សម្រាប់តែឌីជីថលប៉ុណ្ណោះ ៖ យុវមជ្ឈិមវ័យ

ការគាំទ្រម្ដាយខ្ញុំក្នុងដំណើរផ្តាច់ស្រារបស់គាត់

ដោយ អនណាសថាហ្សា ខូល

វាមិនងាយស្រួលទេ ប៉ុន្តែការដើរនៅលើផ្លូវទៅកាន់ការជាសះស្បើយ ជាមួយពួកអ្នកដែលពុះពារជាមួយនឹងការញៀនគឺសមនឹងតម្លៃណាស់ ។

ទម្រាំដល់ពេលដែលខ្ញុំធំល្មមដើម្បីយល់ពីអ្វីទោ ដែលថាស្រា នោះខ្ញុំបានដឹងថា ម្ដាយខ្ញុំមានបញ្ហានឹងរួចបាត់ទៅហើយ ។ សមាជិកគ្រួសារបានព្យាយាមលាក់បាំងបញ្ហារបស់គាត់ពីបងស្រីខ្ញុំ និងខ្ញុំ ប៉ុន្តែពួកគេមិនអាចលាក់បាំងពីការផឹកសា្រដ៏ហួសហេតុនៅពេលព្រលឹមអុល និងភាពធីងធោងបន្ទាប់ពីផឹកបានរហូតនោះទេ ។

ម្ដាយរបស់យើងជាមនុស្សញៀនស្រា—ហើយគ្មានការដោះសារ ឬរឿងរ៉ាវលម្អិតណាអាចផ្លាស់ប្ដូរការពិតនោះបានឡើយ ។

ក្នុងនាមជាក្មេងស្រីម្នាក់ ខ្ញុំបានជឿថា ការញៀនគឺជាជម្រើសមួយ ។ ខ្ញុំបានមានអារម្មណ៍ឈឺចាប់ណាស់ រាល់ពេលដែលម្ដាយខ្ញុំបានដើរកាត់ទ្វាររបស់ពួកយើងដោយមានក្លិនស្រាហួង បន្ទាប់ការសន្យាថាឈប់ផឹកទៀត ។ វាហាក់ដូចជា គាត់មិនចង់ផ្លាស់ប្ដូរទេ ។ ប៉ុន្តែទឹកភ្នែកដ៏ឈឺចាប់ចំពោះ ការព្យាយាមមិនបានសម្រេចរបស់គាត់ និងរោគសញ្ញាដ៏ធ្ងន់ធ្ងរកើតឡើងភ្លាមៗដោយសារគាត់ផ្តាច់ការផឹកស្រានោះ បានបង្រៀនខ្ញុំផ្សេងពីនោះវិញ ។

កាលខ្ញុំរៀននៅអនុវិទ្យាល័យ ខ្ញុំបានចាប់ផ្ដើមដឹងពី ការញៀនរបស់ម្ដាយខ្ញុំនឹងមិន « បាត់ទៅងាយៗក្នុងរាត្រីដ៏ល្អ » ដូចជាកំណាព្យរបស់ ឌីឡាន ថូម៉ាស បានសរសេរនោះទេ^១—ហើយមិនមែនដោយសារតែគាត់មិនចង់ផ្លាស់ប្ដូរវាឡើយ ។ វាគឺផ្នែកនៃការខ្វះឆន្ទៈរបស់គាត់ ឬថាគាត់កំពុងជ្រើសរើសស្រាជាងគ្រួសារគាត់ ។ គាត់បានជាប់នៅក្នុងការញៀនរបស់គាត់ ។

