«Φωνές της Αποκατάστασης: Μετάφραση του Βιβλίου του Μόρμον», Έλα, ακολούθα με–Για το σπίτι και την εκκλησία: Διδαχή και Διαθήκες 2025 (2025)
«Μετάφραση του Βιβλίου του Μόρμον», Έλα, ακολούθα με–Για το σπίτι και την εκκλησία: 2025
Φωνές της Αποκατάστασης
Μετάφραση του Βιβλίου του Μόρμον
Τον Απρίλιο του 1829, τον μήνα κατά τον οποίο παρελήφθησαν τα τμήματα 6-9 του Διδαχή και Διαθήκες, το κύριο έργο του Τζόζεφ Σμιθ ήταν η μετάφραση του Βιβλίου του Μόρμον. Δεν γνωρίζουμε πολλές λεπτομέρειες σχετικά με τη θαυμαστή διαδικασία της μετάφρασης, όμως ξέρουμε ότι ο Τζόζεφ Σμιθ ήταν βλέπων, βοηθούμενος από εργαλεία που ο Θεός είχε προετοιμάσει: δύο διαφανείς πέτρες που ονομάζονταν Ουρίμ και Θουμμίμ και μία άλλη πέτρα ονόματι βλέπων.
Όταν του ζητήθηκε αργότερα να αφηγηθεί πώς μεταφράστηκε αυτό το χρονικό, ο Τζόζεφ είπε «ότι δεν προτίθετο να πει στον κόσμο όλες τις συγκεκριμένες λεπτομέρειες». Συχνά δήλωνε απλώς ότι μεταφράστηκε «με το χάρισμα και τη δύναμη τού Θεού».
Οι ακόλουθες δηλώσεις από αυτόπτες μάρτυρες της μεταφραστικής διαδικασίας, υποστηρίζουν τη μαρτυρία του Τζόζεφ.
Πιστεύεται ότι αυτό το κουτί το οποίο ανήκε στον Χάιρουμ Σμιθ χρησιμοποιήθηκε για να κρύβουν προσωρινά τις χρυσές πλάκες.
Έμμα Σμιθ
«Όταν ο σύζυγός μου μετέφραζε το Βιβλίο του Μόρμον, έγραψα ένα μέρος από αυτό, καθώς εκείνος υπαγόρευε κάθε πρόταση, λέξη προς λέξη και όταν επρόκειτο για κύρια ονόματα που δεν μπορούσε να προφέρει ή πολυσύλλαβες λέξεις, έλεγε ένα-ένα τα γράμματα και ενόσω τα έγραφα, αν έκανα κάποιο λάθος στην ορθογραφία, με σταματούσε και διόρθωνε την ορθογραφία μου, αν και ήταν αδύνατον για αυτόν να δει πώς τα έγραφα εκείνη τη στιγμή. Ακόμα και τη λέξη Σάρα δεν μπορούσε να την προφέρει στην αρχή, όμως του έλεγα τα γράμματα και την πρόφερα εγώ για εκείνον».
«Συχνά οι πλάκες ήταν ακουμπισμένες επάνω στο τραπέζι χωρίς καμία προσπάθεια να τις κρύψει, τυλιγμένες σε ένα μικρό λινό τραπεζομάντηλο, που του είχα δώσει για να τις διπλώσει. Μία φορά ψηλάφησα τις πλάκες, όπως ήταν έτσι ακουμπισμένες στο τραπέζι, εντοπίζοντας το περίγραμμα και το σχήμα τους. Έδειχναν εύκαμπτες σαν χοντρό χαρτί και θρόιζαν με έναν μεταλλικό ήχο όταν κουνιούνταν οι άκρες με τον αντίχειρα, όπως όταν ξεφυλλίζει μερικές φορές κάποιος ένα βιβλίο…
»Πιστεύω ότι το Βιβλίο του Μόρμον έχει θεία αυθεντικότητα – δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία για αυτό. Είμαι ικανοποιημένη που κανένας άνθρωπος δεν θα μπορούσε να υπαγορεύσει το γράψιμο αυτών των χειρογράφων, εκτός αν ήταν εμπνευσμένος. Διότι, όταν ενεργούσα ως γραφέας του, [ο Τζόζεφ] μου υπαγόρευε επί ώρες. Και όταν επέστρεφε μετά τα γεύματα ή μετά από διακοπές, ξεκινούσε αμέσως από εκεί που είχε σταματήσει, χωρίς ούτε να δει το χειρόγραφο ούτε να του έχω διαβάσει κάποιο τμήμα του. Ήταν ένα συνηθισμένο πράγμα για εκείνον. Θα ήταν απίθανο να μπορέσει να το κάνει ένας μορφωμένος άνθρωπος. Και για κάποιον τόσο αδαή και μη μορφωμένο όπως ήταν εκείνος, ήταν απλώς αδύνατον».
Όλιβερ Κάουντερυ
«Έγραψα με τη δική μου πένα ολόκληρο το Βιβλίο του Μόρμον (εκτός από μερικές σελίδες) όπως έβγαινε από τα χείλη του προφήτη, καθώς το μετέφραζε με το χάρισμα και τη δύναμη του Θεού, μέσω του Ουρίμ και του Θουμμίμ ή, όπως αποκαλούνται από το βιβλίο, άγιων διερμηνέων. Είδα με τα μάτια μου και άγγιξα με τα χέρια μου τις χρυσές πλάκες από τις οποίες μεταφράστηκε. Είδα επίσης τους διερμηνείς».