1 Και συνέβη ώστε όσοι δεν ήθελαν να ακούσουν τα λόγια του Ήλαμαν και των αδελφών του συγκεντρώθηκαν εναντίον των αδελφών τους.

2 Και τώρα ιδού, ήταν υπερβολικά οργισμένοι, τόσο πολύ που ήταν αποφασισμένοι να τους σκοτώσουν.

3 Λοιπόν ο ηγέτης αυτών που ήταν οργισμένοι εναντίον των αδελφών τους ήταν ένας μεγαλόσωμος και δυνατός άνδρας. Και το όνομά του ήταν Αμαλικίχα.

4 Και επιθυμούσε ο Αμαλικίχα να γίνει βασιλιάς. Και εκείνοι οι άνθρωποι που ήταν οργισμένοι επιθυμούσαν επίσης να γίνει αυτός βασιλιάς τους. Και ήταν οι περισσότεροι από αυτούς οι κατώτεροι δικαστές της χώρας, και επεδίωκαν δύναμη.

5 Και είχαν οδηγηθεί από τις κολακείες του Αμαλικίχα, ότι αν τον υποστήριζαν και τον εδραίωναν ως βασιλιά τους, θα τους έκανε κυβερνήτες του λαού.

6 Έτσι είχαν παρασυρθεί από τον Αμαλικίχα σε διαφωνία, παρά το κήρυγμα του Ήλαμαν και των αδελφών του, μάλιστα, παρά την υπερβολικά μεγάλη φροντίδα τους για την εκκλησία, γιατί ήταν αρχιερείς επί της εκκλησίας.

7 Και υπήρχαν πολλοί στην εκκλησία που πίστεψαν στα κολακευτικά λόγια του Αμαλικίχα, γι’ αυτό αντιτέθηκαν ακόμα και προς την εκκλησία. Και έτσι οι υποθέσεις του λαού του Νεφί ήταν υπερβολικά επισφαλείς και επικίνδυνες, παρά τη μεγάλη νίκη τους που είχαν κατά των Λαμανιτών, και τους μεγάλους πανηγυρισμούς τους που είχαν λόγω της ελευθέρωσής τους από το χέρι του Κυρίου.

8 Έτσι βλέπουμε πόσο γρήγορα τα τέκνα των ανθρώπων ξεχνούν τον Κύριο τον Θεό τους, μάλιστα, πόσο γρήγορα στο να κάνουν ανομία, και για να παρασυρθούν από τον πονηρό.

9 Μάλιστα, και βλέπουμε επίσης πόσο μεγάλη κακία μπορεί ένας πολύ άνομος άνθρωπος να κάνει να επιφέρει στα τέκνα των ανθρώπων.

10 Μάλιστα, βλέπουμε ότι ο Αμαλικίχα, επειδή ήταν άνθρωπος με πανούργες επινοήσεις και άνθρωπος με πολλά κολακευτικά λόγια, παρέσυρε τις καρδιές πολλών ανθρώπων να ενεργούν με κακία. Μάλιστα, και να επιζητούν να καταστρέψουν την εκκλησία του Θεού, και να καταστρέψουν το θεμέλιο της ελευθερίας το οποίο τους είχε χαρίσει ο Θεός, δηλαδή την ευλογία που είχε στείλει ο Θεός επάνω στο πρόσωπο της χώρας για χάρη των δικαίων.

11 Και τώρα συνέβη ώστε όταν ο Μορόνι, ο οποίος ήταν ο αρχιδιοικητής των στρατευμάτων των Νεφιτών, άκουσε γι’ αυτές τις αντιθέσεις, θύμωσε με τον Αμαλικίχα.

12 Και συνέβη ώστε έσχισε το πανωφόρι του, και πήρε ένα κομμάτι από αυτό και έγραψε επάνω του –Σε ανάμνηση του Θεού μας, της θρησκείας και της ελευθερίας και της ειρήνης μας, των συζύγων μας και των παιδιών μας– και το έδεσε επάνω στην άκρη ενός κονταριού.