ដូចប្រធាន រ័សុល អិម ណិលសុន បានពន្យល់ ៖ « ការចុះចាញ់ការញៀននិងសេរីភាពដើម្បីជ្រើសរើស ។ តាមរយៈមធ្យោបាយគីមី នោះមនុស្សម្នាក់ពិតជាអាចកាត់ផ្ដាច់ពីឆន្ទៈរបស់គាត់ផ្ទាល់បាន ! »^២ ការស្វែងរកការជាសះស្បើយនឹងជាការប្រយុទ្ធមួយរវាងរាងកាយ និងវិញ្ញាណរបស់គាត់អស់ជាច្រើនឆ្នាំទៀត ។

ការស៊ូទ្រាំនឹងវដ្ដនៃការភ្លាត់ទៀត

បន្ទាប់ពីគាត់បានផ្តាច់ការផឹកស្រាបានប្រាំមួយខែ ខ្ញុំបានចាប់ផ្ដើមស្គាល់ម្ដាយខ្ញុំម្ដងទៀត—ជាម្ដាយដែលធ្លាប់រាំនៅក្នុងឡាន ហើយសរសេរកំណាព្យពិរោះៗ ហើយនិយាយរឿងកំប្លែងដល់មិត្តភក្ដិទាំងអស់របស់ខ្ញុំ ។ វាហាក់ដូចជាមនុស្សដែលនៅក្រោយឆាក បានកាច់កុងតាក់បើកភ្លើងនៅក្នុងភ្នែកគាត់អញ្ចឹង ហើយខិតខំធ្វើការក្រៅម៉ោងដើម្បីឲ្យអំពូលភ្លើងនោះនៅបន្តភ្លឺទៀត ។ គាត់មិនដែលធ្លាប់អត់ស្រារយៈពេលយូរបែបនោះ ជាច្រើនឆ្នាំមកហើយ ហើយវាមានអារម្មណ៍ល្អណាស់ដែលម្ដាយខ្ញុំត្រឡប់មកវិញ ។

ប៉ុន្តែវាមិនបាននៅបែបនោះយូរឡើយ ។ យប់មួយ មុនពេលគាត់មានឱកាសនិយាយ បងស្រីខ្ញុំ និងខ្ញុំបានដឹងរួចទៅហើយ ។ មុខក្រហម ភ្នែកសឺៗរបស់គាត់បង្ហាញយ៉ាងច្បាស់ ៖ បន្ទាប់ពីប្រាំមួយខែ បួនថ្ងៃ គាត់បានស្រវឹងម្ដងទៀត ។ មួយសន្ទុះ យើងបានគិតថា នឹងរត់ចេញពីផ្ទះ ចេញពីភាពព្រួយបារម្ភ និងការភ័យខ្លាច ប៉ុន្តែយើងបានដឹងថា គាត់ចង់ផ្លាស់ប្ដូរ ។ យើងមិនអាចធ្វើវាជំនួសគាត់បានទេ ប៉ុន្តែយើងអាចគាំទ្រគាត់ កាលដែលគាត់ដើរនៅលើផ្លូវទៅកាន់ការជាសះស្បើយ ។

យកឈ្នះភាពស្ងៀមស្ងាត់នៃការញៀន

អស់រយៈពេលពីរបីខែខាងមុខ បងស្រីខ្ញុំ និងខ្ញុំបានរកមើលរបៀបទាំងឡាយដើម្បីជួយម្ដាយខ្ញុំបន្តឆ្ពោះទៅកាន់ការផ្តាច់ស្រារយៈពេលវែង ។ វាមិនងាយស្រួលទេ ប៉ុន្តែគាត់បានធ្វើវាម្ដងហើយយើងបានដឹងថា គាត់អាចធ្វើវាម្ដងទៀតបាន ។

ការឃើញម្ដាយខ្ញុំឆ្លងកាត់ការផ្តាច់ស្រាពីមុនមក យើងបានដឹងពីអ្វីដែលត្រូវធ្វើ ដូច្នេះយើងបានស្វែងរកដប់ស្រាទាំងអស់ដែលមាន រួចចាក់ស្រាចេញ ។ បន្ទាប់មកយើងបានទិញភេសជ្ជៈឈ្មោះហ្គេថឺរេដជាច្រើនពីហាងមក ហើយបានសម្អាតផ្ទះយ៉ាងស្អាត វាជាការព្យាយាមដ៏ល្អបំផុតរបស់យើង ដើម្បីយកម្ដាយរបស់ខ្ញុំចេញពីបរិស្ថានដែលគាត់មាននៅ ពេលដែលគាត់បានភ្លាត់ម្ដងទៀត ។

