1 Και συνέβη ώστε οι Αμαληκίτες και οι Αμουλωνίτες και οι Λαμανίτες που ήταν στη γη του Αμουλών, και επίσης στη γη του Ήλαμ, και που ήταν στη γη της Ιερουσαλήμ, και τελικά, σε όλη τη χώρα τριγύρω, που δεν είχαν μεταστραφεί προς τον Κύριο και δεν είχαν πάρει επάνω τους το όνομα των Αντί-Νεφί-Λεχί, ξεσηκώθηκαν από τους Αμαληκίτες και από τους Αμουλωνίτες με θυμό εναντίον των αδελφών τους.

2 Και το μίσος τους έγινε πολύ ισχυρό εναντίον τους, τόσο πολύ που άρχισαν να επαναστατούν εναντίον του βασιλιά τους, τόσο πολύ που δεν ήθελαν να είναι αυτός ο βασιλιάς τους. Γι’ αυτό σήκωσαν τα όπλα εναντίον του λαού των Αντί-Νεφί-Λεχί.

3 Λοιπόν ο βασιλιάς παρέδωσε το βασίλειο στον υιό του, και τον ονόμασε Αντί-Νεφί-Λεχί.

4 Και πέθανε ο βασιλιάς αυτόν τον ίδιο χρόνο που οι Λαμανίτες άρχισαν να κάνουν προετοιμασίες για πόλεμο εναντίον του λαού του Θεού.

5 Λοιπόν όταν ο Αμμών και οι αδελφοί του και όλοι εκείνοι που είχαν έλθει μαζί του είδαν τις προετοιμασίες των Λαμανιτών για να καταστρέψουν τους αδελφούς τους, ήλθαν στη γη της Μαδιάμ, και εκεί ο Αμμών συνάντησε όλους τους αδελφούς του. Και από εκεί ήλθαν στη γη του Ισμαήλ για να κάνουν συμβούλιο με τον Λαμόνι και με τον αδελφό του τον Αντί-Νεφί-Λεχί, τι να κάνουν για να αμυνθούν έναντι των Λαμανιτών.

6 Λοιπόν δεν υπήρχε ούτε μια ψυχή ανάμεσα σε όλους τους ανθρώπους οι οποίοι είχαν μεταστραφεί στον Κύριο που θα έπαιρναν τα όπλα εναντίον των αδελφών τους. Όχι, ούτε καν έκαναν καμιά προπαρασκευή για πόλεμο. Μάλιστα, ακόμα και ο βασιλιάς τους τους πρόσταξε να μην κάνουν κάτι τέτοιο.

7 Λοιπόν, αυτά είναι τα λόγια τα οποία είπε στον λαό σχετικά με το θέμα αυτό: Ευχαριστώ τον Θεό μου, αγαπημένε μου λαέ, που ο μέγας Θεός μας με καλοσύνη μας έστειλε αυτούς τους αδελφούς μας, τους Νεφίτες, να μας κηρύξουν, και να μας πείσουν για τις παραδόσεις των κακών πατέρων μας.

8 Και ιδού, ευχαριστώ τον μέγα Θεό μου που μας έχει δώσει ένα τμήμα του Πνεύματός του να μαλακώσει την καρδιά μας, ώστε έχουμε ανοίξει επικοινωνία με αυτούς τους αδελφούς, τους Νεφίτες.

9 Και ιδού, ευχαριστώ επίσης τον Θεό μου, που ανοίγοντας αυτήν την επικοινωνία έχουμε πεισθεί για τις αμαρτίες μας και για τις πολλές δολοφονίες που έχουμε διαπράξει.

10 Και ευχαριστώ επίσης τον Θεό μου, μάλιστα, τον μέγα Θεό μου, που μας δώρισε το να μπορέσουμε να μετανοήσουμε γι’ αυτά, και επίσης που μας έχει συγχωρήσει για τις τόσες αμαρτίες και δολοφονίες που έχουμε διαπράξει, και έχει αφαιρέσει από την καρδιά μας την ενοχή, μέσω των αρετών του Υιού του.

11 Και τώρα ιδού, αδελφοί μου, αφού αυτό ήταν ό,τι μπορούσαμε να κάνουμε, (καθώς ήμασταν οι πιο χαμένοι από όλη την ανθρωπότητα) να μετανοήσουμε για όλες τις αμαρτίες μας και τις τόσες δολοφονίες που έχουμε διαπράξει, και να έχουμε τον Θεό να τις αφαιρέσει από την καρδιά μας, γιατί αυτό ήταν ό,τι μπορούσαμε να κάνουμε για να μετανοήσουμε επαρκώς ενώπιον του Θεού ώστε να αφαιρέσει την κηλίδα μας –

12 Τώρα, πολυαγαπημένοι μου αδελφοί, αφού ο Θεός αφαίρεσε τις κηλίδες μας, και τα σπαθιά μας έχουν γίνει λαμπερά, τότε ας μην κηλιδώσουμε πια τα σπαθιά μας με το αίμα των αδελφών μας.

