi-Arabië, waar hij bij een multinationaal concern in de voedingsmiddelen- en drankenindustrie een managementopleiding begon te volgen. Dat was het begin van zijn werkzaamheden in verschillende branches, wat uiteindelijk uitmondde in een adviesbureau op het gebied van communicatie in Engeland, samen met zijn vrouw.
‘Mijn wereld stond op zijn kop’
Toen Patrick 19 jaar was, verloor hij zijn vader en schoonbroer in een tragisch auto-ongeluk in Saoedi-Arabië. ‘Mijn wereld stond op zijn kop toen ik hen verloor’, zegt hij. Zijn vaders leidende hand, liefdevolle bemoediging en vreugdevolle kijk op de wereld waren verdwenen. Patrick liep enige tijd in verdriet en leegte verloren en vertrok met zijn moeder naar Engeland, maar keerde uiteindelijk terug naar zijn werk in Saoedi-Arabië.
‘Ik had allerlei waardevolle kansen om te leren en te groeien en te zien hoe bedrijven werken’, zegt hij. Hij was vooral dankbaar voor ‘een geweldige baas die me coachte en leidde, en een goede vriend werd. Hij was een van de vaderfiguren met wie ik sinds de dood van mijn vader gezegend ben.’
Toen Patrick later in Londen werkte, ontmoette hij enkele leden van de kerk.
‘Ze waren goede voorbeelden van ons geloof’, zegt hij. ‘Een van hen kwam uit Californië en ik logeerde bij hem thuis terwijl ik daar werkte.’
Door die ervaring kreeg Patrick een geweldige eerste indruk van de kerk. De vreugde die het gezin in dienstbetoon vond, raakte hem, maar hij had veel vragen over de leer en geloofspunten van de kerk. Maar twee jaar later, toen hij weer in Engeland was, kwam hij in Londen twee ‘indrukwekkende zendelingen’ tegen. Nadat hij maandenlang met ze over het evangelie had gesproken, zeiden ze dat zijn doop niet echt dichterbij kwam, en ze vroegen hem of hij een zegen wilde.
‘Ik stemde ermee in om een zegen te krijgen van een seniorzendeling die ik kende’, herinnert hij zich. ‘Hoe ik me tijdens die zegen voelde, was een keerpunt in mijn bekering. Het was een onmiskenbaar gevoel van licht, vreugde en vrede dat met geen pen te beschrijven is. De woorden van de zegen bleken geïnspireerd en duidelijk vooruitziend.’
Die ervaring, in combinatie met ‘een aantal andere zaken in mijn vooruitgang naar de doop’, leidde ertoe dat Patrick een getuigenis van de Heiland en zijn herstelde kerk kreeg. Een paar maanden later, op kerstavond 1987, liet hij zich dopen en werd hij lid van De Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen.
Tegen allen die naar een getuigenis streven zegt ouderling Kearon: ‘Kies voor geloof en geef gehoor aan de uitnodiging in Alma 32. Volg uw geestelijke gevoelens. Ze zullen u leiden en u zult het weten.’
‘Een bron van kracht’
Twee jaar na zijn doop ging Patrick naar een wijk voor jonge alleenstaanden in Londen, waar hij Jennifer Hulme, een studente aan de Brigham Young University uit Saratoga (Californië, VS), ontmoette. Jennifer was voor een half jaar naar Londen gekomen om kunstgeschiedenis en Engelse letterkunde te studeren. Ze was de jongste van acht kinderen en in de kerk opgegroeid.
Patrick viel haar bijna onmiddellijk op.
‘Toen ik hem met de mensen in de wijk zag omgaan, zag ik hoe hij hen behandelde’, zegt Jennifer over Patrick. ‘Of het nu een nieuw lid was, een terugkerend lid, iemand die het moeilijk had, of iemand die een goede vriend was, hij behandelde iedereen met dezelfde oprechte liefde en interesse. Vooral die eigenschap sprak me in hem aan. Het is een eigenschap die ik hem heb zien ontwikkelen, en die God veel gebruikt heeft in de 33 jaar dat we getrouwd zijn.’
Dankzij de liefde en het respect dat ouderling en zuster Kearon voor elkaar hebben, zijn ze in staat om eensgezind in geloof samen te werken.
Na hun verkeringstijd trouwde het echtpaar in januari 1991 in de Oaklandtempel (Californië). Vervolgens brachten ze hun gezin 19 jaar lang in Engeland groot, totdat ouderling Kearon in 2010 als algemeen zeventiger werd geroepen. Hij had toen al verschillende leidinggevende roepingen vervuld, waaronder ringpresident en gebiedszeventiger. Hij was senior president van de Zeventig toen hij in het Quorum der Twaalf Apostelen werd geroepen.