ពីរបីថ្ងៃក្រោយមក ម្ដាយខ្ញុំស្រួលខ្លួនល្មមអាចត្រឡប់ទៅធ្វើការវិញបាន ប៉ុន្តែយើងបានដឹងថាការប្រយុទ្ធនោះមិនទាន់ចប់នៅឡើយទេ ។ រហូតមកដល់ចំនុចនេះ ជម្រៅនៃការញៀនរបស់គាត់ត្រូវបានលាក់បាំងពីគ្រួសារ និងមិត្តភក្ដិរបស់យើងភាគច្រើនបំផុត ។ អស់ជាច្រើនឆ្នាំ វាបានក្លាយជារឿងសម្ងាត់មួយ—ជាប្រភពមួយនៃការខ្មាស់អៀន ជាអ្វីដែលអ្នកស្រាវជ្រាវវិទ្យាសាស្ត្រសង្គម ប្រិននេ ប្រោន ពន្យល់ថា « វាបានអំណាចរបស់វា ដោយសារវាមិនអាចនិយាយបាន » ។^៣ បើយើងចង់ឲ្យគាត់បន្តផ្កាច់ស្រា នោះយើងត្រូវតែយកឈ្នះភាពស្ងៀមស្ងាត់នោះ ។

ការសម្រេចចិត្តបើកចំហររឿងនេះដល់គ្រួសារយើង និងមិត្តភក្ដិមួយចំនួនដែលយើងទុកចិត្ត គឺជាការពិបាក ប៉ុន្តែវាក៏ជាការដោះឲ្យរួចផងដែរ ។ ការខ្មាស់អៀន « ធ្វើឲ្យច្រេះស៊ីយើងនៅផ្នែកនោះ ដែលជឿថា យើងអាចផ្លាស់ប្ដូរ ហើយធ្វើល្អជាងនេះ »^៤ ដូច្នេះទង្វើនៃការនិយាយអំពីការញៀនរបស់គាត់ បានផ្ដល់ក្ដីសង្ឃឹមដល់ម្ដាយខ្ញុំ ( និងខ្ញុំ ! ) ម្ដងទៀត ។ យើងមិននៅតែឯងទេ ហើយជាលើកទីមួយក្នុងពេលជាច្រើនឆ្នាំនេះ យើងបានចាប់ផ្ដើមមើលឃើញជីវិតមួយដែលមិនត្រូវបានគ្រប់គ្រងដោយការញៀនរបស់គាត់ ។

តោងជាប់នឹងសេចក្ដីសង្ឃឹម

ខ្ញុំនឹងមិនព្យាយាមនិយាយដោះសារឡើយ ៖ ការរក្សាសេចក្ដីសង្ឃឹមគឺមិនតែងតែងាយស្រួលនោះទេ ។ អស់ជាច្រើនឆ្នាំ ខ្ញុំបានគាំទ្រម្ដាយខ្ញុំ កាលដែលគាត់បានព្យាយាមផ្កាច់ស្រា ប៉ុន្តែខ្ញុំនឹងកុហក បើខ្ញុំនិយាយថា ខ្ញុំមិនមានបទពិសោធន៍នៃភាពសោកសៅ ការខកចិត្ត និងការតានតឹងនៅលើដំណើរនោះ ។ និយាយពីដំណើរដ៏ពិបាកដែលមនុស្សម្នាក់ប្រឈមមុខ ដើម្បីយកឈ្នះការញៀន ប្រធានណិលសុនបានពន្យល់ថា « មនុស្សម្នាក់ៗដែលសម្រេចចិត្តដើម្បីតោងឡើងផ្លូវដ៏ចោតនោះទៅកាន់ការជាសះស្បើយ ត្រូវតែក្រវាត់ចង្កេះសម្រាប់ការប្រយុទ្ធអស់មួយជីវិត ។ ប៉ុន្តែមួយជីវិតគឺជារង្វាន់ដ៏ស័ក្ដិសមសម្រាប់តម្លៃនោះ » ។^៥

