‘Het waarom begrijpen’, Liahona, februari 2023.
Jongvolwassenen
Het waarom begrijpen
Toen ik een verschrikkelijke beproeving moest doorstaan, was ik boos en wilde ik weten waarom.
Sommigen van ons vragen ons vaak af waarom.
‘Waarom ben ik hier gekomen?’
‘Waarom zijn er zoveel geboden?’
‘Waarom staat God toe dat er nare dingen gebeuren?’
Op mijn zending stelden veel mensen me zulke vragen. En ik kon ze altijd een antwoord geven. Ik geloofde in het evangelie en wist dat God er altijd voor me zou zijn, wat er ook gebeurde.
Tenminste, ik dacht dat ik dat geloofde.
Toen ik veertien maanden op zending was, werd ik op een ochtend wakker, omdat er iets mis was. Ik voelde me heel erg duizelig en kon niet uit mijn woorden komen. Elke dag werd het erger. Mijn leven was in nevel gehuld. Ik was doodmoe. Ik kon geen lange gesprekken voeren, in de Schriften lezen of sporten. Het voelde zelfs onmogelijk om wakker te blijven.
Al gauw zat ik in een vliegtuig naar huis, eerder dan ik had gepland. Mijn zending eindigde abrupt. Mijn leven verliep niet zoals ik voor ogen had gehad. Ik stelde opeens de vraag die veel mensen mij op zending stelden:
Waarom laat God mij dit overkomen?
Een gebrek aan antwoorden
Ik zocht naar antwoorden. Ik was er zeker van dat ik weer op zending zou gaan, omdat ik nog zoveel moest doen en leren! Ik was getrouw en gehoorzaam, dus daar moest ik toch voor worden gezegend? Elke dag zei ik tegen mezelf dat de artsen me zouden genezen, zodat ik terug kon gaan. Ik bad voortdurend. Maar na verloop van tijd had ik nog steeds geen antwoord gekregen en moest ik accepteren dat mijn zending echt voorbij was.
Zonder uitkomst leek het net alsof ik droomde. Niets voelde echt. Het voelde altijd alsof ik half in slaap was. Ik kon zelfs mijn favoriete hobby’s niet meer doen. Ik raakte geestelijk verdwaald en keerde me van God af. Door mijn pijn geloofde ik dat ik niet naar het licht kon terugkeren. Dus liet ik mij de duisternis welgevallen.
Maar na maanden van duisternis vond er een wonder plaats. Een arts stelde de diagnose van narcolepsie met kataplexie vast. Dat is een auto-immuunstoornis die het deel van de hersenen dat onze slaapcyclus regelt, aantast.
Ik kon niet worden genezen, maar de symptomen konden wel worden behandeld. Dit antwoord was een straaltje hoop, dat mij inspireerde om het licht van Christus in mijn leven terug te vinden.
Ik zei dus nederig een oprecht gebed en vroeg opnieuw:
Waarom is mij dit overkomen?
En in mijn hernieuwde hoop vertelde de Geest mij dat ik het antwoord al wist.
Waarheden op mijn eigen leven toepassen
Een van mijn favoriete Schriftteksten is Romeinen 8:28: ‘En wij weten dat voor hen die God liefhebben, alle dingen meewerken ten goede.’ Alle dingen – ook moeilijkheden.
Ik wist dat dit waar is.
Ik had dit op zending zo vaak onderwezen. Maar ik had het niet op mijn eigen leven toegepast. Ik besefte dat ik sinds mijn vervroegde terugkeer van zending steeds bozer op God was geworden. Ik kon de vrede die Hij belooft niet vinden, omdat ik Hem niet toestond mij die zegeningen te geven.
President Russell M. Nelson heeft gezegd: ‘De vreugde die we voelen heeft weinig te maken met onze omstandigheden in het leven en alles met waar we ons in het leven op richten.’1
Met mijn beperkte visie koesterde ik wrok tegen Hem. Ik wilde pas gelukkig zijn als mijn leven ging zoals ik het wilde. Maar mijn hemelse Vader herinnerde mij eraan dat mijn pijn een hoger doel had – mij in staat stellen om tot Christus te komen, te veranderen en vreugde te ervaren. Immers, ‘Adam viel, opdat de mensen zouden zijn; en de mensen zijn, opdat zij vreugde zullen hebben’ (2 Nephi 2:25).
Ouderling D. Todd Christofferson van het Quorum der Twaalf Apostelen heeft gezegd: ‘Als u dus in dit vuur van de smelter terechtkomt, wees dan niet boos op God, maar nader tot God. Roep de Vader in de naam van de Zoon aan. Wandel met Hen in de Geest, dag aan dag. Sta toe dat ze hun verbondenheid met u in de loop van de tijd kenbaar maken. Leer Hen echt beter kennen en leer uzelf echt kennen. Laat God zegevieren.’2
Ik zie nu in dat weten dat onze hemelse Vader en Jezus Christus met ons zijn, niet wil zeggen dat dit leven geen scherpe kanten meer heeft. Ik worstel nog steeds met mijn ziekte. Maar als we op Hen vertrouwen en Hen liefhebben, zullen we altijd de zin van onze ogenschijnlijk zinloze pijnen en ‘waarom’-vragen inzien. Alle ellende, elke teleurstelling, elke pijn kan van een pijnlijke klap veranderen in een liefdevolle les van onze hemelse Vader en zijn Zoon, Jezus Christus.
Als ik Hen blijf zoeken, blijven Zij mij dagelijks onderwijzen en vreugde bieden.
De auteur woont in Washington (VS).