1 Λοιπόν συνέβη ώστε όταν εκείνοι οι Λαμανίτες που είχαν κάνει πόλεμο εναντίον των Νεφιτών ανακάλυψαν, ύστερα από πολλές προσπάθειες για να τους καταστρέψουν, ότι ήταν μάταιο να επιδιώκουν τον αφανισμό τους, επέστρεψαν πάλι στη γη του Νεφί.

2 Και συνέβη ώστε οι Αμαληκίτες, εξαιτίας της ήττας τους, ήταν υπερβολικά θυμωμένοι. Και όταν είδαν ότι δεν μπορούσαν να επιζητούν εκδίκηση από τους Νεφίτες, άρχισαν να ξεσηκώνουν τον λαό σε θυμό εναντίον των αδελφών τους, του λαού των Αντί-Νεφί-Λεχί. Γι’ αυτό, άρχισαν πάλι να τους αφανίζουν.

3 Λοιπόν αυτός ο λαός πάλι ηρνείτο να πάρει τα όπλα του, και αφήνονταν να θανατώνονται σύμφωνα με τις επιθυμίες των εχθρών τους.

4 Λοιπόν όταν ο Αμμών και οι αδελφοί του είδαν αυτό το έργο του αφανισμού εκείνων που τόσο πολύ αυτοί αγαπούσαν, και εκείνων που τόσο πολύ τους αγαπούσαν – γιατί τους φέρθηκαν σαν να ήταν άγγελοι σταλμένοι από τον Θεό για να τους σώσουν από αιώνιο όλεθρο – γι’ αυτό, όταν ο Αμμών και οι αδελφοί του είδαν αυτό το μέγα έργο του αφανισμού, συγκινήθηκαν από συμπόνια, και είπαν στον βασιλιά:

5 Ας συγκεντρώσουμε αυτόν τον λαό του Κυρίου, και ας κατέβουμε στη γη του Ζαραχέμλα στους αδελφούς μας τους Νεφίτες, και να ξεφύγουμε από τα χέρια των εχθρών μας, ώστε να μην αφανιστούμε.

6 Όμως ο βασιλιάς τους είπε: Ιδού, οι Νεφίτες θα μας αφανίσουν εξαιτίας των πολλών φόνων και των αμαρτιών που έχουμε διαπράξει εναντίον τους.

7 Και ο Αμμών είπε: Θα πάω και θα ρωτήσω τον Κύριο, και αν μας πει, κατεβείτε προς τους αδελφούς σας, θα πάτε;

8 Και ο βασιλιάς τού είπε: Μάλιστα, αν μας πει ο Κύριος πηγαίνετε, θα πάμε προς τους αδελφούς μας, και θα γίνουμε σκλάβοι τους μέχρι να επανορθώσουμε σε αυτούς τους πολλούς φόνους και τις αμαρτίες που διαπράξαμε εναντίον τους.

9 Όμως ο Αμμών τού είπε: Είναι εναντίον του νόμου των αδελφών μας, ο οποίος θεσπίσθηκε από τον πατέρα μου, να υπάρχουν σκλάβοι ανάμεσά τους. Γι’ αυτό, ας πάμε και ας βασιστούμε στα ελέη των αδελφών μας.

10 Όμως ο βασιλιάς τού είπε: Ρώτησε τον Κύριο, και αν μας πει πηγαίνετε, θα πάμε. Αλλιώς, θα αφανιστούμε μέσα στη χώρα.

11 Και συνέβη ώστε ο Αμμών πήγε και ρώτησε τον Κύριο, και ο Κύριος τού είπε:

12 Πάρε αυτόν τον λαό έξω από αυτήν τη χώρα, για να μην αφανιστούν, επειδή ο Σατανάς έχει κυριεύσει σε μεγάλο βαθμό τις καρδιές των Αμαληκιτών, που ξεσηκώνουν σε θυμό τους Λαμανίτες εναντίον των αδελφών τους για να τους σκοτώσουν. Γι’ αυτό να φύγετε από αυτήν τη χώρα. Και μακάριοι είναι αυτοί οι άνθρωποι σε αυτήν τη γενεά, γιατί εγώ θα τους διαφυλάξω.

13 Και τώρα συνέβη ώστε πήγε ο Αμμών και είπε στον βασιλιά όλα τα λόγια που του είχε πει ο Κύριος.

14 Και συγκέντρωσαν όλο τον λαό, μάλιστα, όλο τον λαό του Κυρίου, και συγκέντρωσαν όλα τα ποίμνια και τις αγέλες τους, και αναχώρησαν από τη χώρα, και ήλθαν στην έρημο που χωρίζει τη γη του Νεφί από τη γη του Ζαραχέμλα, και ήλθαν εκεί κοντά στα σύνορα της χώρας.

15 Και συνέβη ώστε τους είπε ο Αμμών: Ιδού, εγώ και οι αδελφοί μου θα προχωρήσουμε μέσα στη γη του Ζαραχέμλα, και εσείς θα μείνετε εδώ μέχρι να επιστρέψουμε. Και θα δοκιμάσουμε τις καρδιές των αδελφών μας, αν θέλουν να έλθετε στη χώρα τους.

16 Και συνέβη ώστε καθώς προχωρούσε ο Αμμών μέσα στη χώρα, αυτός και οι αδελφοί του συνάντησαν τον Άλμα, εκεί πέρα στον τόπο για τον οποίον έχει γίνει λόγος. Και ιδού, αυτή ήταν μια χαρούμενη συνάντηση.