ប្រសិនបើបងប្អូនធ្លាប់ស្រឡាញ់មនុស្សម្នាក់ដែលពុះពារនឹងការញៀន នោះបងប្អូនដឹងថាវាពិបាកយ៉ាងណា ក្នុងការមើលឃើញពួកគេបំផ្លាញខ្លួនឯងនោះ ។ ប៉ុន្តែសូម្បីតែនៅក្នុងការភ្លាត់ទៀតក្ដី ក៏សេចក្ដីសង្ឃឹមមិនដែលបាត់បង់ឡើយ ។ ដោយសារតែការលះបង់ដ៏ធួនរបស់ទ្រង់ ព្រះអង្គសង្គ្រោះត្រាស់ដឹងថា « តើត្រូវជួយ [ យើង ] បែបណាតាមជម្ងឺ [ របស់យើង ] » ( អាលម៉ា ៧:១២ ) ។ « មានទាំងអំណាចប្រោសឲ្យជានៅក្នុងចំអេងស្លាបទ្រង់ » ( នីហ្វៃទី៣ ២៥:២ ) ទ្រង់លើកយើងឡើងពេលយើងមានអារម្មណ៍ថាអស់កម្លាំងពន់ពេកដើម្បីនឹងទៅមុខទៀត « ដោយទ្រយើងជាប់ ហើយលើកទឹកចិត្តយើង បដិសេធមិនព្រមឲ្យយើងទៅឡើយ ទាល់តែយើងទៅដល់ផ្ទះដោយសុវត្ថភាពសិន » ។^៦

ដូច្នេះមិនថាបងប្អូនទើបតែឈានជំហានទីមួយរបស់បងប្អូន ឬបានធ្វើដំណើរអស់រាប់ពាន់គីឡូម៉ែត្រជាមួយនរណាម្នាក់នៅលើដំណើរទៅកាន់ការជាសះស្បើយរបស់ពួកគេហើយក៏ដោយ ហើយនេះជារឿងមួយចំនួនដែលខ្ញុំបានរៀនអស់ជាច្រើនឆ្នាំនេះ ៖

ជួយពួកគេចៀសវាងពីស្ថានភាពដែលបញ្ឆេះ ។

មិនថាមនុស្សដែលបងប្អូនកំពុងគាំទ្រនោះជាមិត្តភក្ដិ ស្វាមី/ភរិយា សមាជិកគ្រួសារ ឬអ្នកមានអាយុស្រករគ្នាទេ ការជួយពួកគេចៀសវាងពីស្ថានភាពដែលបញ្ឆេះគឺធំធេងណាស់ ! ពេលណាដែលគ្រួសារខ្ញុំទៅទទួលទានអាហារខាងក្រៅជាមួយម្ដាយខ្ញុំ ឧទាហរណ៍ យើងសុំអង្គុយនៅតុមួយឆ្ងាយពីបារ ។ បើមិនមានតុមួយបែបនោះទេ យើងនឹងនៅនិយាយគ្នាទាល់តែមានតុមួយ ។
សូមជជែកវែកញែកសម្រាប់ពួកគេនៅក្នុងស្ថានភាពសង្គមនានា ។

