2:3

ព្យាការីរបស់យើង ៖ ថូម៉ាស អេស ម៉នសុន

វិល្លាម អរ វ៉កឃើរ

នៃពួកចិតសិបនាក់

ការប្រជុំ ស៊ី.អ៊ី.អេស សម្រាប់ពួកមជ្ឈិមវ័យវ័យក្មេង• ថ្ងៃទី 5 ខែ ឧសភា ឆ្នាំ2013 • សកលវិទ្យាល័យ ព្រិកហាំ យ៉ង់ -អៃដាហូ

« យើងសូមអរគុណព្រះអង្គចំពោះព្យាការី » ( ទំនុកដំកើង លេខ. 36 ) ។ ទំនុកតម្កើងនេះជាសញ្ញាសម្គាល់មួយដ៏សំខាន់នៃសាសនាចក្រ ។ យើងពិតជាអរគុណព្រះ ចំពោះព្យាការីដែលបានដឹកនាំយើងក្នុងថ្ងៃចុងក្រោយនេះ ។

ការណ៍ដែលព្រះប្រទានព្យាការីឲ្យយើងគឺជាកត្តាដ៏សំខាន់ចំពោះក្ដីជំនឿ និងការជឿនៃពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយគ្រប់ទិសទី ។ យើងដឹងថា ព្រះមានព្រះជន្មរស់ ហើយទ្រង់ស្រឡាញ់យើង ។ យើងដឹងថា ទ្រង់បានបញ្ជូនព្រះរាជបុត្រាទ្រង់ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ឲ្យធ្វើជាព្រះអង្គសង្គ្រោះ និងព្រះប្រោសលោះយើង ហើយយើងដឹងថា ទ្រង់ប្រទានព្យាការីដល់យើង ។

អ្នកដែលរស់នៅក្នុងសាសនាចក្រពីជំនាន់ដើមមានការដឹងគុណដ៏ជ្រាលជ្រៅដែលបានរស់នៅក្នុងជំនាន់របស់ព្យាការី យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ ។ សារលិខិត និងទីបន្ទាល់នៃការស្ដារឡើងវិញគឺជាបទពិសោធន៍ដំបូងរបស់ពួកបរិសុទ្ធសម័យមុន ។

មានរឿងអស្ចារ្យជាច្រើនបានកើតឡើងអំឡុងឆ្នាំដែល ព្រិកហាំ យ៉ង់ បានដឹកនាំសាសនាចក្រព្រះអម្ចាស់ ។ ពួកបរិសុទ្ធបានមកទិសខាងលិច ហើយបានស្ថាបនាខ្លួនឯងឡើងនៅចំកណ្ដាលនៃ រ៉កគី ម៉ោនធិន ជាទីកន្លែងដែលសាសនាចក្របានចម្រើនឡើង ។ អ្នកដែលបានរស់នៅក្នុងសម័យនោះបានរាប់ជាពរជ័យមួយធំធេងដែលបានរស់នៅក្នុងជំនាន់ព្យាការី ព្រិកហាំ យ៉ង់ ។

គំរូដូចគ្នានេះបានបន្ត ខណៈដែលព្រះអម្ចាស់ប្រទានបុរសដ៏រាបសា ហើយថ្លៃថ្នូរជាច្រើនដើម្បីដឹកនាំកិច្ចការសាសនាចក្រទ្រង់ ។ ឪពុកម្ដាយ និងជីដូនជីតាខ្ញុំបាននិយាយដោយក្ដីគោរពស្រឡាញ់យ៉ាងជ្រាលជ្រៅពីព្យាការីនៅជំនាន់ពួកគាត់គឺ ---ប្រធាន ហ៊ីប៊ើរ ចេ ក្រាន្ត ។

ចំពោះ ស៊ីស្ទើរ វ៉កឃើរ និង ខ្ញុំ ព្រមទាំងឪពុកម្ដាយ និងជីដូនជីតាអ្នកភាគច្រើន យើងស្រឡាញ់នូវគំរូដ៏ល្អ និងការបង្រៀនដ៏អស្ចារ្យនៃព្យាការី ដេវីឌ អូ មិកឃេ ។ អ្នកដែលបន្តតំណែងពីលោកមករួមាន ៖ យ៉ូសែប ហ្វីលឌីង ស្ម៊ីធ, ហារ៉ូល ប៊ី លី, ស្ពែនស៊ើរ ដបុលយូ ឃឹមបឹល, អ៊ែសរ៉ា ថាហ្វ ប៊ែនសឹន, និង ហាវើដ ដបុលយូ ហឹនធើរ ។ បុរសទាំងនេះម្នាក់ៗត្រូវបានរៀបចំខ្លួនយ៉ាងល្អដើម្បីដឹកនាំសាសនាចក្រក្នុងគ្រាមួយដែលបានកំណត់ដោយព្រះអម្ចាស់ផ្ទាល់ ។ ពួកលោកម្នាក់ៗទទួលបានការស្រឡាញ់គាំទ្រពីសមាជិកសាសនាចក្រ ។

