Przesłanie od Przywódców Obszaru
Przebaczenie
Kiedy Zbawiciel żył na ziemi, okazywał ludziom miłość poprzez służbę im. Dzielił się mądrością i wiedzą, nauczając ich o planie szczęścia Ojca Niebieskiego. Zaprosił każdego, aby do Niego przyszedł, kiedy powiedział: „Pójdźcie do mnie wszyscy, którzy jesteście spracowani i obciążeni, a Ja wam dam ukojenie”. To samo zaproszenie jest wciąż aktualne i jest skierowane do każdego z nas, abyśmy mogli Go poznawać i stawać się nieco bardziej do Niego podobni.
Jezus Chrystus jest dla nas doskonałym przykładem przebaczania. Nauczał Swoich uczniów, ile razy powinni przebaczać swemu bratu, jeśli ów brat wciąż postępuje wobec nich niewłaściwie: „Nie […] do siedmiu razy, lecz do siedemdziesięciu siedmiu razy”. Co wskazuje na ustawiczne przebaczanie. Chrystus nauczył nas, jak się modlić do naszego Ojca Niebieskiego: „I odpuść nam grzechy nasze, albowiem i my odpuszczamy każdemu winowajcy swemu”. Ostatecznym przykładem zdolności Zbawiciela do przebaczania było Jego błaganie do Boga, kiedy był krzyżowany. Powiedział wówczas: „Ojcze, odpuść im, bo nie wiedzą, co czynią”.
„Przebaczenie jest boskim atrybutem. Oznacza odpuszczenie lub darowanie komuś winy za urazę lub błędy. Pisma święte mówią o wybaczeniu w dwojakim sensie. Pan nakazuje nam, abyśmy odpokutowali za nasze grzechy i starali się o Jego wybaczenie. Nakazuje nam również wybaczanie tym, którzy nas obrazili bądź zranili”. Chrystus nauczał: „Odpuszczajcie, a dostąpicie odpuszczenia”. „Ja, Pan, odpuszczę, komu będę chciał odpuścić, ale od was jest wymagane, abyście odpuścili wszystkim ludziom”.
Przyszliśmy na ten świat, aby otrzymać ciało fizyczne, które umożliwia nam uczenie się, wzrost i rozwój. Doświadczamy przeciwieństw i mamy wolność wyboru, co jest zgodne z planem Ojca Niebieskiego. Nawet gdy dokładamy wszelkich starań, wszyscy popełniamy błędy, grzeszymy, mylimy się i dokonujemy złych wyborów. Dzięki zadośćuczynieniu Jezusa Chrystusa możemy otrzymać wybaczenie naszych grzechów poprzez szczerą i całkowitą pokutę, która obejmuje złamane serce i skruszonego ducha oraz odczuwanie bożego smutku.
„Przebaczenie wymaga pokuty za nasze grzechy i jednocześnie wzrostu i wzmacniania naszej wiary w Jezusa Chrystusa. Gdy pokutujemy, przychodzimy do Niego, i jesteśmy na drodze wiodącej do przebaczenia”.
Starszy Neil L. Andersen nauczał: „Musimy pamiętać jednak, że boskiego daru przebaczenia nigdy nie da się wypracować; można go jedynie przyjąć. Tak, musimy przestrzegać przykazań i obrzędów, aby otrzymać przebaczenie, a osobisty wysiłek — niezależnie od tego, jak wielki — jest nikły w porównaniu do ceny odkupienia. Faktycznie nie ma porównania. Przebaczenie jest darem, a jedyną Osobą, która może go oferować w formie daru jest Odkupiciel i Zbawiciel świata, Jezus Chrystus. Oferuje chętnie Swój bezcenny dar wszystkim, którzy zwrócą się do Niego, aby go przyjąć”.
Proklamacja dla rodziny przypomina nam, że jedną z najważniejszych zasad szczęśliwego życia jest przebaczenie, niezależnie od tego, ile osób należy do naszej rodziny: „Szczęście w życiu rodzinnym może być najpewniej osiągnięte, kiedy opiera się na naukach Pana Jezusa Chrystusa. Udane małżeństwa i rodziny powstają i trwają w oparciu o zasady wiary, modlitwy, pokuty, przebaczenia, szacunku, miłości, współczucia, pracy i zdrowej rekreacji”.
Prezydent Nelson przedstawił nam następującą prośbę: „Moim dzisiejszym apelem, moi drodzy bracia i siostry, jest zakończenie konfliktów, które szaleją w waszych sercach, w waszych domach i w waszym życiu […]. Powtarzam mój apel, abyście zakończyli konflikty w waszym życiu. Wykazujcie się pokorą, odwagą i siłą potrzebnymi zarówno do wybaczenia, jak i do uzyskania przebaczenia. Zbawiciel obiecał, że „jeśli [odpuścimy] ludziom ich przewinienia, odpuści i [nam] Ojciec [nasz] niebieski”. „Oto przebaczono temu, co odpokutował za swe grzechy, i ja, Pan, nie pamiętam ich więcej”.
W ten sam sposób powinniśmy przebaczać krzywdy, których doświadczamy, i zapomnieć o nich. Przebaczenie jest jednym z największych darów, jakie dał nam nasz Ojciec Niebieski. Poprzez zadość czyniące dzieło Jezusa Chrystusa możemy otrzymać radosny cud przebaczenia — doznając pełnej mocy przemiany serca, stając się „[świętymi] […], jak dziecko, [ulegli, łagodni, pokorni, cierpliwi, pełni] miłości”, odczuwając spokój i zapewnienie, a także przyjmując pocieszenie i siłę, żeby z radością kontynuować podążanie ścieżką przymierza.
To z tego powodu „mówimy o Chrystusie, radujemy się w Chrystusie, głosimy o Chrystusie, prorokujemy o Chrystusie, i zapisujemy zgodnie z naszymi proroctwami, aby nasze dzieci wiedziały, z jakiego źródła mogą oczekiwać odpuszczenia grzechów”.