C.C.A. Christensen (1831–1912), Saints Driven from Jackson County Missouri [Święci wypędzani z Jackson County w stanie Missouri], ok. 1878 r., obraz na muślinie, 196x287 cm. Muzeum Sztuki Uniwersytetu Brighama Younga, dar wnucząt C.C.A. Christensena, 1970.

6–12 września

Doktryna i Przymierza 98–101

„Przystańcie i wiedzcie, że jestem Bogiem”

Jakiego rodzaju wyzwań i prób doświadczają twoi uczniowie? Jaką radę i pocieszenie dla nich możemy znaleźć w rozdziałach Doktryna i Przymierza 98–101?

Zapisz swoje odczucia

Zachęć do wymiany myśli

Możesz poprosić uczniów, aby powiedzieli, czego nauczyli się na podstawie rozdziałów Doktryna i Przymierza 98–101, co pomogło im przezwyciężyć próby i wyzwania, jakim stawiają czoła.

Nauczaj doktryny

Doktryna i Przymierza 98:1–3, 11–16, 23–30, 37; 101:2–5, 9–16

Nasze próby mogą wyjść nam na dobre.

• Szykany i przeciwności, jakim stawiamy czoła w naszych czasach, mogą różnić się od tych, z jakimi zmagali się święci w Missouri w 1833 roku, ale rada Pana z rozdziału Doktryna i Przymierza 98 pozostaje niezmienna. Aby przybliżyć uczniom nauki zawarte w tej radzie Pana, możesz zapisać na tablicy następujące pytania: W jaki sposób święci powinni, zgodnie z wolą Pana, postrzegać przeciwności? Jak, według Pana, powinniśmy reagować na szykany? Uczniowie mogą w małych grupach odszukać odpowiedzi w wersetach Doktryna i Przymierza 98:1–3, 11–16, 23–30, a następnie omówić to, czego się nauczyli. Jakie znajdujemy prawdy motywujące nas do bycia lepszymi uczniami Jezusa Chrystusa? Wypowiedzi znajdujące się w „Dodatkowych materiałach” mogą stanowić uzupełnienie dyskusji.

• W obliczu szykan i czasach prób przesłanie z rozdziałów 98. i 101. może dodać otuchy: Pan pomoże nam, jeżeli Mu zaufamy. Aby pomóc uczniom odnaleźć to przesłanie, zapisz na tablicy następujące fragmenty i poproś ich o przeczytanie wybranych wersetów: Doktryna i Przymierza 98:1–3, 11–12, 37; 101:2–5, 9–16. Następnie niech opowiedzą, które słowa sprawiają, że wzrasta ich zaufanie do Pana. Czego uczymy się z tych wersetów o tym, jak wzmocnić nasze zaufanie do Pana? (Zob. także: Linda S. Reeves, „Sięgnijcie po błogosławieństwa przymierza”, Ensign lub Liahona, listopad 2013, str. 118–120).

Doktryna i Przymierza 101:1–8, 43–62

Stosowanie się do rady Boga sprawia, że jesteśmy bezpieczni.

• Jak możesz pomóc swoim uczniom poznać bezpieczeństwo, które jest konsekwencją „zważania na głos Pana” (werset 7.)? Być może kilka osób z klasy chciałoby odegrać scenkę na podstawie przypowieści z fragmentu Doktryna i Przymierza 101:43–62, podczas gdy ktoś będzie go czytał na głos. Potem możecie omówić następujące pytania: Co symbolizują różne elementy przypowieści? Dlaczego słudzy utracili winnicę? Jakie nauki możemy wyciągnąć z opisu postępowania sług? Czego dowiadujemy się o Panu na podstawie opisu czynów szlachcica? Korzystne może być również porównanie wersetów 1–8 z wersetami 47–51 i omówienie, jak możemy być „wierni i mądrzy” w naszych staraniach budowania Syjonu w naszym życiu osobistym, w naszych domach i w kościele.

  

  Fragment obrazu Chrystus i bogaty młodzieniec — Heinrich Hofmann

Dodatkowe materiały

Nadstawianie drugiego policzka to wyraz chrześcijańskiej odwagi.

Starszy Robert D. Hales nauczał:

„Niektórzy ludzie błędnie myślą, że odpowiedzi w formie milczenia, łagodności, wybaczenia czy złożenia pokornego świadectwa są bierne lub za słabe. Lecz ‘[miłowanie] nieprzyjaciół i [modlenie się] za tych, którzy [nas] prześladują’ (Ew. Mateusza 5:44) wymaga wiary, siły, a przede wszystkim chrześcijańskiej odwagi […].

Kiedy nie mścimy się, kiedy nadstawiamy drugi policzek i opieramy się uczuciu złości, my także podążamy za przykładem Zbawiciela. Ukazujemy Jego miłość, która jest jedyną mocą ujarzmiającą przeciwnika i odpowiadamy naszym oskarżycielom, nie obrzucając z kolei ich oskarżeniami. To nie słabość. To jest chrześcijańska odwaga” („Chrześcijańska odwaga: Cena bycia uczniem”, Ensign lub Liahona, listopad 2008, str. 72).

Przebaczyć to nie zaakceptować.

Starszy Kevin R. Duncan powiedział: „Bracia i Siostry, proszę, tylko nie zrozumcie mnie źle. Przebaczyć to nie zaakceptować. Nie usprawiedliwiamy złego postępowania ani nie zezwalamy, aby ktoś nas źle traktował tylko dlatego, że cierpi z powodu zmagań, boleści lub słabości. Ale możemy zyskać większe zrozumienie i spokój, kiedy patrzymy na to z szerszej perspektywy […]. Przebaczenie jest wspaniałą, mającą uzdrawiającą moc, zasadą. Nie musimy stawać się ofiarami po raz drugi. Możemy przebaczyć” („Przebaczenie — źródło kojącego balsamu”, Ensign lub Liahona, maj 2016, str. 35).

Doskonalenie nauczania

Zaangażuj osoby, które zmagają się z problemami. Czasami członkowie klasy, którzy zmagają się z problemami, potrzebują jedynie zachęty do zaangażowania się, aby poczuć miłość grupy. Aby tak się stało, możesz przydzielić im zadanie na następną lekcję. Zaproś ich na zajęcia i upewnij się, czy nie potrzebują pomocy w dotarciu do kościoła. Nie poddawaj się, jeśli nie od razu zareagują na twoje starania (zob. Nauczanie na wzór Zbawiciela, str. 8–9).