2. Plan zbawienia

2.1. W preegzystencji Ojciec w Niebie przedstawił plan, który umożliwia nam stanie się takimi, jak On oraz uzyskanie nieśmiertelności i życia wiecznego (zob. Mojżesz 1:39). Aby wypełnić ten plan i upodobnić się do naszego Ojca w Niebie, musimy poznać Jego samego i Jego Syna, Jezusa Chrystusa, i posiadać właściwe zrozumienie Ich charakteru i cech (zob. Ew. Jana 17:3).

2.2. Pisma święte nazywają plan Ojca Niebieskiego planem zbawienia, wielkim planem szczęścia, planem odkupienia i planem miłosierdzia. Plan ten obejmuje Stworzenie, Upadek, Zadośćuczynienie Jezusa Chrystusa oraz wszystkie prawa, obrzędy i doktryny ewangelii. Niezbędna w planie Ojca Niebieskiego jest wolność wyboru, czyli nasza zdolność do podejmowania decyzji i działania. Nasz wieczny postęp zależy od tego, jak wykorzystujemy ten dar (zob. Ks. Jozuego 24:15; 2 Nefi 2:27).

2.3. Jezus Chrystus jest centralną postacią w planie Ojca Niebieskiego. Plan zbawienia umożliwia nam stanie się doskonałymi, otrzymanie pełni radości, cieszenie się związkami rodzinnymi w wieczności i życie wieczne w obecności Boga.

Dodatkowe odnośniki: Ks. Malachiasza 3:23–24; 3 Nefi 12:48; NiP 131:1–4

Życie przed narodzeniem

2.4. Zanim narodziliśmy się na ziemi, żyliśmy w obecności naszego Ojca Niebieskiego jako Jego duchowe dzieci (zob. Abraham 3:22–23). W tej przedziemskiej egzystencji, wraz z innymi duchowymi dziećmi Ojca Niebieskiego, braliśmy udział w naradzie. Podczas tej narady Ojciec Niebieski przedstawił Swój plan, a Jezus Chrystus, przed narodzeniem na ziemi, zawarł przymierze, że zostanie Zbawicielem.

2.5. Korzystając z wolnej woli, postąpiliśmy zgodnie z planem Ojca Niebieskiego. Tym, którzy podążyli za Ojcem Niebieskim i Jezusem Chrystusem, pozwolono przyjść na ziemię, by doświadczyli doczesności i czynili postępy na drodze ku życiu wiecznemu. Lucyfer, inny duchowy syn Boga, zbuntował się przeciwko temu planowi. Stał się Szatanem i wraz ze swoimi naśladowcami został wyrzucony z nieba. Odmówiono im zaszczytu otrzymania ciała fizycznego oraz doświadczenia doczesności.

Dodatkowe odnośniki: Ks. Jeremiasza 1:4–5; List do Hebrajczyków 12:9; 2 Nefi 2:27; 3 Nefi 11:10–11

Stworzenie

2.6. Jezus Chrystus stworzył niebo i ziemię pod kierownictwem Ojca (zob. NiP 76:22–24). Stworzenie ziemi było niezbędne w planie Boga. Dzięki temu zyskaliśmy miejsce, w którym możemy otrzymać fizyczne ciała, przechodzić próby, zmagać się z przeciwnościami oraz rozwijać swoje boskie cechy.

2.7. Adam był pierwszym człowiekiem stworzonym na ziemi. Bóg stworzył Adama i Ewę na Swój obraz. Wszystkie istoty ludzkie — mężczyźni i kobiety — są stworzone na obraz i podobieństwo Boga (zob. I Ks. Mojżeszowa 1:26–27). Płeć stanowi zasadniczą cechę tożsamości i celu istnienia każdej osoby w jej życiu przed przyjściem na ziemię, podczas życia ziemskiego i w wieczności.

Upadek

2.8. W Ogrodzie Eden Bóg połączył Adama i Ewę związkiem małżeńskim. Adam i Ewa, przebywając w ogrodzie, nadal byli w obecności Boga i mogli żyć na zawsze. Żyli w stanie niewinności, a Bóg zaspokajał ich potrzeby.

2.9. W Ogrodzie Eden Bóg dał Adamowi i Ewie wolną wolę. Nakazał im, by nie jedli zakazanego owocu — owocu z drzewa poznania dobra i zła. Posłuszeństwo temu przykazaniu oznaczało, że będą mogli pozostać w Ogrodzie Eden. Jednak Adam i Ewa nie rozumieli jeszcze, że jeśli zostaną w ogrodzie, nie będą mieli możliwości robienia postępów poprzez doświadczanie przeciwności w życiu doczesnym. Nie mogli zaznać radości, ponieważ nie doświadczali smutku i bólu. Ponadto nie mogli mieć dzieci.

2.10. Szatan kusił Adama i Ewę, by zjedli zakazany owoc, a oni dokonali wyboru, że to uczynią. Ponieważ dokonali takiego wyboru, zostali wygnani sprzed obecności Boga i stali się upadli i śmiertelni. Występek Adama i Ewy oraz zmiany, których doświadczyli — w tym również śmierć fizyczną i duchową — nazywamy Upadkiem. Śmierć duchowa jest oddzieleniem od Boga. Śmierć fizyczna to oddzielenie ducha od doczesnego ciała.

