Το Βιβλίο του Άλμα
του υιού του Άλμα

1 Λοιπόν συνέβη ώστε κατά τον πρώτο χρόνο της βασιλείας των δικαστών επί του λαού του Νεφί, από τότε κι ύστερα, έχοντας ο βασιλιάς Μωσίας πάει τον δρόμο ολόκληρης της γης, έχοντας πολεμήσει καλή μάχη, έχοντας βαδίσει σωστά ενώπιον του Θεού, μη αφήνοντας κανέναν να βασιλεύσει αντ’ αυτού. Παρά ταύτα είχε θεσπίσει νόμους, και αυτοί είχαν αναγνωρισθεί από τον λαό. Γι’ αυτό, ήταν υποχρεωμένοι να τηρούν τους νόμους που αυτός είχε κάνει.

2 Και συνέβη ώστε κατά τον πρώτο χρόνο της βασιλείας του Άλμα στη δικαστική έδρα, έφεραν έναν άνθρωπο ενώπιόν του για να δικαστεί, έναν άνθρωπο που ήταν μεγαλόσωμος και διακρινόταν για την πολλή του δύναμη.

3 Και αυτός περιφερόταν ανάμεσα στον λαό, κηρύττοντάς τους αυτό που εκείνος ισχυριζόταν ότι ήταν ο λόγος του Θεού, καταθέτοντας μαρτυρία εναντίον της εκκλησίας, δηλώνοντας στον λαό ότι κάθε ιερέας και διδάσκαλος όφειλε να γινόταν δημοφιλής, και δεν όφειλαν να εργάζονται με τα χέρια τους, αλλά όφειλαν να συντηρούνται από τον λαό.

4 Και κατέθεσε επίσης μαρτυρία στον λαό ότι ολόκληρη η ανθρωπότητα θα σωζόταν κατά την τελευταία ημέρα, και δεν χρειάζεται να φοβούνται ούτε να τρέμουν, αλλά ότι θα μπορούσαν να υψώσουν το κεφάλι τους και να αγαλλιάσουν· επειδή ο Κύριος είχε δημιουργήσει όλους τους ανθρώπους, και είχε επίσης σώσει όλους τους ανθρώπους. Και στο τέλος, όλοι οι άνθρωποι θα είχαν αιώνια ζωή.

5 Και συνέβη ώστε δίδασκε αυτά τα πράγματα τόσο πολύ, που πολλοί πίστεψαν στα λόγια του, μάλιστα τόσοι πολλοί που άρχισαν να τον συντηρούν και να του δίνουν χρήματα.

6 Και άρχισε να εξυψώνεται στην υπερηφάνεια της καρδιάς του, και να φορά πολύ ακριβές ενδυμασίες, μάλιστα, και ακόμα άρχισε να ιδρύει εκκλησία κατά το είδος του κηρύγματός του.

7 Και συνέβη ώστε καθώς πήγαινε να κηρύξει σε εκείνους που πίστευαν στα λόγια του, συνάντησε έναν άνθρωπο που ανήκε στην εκκλησία του Θεού, μάλιστα, έναν από τους διδασκάλους τους. Και άρχισε να φιλονικεί μαζί του έντονα, για να παρασύρει τον λαό της εκκλησίας. Όμως ο άνθρωπος τον αντέκρουσε, νουθετώντας τον με τα λόγια του Θεού.

8 Λοιπόν το όνομα του ανθρώπου ήταν Γεδεών, και ήταν αυτός που υπήρξε όργανο στα χέρια του Θεού στο να ελευθερώσει τον λαό του Λίμχι από την υποδούλωση.

9 Λοιπόν, επειδή τον αντέκρουσε ο Γεδεών με τα λόγια του Θεού, οργίστηκε με τον Γεδεών, και τράβηξε το σπαθί του και άρχισε να τον κτυπά. Τώρα ο Γεδεών, που είχε γεράσει δεν ήταν σε θέση να αντικρούσει τα κτυπήματά του, γι’ αυτό φονεύθηκε από το σπαθί.

10 Και τον άνθρωπο που τον φόνευσε τον πήρε ο λαός της εκκλησίας, και τον έφεραν εμπρός στον Άλμα, για να κριθεί ανάλογα με τα εγκλήματα που είχε διαπράξει.

11 Και συνέβη ώστε αυτός στάθηκε εμπρός στον Άλμα και εκλιπαρούσε για τον εαυτό του με πολλή τόλμη.