17 Τώρα η χαρά του Αμμών ήταν τόσο μεγάλη μέχρι που αυτός ήταν πλήρης. Μάλιστα, απορροφήθηκε στη χαρά του Θεού του, μέχρι που εξαντλήθηκαν οι δυνάμεις του, και έπεσε πάλι στη γη.

18 Λοιπόν δεν ήταν αυτή υπερβολική χαρά; Ιδού, αυτή είναι χαρά που κανένας δεν λαμβάνει παρά μόνον ο πραγματικά μεταμελημένος και ταπεινός αναζητητής της ευτυχίας.

19 Λοιπόν η χαρά του Άλμα που συνάντησε τους αδελφούς του ήταν πραγματικά μεγάλη, και επίσης η χαρά του Ααρών, του Όμνερ και του Ίμνι. Όμως ιδού, η χαρά τους δεν ήταν τόση ώστε να υπερβεί τη δύναμή τους.

20 Και τώρα συνέβη ώστε ο Άλμα διηύθυνε τους αδελφούς του πίσω στη γη του Ζαραχέμλα, και μάλιστα στο σπίτι του. Και πήγαν και είπαν στον αρχιδικαστή όλα όσα τους είχαν συμβεί στη γη του Νεφί, ανάμεσα στους αδελφούς τους, τους Λαμανίτες.

21 Και συνέβη ώστε έστειλε ο αρχιδικαστής μια προκήρυξη σε όλη τη χώρα, ζητώντας την ψήφο του λαού σχετικά με την εισδοχή των αδελφών τους, που ήταν ο λαός των Αντί-Νεφί-Λεχί.

22 Και συνέβη ώστε η ψήφος του λαού ήλθε, και είπε: Ιδού, θα εγκαταλείψουμε τη γη του Ιερσόν, που βρίσκεται στα ανατολικά κοντά στη θάλασσα, που ενώνει τη γη Αφθονία, που βρίσκεται στα νότια της γης Αφθονίας, και αυτή η γη Ιερσόν είναι η γη την οποία θα δώσουμε στους αδελφούς μας για κληρονομιά.

23 Και ιδού, θα θέσουμε τα στρατεύματά μας μεταξύ της γης Ιερσόν και της γης Νεφί, ώστε να προστατεύσουμε τους αδελφούς μας στη γη Ιερσόν. Και αυτό το κάνουμε για τους αδελφούς μας, επειδή φοβούνται να πάρουν τα όπλα εναντίον των αδελφών τους μην τυχόν και διαπράξουν αμαρτία. Και αυτός ο μεγάλος φόβος τους προήλθε λόγω της οδυνηρής μετάνοιας την οποία είχαν, εξαιτίας των πολλών φόνων τους και της απαίσιας κακίας τους.

24 Και τώρα ιδού, αυτό θα κάνουμε για τους αδελφούς μας ώστε να κληρονομήσουν τη γη Ιερσόν, και θα τους φυλάμε από τους εχθρούς τους με τα στρατεύματά μας, υπό τον όρο ότι θα μας δώσουν ένα τμήμα από τα υλικά αγαθά τους για να μας βοηθήσουν να μπορούμε να συντηρούμε τα στρατεύματά μας.

25 Λοιπόν, συνέβη ώστε όταν ο Αμμών το άκουσε αυτό, επέστρεψε στον λαό των Αντί-Νεφί-Λεχί, και ο Άλμα επίσης μαζί του, μέσα στην έρημο όπου είχαν στήσει τις σκηνές τους, και τους γνωστοποίησαν όλα αυτά. Και ο Άλμα επίσης τους διηγήθηκε τη μεταστροφή του, με τον Αμμών και τον Ααρών, και τους αδελφούς του.

26 Και συνέβη ώστε αυτό τους προκάλεσε πολύ μεγάλη χαρά. Και κατέβηκαν στη γη του Ιερσόν, και κατέλαβαν τη γη του Ιερσόν, και ονομάστηκαν από τους Νεφίτες λαός του Αμμών. Γι’ αυτό διακρίνονταν με το όνομα αυτό από τότε κι ύστερα.

27 Και ήταν με τον λαό του Νεφί, και αριθμούσαν επίσης με τον λαό που ήταν της εκκλησίας του Θεού. Και διακρίνονταν επίσης για τον ζήλο τους προς τον Θεό και επίσης προς τους ανθρώπους, διότι ήταν τέλεια έντιμοι και σωστοί στα πάντα. Και ήταν ακλόνητοι στην πίστη του Χριστού ακόμη και μέχρι τέλους.

28 Και θεωρούσαν το χύσιμο του αίματος των αδελφών τους σαν τη μεγαλύτερη απέχθεια. Και ποτέ δεν μπορούσαν να παρασυρθούν να πάρουν τα όπλα εναντίον των αδελφών τους. Και ποτέ δεν κοίταξαν προς τον θάνατο με τον παραμικρό τρόμο, για την ελπίδα τους και τις απόψεις τους για τον Χριστό και την ανάσταση. Άρα, γι’ αυτούς ο θάνατος υπερνικήθηκε από τη νίκη του Χριστού επ’ αυτού.

29 Γι’ αυτό, θα υπέφεραν θάνατο με τον πιο εξοργιστικό και βασανιστικό τρόπο που θα μπορούσε να τους επιβληθεί από τους αδελφούς τους, προτού να πάρουν το σπαθί ή το γιαταγάνι για να τους πατάξουν.

30 Και έτσι ήταν λαός αγαπητός και γεμάτος ζήλο, ένας άκρως ευνοημένος λαός του Κυρίου.