ភាគច្រើនអ្នករាល់គ្នាដែលនៅទីនេះនាល្ងាចនេះ ចងចាំពីការដឹកនាំដ៏អស្ចារ្យរបស់ប្រធាន ហ្គរដុន ប៊ី ហ៊ិងគ្លី ។ កាលដែលបានរស់នៅក្នុងជំនាន់របស់លោកធ្វើជាប្រធានសាសនាចក្រគឺមានពរជ័យខ្លាំងណាស់ ។

ប្រាំឆ្នាំមុនព្រះអម្ចាស់បានហៅប្រធាន ហ៊ិងគ្លី ត្រលប់ទីផ្ទះវិញ ហើយ ថូម៉ាស អេស ម៉នសុន បានក្លាយជាប្រធានសាសនាចក្រ ---ជាព្យាការីរបស់ព្រះអម្ចាស់នៅលើផែនដីសព្វថ្ងៃ ។ ឱ ជាពរជ័យណាស់ ដែលអ្នក និងខ្ញុំបានរស់នៅក្នុងជំនាន់ដ៏អស្ចារ្យ ដែលយើងត្រូវបានដឹកនាំដោយព្យាការីដ៏ឆ្នើមមួយរូប ។

នេះជាសាសនាចក្រព្រះអម្ចាស់ ។ ទ្រង់បានរៀបចំជីវិតនៃពួកសាវកដ៏ឆ្នើមទាំងនេះ ហើយទ្រង់បានដាក់ពួកលោកក្នុងតួនាទីដើម្បីដឹកនាំសាសនាចក្រទ្រង់ ។ វាជាការពិតមួយថា លក្ខណៈដាច់ដោយឡែកមួយនៃសាសនាចក្រព្រះអម្ចាស់គឺទ្រង់មានពួកសាវក និងពួកព្យាការីនៅលើផែនដីសព្វថ្ងៃនេះ ។

សាវកប៉ុលបានរៀបរាប់ពីសាសនាចក្រថាមាន « ពួកសាវក និងពួកហោរា [ ដោយមាន ] ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនោះឯង ទ្រង់ជាថ្មជ្រុងយ៉ាងឯក » ( អេភេសូរ 2:20 ) ។ កាលពីមុនក៏ដូច្នេះ ឥឡូវក៏ដូច្នេះដែរ ។សាសនាចក្រព្រះអម្ចាស់គឺមានភាពដាច់ដោយឡែក ដោយមានពួកសាវក និងពួកព្យាការី ដោយព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទផ្ទាល់ជាថ្មជ្រុងយ៉ាងឯក ។ ប្រធានសាសនាចក្រគ្រប់រូបបានថ្លែងថា ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទគឺជាអ្នកដឹកនាំសាសនាចក្រនេះ ។

គ្មានភាពចៃដន្យ គ្មានកំហុស និងគ្មានការឃោសនាបញ្ចុះបញ្ចូលឡើយ ។ ពេលការបន្តតំណែងកើតឡើងក្នុងគណៈប្រធាននៃសាសនាចក្រព្រះអម្ចាស់ នោះព្រះអម្ចាស់ជាអ្នកគ្រប់គ្រង ហើយប្រាកដណាស់ព្រះទ័យទ្រង់នឹងបានសម្រេច ។

ខ្ញុំសូមថ្លែងទីបន្ទាល់ទៅអ្នកថា វាជាព្រះទ័យព្រះអម្ចាស់ ដែលយើងត្រូវដឹកនាំសព្វថ្ងៃដោយព្យាការី ថូម៉ាស អេស ម៉នសុន ដែលជាព្យាការីរបស់ព្រះអម្ចាស់លើផែនដីសព្វថ្ងៃ ។

ដូចដែលព្យាការីយេរេមា ក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់បានបង្រៀនយើងពីពួកព្យាការី យើងដឹងថាការណ៍នេះពិតចំពោះប្រធាន ម៉នសុន ផងដែរ ។ បទគម្ពីរចែងថា « មុនដែលយើងបានជបបង្កើតឯងនៅក្នុងពោះម្ដាយ នោះយើងស្គាល់ឯងហើយ កាលមុនដែលឯងសម្រាលចេញពីផ្ទៃមក នោះយើងបានញែកឯងជាបរិសុទ្ធផង ក៏បានតាំងឯងឡើងជាហោរាដល់អស់ទាំងសាសន៍ » ( យេរេមា 1:5 ) ។ បញ្ចប់ការដកស្រង់ ។

ខ្ញុំចង់និយាយទៅកាន់អ្នកថ្ងៃនេះអំពីជីវិត និងការបម្រើរបស់ប្រធាន ថូម៉ាស អេស ម៉នសុន ជាប្រធានទី 16 នៃសាសនាចក្រនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនៃពូកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយ ។

