Het goddelijke plan achter ons niet-ideale gezin

Jenet Erickson

Universitair hoofddocent, afdeling kerkgeschiedenis en -leer, Brigham Young University

Het kan frustrerend zijn als we niet het ‘ideale’ gezin hebben, maar dat gegeven kan een springplank naar een nauwe band met de Heiland zijn.

Jongvolwassen vrouw met een gezin in gedachtenwolkje

Er is niets wat meer zin, vreugde, onrust en pijn geeft dan de relaties waar het in dit leven om draait, namelijk onze gezinsrelaties. En omdat die relaties zo belangrijk zijn, voelden onze kerkleiders zich geïnspireerd om ‘Het gezin: een proclamatie aan de wereld’¹ op te stellen. De waarheden die erin zijn vervat, getuigen van een liefdevolle Vader die verlangt dat we de goddelijke patronen leren kennen die tot eeuwig geluk binnen het gezinsleven leiden.

President Henry B. Eyring, tweede raadgever in het Eerste Presidium, heeft gezegd: ‘Omdat onze Vader zijn kinderen liefheeft, zal Hij ons niet laten raden naar wat het belangrijkste is in dit leven, wanneer onze oplettendheid geluk tot stand kan brengen of onze onverschilligheid verdriet kan veroorzaken.’² Hierbij horen ook de heilige rollen die we eventueel in onze familie vervullen: dochter of zoon, zus of broer, moeder of vader, tante of oom, oma of opa.

De waarheden in de proclamatie over het gezin verlichten het pad naar het ‘eeuwige ideale beeld’ waar velen onder ons hevig naar verlangen: sterke, gelukkige eeuwige familierelaties. Het probleem is dat we nu met de rauwe realiteit worden geconfronteerd. En die kloof tussen het realistische beeld en het ideale beeld is soms pijnlijk. Soms zien we de proclamatie over het gezin misschien niet als een licht op ons pad, maar zien we die eerder als iets wat ons er pijnlijk aan herinnert dat we het ideale beeld niet hebben waargemaakt.

We verlangen naar een huwelijk, maar dat lijkt onmogelijk.
We zijn getrouwd geweest en hebben een verschrikkelijke scheiding meegemaakt.
We verlangen naar kinderen die we niet kunnen krijgen.
We hebben binnen vertrouwde familierelaties mishandeling of misbruik meegemaakt.
We hebben veel pijn geleden door de keuzes van dierbare familieleden.
We voelen ons verdeeld, ook al doen we ons uiterste best om eenheid onder onze dierbaren te brengen.
We voelen ons ontgoocheld door onvervulde verlangens en beloften.

We krijgen allemaal met moeilijkheden, pijn en verdriet binnen ons gezin en onze familie te maken, de een meer dan de ander. In zekere mate vallen we allemaal buiten de ideale patronen die in de proclamatie over het gezin worden uiteengezet.

En misschien zien we niet het goddelijke plan achter die realiteit.

De Heiland naderen en ons aan Hem onderwerpen

Als alleenstaande vrouw die jarenlang naar een huwelijk en kinderen smachtte, geloofde ik dat het een fundamenteel levensdoel voor mij was om de gezinsidealen die in de gezinsproclamatie staan te bereiken. Maar ondanks dat ik er echt moeite voor deed, kon ik ze niet in de praktijk brengen op de manier die ik voor ogen had. Die worsteling was pijnlijk.

In die tijd zag ik niet in welk wonderbaarlijk werk de Heer door middel van die worsteling in mijn hart tot stand bracht.

Terugkijkend zorgde mijn onvervulde verlangen ervoor dat ik mijn hart op mijn Verlosser richtte. Ik ging op zoek naar de gemoedsrust en leiding die Hij alleen kon geven. Daardoor groeide mijn vertrouwen in zijn volmaakte liefde en instaatstellende genadekracht. Dagelijks gebed en Schriftstudie, en vooral de toespraken van de algemene conferentie, vormden een reddingslijn van hoop en leiding. Ik raadpleegde mijn patriarchale zegen – en andere priesterschapszegens – om de persoonlijke liefde en leiding van mijn eeuwige Vader te vinden.

Toen ik mijn hart voor de Heer uitstortte, zelfs toen ik in de verleiding kwam me in bitterheid van Hem af te keren, ontving ik indrukken die me ervan verzekerden dat Hij op de hoogte was; dat Hij een geweldig plan voor mij had en dat ik Hem kon vertrouwen. Mijn verbondsrelatie³ met mijn Verlosser werd een kanaal van diepe vrede en vreugde, dat alle andere bronnen van vervulling of geluk oversteeg.

Voorheen was het mijn levensdoel mijn droom van het ideale gezin waar te maken. Maar toen zag ik in dat de Heer het juist voor mij mogelijk maakt het fundamentele levensdoel te bereiken, zoals ouderling Jeffrey R. Holland van het Quorum der Twaalf Apostelen het noemde. Ouderling Holland haalde koning Benjamin aan en legde uit: ‘Misschien is het fundamentele doel […] “een heilige [worden] door de verzoening van Christus, de Heer”, hetgeen vereist dat wij “als een kind [worden], onderworpen, zachtmoedig, ootmoedig, geduldig, vol liefde, gewillig zich te onderwerpen aan alles wat de Heer goeddunkt hem op te leggen, ja, zoals een kind zich aan zijn vader onderwerpt”.’⁴

Mijn behoefte aan hulp en kracht van de Heiland bracht me ertoe de onderwerping, zachtmoedigheid, nederigheid, geduld en liefde te zoeken en te ervaren die in zijn hart leven. Al doende veranderde zijn instaatstellende kracht mij. En dat was eigenlijk waar ik het meest naar verlangde. Wat ooit zo verre van ideaal leek, bereidde me voor op het mooiste ‘ideale beeld’.