12 Όμως ο Άλμα του είπε: Ιδού, αυτή είναι η πρώτη φορά που παρουσιάστηκε η ιεροκαπηλία ανάμεσα σε αυτόν τον λαό. Και ιδού, όχι μόνο είσαι ένοχος ιεροκαπηλίας, αλλά έχεις επιδιώξει να την επιβάλεις με το σπαθί. Και αν ήταν να επιβληθεί η ιεροκαπηλία ανάμεσα σε αυτόν τον λαό, θα επέφερε οπωσδήποτε την απόλυτη καταστροφή τους.

13 Και έχεις χύσει το αίμα ενός δίκαιου ανθρώπου, μάλιστα, ενός ανθρώπου που έκανε μεγάλο καλό σε αυτόν τον λαό. Και αν σε αφήναμε να ζήσεις, το αίμα του θα έπεφτε επάνω μας για εκδίκηση.

14 Γι’ αυτό καταδικάζεσαι να πεθάνεις, σύμφωνα με τον νόμο που μας έχει δοθεί από τον Μωσία, τον τελευταίο βασιλιά μας. Και αυτός ο νόμος έχει αναγνωριστεί από αυτόν τον λαό. Γι’ αυτό, αυτός ο λαός πρέπει να τηρεί τον νόμο.

15 Και συνέβη ώστε τον πήραν, και το όνομά του ήταν Νεχώρ, και τον έφεραν στην κορυφή του λόφου Μαντάι, και εκεί τον έκαναν, ή μάλλον ανεγνώρισε, μεταξύ του ουρανού και της γης, ότι όσα δίδαξε στον λαό ήταν ενάντια στον λόγο του Θεού. Και εκεί υπέστη ατιμωτικό θάνατο.

16 Παρά ταύτα, αυτό δεν έφερε τέλος στη διάδοση της ιεροκαπηλίας σε όλη τη χώρα, διότι υπήρχαν πολλοί που αγαπούσαν τα μάταια του κόσμου, και περιφέρονταν κηρύττοντας ψευδείς διδαχές. Και αυτό το έκαναν για πλούτη και τιμές.

17 Παρά ταύτα, δεν τολμούσαν να πουν ψέματα, αν γινόταν γνωστό, από φόβο προς τον νόμο, διότι οι ψεύτες τιμωρούνταν. Γι’ αυτό, προφασίζονταν ότι κήρυτταν σύμφωνα με το πιστεύω τους. Και τώρα ο νόμος δεν είχε εξουσία επί κανενός ανθρώπου για το πιστεύω του.

18 Και δεν τολμούσαν να κλέψουν, από φόβο προς τον νόμο, διότι κάτι τέτοιοι τιμωρούνταν. Ούτε τολμούσαν να ληστέψουν, ούτε να δολοφονήσουν, διότι όποιος δολοφονούσε τιμωρείτο μέχρι θανάτου.

19 Όμως συνέβη ώστε όσοι δεν ανήκαν στην εκκλησία του Θεού άρχισαν να καταδιώκουν εκείνους που ανήκαν στην εκκλησία του Θεού, και είχαν πάρει επάνω τους το όνομα του Χριστού.

20 Μάλιστα, τους καταδίωκαν, και τους βασάνιζαν με κάθε είδους λόγια, και αυτό λόγω της ταπεινοφροσύνης τους, διότι δεν ήταν υπερήφανοι στα δικά τους μάτια, και διότι έκαναν γνωστό τον λόγο του Θεού, ο ένας στον άλλον, χωρίς χρήματα και χωρίς αντίτιμο.

21 Λοιπόν υπήρχε ένας αυστηρός νόμος ανάμεσα στον λαό της εκκλησίας, ότι δεν έπρεπε κανένας άνθρωπος, που ανήκε στην εκκλησία, να σηκωθεί και να καταδιώκει εκείνους που δεν ανήκαν στην εκκλησία, και ότι δεν έπρεπε να υφίσταται κανένας διωγμός ανάμεσά τους.

22 Παρά ταύτα, υπήρχαν πολλοί ανάμεσά τους που άρχισαν να υπερηφανεύονται, και άρχισαν να φιλονικούν έντονα με τους αντιπάλους τους, μέχρι κτυπήματα. Μάλιστα, κτυπούσαν ο ένας τον άλλον με τις γροθιές τους.

23 Τώρα αυτό ήταν κατά τον δεύτερο χρόνο της βασιλείας του Άλμα, και αποτελούσε αιτία πολλής δυστυχίας για την εκκλησία. Μάλιστα, ήταν η αιτία μεγάλης δοκιμασίας για την εκκλησία.

24 Γιατί οι καρδιές πολλών σκλήρυναν, και τα ονόματά τους σβήστηκαν, ώστε δεν μνημονεύονταν πια ανάμεσα στον λαό του Θεού. Και πολλοί επίσης αποσύρθηκαν από μόνοι τους από ανάμεσά τους.

