3. Zadośćuczynienie Jezusa Chrystusa

3.1. Podczas przedziemskiej narady Jezus Chrystus został ustanowiony przed narodzeniem na naszego Zbawiciela i Odkupiciela. Przyszedł na ziemię i z własnej woli cierpiał i umarł, by odkupić całą ludzkość od negatywnych skutków Upadku i zapłacić karę za nasze grzechy. Zwycięstwo Jezusa Chrystusa nad duchową i fizyczną śmiercią poprzez Jego cierpienie, śmierć i Zmartwychwstanie nazywamy Zadośćuczynieniem. Jego ofiara przynosi korzyści każdemu z nas i ukazuje nieskończoną wartość wszystkich dzieci Ojca Niebieskiego (zob. NiP 18:10–11).

3.2. Jedynie dzięki Jezusowi Chrystusowi możemy dostąpić zbawienia, ponieważ jedynie On był w stanie dokonać nieskończonego i wiecznego Zadośćuczynienia dla całej ludzkości (zob. Alma 34:9–10). Tylko On posiadał moc, żeby przezwyciężyć śmierć fizyczną. Po Swej ziemskiej matce, Marii, odziedziczył zdolność do poddania się śmierci fizycznej. Po Bogu, Swoim nieśmiertelnym Ojcu, odziedziczył moc życia wiecznego, by złożyć Swoje życie, a następnie je odzyskać. Jedynie On mógł odkupić nas z naszych grzechów. Ponieważ wiódł doskonałe, bezgrzeszne życie, nie podlegał wymaganiom sprawiedliwości i mógł spłacić dług za tych, którzy odpokutują.

3.3. Na Zadośćuczynienie Jezusa Chrystusa składa się Jego cierpienie za grzechy ludzkości w Ogrodzie Getsemane, przelanie krwi, cierpienie i śmierć na krzyżu oraz Jego dosłowne Zmartwychwstanie. Jezus zmartwychwstał jako pierwszy. Powstał z grobu, mając pełną chwały, nieśmiertelną powłokę z ciała i kości (zob. Ew. Łukasza 24:36–39). Dzięki Jego Zmartwychwstaniu cała ludzkość dostąpi zmartwychwstania i posiądzie doskonałe, nieśmiertelne ciało, by powrócić do obecności Boga i stanąć przed Nim na sąd. Zadość czyniąca ofiara Jezusa Chrystusa zapewniła nam jedyny sposób na uzyskanie oczyszczenia i wybaczenia naszych grzechów, żebyśmy mogli wiecznie przebywać w obecności Boga (zob. Ks. Izajasza 1:18; NiP 19:16–19).

3.4. Zadośćuczynienie Jezusa Chrystusa to nie tylko cierpienie za nasze grzechy, ale też wzięcie na siebie boleści, pokus, chorób i dolegliwości wszystkich ludzi (zob. Ks. Izajasza 53:3–5; Alma 7:11–13). On rozumie nasze cierpienia, ponieważ sam ich doświadczył. Kiedy przychodzimy do Zbawiciela z wiarą, wzmacnia On nas, żebyśmy mogli nosić nasze brzemiona i dokonywać rzeczy, których sami nie bylibyśmy w stanie wykonać (zob. Ew. Mateusza 11:28–30; Eter 12:27).

3.5. Płacąc za nasze grzechy, Jezus Chrystus nie zdjął z nas osobistej odpowiedzialności. Aby przyjąć Jego ofiarę, zostać oczyszczonymi z naszych grzechów i odziedziczyć życie wieczne, musimy rozwijać wiarę w Niego, odpokutować, przyjąć chrzest, otrzymać Ducha Świętego i wiernie wytrwać do końca naszego życia.

Dodatkowe odnośniki: Ew. Jana 3:5; I List do Koryntian 15:20–22; Mosjasz 3:19; 3 Nefi 11:10–11; 3 Nefi 27:20; NiP 76:22–24

Podobne tematy: Boska Trójca: Jezus Chrystus; Plan zbawienia: Upadek; Obrzędy i przymierza

Wiara w Jezusa Chrystusa

3.6. Pierwszą zasadą ewangelii jest wiara w Pana Jezusa Chrystusa. Nasza wiara może prowadzić do zbawienia jedynie wtedy, kiedy skupia się na Jezusie Chrystusie (zob. Helaman 5:12).

3.7. Posiadanie wiary w Jezusa Chrystusa oznacza mocne przekonanie, że jest On Jednorodzonym Synem Boga i Zbawicielem świata. Zdajemy sobie sprawę z tego, że jedynym sposobem na powrót do życia z naszym Ojcem Niebieskim jest poleganie na nieskończonym Zadośćuczynieniu Jego Syna oraz pokładanie ufności w Jezusie Chrystusie i postępowanie według Jego nauk. Bardziej niż bierne wierzenie, prawdziwa wiara w Jezusa Chrystusa prowadzi do czynów i jest wyrażona w tym, jakie wiedziemy życie (zob. List Jakuba 2:17–18). Nasza wiara może wzrastać, gdy modlimy się, studiujemy pisma święte i przestrzegamy przykazań Boga.

Dodatkowe odnośniki: Przypowieści Salomona 3:5–6; Eter 12:6; NiP 6:36

Podobny temat: Zdobywanie duchowej wiedzy

Pokuta

3.8. Wiara w Jezusa Chrystusa i nasza miłość do Niego oraz do Ojca Niebieskiego prowadzą nas do pokuty. Pokuta jest częścią planu Ojca Niebieskiego dla wszystkich Jego dzieci, które są odpowiedzialne za dokonywane wybory. Dar ten jest dostępny dzięki Zadośćuczynieniu Jezusa Chrystusa. Pokuta to przemiana umysłu i serca. Składa się na nią odwrócenie od grzechu i zwrócenie naszych myśli, czynów i pragnień ku Bogu oraz dostosowanie naszej woli do Jego woli (zob. Mosjasz 3:19).

3.9. Na pokutę składa się rozpoznanie naszych grzechów, odczuwanie żalu za popełniony grzech, wyznanie go Ojcu Niebieskiemu oraz — jeśli zachodzi taka potrzeba — innym osobom, wyrzeczenie się grzechu, staranie się, na ile to możliwe, zadośćuczynić wszelkim szkodom, jakie spowodował nasz grzech, oraz życie w posłuszeństwie przykazaniom Boga (zob. NiP 58:42–43). Pan obiecuje, że wybaczy nam nasze grzechy podczas chrztu, które to przymierze odnawiamy za każdym razem, kiedy szczerze przyjmujemy sakrament, pamiętając o Zbawicielu i mając zamiar przestrzegać Jego przykazań.

3.10. Poprzez szczerą pokutę i łaskę ofiarowaną nam dzięki Zadośćuczynieniu Jezusa Chrystusa, możemy uzyskać Boże przebaczenie i odczuć spokój. Obficiej odczuwamy wpływ Ducha i jesteśmy lepiej przygotowani do życia wiecznego z naszym Ojcem Niebieskim i Jego Synem.

Dodatkowe odnośniki: Ks. Izajasza 1:18; Ew. Jana 14:15; 3 Nefi 27:20; NiP 19:16–19

Podobny temat: Obrzędy i przymierza