ព្រោះតែមនុស្សម្នាក់ដែលបងប្អូនកំពុងគាំទ្របាននិយាយបើកចំហរដល់បងប្អូនអំពីការញៀនរបស់ពួកគេ ពុំមែនមានន័យថា ពួកគេត្រៀមរួចរាល់ដើម្បីប្រាប់ដល់ពិភពលោកនោះទេ ។ អំឡុងដំណាក់កាលដំបូងៗនៃការសះស្បើយ វាអាចពិបាកខ្លាំងណាស់ដើម្បីពន្យល់ពីមូលហេតុដែលមនុស្សម្នាក់កំពុងចៀសវាងពីស្ថានភាពជាក់លាក់នានា ឬធ្វើការសម្រេចចិត្តជាក់លាក់ទាំងឡាយ ជាពិសេសចំពោះមនុស្សមិនស្គាល់គ្នា ។ នៅក្នុងស្ថានភាពទាំងនេះ សូមធ្វើឲ្យជីវិតពួកគេងាយស្រួលបន្តិច ដោយការជួយពួកគេឲ្យពន្យល់ ប្រសិនបើស្ថានការណ៍នោះដូចជាមិនសុខស្រួល ។
ជួយពួកគេស្វែងរកធនធានគាំទ្របន្ថែម ។

មិនថាបងប្អូនចូលរួមច្រើនប៉ុណ្ណាទេនៅក្នុងដំណើរការជាសះស្បើយនោះ គ្មានផ្លូវទេដែលបងប្អូនអាចធ្វើវាទាំងអស់នោះ ។ ជួនកាលម្ដាយខ្ញុំគ្រាន់តែត្រូវការនិយាយទៅកាន់មនុស្សម្នាក់ដែលនៅទីនោះ មនុស្សម្នាក់ដែលយល់ពី វា ហើយនោះវាមិនថ្វីទេ ! ធនធានជំនាញ និងក្រុមគាំទ្រទាំងឡាយ ( ដូចជាកម្មវិធីព្យាបាលការញៀនរបស់សាសនាចក្រ ក្រុមជាសះស្បើយ អ្នកជំនាញខាងការញៀន និងខាងអាកប្បកិរិយា ) ពិតជាផ្លាស់ប្ដូរជីវិត ដូច្នេះសូមកុំស្ទាក់ស្ទើរនឹងលើកទឹកចិត្តមនុស្សដែលបងប្អូនកំពុងគាំទ្រនោះឲ្យទាញយកប្រយោជន៍ពីធនធានទាំងនេះ ។
ប្រសិនបើពួកគេដួលចុះ សូមជួយពួកគេងើបឡើងមកវិញម្ដងទៀត ។

បើយើងរស់នៅក្នុងពិភពលោកដ៏ល្អឥតខ្ចោះ នោះការភ្លាត់ទៀតនឹងមិនកើតឡើងទេ ប៉ុន្តែនេះជាជីវិតរមែងស្លាប់ ។ ប្រសិនមនុស្សដែលបងប្អូនកំពុងគាំទ្រនោះភ្លាត់ទៀត សូមរំឭកពួកគេថាពួកគេបានមកឆ្ងាយប៉ុណ្ណាហើយ ។ សូមលើកទឹកចិត្តពួកគេកុំឲ្យ « ចុះចាញ់ឡើយ ក្រោយពីបរាជ័យច្រើនដង ហើយកុំគិតថា [ ពួកគេ ] មិនអាចបោះបង់អំពើបាប និងយកឈ្នះលើការញៀននោះបានឡើយ » ។^៧ ដូចអែលឌើរ អូលីសេស សូរ៉េស ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ បានមានប្រសាសន៍ថា « [ ពួកគេ ] មិនអាចឈប់ព្យាយាម » ឡើយ^៨ ( ហើយបងប្អូនក៏មិនអាចឈប់ដែរ ) ។ ការភ្លាត់ទៀតពុំបានដាក់ពួកគេនៅកន្លែងចាប់ផ្ដើមម្ដងទៀតទេ ។ វាពុំបានលប់ចោលនូវការខិតខំ និងសន្ទុះទាំងអស់ដែលពួកគេបានមាននោះឡើយ ។ ពួកគេតែងតែមានឱកាសមួយទៀត ដើម្បីត្រឡប់មកកាន់គន្លងផ្លូវវិញ ឈោងទៅព្រះអង្គសង្គ្រោះ ហើយបន្តទៅមុខទៀត ។
តោងឲ្យជាប់នឹងសេចក្ដីសង្ឃឹម ។

