Digital Lamang: Mga Batan-ong Hamtong
Pagbuntog sa Akong Kahadlok nga Makaangkon og mga Anak
Ang tagsulat nagpuyo sa Texas, USA.
Ang pagbaton og mga anak dili ang kausaban sa kinabuhi nga ganahan nakong buhaton.
Dili gayud ko komportable og mga bata. Ako ang kinamanghuran sa akong pamilya, wala koy kasinatian sa mga bata, ug mahadlok kon ang usa ka gamayng bata motan-aw kanako. Dayag lang kaayo nga sa dihang una kong naminyo, ang pagbaton og mga anak dili ang kausaban sa kinabuhi nga ganahan nakong buhaton.
Ang akong bana andam na kaayong magsugod og usa ka pamilya sa unang adlaw pa lamang, apan miinsister ko nga mopaabut kami. Niadtong unang pipila ka mga bulan, “Mag-istorya lang ta kabahin niini sunod tuig” maoy akong nahimong panultihon.
Samtang dili tingali kini rason sa tanan nga nanglimbasug sa desisyon nga makaanak, nakahibalo ko unsay nakapugong nako: kahadlok ug kahakog, yano ug simple. Kon maghunahuna ko nga mahimong usa ka inahan, ang akong hunahuna wala mapuno sa nindot nga pahiyum ug matam-is nga katawa. Hinoon, naghunahuna ko og mga gabii nga walay tulog ug limitado nga bakanting panahon. Walay labut sa kasakit ug pagka-dili komportable. Mahinumduman pa gihapon nako ang unang higayon nga nadunggan nako ang mahitungod sa pagpanganak. Mihukom ko diha-diha dayon nga magsagop nalang.
Sa tibuok nakong kinabuhi, mibati ko og ka dili komportable sa palibut sa mga bata, mao nga kon maghunahuna ko sa pag-angkon og akong kaugalingon, dili nako makita kon unsaon kaha. Unsaon nako sa pagbiya sa tanang butang alang kanila?
Ang unang walo o siyam ka bulan sa among kaminyoon milabay nga walay dagkong kausaban. Ang akong bana kanunayng magpasiaw nga sa higayon mangutana gani ko og “Kahibalo ka unsa?” motubag siya, “Mabdos na ka!” Mangyam-id ko ug mopadayon, apilan sa daghang pasangil kon nganong ang pag-angkon og mga anak dili mahitabo sa labing dali nga panahon.
Karon ayaw ko og saypa sa pagsabut, wala nako gibati nga napugos nga makaangkon og mga anak. Ako ug ang akong bana nagkaistoryahanay na ug nagka-uyon nga himoon ang mga butang nga hinay-hinay lang. Apan sa akong hunahuna, ang pag-angkon og mga anak dili mahitabo sa taas nga panahon.
Bisan pa man, nakahibalo ko nga mas nasayud ang Langitnong Amahan mahitungod sa angay nga sangputan sa akong kinabuhi. Mao nga, bisan pa sa akong hugot nga kombiksyon nga ang pag-angkon og mga anak kinahanglan magpaabut, nagpadayon ko sa pag-ampo mahitungod sa desisyon nako ug uban sa akong bana. Among gisultihan ang Langitnong Amahan sa among plano apan miuyon nga among dawaton ang usa ka lahi nga plano kon kini Iyang kabubut-on. Mao kana ang importante nga lakang diha sa mga kausaban sa kasingkasing nga sa hinay-hinayng mibuntog kanako.
Kana nga kausaban wala mahitabo diha-diha dayon. Gani, dili gayud nako mahinumduman kon kanus-a kini nagsugod. Apan sa hinay-hinay, nagsugod og kunhod ang akong pagsupak sa ideya nga magsugod og usa ka pamilya. Sa pagkatinuod gisugdan na nako kini sa pagkonsiderar, ilabi na sa higayon nga ang akong mga pasangil wala nay kapaingnan. Gusto ko nga maghulat hangtud mahuman ko sa pag-eskwela—hapit na ko mogradwar. Gusto ko nga masayud kami kon asa na kami dapit sa mosunod nga tuig—ang akong bana nakadawat og usa ka tanyag sa trabaho. Hinay-hinay apan sigurado, ang mga panghitabo nahimutang ra sa hustong dapit.
Nagtuo ko nga makahahadlok kini, nahutdan na sa mga pasangil nga akong gihuptan sa dugayng panahon. Ug gani, mao lang kana. Wala na ko mahadlok. Ang kahadlok nga gihuptan sa akong galamhan sulod sa 10 ka tuig nawala na. O bisan lang unta, giubanan kini og igong kalinaw nga mahanaw ra kini.
Mao nga sa panahon nga nagsingabut na ang among unang anibersaryo, wala na gyud koy bisan unsang pasangil nga ikasulti nga dili magsugod og pamilya. Ang Ginoo miusab sa akong kasingkasing ug mipahilum sa akong mga kahadlok.
Sa kadugayan, ang usa ka higala nangutana nako kon giunsa nako pagkahibalo nga mao na kadto ang tukmang panahon. Moangkon ko nga dili kadto pinaagi sa dinagko nga pagbati sa kaisug o gugma alang sa mga bata, walay kainit diha sa kasingkasing. Ang pagkawala lang gayud kadto sa kahadlok. Sama kini sa giingon sa Dios ngadto sa nahaunang mga Santos sa Ulahing mga Adlaw: “Kon kamo andam dili kamo mahadlok” (Doktrina ug mga Pakigsaad 38:30). Para nako, ang pagkawala sa akong kahadlok tubag gikan sa Ginoo nga nag-ingon, “Oo, andam na ka.”
Medyo makapahinam kini, nga sa unang higayon makakatawa na gyud ko ug makasulti og oo sa tubag sa akong bana nga, “Mabdos na ka!”
Karon ania ako nga dunay usa ka batang gamay sa akong mga bukton. Nagkat-on pa gihapon ko kon unsaon nga mahimong usa ka mama, ug dili gihapon ko kahibalo unsay buhaton diha sa palibut sa mga anak sa laing mga tawo. Apan nasayud ko nga bisan unsa pay mga kakulangan nako kon bahin na gani sa mga anak, ang Langitnong Amahan nag-abiba kanako. Siya miandam kanako alang niini nga panahon. Nabati nako ang Iyang balaan nga tabang, bisan pinaagi sa nagpabilin nga pagduha-duha ug kahadlok. Sa mga gabii nga walay katulog ug kakulang sa panahon mga ginagmay nga mga sakripisyo alang sa hingpit nga kalipay nga miabut kanako ug sa akong pamilya. Nasayud ko nga ang Langitnong Amahan nasayud sa among kahadlok ug sa among kahimtang. Ug kon kami magtinguha sa Iyang panabang, Siya makatabang kanamo nga mabuntog kini ug mopadayon diha sa hugot nga pagtuo.