នៅឆ្នាំចុងក្រោយនៃជីវិតរបស់ប្រធាន ហ៊ិងគ្លី លោកបានតែងតាំងខ្ញុំជានាយកប្រតិបត្តិនៃការិយាល័យព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ហើយ ប្រធាន ម៉នសុន ផ្ដល់កិត្តិយសដល់ខ្ញុំ ដោយអនុញ្ញាតឲ្យខ្ញុំបន្តនៅក្នុងកិច្ចការនេះ ។ អំឡុងប្រាំមួយឆ្នាំចុងក្រោយនេះ ខ្ញុំមានពរជ័យដ៏ធំដែលពុំអាចភ្លេចបានក្នុងការជួយដល់ប្រធាន ថូម៉ាស អេស ម៉នសុន និងទីប្រឹក្សាលោកក្នុងបញ្ហាព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ។ ខ្ញុំបានអង្គុយនៅក្បែរលោក ពេលប្រធាន ម៉នសុន បានផ្ដល់ការទូន្មាន និងការណែនាំដល់ខ្ញុំយ៉ាងច្រើនពីព្រះវិហារបរិសុទ្ធ និងបញ្ហាព្រះវិហារបរិសុទ្ធជុំវិញពិភពលោក ។ លោកបានអញ្ជើញខ្ញុំឲ្យអមដំណើរលោកទៅឧទ្ទិសឆ្លងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ការបុកគ្រឹះ និងការទៅមើលទីតាំងព្រះវិហារបរិសុទ្ធនាអនាគត ។ ខ្ញុំមានពរដោយបានធ្វើដំណើរជាមួយលោកនៅជុំវិញពិភពលោក ទៅកាន់ទីកន្លែងដ៏សែនឆ្ងាយដូចជា ឃីវ ក្នុងប្រទេសអ៊ុយក្រែន និង សេប៊ូ ក្នុងប្រទេសហ្វីលីពីន និងទៅទីកន្លែងដ៏ស្រស់ស្អាតផ្សេងទៀតដូចជា រ៉ូម ប្រទេសអ៊ីតាលី ។

ពេលលោកបានធ្វើដំណើរជុំវិញពិភពលោក ខ្ញុំមានពរដោយបាននៅទីនោះឃើញពីក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ធំធេងរបស់លោកចំពោះមនុស្សទូទៅ ---ពុំមែនតែសមាជិកសាសនាចក្រប៉ុណ្ណោះទេ តែចំពោះមនុស្សទូទៅ ។ ខ្ញុំបានឃើញពីមិត្តភាពដ៏កក់ក្ដៅរបស់លោក ភាពទន់ភ្លន់រាបសារបស់លោកដូចជាព្រះគ្រីស្ទជានិច្ច ជាពិសេសចំពោះកុមារ មនុស្សចាស់ និងមនុស្សពិការ ។ ជាច្រើនដង ខ្ញុំបានមើលប្រធាន ម៉នសុន ហើយមានអារម្មណ៍ថា ៖ « នោះជារបៀបដែលព្រះអម្ចាស់នឹងធ្វើ ។ នោះជារបៀបដែលព្រះអង្គសង្គ្រោះនឹងធ្វើដាក់មនុស្សទូទៅ » ។

ខ្ញុំបានឃើញពីភាពសាទរមិនចេះចប់របស់លោក ពីកម្លាំង និងការតាំងចិត្តលោក ពីអំណររបស់លោកក្នុងជីវិត និងពីក្ដីប្រាថ្នាដ៏ជ្រាលជ្រៅដើម្បីបម្រើព្រះអម្ចាស់ ហើយធ្វើដូចដែលព្រះអង្គសង្គ្រោះចង់ឲ្យលោកធ្វើ ។ លោកពុំដែលនឿយហត់ក្នុងការធ្វើកិច្ចការរបស់ព្រះអម្ចាស់ឡើយ ។

ក្នុងគោលលទ្ធិ និងសេចក្ដីសញ្ញា កណ្ឌទី 52 ខ 14 ព្រះអម្ចាស់មានបន្ទូលថា « យើងនឹងប្រទានគំរូដល់អ្នកអំពីគ្រប់ទាំងអស់ ដើម្បីកុំឲ្យអ្នករាល់គ្នាអាចត្រូវបានគេបញ្ឆោតបាន » ។

ខ្ញុំស្រឡាញ់បទគម្ពីរនេះ វាបង្រៀនខ្ញុំថា ព្រះអម្ចាស់នឹងផ្ដល់គំរូមួយសម្រាប់ខ្ញុំ ហើយបង្ហាញខ្ញុំពីរបៀបធ្វើកិច្ចការគ្រប់យ៉ាង និងពីរបៀបរស់នៅ ។ តែវាពុំមែនសម្រាប់ខ្ញុំទេ ។ វាសម្រាប់យើងគ្រប់គ្នា ។ ព្រះអម្ចាស់ពិតជាបង្ហាញយើងនូវវិធីនោះ ។ ទ្រង់ពិតជាផ្ដល់គំរូក្នុងជីវិតយើងម្នាក់ៗដើម្បីបង្ហាញយើងពីរបៀបរស់នៅ ។