13 Ιδού, σας λέω, Όχι, ας διατηρήσουμε τα σπαθιά μας ώστε να μην κηλιδωθούν με το αίμα των αδελφών μας, γιατί ίσως, αν κηλιδώσουμε τα σπαθιά μας πάλι να μην μπορέσουν πια να ξεπλυθούν και να γίνουν λαμπερά με το αίμα του Υιού του μεγάλου Θεού μας, το οποίο θα χυθεί για την εξιλέωση των αμαρτιών μας.

14 Και ο μέγας Θεός μάς ευσπλαχνίσθηκε, και μας έκανε γνωστά όλα αυτά για να μη χαθούμε. Μάλιστα, και μας έχει κάνει γνωστά όλα αυτά προκαταβολικά, επειδή αγαπά τις ψυχές μας καθώς επίσης αγαπά τα παιδιά μας. Γι’ αυτό, κατά την ευσπλαχνία του μας επισκέπτεται με τους αγγέλους του, ώστε το σχέδιο σωτηρίας να γίνει γνωστό τόσο σε εμάς καθώς και στις μελλοντικές γενεές.

15 Αχ, πόσο πολυεύσπλαχνος είναι ο Θεός μας! Και τώρα ιδού, αφού αυτό ήταν όλο όσο μπορούσαμε να κάνουμε για να μπορέσουν να αφαιρεθούν από εμάς οι κηλίδες μας, και τα σπαθιά μας έγιναν λαμπερά, ας τα κρύψουμε για να διατηρηθούν λαμπερά, ως μαρτυρία προς τον Θεό μας κατά την τελευταία ημέρα, δηλαδή κατά την ημέρα που θα προσαχθούμε να σταθούμε ενώπιόν του για να κριθούμε, ότι δεν έχουμε κηλιδώσει τα σπαθιά μας με το αίμα των αδελφών μας από τότε που μας έστειλε τον λόγο του και με αυτόν μας κατέστησε καθαρούς.

16 Και τώρα, αδελφοί μου, αν οι αδελφοί μας επιζητούν να μας καταστρέψουν, ιδού, θα κρύψουμε τα σπαθιά μας, μάλιστα, θα τα θάψουμε βαθιά μέσα στη γη, ώστε να διατηρηθούν λαμπερά, ως μαρτυρία κατά την τελευταία ημέρα ότι ποτέ δεν τα χρησιμοποιήσαμε. Και αν οι αδελφοί μας μάς καταστρέψουν, ιδού, θα πάμε στον Θεό μας και θα σωθούμε.

17 Και τώρα συνέβη ώστε όταν τελείωσε ο βασιλιάς αυτά τα λεγόμενα, και όλοι οι άνθρωποι ήταν συναθροισμένοι, πήραν τα σπαθιά τους, και όλα τα όπλα που χρησιμοποιούνταν για χύσιμο ανθρώπινου αίματος, και τα έθαψαν βαθιά μέσα στη γη.

18 Και αυτό το έκαναν, επειδή αυτό κατά την άποψή τους αποτελούσε μαρτυρία προς τον Θεό, και προς τους ανθρώπους επίσης, ότι ποτέ δεν θα ξαναχρησιμοποιούσαν όπλα για το χύσιμο ανθρώπινου αίματος. Και αυτό το έκαναν, εγγυώμενοι και συνάπτοντας διαθήκη με τον Θεό, ότι αντί να χύσουν το αίμα των αδελφών τους, θα έδιναν τη δική τους ζωή. Και αντί να αφαιρέσουν από αδελφό, θα του έδιναν. Και αντί να σπαταλούν τις ημέρες τους σε νωθρότητα, θα κοπίαζαν σκληρά με τα χέρια τους.

19 Και έτσι βλέπουμε ότι, όταν αυτοί οι Λαμανίτες έφθασαν να πιστεύουν και να γνωρίζουν την αλήθεια, ήταν σταθεροί, και προτιμούσαν να υποφέρουν μέχρι και θάνατο παρά να διαπράξουν αμαρτία. Και έτσι βλέπουμε ότι έθαψαν τα όπλα τους της ειρήνης, δηλαδή έθαψαν τα όπλα του πολέμου, για την ειρήνη.