13 Και φόρεσε την περικεφαλαία του και τον θώρακά του και τις ασπίδες του, και ζώστηκε την πανοπλία του γύρω από την οσφύ του, και πήρε το κοντάρι, που είχε στην άκρη του το σχισμένο πανωφόρι του, (και το ονόμασε τίτλο της ελευθερίας) και προσκύνησε κάτω στη γη και προσευχήθηκε ένθερμα προς τον Θεό του για να είναι οι ευλογίες της ελευθερίας επάνω στους αδελφούς του, όσο θα εναπομένει μία ομάδα χριστιανών για να κατέχει τη χώρα –

14 Επειδή έτσι ήταν όλοι οι πραγματικοί πιστοί, οι οποίοι ανήκαν στην εκκλησία του Θεού, ονομάζονταν από εκείνους που δεν ανήκαν στην εκκλησία.

15 Και αυτοί που ανήκαν στην εκκλησία ήταν πιστοί. Μάλιστα, όλοι αυτοί που ήταν πραγματικοί πιστοί του Χριστού πήραν επάνω τους, ευχαρίστως, το όνομα του Χριστού, δηλαδή χριστιανοί όπως ονομάζονταν, λόγω του πιστεύω τους στον Χριστό ο οποίος θα έλθει.

16 Και γι’ αυτό, κατά τη στιγμή αυτή, ο Μορόνι προσευχήθηκε ώστε ο σκοπός των χριστιανών και η ελευθερία της χώρας να ευνοηθούν.

17 Και συνέβη ώστε αφού εξέχυσε την ψυχή του στον Θεό, ονόμασε όλη τη χώρα που ήταν νότια της χώρας Ερήμωση, μάλιστα, και τέλος, όλη τη χώρα, και στα βόρεια και στα νότια – εκλεκτή γη και γη ελευθερίας.

18 Και είπε: Ασφαλώς ο Θεός δεν θα αφήσει εμάς, που μας περιφρονούν επειδή παίρνουμε επάνω μας το όνομα του Χριστού, να καταπατηθούμε και να καταστραφούμε, έως ότου να το φέρουμε εμείς επάνω μας με τις ίδιες μας τις παραβάσεις.

19 Και αφού είπε αυτά τα λόγια ο Μορόνι, πήγε ανάμεσα στον λαό, ανεμίζοντας το σχισμένο κομμάτι του ρούχου του στον αέρα, ώστε να μπορέσουν όλοι να δουν το γραπτό που είχε γράψει επάνω στο σχισμένο κομμάτι, φωνάζοντας με δυνατή φωνή, και λέγοντας:

20 Ιδού, όσοι θέλουν να διατηρήσουν αυτόν τον τίτλο επάνω στη χώρα, ας έλθουν με τη δύναμη του Κυρίου, και ας συνάψουν διαθήκη ότι θα διατηρήσουν τα δικαιώματά τους και τη θρησκεία τους, ώστε να τους ευλογήσει ο Κύριος ο Θεός.

21 Και συνέβη ώστε όταν διακήρυξε ο Μορόνι αυτά τα λόγια, ιδού, ο λαός ήλθε τρέχοντας, όλοι μαζί με την πανοπλία τους ζωσμένη γύρω από την οσφύ τους, σχίζοντας τα ρούχα τους σαν σύμβολο, δηλαδή σαν διαθήκη, ότι δεν θα εγκατέλειπαν τον Κύριο τον Θεό τους. Δηλαδή, με άλλα λόγια, αν παράβαιναν τις εντολές του Θεού, δηλαδή αν έπεφταν σε παράπτωμα και ντρέπονταν να πάρουν επάνω τους το όνομα του Χριστού, ο Κύριος να τους έσχιζε ακριβώς όπως αυτοί είχαν σχίσει τα ρούχα τους.

22 Λοιπόν αυτή ήταν η διαθήκη την οποία συνήψαν, και έριξαν τα ρούχα τους στα πόδια του Μορόνι, λέγοντας: Συνάπτουμε διαθήκη με τον Θεό μας, ότι να αφανιστούμε, όπως οι αδελφοί μας στη χώρα προς τα βόρεια, αν πέσουμε σε παράβαση. Μάλιστα, να μας ρίξει στα πόδια των εχθρών μας, ακριβώς όπως εμείς έχουμε ρίξει τα ρούχα μας στα δικά σου πόδια για να ποδοπατηθούν, αν πέσουμε σε παράβαση.