ខ្ញុំជឿថា គំរូដ៏សំខាន់មួយក្នុងជីវិតយើងគឺជាឆាកជីវិតនៃព្យាការីដែលដឹកនាំសាសនាចក្រព្រះអម្ចាស់ក្នុងជំនាន់យើង ។ ដូចខ្ញុំបានលើកឡើងពីមុន ចំពោះខ្ញុំកាលពីក្មេង គំរូនោះគឺប្រធាន ដេវីឌ អូ មិកឃេ ។ ខ្ញុំបានស្រឡាញ់គាំទ្រលោក បានអធិស្ឋានសម្រាប់លោក បានសិក្សាពីប្រសាសន៍លោកដោយយកចិត្តទុកដាក់ ហើយចង់ក្លាយដូចជាលោកតាម ដែលខ្ញុំអាចនឹកស្រម៉ៃធ្វើទៅបាន ។

ខ្ញុំជឿថា កាលឪពុកម្ដាយរបស់អ្នកនៅក្មេង គំរូរបស់ពួកគេគឺប្រធាន ស្ពែនស៊ើរ ដបុលយូ ឃឹមបឹល ។ ពិតណាស់ ចំពោះយើងម្នាក់ៗ ក្ដីប្រាថ្នាដ៏ធំបំផុតរបស់យើងគឺធ្វើឲ្យជីវិតយើងដូចជាព្រះអង្គសង្គ្រោះ ---ដើម្បីដើរតាមទ្រង់ ដើម្បីរស់នៅតាមព្រះបញ្ញត្តិទ្រង់ និងដើម្បីក្លាយដូចជាទ្រង់តាមដែលអាចធ្វើបាន ។

ក្នុងនីហ្វៃទី 3 27: 27 ព្រះយេស៊ូវបានបង្រៀនថា ៖ « តើអ្នករាល់គ្នាគួរធ្វើជាមនុស្សបែបណាទៅ ? យើងប្រាប់អ្នករាល់គ្នាជាប្រាកដថា ត្រូវឲ្យបានដូចជាយើង » ។

នោះជាគោលដៅដ៏សំខាន់របស់យើង ---ដើម្បីក្លាយដូចជាទ្រង់ ។

ប្រធាន ម៉នសុន តែងព្យួររូបព្រះអង្គសង្គ្រោះដែលគូរដោយ ហែនរីច ហូហ្វមែន នៅគ្រប់ការិយាល័យដែលលោកបានប្រើ ចាប់តាំងពីលោកត្រូវបានហៅធ្វើជាប៊ីស្សពមកម្ល៉េះ ។ វាជារូបភាពមួយដ៏ស្រស់ស្អាតពីព្រះអង្គសង្គ្រោះ ។

ប្រធាន ម៉នសុន បានមានប្រសាសន៍ពីរូបគំនូរនេះថា ៖ « ខ្ញុំស្រឡាញ់រូបគំនូរដែលខ្ញុំមានតាំងពីខ្ញុំធ្វើជាប៊ីស្សពនៅអាយុម្ភៃពីរឆ្នាំ ដែល … ខ្ញុំបានយក [វា] ទៅជាមួយខ្ញុំជានិច្ចនៅគ្រប់ទីកន្លែងដែលខ្ញុំត្រូវបានចាត់ឲ្យធ្វើការ ។ ខ្ញុំបានព្យាយាមធ្វើឲ្យជីវិតខ្ញុំដូចជាលោកចៅហ្វាយ ។ ពេលណាខ្ញុំត្រូវធ្វើការសម្រេចដ៏លំបាកមួយ ខ្ញុំតែងសម្លឹងមើលរូបភាពនោះ ហើយសួរខ្លួនឯងថា ‹ តើទ្រង់នឹងធ្វើអ្វីទៅ ? › បន្ទាប់មកខ្ញុំបានព្យាយាមធ្វើវា » ( នៅក្នុង Heidi S. Swinton, To the Rescue: The Biography of Thomas S. Monson [ ឆ្នាំ 2010], 135 ) ។

ខ្ញុំដឹងថា ប្រធាន ម៉នសុន គិតពីការដើរតាមគំរូរបស់ព្រះយេស៊ូវ ។ មានគ្រាមួយខ្ញុំបាននៅជាមួយនឹងប្រធាន ម៉នសុន សម្រាប់ព្រឹត្តិការណ៍មួយពីមុនការឧទ្ទិសឆ្លងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ។ លោកទើបជិះយន្តហោះមកដល់នៅថ្ងៃនោះ ហើយពេលការប្រជុំពេលល្ងាចខិតជិតចូលមកដល់ ខ្ញុំបានគិតថាប្រធាន ម៉នសុន ប្រហែលជាអស់កម្លាំងហើយ ហើយខ្ញុំចង់ធ្វើឲ្យប្រាកដថា លោកបានសម្រាកខ្លះពីមុនព្រឹត្តិការណ៍នៅថ្ងៃស្អែក ។ នៅពេលយើងកំពុងច្រៀងចម្រៀងបិទ ខ្ញុំបានងាកទៅរកប្រធាន ម៉នសុន ហើយនិយាយថា « ប្រធាន បន្ទាប់ពីការអធិស្ឋានបិទ បើយើងចេញទៅតាមទ្វារចំហៀង យើងអាចនាំលោកទៅសណ្ឋាគារយ៉ាងលឿន ហើយលោកអាចសម្រាកបានខ្លះ » ។