Mijn vriend en collega Ty Mansfield besprak een vergelijkbare waarheid. Als man die gevoelens voor hetzelfde geslacht heeft, ervoer Ty de geestelijke groei die komt wanneer we ons in Jezus Christus verankeren. Als we bereidwillig ons hele hart aan Hem geven, zodat Hij alle moeilijkheden op ons pad voor ons welzijn kan heiligen. Voor Ty kwam dit besef toen de Geest hem influisterde ‘dat God me oneindig liefhad en me accepteerde, ongeacht of ik ooit zou trouwen. Het was aan mij om van dag tot dag te leven, de leiding van de Geest te zoeken en er gehoor aan te geven.’⁵ Uiteindelijk leidde het vertrouwen op God ertoe dat Ty een vreugdevol, prachtig, eeuwig huwelijk met zijn huidige vrouw sloot.

Een nauwe band met de Heiland ontwikkelen

Na jaren brak ook voor mij eindelijk de dag aan dat ik trouwde. Maar de behoefte om diep verankerd in Jezus Christus te zijn is in de jaren sinds ik aan mijn man verzegeld ben alleen maar gebleven of misschien zelfs toegenomen. Toen bleek dat kinderen krijgen moeilijk was, vroeg ik Hem weer om gemoedsrust. Ik zag niet in hoe ik ooit de gehoopte gezinsvreugde kon ervaren zonder kinderen. En toen mijn man en ik uiteindelijk twee kinderen hadden gekregen, concentreerde ik mij vaak op mijn gebreken als moeder. Hoewel ik eindelijk had wat ik altijd al wilde, leek de kloof tussen ‘het ideale beeld’ en het ‘realistische beeld’ in sommige opzichten breder te worden.

Deze omstandigheden zetten mij ertoe aan het doel van het leven en het goddelijke groeiproces te heroverwegen. Misschien is het doel van het leven helemaal niet het ideale gezin te realiseren. Misschien is het gezinsideaal niet eens voor dit leven bedoeld. Misschien is het gezin juist een manier om vooruitgang te maken.

In feite vervult de ‘allesbehalve ideale realiteit’ het heilige doel van groei doormaken, de groei die we nodig hebben om in ‘ideale’ relaties te functioneren. Misschien ligt de ware kracht in het feit dat de grote kloof tussen de realiteit en het ideaal, ons noopt om onze relatie met Jezus Christus te verdiepen. Dan kan Hij al het gebrokene genezen en heiligen, en ons ook nog eens wijsheid, kracht en liefde kan schenken. Het is verbazingwekkend dat we enkel door zijn genade en verlossing, de soort mensen kunnen worden in de soort relaties die we in de hemel hopen te hebben.

Ik ben tot de conclusie gekomen dat ‘volmaaktheid’ binnen gezinsrelaties voor niemand mogelijk is, althans niet in dit leven. Maar eerlijkheid, integriteit en hechte banden zijn dat wel. Het volmaakte beeld in stand willen houden of verwachten, zal hechte banden met God, ons gezin en anderen in de weg staan. Als we in plaats daarvan ons ware ik aan Christus, ons gezin en anderen durven laten zien, met inbegrip van het ‘allesbehalve ideale’ beeld, nodigen we zijn heiligende macht in ons leven uit. We kunnen zijn wonderbaarlijke macht voelen, die het onoplosbare oplost, ons met zijn liefde vervult en ons verandert in mensen die een nauwe band met Hem en hun dierbaren hebben.

Misschien is het heiligste doel van de gezinsproclamatie ons ervan verzekeren dat het ideale gezin dankzij Jezus Christus onze eeuwige bestemming kan zijn.

Als geliefde zoons en dochters van hemelse Ouders behoren we allemaal tot een eeuwig gezin. Onze unieke tijd op deze aardbol is een essentieel onderdeel van het plan van onze Vader om ons vooruitgang te helpen maken. Zo kunnen we ‘uiteindelijk [onze] goddelijke bestemming als erfgenaam van het eeuwige leven […] verwezenlijken’⁶, namelijk hetzelfde prachtige gezinsleven dat Hij heeft, hoe verre van ideaal onze huidige gezinssituatie ook mag zijn. Ouderling D. Todd Christofferson van het Quorum der Twaalf Apostelen heeft gezegd: ‘Met vertrouwen getuigen wij dat de verzoening van Jezus Christus alle ontberingen en verliezen heeft voorzien en uiteindelijk alles zal rechtzetten voor wie zich tot Hem wenden. Niemand is voorbestemd om minder te ontvangen dan alles wat de Vader voor zijn kinderen heeft.’⁷

Net zoals de Heer Jakob te midden van de moeilijkheden van zijn allesbehalve ideale gezin beloofde, verzekert onze verbondsrelatie met Hem ons van het volgende: ‘Ik ben met u, Ik zal u beschermen overal waar u heen zult gaan, en Ik zal u terugbrengen in dít [huis], want Ik zal u niet verlaten, totdat Ik gedaan heb wat Ik tot u gesproken heb’ (Genesis 28:15). Als we Hem volgen, ongeacht onze onvolmaakte realiteit, zal Hij ons pas ‘loslaten’ als we alles zijn geworden wat we voor ogen hadden, voor eeuwig verbonden door familiebanden van verheven vreugde.