1 Τώρα υιέ μου, ορίστε μερικά ακόμη που θα σου πω, επειδή μου φαίνεται ότι ο νους σου βασανίζεται σχετικά με την ανάσταση των νεκρών.

2 Ιδού, σου λέω ότι δεν υπάρχει ανάσταση –δηλαδή, θα έλεγα με άλλα λόγια ότι αυτό το θνητό δεν ενδύεται την αθανασία, αυτή η φθορά δεν ενδύεται την αφθαρσία– παρά μόνο μετά τον ερχομό του Χριστού.

3 Ιδού, εκείνος πραγματοποιεί την ανάσταση των νεκρών. Όμως ιδού, υιέ μου, η ανάσταση δεν ήλθε ακόμα. Τώρα, σου ξετυλίγω ένα μυστήριο. Παρά ταύτα, υπάρχουν πολλά μυστήρια που διατηρούνται, ώστε κανένας δεν τα ξέρει παρά μόνον ο ίδιος ο Θεός. Όμως σου δείχνω ένα πράγμα το οποίο επιμελώς έχω ζητήσει από τον Θεό να μάθω – αυτό είναι σχετικά με την ανάσταση.

4 Ιδού, υπάρχει στιγμή προσδιορισμένη κατά την οποία όλοι θα εγερθούν από τους νεκρούς. Τώρα πότε θα έλθει αυτή η στιγμή κανείς δεν γνωρίζει, αλλά ο Θεός γνωρίζει τη στιγμή που είναι προσδιορισμένη.

5 Τώρα, αν θα είναι μια στιγμή, ή δεύτερη στιγμή, ή τρίτη στιγμή που οι άνθρωποι θα εγερθούν από τους νεκρούς, δεν έχει σημασία· επειδή ο Θεός γνωρίζει τα πάντα. Και εμένα μου αρκεί να ξέρω ότι έτσι έχουν τα πράγματα – ότι υπάρχει στιγμή προσδιορισμένη που όλοι θα εγερθούν από τους νεκρούς.

6 Λοιπόν πρέπει αναγκαστικά να υπάρχει ένα διάστημα ανάμεσα στη στιγμή του θανάτου και στη στιγμή της ανάστασης.

7 Και τώρα θα ήθελα να ζητήσω να μάθω τι θα απογίνουν οι ψυχές των ανθρώπων από αυτή τη στιγμή του θανάτου ώς τη στιγμή η οποία έχει προσδιορισθεί για την ανάσταση;

8 Λοιπόν αν υπάρχουν ή όχι περισσότερες από μία στιγμή προσδιορισμένη για να εγερθούν οι άνθρωποι δεν έχει σημασία, επειδή δεν πεθαίνουν όλοι με μιας, και αυτό δεν έχει σημασία. Για τον Θεό όλα είναι σαν μια μέρα, και ο χρόνος μετράται μόνο για τους ανθρώπους.

9 Γι’ αυτό, υπάρχει για τους ανθρώπους στιγμή προσδιορισμένη που θα εγερθούν από τους νεκρούς. Και υπάρχει ένα διάστημα ανάμεσα στη στιγμή του θανάτου και της ανάστασης. Και τώρα, σχετικά με αυτό το χρονικό διάστημα, αυτό είναι που έχω ζητήσει επιμελώς να μάθω από τον Κύριο, τι θα απογίνουν οι ψυχές των ανθρώπων. Και αυτό είναι που ξέρω.

10 Και όταν έλθει η στιγμή που όλοι θα εγερθούν, τότε θα ξέρουν ότι ο Θεός γνωρίζει όλες τις στιγμές που έχουν προσδιοριστεί για τον άνθρωπο.

11 Τώρα, σχετικά με την κατάσταση της ψυχής μεταξύ θανάτου και ανάστασης – ιδού, μου έχει γίνει γνωστό από έναν άγγελο, ότι τα πνεύματα όλων των ανθρώπων, μόλις αναχωρήσουν από αυτό το θνητό σώμα, μάλιστα, τα πνεύματα όλων των ανθρώπων, είτε είναι αγαθοί ή πονηροί, μεταφέρονται εκεί από όπου προήλθαν, σε εκείνον τον Θεό που τους έδωσε ζωή.

12 Και τότε θα συμβεί ώστε τα πνεύματα εκείνων που είναι δίκαιοι να γίνονται δεκτά σε μία κατάσταση ευδαιμονίας, που λέγεται παράδεισος, μία κατάσταση ανάπαυσης, μία κατάσταση γαλήνης, όπου θα αναπαυτούν από όλες τις ταλαιπωρίες και από όλες τις έννοιες και θλίψεις τους.

13 Και τότε θα συμβεί ώστε τα πνεύματα των κακών, μάλιστα, που είναι πονηροί –επειδή ιδού, δεν έχουν ούτε συμμετοχή ούτε μερίδιο στο Πνεύμα του Κυρίου, επειδή ιδού, επέλεξαν έργα πονηρά παρά αγαθά, γι’ αυτό, το πνεύμα του διαβόλου εισήλθε σε αυτούς και κατέχει τον οίκο τους– αυτοί θα εκδιωχθούν στο απώτερο σκοτάδι. Θα υπάρχει κλάμα και θρήνος, και τρίξιμο δοντιών, και αυτό εξαιτίας της ίδιας τους της ανομίας, αφού οδηγήθηκαν αιχμάλωτοι από τη θέληση του διαβόλου.