ដោយទឹកមុខងឿងឆ្ងល់ លោកមានប្រសាសន៍មកខ្ញុំថា « អែលឌើរ វ៉កឃើរ បើព្រះយេស៊ូវគង់នៅទីនេះ តើលោកគិតថាទ្រង់នឹងចេញទៅតាមទ្វារចំហៀង ពេលបញ្ចប់ការប្រជុំឬ ? »

ខ្ញុំពុំបានផ្ដល់យោបល់នោះម្ដងទៀតឡើយ ។ ដូចដែលព្រះអង្គសង្គ្រោះនឹងធ្វើ នោះលោកចង់នៅជាមួយនឹងសមាជិក ។ លោកពុំគិតពីខ្លួនឯងសោះឡើយ ។ លោកគិតពីការល្អដែលលោកអាចធ្វើបាន ។

ខ្ញុំតែងទទួលអារម្មណ៍ថា ខ្ញុំអាចធ្វើជាមនុស្សម្នាក់ប្រសើរជាងមុន ពេលខ្ញុំរៀបចំជីវិតខ្ញុំឲ្យដើរតាមមនុស្សសុចរិតដែលព្រះអម្ចាស់បានប្រទានក្នុងជីវិតខ្ញុំដូចជា ៖ លោកតាលោកយាយខ្ញុំ ឪពុកម្ដាយខ្ញុំ ប៊ីស្សពខ្ញុំ ប្រធានបេសកកម្មខ្ញុំ ហើយពិតណាស់គឺព្យាការីនៃព្រះ ដែលខ្ញុំអាចឃើញ ហើយស្ដាប់ឮ និងជាអ្នកដែលខ្ញុំអធិស្ឋានឲ្យជារៀងរាល់ថ្ងៃ ។ ខ្ញុំជឿថាអ្នករាល់គ្នាភាគច្រើនធ្វើដូចគ្នាដែរ ។

ការខិតខំធ្វើដូចជាព្រះអង្គសង្គ្រោះ និងព្យាការីទ្រង់ ---ប្រធាន ថូម៉ាស អេស ម៉នសុន បានក្លាយជាពរជ័យដ៏អស្ចារ្យមួយក្នុងជីវិតខ្ញុំ ។

ខ្ញុំចង់ចែកចាយនឹងអ្នកនូវប្រវត្តិ និងការបង្រៀនខ្លះរបស់ប្រធាន ម៉នសុន ហើយសង្ឃឹមថា ពេលខ្ញុំធ្វើដូច្នោះ នោះអ្នកអាចកត់សម្គាល់ឃើញពីចរិតលក្ខណៈដែលអ្នកចង់បន្ថែមក្នុងជីវិតអ្នក ។ យើងទាំងអស់គ្នានឹងមានពរក្នុងការរៀបចំជីវិតយើង ហើយរៀនពីព្យាការីរបស់ព្រះអម្ចាស់ ។

ដូចជានីហ្វៃ និងអ្នករាល់គ្នាភាគច្រើនដែរ ថូម៉ាស អេស ម៉នសុន បានកើតមកពីឪពុកម្ដាយល្អ ។ លោកកើតនៅទីក្រុង សលត៍ លេក ថ្ងៃទី 21 ខែ សីហា ឆ្នាំ 1927 ។ លោកត្រូវបានចិញ្ចឹមបីបាច់ក្នុងស្ថានភាពដ៏រាបសា ។ លោកពុំដែលព្យាយាមកែប្រែចរិតលក្ខណៈដែលលោកមានឡើយ ។ ដោយមានចរិតកំប្លែងដ៏ថ្លៃថ្នូរ រួមផ្សំនឹងការជឿជាក់លើខ្លួនឯង ម្ដងម្កាលប្រធាន ម៉នសុន បានមានប្រសាសន៍ថា លោកពុំចាំបាច់បារម្ភពីថាតើលោកត្រូវរស់នៅក្នុងជីវិតជាអ្នកមាន ឬជាអ្នកក្រនោះឡើយ ដោយសារបានធំដឹងក្ដីឡើងក្នុងជីវិតមួយដែលនៅចន្លោះជីវិតទាំងពីរនេះ ។

ខ្ញុំតែងចាប់អារម្មណ៍នឹងរបៀបដែលលោកតែងនិយាយពីយុវវ័យភាពរបស់លោកដោយក្ដីស្រឡាញ់ ។ ខ្ញុំគិតថាលោកដូចជានីហ្វៃណាស់ ។ លេមិន និង លេមយួល ពូកែខាងមើលឃើញពីបញ្ហា ហើយសម្លឹងមើលតែផ្នែកអវិជ្ជមានគ្រប់កិច្ចការ ។ ផ្ទុយទៅវិញ នីហ្វៃ ជាមនុស្សវិជ្ជមាន សុទិដ្ឋិនិយម ហើយមានអំណរគុណ ។ គាត់បានឃើញពីការល្អក្នុងគ្រប់កិច្ចការជុំវិញគាត់ ។ នោះជារបៀបដែល ថមមី ម៉នសុន បានធំដឹងក្ដីឡើង --- ហើយលោកបានធ្វើបែបនេះពេញមួយជីវិតលោក !