2.11. Upadek stanowi zasadniczą część planu zbawienia Ojca Niebieskiego. W wyniku Upadku Adam i Ewa mogli mieć dzieci. Wraz ze swoim potomstwem mogli doświadczać radości i smutku, odróżniać dobro od zła i czynić postępy (zob. 2 Nefi 2:22–25).

2.12. Jako potomkowie Adama i Ewy odziedziczyliśmy w życiu doczesnym upadły stan. Jesteśmy oddzieleni od obecności Boga i podlegamy śmierci fizycznej. Jesteśmy też wypróbowywani przez trudności życia doczesnego oraz pokusy przeciwnika. Nie ponosimy odpowiedzialności za przekroczenie prawa przez Adama i Ewę, ale jesteśmy odpowiedzialni za nasze własne grzechy. Dzięki Zadośćuczynieniu Jezusa Chrystusa możemy przezwyciężyć negatywne skutki Upadku, otrzymać wybaczenie grzechów i ostatecznie doświadczyć pełni radości.

Dodatkowe odnośniki: I Ks. Mojżeszowa 1:28; Mosjasz 3:19; Alma 34:9–10

Podobny temat: Zadośćuczynienie Jezusa Chrystusa

Życie doczesne

2.13. Życie doczesne to okres nauki, w którym udowadniamy, że będziemy używać naszej wolnej woli do czynienia wszystkiego, co nakazał nam Pan i przygotujemy się do życia wiecznego przez rozwijanie boskich cech charakteru. Czynimy to, kiedy rozwijamy wiarę w Jezusa Chrystusa i Jego Zadośćuczynienie, dokonujemy pokuty, przyjmujemy niezbędne do zbawienia obrzędy i przymierza, takie jak chrzest i konfirmacja oraz z wiarą trwamy do końca naszego doczesnego życia, podążając za przykładem Jezusa Chrystusa.

2.14. W doczesności nasz duch zjednoczony jest z ciałem fizycznym, dając nam możliwość wzrastania i rozwijania się w sposób, jaki był niemożliwy w życiu przedziemskim. Jako że nasz Ojciec w Niebie posiada namacalną powłokę z ciała i kości, nasze ciała są nam niezbędne, byśmy mogli dokonywać postępów i stać się Mu podobnymi. Nasze ciała są święte i powinny być traktowane jako dar od naszego Ojca Niebieskiego (zob. I List do Koryntian 6:19–20).

Dodatkowe odnośniki: Ks. Jozuego 24:15; Ew. Mateusza 22:36–39; Ew. Jana 14:15; 2 Nefi 2:27; 3 Nefi 12:48; Moroni 7:45, 47–48; NiP 130:22–23

Podobne tematy: Boska Trójca; Zadośćuczynienie Jezusa Chrystusa; Obrzędy i przymierza; Przykazania

Życie po śmierci

2.15. Kiedy umieramy, nasze duchy udają się do świata duchów, by oczekiwać na Zmartwychwstanie. Duchy sprawiedliwych trafiają do stanu szczęścia, zwanego rajem. Ludzie, którzy zmarli bez poznania prawdy i ci, którzy są nieposłuszni w życiu doczesnym, w życiu po śmierci trafiają do tymczasowego miejsca pobytu, które nazywamy więzieniem duchów.

2.16. Każdy człowiek będzie miał ostatecznie możliwość poznania zasad ewangelii oraz przyjęcia jej obrzędów i przymierzy. Wielu wiernych będzie głosić ewangelię tym, którzy będą przebywać w duchowym więzieniu. Ci, którzy zdecydują się przyjąć ewangelię, odpokutować i przyjąć dokonane za nich w świątyni obrzędy zbawienia, znajdą się w raju do czasu Zmartwychwstania (zob. I List Piotra 4:6).

2.17. Zmartwychwstanie to połączenie naszego ciała duchowego z naszą udoskonaloną powłoką fizyczną składającą się z ciała i kości. Po zmartwychwstaniu staniemy się nieśmiertelni — nasze duchy i ciała nigdy nie będą już rozdzielone. Każda osoba, która narodziła się na ziemi, zmartwychwstanie dzięki temu, że Jezus Chrystus przezwyciężył śmierć fizyczną (zob. I List do Koryntian 15:20–22). Prawi zmartwychwstaną przed niegodziwymi i powstaną w Pierwszym Zmartwychwstaniu.

2.18. Sąd Ostateczny nastąpi po Zmartwychwstaniu. Jezus Chrystus osądzi każdego człowieka, by określić, który ze stopni wiecznej chwały otrzyma dana osoba. Ów sąd odbędzie się na podstawie pragnień i posłuszeństwa danej osoby wobec przykazań Boga (zob. Objawienie Jana 20:12).

2.19. Istnieją trzy królestwa chwały: królestwo celestialne, królestwo terrestrialne i królestwo telestialne (zob. I List do Koryntian 15:40–42). Osoby, które są dzielne w swym świadectwie o Jezusie oraz posłuszne zasadom ewangelii, będą przebywać w królestwie celestialnym w obecności Boga Ojca i Jego Syna, Jezusa Chrystusa, oraz prawych członków własnej rodziny.

Dodatkowe odnośniki: Ew. Łukasza 24:36–39; Ew. Jana 17:3; NiP 131:1–4

Podobne tematy: Zadośćuczynienie Jezusa Chrystusa; Obrzędy i przymierza