14 Λοιπόν αυτή είναι η κατάσταση των ψυχών των κακών, μάλιστα, σε σκοτάδι, και σε απαίσια, τρομακτική κατάσταση, κοιτάζοντας την πύρινη αγανάκτηση τής οργής του Θεού επάνω τους. Και έτσι μένουν σε αυτήν την κατάσταση, όπως οι δίκαιοι στον παράδεισο, μέχρι τη στιγμή τής ανάστασής τους.

15 Τώρα, είναι μερικοί που έχουν καταλάβει ότι αυτή η κατάσταση ευδαιμονίας και αυτή η κατάσταση αθλιότητας της ψυχής, πριν από την ανάσταση, ήταν η πρώτη ανάσταση. Μάλιστα, παραδέχομαι ότι μπορεί να αποκληθεί ανάσταση, δηλαδή ανάσταση του πνεύματος δηλαδή της ψυχής και η παράδοσή τους στην ευδαιμονία ή αθλιότητα, σύμφωνα με τα λόγια που έχουν ειπωθεί.

16 Ιδού λοιπόν, πάλι έχει ειπωθεί ότι υπάρχει μία πρώτη ανάσταση, μια ανάσταση όλων εκείνων που έχουν υπάρξει, ή που υπάρχουν, ή που θα υπάρξουν μέχρι την ανάσταση του Χριστού από τους νεκρούς.

17 Τώρα, δεν υποθέτουμε ότι αυτή η πρώτη ανάσταση, περί της οποίας γίνεται λόγος με αυτόν τον τρόπο, ότι μπορεί να είναι η ανάσταση των ψυχών και η παράδοσή τους στην ευδαιμονία ή στην αθλιότητα. Δεν μπορείτε να υποθέτετε ότι αυτό εννοεί.

18 Ιδού, σας λέω: Όχι. Όμως εννοεί την επανένωση της ψυχής με το σώμα, εκείνων από τις ημέρες του Αδάμ μέχρι την ανάσταση του Χριστού.

19 Τώρα, κατά πόσο οι ψυχές και τα σώματα εκείνων για τους οποίους ειπώθηκε αυτό πρόκειται να ενωθούν όλων μεμιάς, και των κακών και των δικαίων, δεν το λέω αυτό. Είναι αρκετό ότι λέω πως όλοι εγείρονται. Δηλαδή, με άλλα λόγια, η ανάστασή τους πραγματοποιείται πριν από την ανάσταση εκείνων που πεθαίνουν μετά την ανάσταση του Χριστού.

20 Λοιπόν, υιέ μου, δεν λέω ότι η ανάστασή τους γίνεται κατά την ανάσταση του Χριστού. Όμως ιδού, το δίνω ως γνώμη μου, ότι οι ψυχές και τα σώματα των δικαίων ενώνονται εκ νέου, κατά την ανάσταση του Χριστού και την ανάληψή του στους ουρανούς.

21 Όμως κατά πόσο θα είναι κατά την ανάστασή του ή μετά, δεν λέω. Όμως αυτό λέω, ότι υπάρχει ένα διάστημα μεταξύ του θανάτου και της ανάστασης του σώματος, και μια κατάσταση της ψυχής σε ευδαιμονία ή σε αθλιότητα μέχρι τη στιγμή που είναι προσδιορισμένη από τον Θεό, που οι νεκροί θα εγερθούν και θα ενωθεί εκ νέου η ψυχή και το σώμα, και θα προσαχθούν να σταθούν εμπρός στον Θεό, και να δικαστούν σύμφωνα με τα έργα τους.

22 Μάλιστα, αυτό επιφέρει την αποκατάσταση εκείνων για τα οποία έχει γίνει λόγος από το στόμα των προφητών.

23 Η ψυχή θα αποκατασταθεί στο σώμα και το σώμα στην ψυχή. Μάλιστα, και κάθε μέλος και άρθρωση θα αποκατασταθεί στο σώμα του. Μάλιστα, ούτε μια τρίχα της κεφαλής δεν θα χαθεί. Όμως τα πάντα θα αποκατασταθούν στην κανονική και τέλεια δομή τους.

24 Και τώρα, υιέ μου, αυτή είναι η αποκατάσταση η οποία έχει ειπωθεί από το στόμα των προφητών.

25 Και τότε οι δίκαιοι θα λάμψουν στη βασιλεία του Θεού.

26 Όμως ιδού, απαίσιος θάνατος θα βρει τους κακούς, επειδή θα πεθάνουν ως προς εκείνα που αφορούν στη χρηστότητα· επειδή είναι ακάθαρτοι, και τίποτε ακάθαρτο δεν μπορεί να κληρονομήσει τη βασιλεία του Θεού. Όμως εκδιώκονται και αποστέλλονται να γευθούν τους καρπούς των κόπων τους, δηλαδή των έργων τους, που υπήρξαν πονηρά. Και πίνουν τα κατακάθια του πικρού ποτηριού.