Ouderling Kearon zegt dat zijn vrouw een trouwe discipel is die haar ware identiteit kent. ‘Ze leidt een gelukkig, positief, opbouwend, behulpzaam, vreugdevol leven, waarin de Heiland centraal staat. Ze is een bron van kracht en een enorme zegen voor mij geweest sinds we elkaar ontmoet hebben.’
Susannah, de middelste van de drie dochters van het echtpaar, zegt dat haar moeder altijd klaarstaat om mensen te helpen: ‘Ze is vol leven en licht en heeft een passie voor het evangelie.’ En net als haar vader kan haar moeder ‘uitstekend luisteren’.
Susannah en haar zussen zeggen dat de liefde en het respect van hun ouders voor elkaar hen in staat stellen om eensgezind in geloof aan gezamenlijke doelen te werken. Ze luisteren naar elkaar en respecteren en waarderen elkaars ideeën en meningen.
Emma, de jongste dochter van het gezin, zegt dat de harmonieuze relatie van haar ouders en hun grote liefde voor hun kinderen ‘voor een heel gelukkige thuisomgeving zorgden waar we ons geborgen wisten’.
Lizzie Kearon Staheli, de oudste, zegt over haar vader: ‘Papa kijkt met een christelijke blik naar mensen. Hij wil ze altijd graag bemoedigen en sterken. Hij ziet het potentieel in iedereen, wat hun omstandigheden ook zijn.’
Emma voegt daaraan toe: ‘Hij heeft een groot geloof en is blij met de vreugde die het evangelie hem brengt. Omdat hij het herstelde evangelie als volwassene heeft gevonden, waardeert hij het verschil dat het als bron van licht en vreugde in ons leven maakt.’
Ouderling Kearon noemt zijn dochters – Lizzie (op de foto met haar man, Jonathan), Susannah en Emma – ‘het mooiste licht in ons leven, onze grootste schatten’.
Jean B. Bingham, voormalig algemeen ZHV-presidente, omschrijft ouderling Kearon als iemand die onder druk kalm blijft. Ze herinnert zich een moment waarop zij, ouderling David A. Bednar van het Quorum der Twaalf Apostelen, ouderling Kearon en anderen tijdens een politieke opstand in het buitenland vast kwamen te zitten. Onder leiding van ouderling Bednar sprak ouderling Kearon urenlang via een satelliettelefoon met plaatselijke functionarissen en vertegenwoordigers van de kerk om de weg voor hun vertrek vrij te maken.
‘Zijn kalme aard, doelgerichte inspanningen en geïnspireerde inzichten brachten ons een oplossing voor een veilig vertrek’, zegt zuster Bingham.
In december 2021 kreeg het gezin een grote schok te verwerken toen bij zuster Kearon borstkanker werd vastgesteld.
‘Ik had nooit gedacht dat kanker mij of ons zou treffen’, zegt zuster Kearon. Ze vond de behandeling die volgde ‘uitermate moeilijk’, maar de Heiland was gedurende alles haar bron van kracht. ‘Ik krijg nog steeds orale chemotherapie, maar ik ben dankbaar dat ik zover de artsen weten kankervrij ben.’
Ouderling Kearon zegt: ‘Jen is al deze tijd standvastig en trouw gebleven. We zijn elke dag dankbaar voor haar gezondheid en voor de uitzonderlijke zorg die ze heeft gekregen.’
Over deze en andere beproevingen die zij en haar man hebben doorgemaakt, zegt zuster Kearon: ‘Het leven schotelt ons soms problemen voor die we gewoon niet willen hebben. We vinden dat niet fijn. We hebben er niet om gevraagd. Maar toch moeten we die zaken onder ogen zien. De beste manier om met moeilijkheden om te gaan, is ons tot de Heer te wenden en om zijn kracht te vragen, en ons vertrouwen in Jezus Christus en in zijn genade en macht te stellen. Lang geleden heb ik veel geleerd over de Heiland en hoe Hij ons in onze diepste, donkerste tijden te hulp komt.’
Ouderling en zuster Kearon hebben die heilige kennis verkregen na de geboorte van hun eerste kind, Sean.