លោកជាសិស្សល្អ ហើយសំខាន់ជាងនេះទៀតគឺលោកជាក្មេងល្អ ។ លោកបានបង្ហាញក្ដីប្រាថ្នាក្នុងការបម្រើព្រះអម្ចាស់ឲ្យបានល្អ ពេលលោកត្រូវបានហៅបម្រើជាលេខានៃកូរ៉ុមឌីកុនក្នុងវួដលោក ។ ជិត 70 ឆ្នាំក្រោយមក ក្នុងនាមជាប្រធានសាសនាចក្រ លោកបានសញ្ជឹងគិតនូវមោទនភាពមួយចំនួនពីក្ដីប្រាថ្នារបស់លោកដើម្បីធ្វើឲ្យការប្រជុំកូរ៉ុមឌីកុនបានល្អបំផុតតាមដែលអាចធ្វើបាន ។ លោកពុំគិតពី « ហេតុអ្វីខ្ញុំជាលេខា ពុំជាប្រធានកូរ៉ុមដូច្នេះ ? » លោកគ្រាន់តែចង់ធ្វើកិច្ចការលោកឲ្យបានល្អ ។ លោកត្រូវបានហៅឲ្យធ្វើតួនាទីមួយនៃសាសនាចក្រព្រះអម្ចាស់ ហើយលោកចង់ធ្វើឲ្យបានល្អបំផុត ។ លោកចង់មានការប្រជុំដែលមានរបៀបរៀបរយ ដូច្នេះលោកសរសេររបៀបវារៈសម្រាប់ការប្រជុំកូរ៉ុមឌីកុនរបស់លោក ។ ក្នុងនាមជាក្មេងប្រុសវ័យ 12 ឆ្នាំ លោកបានធ្វើគំរូមួយដ៏ល្អសម្រាប់យើង ។

ខ្ញុំគ្មានការភ្ញាក់ផ្អើលឡើយ បើអ្នកគិតថាវាអស្ចារ្យនោះ ។ វាក៏ធ្វើឲ្យប្រធានស្ដេកលោកមានការភ្ញាក់ផ្អើលដែរ ពេលគាត់បានឮពីកិច្ចការដ៏ល្អរបស់ក្មេងប្រុស ថមមី ហើយបានហៅលោកឡើងនិយាយក្នុងសន្និសីទស្តេក ---ក្នុងនាមជាលេខាកូរ៉ុមឌីកុន ។ តើអ្នកធ្លាប់ឮលេខាកូរ៉ុមឌីកុននិយាយក្នុងសន្និសីទស្ដេកដែរទេ ? វាជាគំរូមួយដ៏ល្អសម្រាប់យើងគ្រប់គ្នា !

លោកបានបញ្ចប់ថ្នាក់វិទ្យាល័យ ហើយចូលក្នុងទ័ពជើងទឹកសហរដ្ឋ ។ លោកបានបម្រើប្រទេសជាតិ ហើយអំឡុងពេលធ្វើកិច្ចការនេះ លោកបានរក្សាខ្លួនឲ្យស្អាតស្អំ ហើយមានគុណធម៌ ។ លោកបានត្រលប់ពីការបម្រើទ័ពវិញ ហើយខិតខំធ្វើការដើម្បីមានការអប់រំមួយល្អ ។ លោកជានិស្សិតល្អ ---ជាគំរូដ៏អស្ចារ្យមួយទៀតសម្រាប់យើងគ្រប់គ្នា ! ( គំរូនៃការធ្វើជានិស្សិតល្អអាចសំខាន់ជាងអ្នករាល់គ្នាមួយចំនួនជាងអ្នកដទៃទៀត ) ។

លោកចាប់ចិត្តស្រឡាញ់នារីពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយដ៏ស្រស់ស្អាតម្នាក់ឈ្មោះ ហ្វ្រែនស៊ីស ចនសុន ហើយមិនយូរប៉ុន្មានក៏បានសុំនាងរៀបការ ។ ពួកគាត់បានរៀបការក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ សលត៍ លេក នៅថ្ងៃទី 7 ខែ តុលា ឆ្នាំ 1948 ក្នុងវ័យ 21 ឆ្នាំ ។ នេះជាគំរូដ៏ល្អមួយសម្រាប់យើង ! ( ជាថ្មីម្ដងទៀត ប្រហែលជាការនេះសំខាន់សម្រាប់អ្នករាល់គ្នាមួយចំនួនជាងអ្នកដទៃទៀត ) ។