23 Ο Μορόνι τους είπε: Ιδού, είμαστε υπόλειμμα των απογόνων του Ιακώβ. Μάλιστα, είμαστε υπόλειμμα των απογόνων του Ιωσήφ, του οποίου το πανωφόρι έσχισαν οι αδελφοί του σε πολλά κομμάτια. Μάλιστα, και τώρα ιδού, ας θυμόμαστε να τηρούμε τις εντολές του Θεού, ειδάλλως τα ρούχα μας θα σκισθούν από τους αδελφούς μας, και εμάς θα μας ρίξουν στη φυλακή ή θα μας πουλήσουν ή θα μας θανατώσουν.

24 Μάλιστα, ας διατηρήσουμε την ελευθερία μας ως υπόλειμμα του Ιωσήφ. Μάλιστα, ας θυμηθούμε τα λόγια του Ιακώβ, πριν από τον θάνατό του, γιατί ιδού, αυτός είδε ότι ένα κομμάτι από το υπόλειμμα του πανωφοριού του Ιωσήφ είχε διατηρηθεί και δεν είχε φθαρεί. Και είπε – ακριβώς όπως αυτό το υπόλειμμα ρούχου του υιού μου διατηρήθηκε, έτσι ένα υπόλειμμα από τους απογόνους του υιού μου θα διατηρηθεί από το χέρι του Κυρίου, και θα το πάρει για τον εαυτό του, ενώ το υπόλοιπο των απογόνων του Ιωσήφ θα χαθεί, ακριβώς όπως το υπόλειμμα του ρούχου του.

25 Λοιπόν ιδού, αυτό δίνει στην ψυχή μου θλίψη. Παρά ταύτα, η ψυχή μου έχει χαρά για τον υιό μου, λόγω αυτού του τμήματος των απογόνων του που θα γίνει δεκτό προς τον Θεό.

26 Λοιπόν ιδού, αυτός ήταν ο τρόπος έκφρασης του Ιακώβ.

27 Και τώρα, ποιος ξέρει ότι δεν είναι το υπόλειμμα των απογόνων του Ιωσήφ, εκείνο που θα χαθεί σαν το ρούχο του, αυτοί που αντιτέθηκαν προς εμάς; Μάλιστα, και θα είμαστε εμείς οι ίδιοι αν δεν σταθούμε σταθεροί στην πίστη του Χριστού.

28 Και τώρα συνέβη ώστε όταν είπε αυτά τα λόγια ο Μορόνι, πήγε, και επίσης έστειλε σε όλα τα τμήματα της χώρας όπου υπήρχαν αντιθέσεις, και συγκέντρωσε όλους τους ανθρώπους που επιθυμούσαν να διατηρήσουν την ελευθερία τους, να σταθούν ενάντια στον Αμαλικίχα και σε αυτούς που είχαν αντιτεθεί, οι οποίοι ονομάζονταν Αμαλικιχίτες.

29 Και συνέβη ώστε όταν είδε ο Αμαλικίχα ότι ο λαός του Μορόνι ήταν περισσότερο πολυάριθμος από τους Αμαλικιχίτες –και είδε επίσης ότι οι δικοί του άνθρωποι ήταν διστακτικοί σχετικά με το δίκαιο του σκοπού τον οποίο είχαν αναλάβει– γι’ αυτό, φοβούμενος ότι δεν θα κερδίσει τον σκοπό του, πήρε όσους από τον λαό του ήθελαν και αναχώρησαν για τη γη του Νεφί.

