Digitaal thema-artikel: jongvolwassenen
Elkaars lasten dragen: de zegeningen van onze kerkgemeenschap
De auteur woont in Chili.
Toen mijn oma overleed, vroeg ik me af hoe ik gemoedsrust kon vinden. Mijn wijk had het antwoord.
Toen ik opgroeide, leek het eenvoudig om het evangelie na te leven. Ik vertrouwde mijn ouders en leidinggevenden, en zij begeleidden me en hielpen me om goede keuzes te maken.
Maar nu ik jongvolwassen ben, ben ik erachter gekomen dat we vaak met moeilijkheden te maken krijgen die ons geloof op de proef stellen.
Toen mijn grootmoeder onverwachts overleed, maakten mijn familieleden en ik zo’n moeilijke tijd door. Ik begon me af te vragen: als God goed is, waarom zou Hij dan iemand die goed is uit ons leven wegnemen?
Mijn oma was onze steunpilaar. Ze was vriendelijk, zorgzaam en liefdadig – een moeder voor iedereen. Ze heette iedereen welkom in ons huis. Kinderen uit de buurt die op straat voor ons huis speelden, aten met ons mee omdat ze genoeg had gekookt voor iedereen.
Dus toen ze overleed, worstelde ik met mijn geloof.
Ondanks al mijn verdriet bad ik toch elke dag, ook al zocht ik geen antwoorden in het evangelie of in God. In het begin waren mijn gebeden eentonig. Ik vroeg om dezelfde dingen. Ik was dankbaar voor dezelfde dingen.
Maar na verloop van tijd stelde ik uiteindelijk één vraag aan mijn hemelse Vader:
Hoe kan ik gemoedsrust krijgen?
Een eeuwig perspectief krijgen
Een vriend was het antwoord op dat oprechte gebed.
Dankzij hem begon ik weer naar de kerk te gaan. Hij nodigde me uit om met hem mee te gaan, en ik stemde ermee in, gewoon omdat hij mijn vriend was. Ik had geen zin om mee te doen.
Maar beetje bij beetje, gewoon omdat ik er was, begonnen de evangelieboodschappen in mijn hart door te dringen. Ik weet dat onze hemelse Vader een plan voor ons heeft. President Russell M. Nelson heeft gezegd:
‘Een eeuwig perspectief verschaft vrede “die alle begrip te boven gaat” (Filippenzen 4:7). […]
‘Het leven begint niet bij de geboorte en houdt ook niet op bij de dood.’
Hoewel ik nog steeds om mijn oma rouw, geeft het evangelie van Jezus Christus me gemoedsrust en de geruststelling dat we op een dag herenigd zullen worden.
Ik heb ook geleerd dat het voortdurende en dagelijkse inspanning vergt om mijn doopverbond indachtig te zijn en naar de leidende stem van de Geest te luisteren. Ik begon de gave van de Heilige Geest te koesteren. Ik weet dat Hij altijd bij me is, in alle moeilijkheden die ik tegenkom.
Treuren met hen die treuren
Ik ben erg dankbaar voor de vriend die merkte dat ik afstand nam van het evangelie en me hulp bood. Door naar de kerk, het instituut en andere activiteiten van jongvolwassenen te blijven gaan, kwam ik dichter tot de jongvolwassenen in mijn omgeving die allemaal probeerden elkaar lief te hebben en het evangelie van Jezus Christus na te leven.
President Nelson heeft ook gezegd:
‘Net als andere volgelingen van Jezus Christus zoeken heiligen der laatste dagen altijd naar manieren om anderen te helpen, verheffen en lief te hebben. Zij die het volk van de Heer genoemd willen worden, zijn “gewillig elkaars lasten te dragen, […] te treuren met hen die treuren; […] en hen te vertroosten die vertroosting nodig hebben” [Mosiah 18:8–9].
‘Ze proberen oprecht het eerste en tweede grote gebod na te leven. Als we God met heel ons hart liefhebben, richt Hij ons in een prachtige, heilzame cyclus op het welzijn van anderen.’
Mij helpen mijn lasten te dragen, was precies wat mijn medediscipelen in mijn wijk voor mij deden, en wat zij nog steeds voor elkaar doen. Ik heb de mensen in mijn wijk echt lief! We komen vaak bij elkaar, we steunen en dienen elkaar. Als iemand een baan zoekt, zoeken we samen naar vacatures. Als er mensen voor het eerst onze zondagse bijeenkomsten bezoeken, heten we ze welkom en proberen we ze het gevoel te geven dat ze erbij horen.
Goede vrienden hebben me geholpen om sterk in het evangelie te worden, en samen staan we sterk tegenover de beproevingen en verleidingen van het leven.
Een vriend voor anderen zijn
En net zoals goede vrienden mij steunden toen ik dat het hardst nodig had, heb ik nu de kans om zo’n vriend voor anderen te zijn. Als ik merk dat dierbaren het moeilijk hebben of afstand nemen van de kerk, doe ik mijn best om ze te blijven steunen en uitnodigen – om ze eraan te herinneren dat de Heer van ze houdt en wacht tot ze naar het verbondspad terugkeren.
Ik weet dat ik niet zou zijn waar ik nu ben zonder mijn geweldige vrienden en wijkleden die me de moed gaven om trouw te blijven toen ik zo verdrietig was.
Een van de wonderbaarlijke zegeningen die we als lid van de kerk ontvangen, is deze sterke, liefdevolle gemeenschap van gelijkgestemde discipelen. Niets geeft ons meer kracht dan samen te aanbidden met hen die ernaar streven om op de Heiland te lijken, ze lief te hebben en op te beuren.
Als je met een moeilijkheid worstelt, weet dan dat je er niet alleen voor staat. Er zijn vrienden, dienende broeders en zusters, en liefdevolle leidinggevenden in jouw wijk, gemeente en ring die je kunnen steunen en sterken. En jij kunt hun ook kracht geven.