ទោះជាទើបរៀបការបាន 18 ខែ ហើយក្នុងពេលដែលកំពុងត្រៀមឡើងឋានៈការងារថ្មីក្ដី លោកបានទទួលយកការហៅពីព្រះអម្ចាស់បម្រើជាប៊ីស្សពក្នុងវួដមួយដ៏ធំ ។ វាជាវួដដែលលោកបានធំដឹងក្ដីឡើង ។ ( សូមគិតពីការណ៍នោះ ! ) លោកពុំបាននិយាយថា « ពេលវេលាពុំសមស្រប » ឬ « ខ្ញុំនៅក្មេងពេក » នោះឡើយ លោកបានទទួលការហៅនោះ ទុកចិត្តលើព្រះអម្ចាស់ ហើយខិតខំធ្វើការងារនោះឲ្យអស់ពីកម្លាំង និងទេពកោសល្យដែលព្រះអម្ចាស់ប្រទានដល់លោក ។ លោកចង់ធ្វើឲ្យអស់ពីលទ្ធភាពក្នុងការបម្រើព្រះអម្ចាស់ ។

ប៊ីស្សព ម៉នសុន វ័យក្មេង បានចាប់ផ្ដើមស្រឡាញ់បទគម្ពីរមួយដែលអាចផ្ដល់ពរដល់ជីវិតយើងម្នាក់ៗ ដូចដែលបានប្រទានពរដល់ជីវិតលោកដែរ ៖

« ចូរទីពឹងដល់ព្រះអម្ចាស់ឲ្យអស់អំពីចិត្ត កុំឲ្យពឹងផ្អែកលើយោបល់របស់ខ្លួនឡើយ ។

« ត្រូវឲ្យទទួលស្គាល់ទ្រង់នៅគ្រប់ទាំងផ្លូវឯងចុះ នោះទ្រង់នឹងតម្រង់អស់ទាំងផ្លូវច្រករបស់ឯង » ( សុភាសិត 3:5–6 ) ។

រហូតដល់សព្វថ្ងៃនេះ ប្រធាន ម៉នសុន បានសូត្របទគម្ពីរនេះជារឿយៗ ហើយរស់នៅស្របតាមអ្វីដែលបទគម្ពីរបានបង្រៀនយើង ។ នេះជាគំរូមួយដ៏ល្អសម្រាប់យើង ! យើងទាំងអស់គ្នានឹងបានប្រសើរ បើយើងចាំបទគម្ពីរនោះ ហើយចាត់ទុកវាផ្នែកមួយដ៏សំខាន់ក្នុងជីវិតយើង ---ដូចជាប្រធាន ម៉នសុន បានធ្វើដែរ ។

វួដប៊ីស្សព ម៉នសុន មានសមាជិកជាង 1,000 នាក់ រួមមាន ស្ត្រីមេម៉ាយ 84 នាក់ ។ យើងមានពរដោយម្ដងម្កាលនៅក្នុងសន្និសីទទូទៅ និងការប្រជុំផ្សេងទៀត បានស្ដាប់ឮលោកប្រាប់ពីបទពិសោធន៍ដ៏ផ្អែមល្ហែមមួយចំនួនដែលលោកមាន ពេលលោកបានបីបាច់ដល់បងប្អូនស្ត្រីទាំងនេះ ដែលមានពរដោយការមើលថែរបស់លោក ។

ចំពោះខ្ញុំ គ្រប់ពេលខ្ញុំបានឮលោកនិយាយពីបទពិសោធន៍មួយកាលលោកជាប៊ីស្សព ខ្ញុំបានយល់ ហើយវាធ្វើឲ្យខ្ញុំមានចំណាប់អារម្មណ៍ ថាក្ដីស្រឡាញ់ និងក្ដីខ្វល់ខ្វាយរបស់លោកចំពោះសមាជិកក្នុងវួដលោក ពុំបានបញ្ចប់ពេលលោកត្រូវបានដោះលែងពីប៊ីស្សពឡើយ ។ លោកត្រូវបានហៅជាគណៈប្រធានស្ដេកក្នុងវ័យ 27 ឆ្នាំ តែទោះច្រើនឆ្នាំក្រោយមកក្ដី ( បន្ទាប់ពីការហៅរបស់លោកជាប្រធានបេសកកម្ម និងសាវក ) លោកបានបន្តស្រឡាញ់ បីបាច់ និងមើលថែសមាជិកវ័យចំណាស់ក្នុងវួដលោក ។ ពិតណាស់លោកពុំមែនស្រឡាញ់ ហើយខ្វល់ខ្វាយចំពោះពួកគេដោយសារតែការចាត់តាំងនោះទេ ។ ក្ដីស្រឡាញ់ និងក្ដីខ្វល់ខ្វាយរបស់លោកចំពោះពួកគេដក់ជាប់យ៉ាងជ្រៅក្នុងចិត្តលោក ហើយវាពុំអាចដកចេញដោយការផ្លាស់ប្ដូរការចាត់តាំងនោះឡើយ ។