30 Τώρα ο Μορόνι σκέφτηκε ότι δεν ήταν σκόπιμο να έχουν οι Λαμανίτες περισσότερη δύναμη. Γι’ αυτό σκέφτηκε να ανακόψει τον λαό του Αμαλικίχα ή να τους πάρει και να τους φέρει πίσω, και να θανατώσει τον Αμαλικίχα. Μάλιστα, γιατί ήξερε ότι αυτός θα ξεσήκωνε τους Λαμανίτες σε θυμό εναντίον τους, και θα τους έκανε να έλθουν σε μάχη εναντίον τους. Και ήξερε ότι ο Αμαλικίχα θα το έκανε αυτό για να επιτύχει τους σκοπούς του.

31 Γι’ αυτό ο Μορόνι σκέφτηκε ότι ήταν σκόπιμο να πάρει τα στρατεύματά του, που είχαν συγκεντρωθεί και είχαν οπλιστεί και είχαν συνάψει διαθήκη να τηρήσουν ειρήνη – και συνέβη ώστε πήρε τον στρατό του και προήλασαν με τις σκηνές τους μέσα στην έρημο, για να ανακόψουν την πορεία του Αμαλικίχα στην έρημο.

32 Και συνέβη ώστε έπραξε σύμφωνα με τις επιθυμίες του, και προήλασε στην έρημο, και αναχαίτισε τα στρατεύματα του Αμαλικίχα.

33 Και συνέβη ώστε ο Αμαλικίχα τράπηκε σε φυγή με έναν μικρό αριθμό από τους άνδρες του, και οι υπόλοιποι παραδόθηκαν στα χέρια του Μορόνι, και τους έφεραν πίσω στη γη του Ζαραχέμλα.

34 Τώρα, ο Μορόνι, ων άνθρωπος ο οποίος διορίστηκε από τους αρχιδικαστές και την ψήφο του λαού, είχε, γι’ αυτό, εξουσία ανάλογα με το θέλημά του με τα στρατεύματα των Νεφιτών, να εδραιώσει και να ασκήσει εξουσία επ’ αυτών.

35 Και συνέβη ώστε όσοι από τους Αμαλικιχίτες δεν ήθελαν να συνάψουν διαθήκη ότι θα υποστήριζαν τον σκοπό της ελευθερίας, ώστε να διατηρούν ελεύθερη κυβέρνηση, έκανε να θανατωθούν. Και ήταν μόνο λίγοι που αρνήθηκαν τη διαθήκη της ελευθερίας.

36 Και συνέβη ώστε έκανε επίσης να υψωθεί ο τίτλος της ελευθερίας σε κάθε πύργο που υπήρχε σε όλη τη χώρα, την οποία κατείχαν οι Νεφίτες. Και έτσι ο Μορόνι εγκατέστησε το λάβαρο της ελευθερίας στους Νεφίτες.

37 Και άρχισαν να έχουν πάλι ειρήνη στη χώρα. Και έτσι διατήρησαν την ειρήνη στη χώρα μέχρι σχεδόν το τέλος του δέκατου ένατου χρόνου της βασιλείας των δικαστών.

38 Και ο Ήλαμαν με τους αρχιερείς επίσης διατήρησε τάξη στην εκκλησία, και μάλιστα για διάστημα τεσσάρων χρόνων είχαν μεγάλη ειρήνη και αγαλλίαση στην εκκλησία.

39 Και συνέβη ώστε ήταν πολλοί που πέθαναν, πιστεύοντας σταθερά ότι η ψυχή τους είχε λυτρωθεί με τον Κύριο Ιησού Χριστό. Έτσι έφυγαν από τον κόσμο χαρούμενοι.

40 Και υπήρχαν μερικοί που πέθαναν από πυρετούς, που σε ορισμένες εποχές του χρόνου ήταν πολύ συχνοί στη χώρα –όμως όχι τόσο πολύ από πυρετούς, λόγω των εξαιρετικών ιδιοτήτων πολλών φυτών και ριζών που ο Θεός είχε προετοιμάσει για να αφαιρεί την αιτία των ασθενειών, στις οποίες υπόκειντο οι άνθρωποι από τη φύση του κλίματος–

41 Όμως ήταν πολλοί που πέθαναν από γηρατειά, και εκείνοι που πέθαναν με την πίστη του Χριστού είναι ευτυχισμένοι με αυτόν, όπως πρέπει αναγκαστικά να υποθέτουμε.