20 Και συνέβη ώστε οι αδελφοί τους οι Λαμανίτες, έκαναν προετοιμασίες για πόλεμο, και ήλθαν επάνω στη γη του Νεφί με σκοπό να καταστρέψουν τον βασιλιά, και να βάλουν άλλον στη θέση του, και επίσης να καταστρέψουν τον λαό του Αντί-Νεφί-Λεχί έξω από τη χώρα.

21 Λοιπόν όταν ο λαός είδε ότι έρχονταν εναντίον τους, βγήκαν να τους προϋπαντήσουν, και έπεσαν πρηνείς κάτω στη γη εμπρός τους, και άρχισαν να επικαλούνται το όνομα του Κυρίου. Και έτσι βρίσκονταν σε αυτήν τη στάση όταν άρχισαν να πέφτουν επάνω τους οι Λαμανίτες, και άρχισαν να τους φονεύουν με το σπαθί.

22 Και έτσι, χωρίς να συναντήσουν καμία αντίσταση, φόνευσαν χίλιους και πέντε από αυτούς. Και εμείς ξέρουμε ότι αυτοί είναι ευλογημένοι, επειδή έχουν πάει να κατοικήσουν με τον Θεό τους.

23 Και όταν οι Λαμανίτες είδαν ότι οι αδελφοί τους δεν τρέπονταν σε φυγή από το σπαθί, ούτε στρέφονταν πλάι προς τα δεξιά ή προς τα αριστερά, αλλά ότι έμεναν ξαπλωμένοι κάτω και αφανίζονταν, και δοξολογούσαν τον Θεό ακόμα και τη στιγμή του αφανισμού από το σπαθί –

24 Λοιπόν όταν το είδαν αυτό οι Λαμανίτες απέφευγαν να τους σκοτώνουν. Και υπήρξαν πολλοί των οποίων η καρδιά διογκώθηκε μέσα τους για εκείνους από τους αδελφούς τους που είχαν πέσει από το σπαθί, γιατί μετανόησαν γι’ αυτά που είχαν πράξει.

25 Και συνέβη ώστε πέταξαν κάτω τα πολεμικά τους όπλα, και δεν τα ξανάπαιρναν, διότι είχαν πληγωθεί για τους φόνους που είχαν διαπράξει. Και έπεσαν κάτω όπως και οι αδελφοί τους, βασιζόμενοι στα ελέη αυτών, των οποίων οι βραχίονες υψώνονταν για να τους σκοτώσουν.

26 Και συνέβη ώστε στον λαό του Θεού προστέθηκαν εκείνη την ημέρα περισσότεροι από τον αριθμό εκείνων που είχαν φονευθεί. Και αυτοί που είχαν φονευθεί ήταν δίκαιοι άνθρωποι, γι’ αυτό, δεν έχουμε λόγο να αμφιβάλλουμε για το ότι σώθηκαν.

27 Και δεν υπήρχε ούτε ένας κακός άνθρωπος που να φονεύθηκε ανάμεσά τους. Όμως περισσότεροι από χίλιοι ήλθαν στη γνώση της αλήθειας. Έτσι, βλέπουμε ότι ο Κύριος ενεργεί με πολλούς τρόπους για τη σωτηρία του λαού του.

28 Λοιπόν ο μεγαλύτερος αριθμός από εκείνους τους Λαμανίτες που θανάτωσαν τόσους πολλούς από τους αδελφούς τους ήταν Αμαληκίτες και Αμουλωνίτες, ο μεγαλύτερος αριθμός των οποίων ήταν κατά την τάξη των Νεχώρ.

29 Λοιπόν, ανάμεσα σε αυτούς που ενώθηκαν με τον λαό του Κυρίου, δεν υπήρχε κανένας που να ήταν Αμαληκίτης ή Αμουλωνίτης, δηλαδή που ήταν από την τάξη του Νεχώρ, αλλά ήταν πραγματικοί απόγονοι του Λάμαν και του Λεμουήλ.

30 Και έτσι μπορούμε σαφώς να διακρίνουμε ότι ένας λαός αφού μια φορά φωτιστεί από το Πνεύμα τού Θεού, και είχε μεγάλη γνώση για πράγματα που αφορούν στη χρηστότητα, και ύστερα παραστρατήσει στην αμαρτία και την παράβαση, γίνεται πιο σκληρός, και έτσι η κατάστασή του γίνεται χειρότερη παρά αν δεν είχε ποτέ γνωρίσει όλα αυτά.