‘De rots van Christus’ verzoening’
Tijdens de eerste zwangerschap van zuster Kearon kwam het echtpaar al vroeg door echo’s te weten dat hun zoontje ‘een ernstige hartafwijking had, een levensbedreigende aandoening’, zegt ouderling Kearon. ‘De verdere zwangerschap zochten we contact met de beste artsen, cardiologen en hartchirurgen die ervaring hadden met zijn specifieke probleem. We vonden een geweldig team in Londen en ze hadden er vertrouwen in dat ze het probleem zouden kunnen oplossen.’
Toen Sean 19 dagen oud was, werd hij door de chirurgen geopereerd. Het was een lange, gecompliceerde operatie. Ouderling Kearon zegt: ‘Daarna kon Seans kleine hart niet opnieuw op gang komen. We waren hem kwijt. Zijn dood deed ons uitermate veel pijn. Dit was niet het resultaat waar we om hadden gevast, gebeden en gesmeekt, maar we wisten dat de hand van de hemel in die ervaring aanwezig was.’
Zuster Kearon zegt: ‘God heeft ons die maanden van de zwangerschap en het prachtige korte leven van onze zoon geleid, zodat we aan het eind ervan wisten dat we al het mogelijke voor hem hadden gedaan. Dat was een enorme troost.’
Genezing kwam door middel van een beter begrip van de verzoening en opstanding van de Heiland, die zuster Kearon verkreeg door 1 Nephi en 2 Nephi diepgaand te bestuderen. ‘We hadden zoveel pijn en verdriet dat het leek alsof ik in een zwart gat rondtolde’, zegt ze. ‘En toch werd die vrije val keer op keer geblokkeerd door de rots van Christus’ verzoening – omdat die waar is. Zijn genade en de werkelijkheid van zijn leven maken zelfs de pijnlijkste verliezen draaglijk en hoopvol.’
De geboorte van de drie dochters van het echtpaar zorgde ook voor genezing. ‘Ze brachten genezing met zich mee’, zegt ouderling Kearon. ‘Ze zijn het mooiste licht in ons leven, onze grootste schatten.’
Ze vonden ook genezing in de woorden van geïnspireerde kerkleiders, zoals een conferentietoespraak van ouderling Lance B. Wickman,5 waarin ouderling Wickman sprak over de pijn die hij voelde in de verlaten gangen van het ziekenhuis terwijl zijn eigen zoontje door een kinderziekte op sterven lag. ‘Ouderling Wickman zegt dat we “eerst [moeten] geloven, dan zien”, en dat geloof inhoudt dat we op de Heer vertrouwen’, zegt ouderling Kearon. ‘Zijn toespraak was enorm waardevol voor mij omdat hij dergelijke ervaringen zo goed begreep. Dat werd mij duidelijk door de toespraak vaak te lezen en beluisteren.’
En genezing kwam doordat hij anderen die verlies doormaakten diende – of dat nu vluchtelingen in Europa waren,6 slachtoffers van mishandeling en onderdrukking7 of andere kerkleiders. Een daarvan was ouderling Paul V. Johnson van het Presidium der Zeventig, die twee maanden voordat hij in 2015 met ouderling Kearon in het gebiedspresidium Europa begon samen te werken, een dochter aan kanker had verloren.
‘Broeder en zuster Kearon hebben ons in die tijd van rouw en genezing enorm geholpen’, zegt ouderling Johnson. ‘Ze toonden veel begrip voor onze situatie. Daarom heb ik ze altijd geweldig gevonden.’
Dat is waar discipelschap om draait. We dragen elkaars lasten. We treuren met hen die treuren. We vertroosten hen die vertroosting nodig hebben. En we treden op als getuige van God – en van de eeuwige belofte van vreugdevolle herenigingen die door de verzoening van Jezus Christus mogelijk worden gemaakt (zie Mosiah 18:8–9).
Ouderling Kearon begroet kerkleden in het gebied Europa-Oost.
Als er dan moeilijke tijden aanbreken, krijgen we die genezende liefde en de balsem van dienstbetoon terug. Als apostel van de Heer Jezus Christus is ouderling Kearon bereid om de hele wereld die evangelieboodschap van hoop, genezing en vrede te verkondigen.
‘Waarom krijgen we met moeilijke beproevingen te maken?’ vraagt ouderling Kearon. Omdat we naar de aarde komen om te leren, te groeien, geheiligd te worden, en onze Vader in de hemel en onze Heiland lief te hebben en op Hen te vertrouwen. Voorlopig kunnen we Hen niet zien, en Ze kunnen ons niet omhelzen. Maar de zegeningen van de verzoening van de Heiland zijn oneindig – oneindig!’