25 Λοιπόν αυτό αποτελούσε μεγάλη δοκιμασία για εκείνους που στάθηκαν σταθεροί στην πίστη. Όμως, ήταν σταθεροί και ακλόνητοι στην τήρηση των εντολών του Θεού, και ανέχονταν με υπομονή την καταδίωξη που συσσωρευόταν επάνω τους.

26 Και όταν οι ιερείς άφηναν την εργασία τους για να αποκαλύψουν τον λόγο του Θεού στον λαό, ο λαός επίσης άφηνε την εργασία του για να ακούσει τον λόγο του Θεού. Και όταν ο ιερέας είχε αποκαλύψει σε αυτούς τον λόγο του Θεού, τότε όλοι επέστρεφαν επιμελώς στις εργασίες τους. Και ο ιερέας δεν θεωρούσε τον εαυτό του ανώτερο από τους ακροατές του, γιατί ο κήρυκας δεν ήταν καλύτερος από τον ακροατή, ούτε ήταν ο δάσκαλος καλύτερος από τον μαθητευόμενο. Και έτσι ήταν όλοι ίσοι, και όλοι εργάζονταν, κάθε άνθρωπος σύμφωνα με τη δύναμή του.

27 Και παραχωρούσαν από τα υπάρχοντά τους, κάθε άνθρωπος ανάλογα με αυτό που είχε, στους φτωχούς, και στους έχοντες ανάγκη, και στους ασθενείς, και στους βασανισμένους. Και δεν φορούσαν ακριβά ενδύματα, όμως ήταν ευπρεπείς και κόσμιοι.

28 Και έτσι καθιέρωναν τις υποθέσεις της εκκλησίας. Και έτσι άρχισαν να έχουν συνεχή ειρήνη πάλι, παρά τους διωγμούς τους.

29 Και τώρα, λόγω της σταθερότητας της εκκλησίας άρχισαν να γίνονται υπερβολικά πλούσιοι, έχοντας αφθονία σε όλα, οτιδήποτε χρειάζονταν – αφθονία από ποίμνια και αγέλες και θρεφτάρια κάθε είδους, και αφθονία επίσης από σιτηρά, και από χρυσάφι, και από ασήμι και από πολύτιμα αντικείμενα, και αφθονία από μετάξι και λινό κεντητής εργασίας, και κάθε είδους καλό, απλό ύφασμα.

30 Και έτσι, στις συνθήκες τους της ευημερίας, δεν απέπεμπαν κανέναν που να ήταν γυμνός ή που να ήταν πεινασμένος ή που να ήταν διψασμένος ή που να ήταν ασθενής ή που να μην είχε διατραφεί. Και δεν είχαν την καρδιά τους επάνω στα πλούτη. Κι γι’ αυτό ήταν γενναιόδωροι προς όλους, τόσο στους ηλικιωμένους όσο και στους νέους, τόσο στους δέσμιους όσο και στους ελεύθερους, τόσο στους άρρενες όσο και στις θήλεις, είτε εκτός εκκλησίας είτε εντός εκκλησίας, χωρίς διάκριση σε αυτούς που είχαν ανάγκη.

31 Και έτσι ευημερούσαν και έγιναν πολύ πιο πλούσιοι από εκείνους που δεν ανήκαν στην εκκλησία τους.

32 Γιατί εκείνοι που δεν ανήκαν στην εκκλησία τους ενέδιδαν σε μαγείες, και σε ειδωλολατρία ή οκνηρία, και σε μωρολογίες, και σε ζηλοφθονίες και ανταγωνισμό, φορώντας ακριβά ενδύματα, υψωμένοι στην υπερηφάνεια των δικών τους ματιών, καταδιώκοντας, ψευδόμενοι, κλέβοντας, ληστεύοντας, διαπράττοντας πορνείες, και δολοφονίες, και κάθε είδους κακία. Παρά ταύτα ο νόμος ετέθη σε ισχύ για όλους όσοι τον παρέβαιναν, καθόσον ήταν δυνατό.

33 Και συνέβη ώστε με το να ασκείται έτσι ο νόμος επάνω τους, κάθε άνθρωπος να υποφέρει ανάλογα με αυτό που είχε κάνει, ησύχασαν, και δεν τολμούσαν να διαπράξουν καμιά κακία αν γινόταν γνωστή. Γι’ αυτό, υπήρχε μεγάλη ειρήνη ανάμεσα στον λαό του Νεφί μέχρι τον πέμπτο χρόνο της βασιλείας των δικαστών.