ការមើលឃើញមនុស្សដែលបងប្អូនស្រឡាញ់ពុះពារដើម្បីយកឈ្នះលើការញៀនរបស់ពួកគេ ជួនកាលធ្វើឲ្យបងប្អូនឆ្ងល់ថាបើពួកគេនឹងបានជាសះស្បើយពេញលេញឬទេ ។ ( ទុកចិត្តចុះ ខ្ញុំដឹង ។ ខ្ញុំធ្លាប់គិតបែបនោះច្រើនដងជាងដែលខ្ញុំចង់សារភាព ) ។ សូម្បីមរមនបានសួរថា « ហើយតើអ្វីទៅដែលអ្នករាល់គ្នាសង្ឃឹមចង់បាន? » ប៉ុន្តែមិនថាវាពិបាកយ៉ាងណាទេ យើងតែងតែអាចឈោងទៅ « សេចក្ដីសង្ឃឹមដោយរយៈដង្វាយធួននៃព្រះគ្រីស្ទ » បានជានិច្ច ( មរ៉ូណៃ ៧:៤១ ) ។

ក្នុងជីវិតខ្ញុំ ម្ដាយខ្ញុំបានដួលចុះជាច្រើនដងជាងដែលខ្ញុំអាចរាប់បាន ប៉ុន្តែខ្ញុំមានមោទនភាពនឹងនិយាយថា វាមានរយៈពេលប្រាំមួយឆ្នាំហើយ តាំងពីគាត់ផឹកសា្រលើកចុងក្រោយ ។ ទោះជាខ្ញុំត្រូវការពេលវេលាជាច្រើនឆ្នាំនៃការរៀនសូត្រ និងការរៀនម្ដងហើយម្ដងទៀត ពីរបៀបដើម្បីគាំទ្រគាត់ ក៏ការមើលឃើញគាត់សះស្បើយបានបង្រៀនខ្ញុំថា គ្មាននរណាម្នាក់ទៅជ្រុលហួសនោះទេ ។ មិនថាមនុស្សដែលបងប្អូនស្រឡាញ់ភ្លាត់ប៉ុន្មានដងនោះទេ សូមបន្តទៅមុខទៀត—បន្តព្យាយាមគាំទ្រពួកគេនៅក្នុងរបៀបណាក៏ដោយដែលបងប្អូនអាចធ្វើបាន ។ ការសះស្បើយគឺជាការតាំងចិត្តអស់មួយជីវិត—ជាដំណើរមួយដែលពោរពេញដោយទឹកភ្នែក ជ័យជំនះ បរាជ័យ និងជោគជ័យ—ហើយវាសមនឹងតម្លៃដើម្បីប្រយុទ្ធ ។

ស្វែងរកបន្ថែមទៀត

បងប្អូនអាចស្វែងរកអត្ថបទបន្ថែមទៀត អំពីការយកឈ្នះលើការញៀន នៅក្នុងវគ្គយុវមជ្ឈិមវ័យក្នុង លីអាហូណា ខែ តុលា ឆ្នាំ ២០២០ ។

សូមមើលយុវមជ្ឈិមវ័យប្រចាំសប្តាហ៍ ដែលមាននៅក្នុងវគ្គយុវមជ្ឈិមវ័យនៃកម្មវិធីបណ្ណាល័យដំណឹងល្អ សម្រាប់មាតិកាបំផុសគំនិតថ្មីៗសម្រាប់យុវមជ្ឈិមវ័យរៀងរាល់សប្តាហ៍ ។