Digitaal thema-artikel
Het avondmaal tijdens een quarantaine: een glimp van Gods liefde
Door thuis het avondmaal te bedienen, zijn mijn ogen open gegaan voor de ware betekenis ervan.
Soms kunnen gewoonte en routine ons blind maken voor de volle betekenis van anderszins gewijde momenten. Ik had op een gegeven moment de beoogde betekenis van het avondmaal uit het oog verloren. Ik luisterde elke week naar de avondmaalsgebeden, zittend op dezelfde bank in dezelfde kapel, omringd door dezelfde aanwezigen.
De COVID-19-pandemie verstoorde die routine echter en heeft me er een hele nieuwe kijk op gegeven.
Omdat ik me niet bij de anderen in de kapel kon voegen, moest ik in een nieuwe omgeving aan het avondmaal deelnemen – zittend rond de eetkamertafel met mijn gezinnetje. Iets gebruikelijks en routineus in die nieuwe setting doen, gaf me er een hele nieuwe kijk op, en gaf het bovendien hernieuwde betekenis.
Hoewel ik al honderden keren aan de avondmaalsverordening had deelgenomen, werd de achterliggende betekenis me duidelijker dan ooit tevoren toen ik het verzorgde op de plek waar ik normaal gesproken met mijn gezin de maaltijd gebruikte en een gesprek voerde.
Vooral toen ik op een bepaalde zondag knielde en de woorden ‘wij vragen U in de naam van uw Zoon, Jezus Christus’ (Moroni 4:3) uitsprak, werd mijn aandacht gevestigd op mijn zoontje van vier, dat vlak naast me zat. Daar zat hij met zijn armpjes over elkaar naar het gebed te luisteren, een en al onschuld en goedheid.
Ik vervolgde het gebed met dit heerlijke beeld in gedachten. Toen ik ‘het lichaam van uw Zoon’ voorlas, kwam er een vraag bij mij op. Hoe zou het zijn om deze onschuldige zoon van mij op te offeren en hem aan onbevattelijke pijn en lijden te onderwerpen?
Het was in één woord ondenkbaar.
Die onmogelijke vraag overdenkend, ging ik verder met het gebed. De woorden ‘de naam van uw Zoon op zich te nemen’ deden mij aan een andere vraag denken. God is ook een vader. Hoe kon Hij zijn Zoon opofferen? Toen ik naar mijn andere gezinsleden keek, die net als ik dringend het avondmaal nodig hadden, schoot het eenvoudige maar diepzinnige antwoord me te binnen: goddelijke liefde (zie Johannes 3:16).
Het leek wel alsof de vensters van de hemel even opengingen om een deel van de reine liefde van onze hemelse Vader te onthullen – een liefde die zo groot is dat Hij zijn werkelijk onschuldige, volmaakte Zoon voor ons, zijn andere kinderen, opofferde.
Ondanks alle moeilijkheden en onbillijkheden van het leven – inclusief een dodelijke pandemie, een verstoorde economie, burgerlijke onrust en een ongelovige wereld – konden we vanwege dit offer toch niet aan zijn liefde voor ons twijfelen?
Laten we niet vergeten dat het avondmaal onze wekelijkse herinnering aan die grote, blijvende liefde is. Als we geregeld aan de onvergelijkelijke gave van zijn Zoon denken, kunnen we troost krijgen en de verleiding overwinnen om in moeilijke tijden te twijfelen aan de liefde en zorg die de Vader voor ons heeft.
Als ik nu niet goed aan het eeuwige vaderschap van God en aan zijn rol in de verzoening van Jezus Christus denk, voelt het avondmaal voor mij onvolledig aan. Het is voor mij een voortdurende herinnering aan het offer van Jezus Christus en aan die uiting van de liefde die mijn hemelse Vader voor mij heeft.
En door die les in liefde zal ik onze ervaring met het avondmaal thuis altijd koesteren.