នេះជាអ្វីដែលប្រធាន ម៉នសុន បានបង្ហាញផ្លូវដល់យើង ។ វាជាផ្លូវមួយប្រពៃ វាជាផ្លូវព្រះអម្ចាស់ ។ លោកស្រឡាញ់អ្នកដទៃ ហើយខ្វល់ខ្វាយចំពោះអ្នកដទៃ ---ដូចជាព្រះអម្ចាស់បានបង្រៀនយើងថាយើងគួរធ្វើ ។ នេះជាគំរូមួយល្អសម្រាប់យើងគ្រប់គ្នា !

ក្នុងវ័យ 32 ឆ្នាំ ប្រធាន ម៉នសុន ត្រូវបានហៅជាប្រធានបេសកកម្មក្នុងប្រទេសកាណាដា ដែលមានទីស្នាក់ការនៅ ទីក្រុងតូរ៉ុនតូ, អនទែរីយ៉ូ ។ ដូចដែលបានធ្វើជាប៊ីស្សពដែរ លោកបានខិតខំធ្វើកិច្ចការលោក ផ្ដល់នូវគ្រប់អ្វីដែលលោកមាន ហើយទុកចិត្តព្រះអម្ចាស់អស់ពីចិត្ត ។ មនុស្សគ្រប់គ្នានៅជុំវិញលោកអាចឃើញពីក្ដីស្រឡាញ់របស់លោកចំពោះព្រះអម្ចាស់ ចំពោះភរិយា និងកូនៗ ចំពោះអ្នកផ្សាយសាសនា និងចំពោះប្រទេសកាណាដា ជាទឹកដីដែលលោកត្រូវបានហៅឲ្យបម្រើ ។ ឥទ្ធិពលលោកក្នុងនាមជាប្រធានបេសកកម្មមានភាពអស្ចារ្យ ហើយមិនអាចវាស់វែងបានរហូតមកទល់សព្វថ្ងៃនេះ ។ ពួកអ្នកផ្សាយសាសនាលោកស្រឡាញ់លោក ហើយព្យាយាមរស់នៅក្នុងជីវិតមួយដែលធ្វើឲ្យប្រធានបេសកកម្មខ្លួនមានមោទនភាព ។ យើងទាំងអស់គ្នាអាចរៀនពីការណ៍នោះ ។

ដូចដែលលោកបានធ្វើពេលត្រូវដោះលែងពីប៊ីស្សពដែរ លោកបានបន្តអារម្មណ៍ និងក្ដីស្រឡាញ់ដែលមានក្នុងចិត្តលោកចំពោះពួកអ្នកផ្សាយសាសនាលោក និងពួកបរិសុទ្ធដែលមានពរ ដោយបានឋិតនៅក្រោមការដឹកនាំរបស់លោក ។ ខ្ញុំបានឃើញពីក្ដីស្រឡាញ់ និងចំណាប់អារម្មណ៍ពុំចេះរលត់របស់ប្រធាន ម៉នសុន ចំពោះពួកអ្នកផ្សាយសាសនាដែលបានបម្រើជាមួយគាត់ក្នុងបេសកកម្មកាណាដា ។ នេះជាគំរូមួយល្អណាស់ !

ខ្ញុំដឹងថា ពួកអ្នកផ្សាយសាសនាដែលមានពរដោយមាន ថូម៉ាស អេស ម៉នសុន ជាប្រធានបេសកកម្មរបស់ខ្លួនបានព្យាយាមដើរតាមគំរូនៃការបម្រើដ៏សុចរិតក្នុងនគរព្រះអម្ចាស់ដែលប្រធាន និង ស៊ីស្ទើរ ម៉នសុន បានបង្ហាញដល់ពួកគេ ។ ដើម្បីគូសបញ្ជាក់ ខ្ញុំសូមចែកនឹងអ្នកនូវការពិតដ៏អស្ចារ្យមួយថា ក្នុងចំណោមប្រធានព្រះវិហារបរិសុទ្ធ 140 រូបដែលកំពុងបម្រើនៅទូទាំងពិភពលោកនាពេលនេះ មានប្រាំនាក់ជាពួកអ្នកផ្សាយសាសនាដែលបានបម្រើកាលនៅក្មេង ក្រោមការដឹកនាំរបស់ប្រធាន ម៉នសុន ក្នុងបេសកកម្មកាណាដា ។

អ្នករាល់គ្នារាប់ពាន់នាក់ដែលនៅជាមួយយើងនាល្ងាចនេះជាអ្នកត្រលប់មកពីបេសកកម្ម ។ ខ្ញុំសូមអធិស្ឋានថា យើងម្នាក់ៗនឹងដើរតាមគំរូនៃប្រធានព្រះវិហារបរិសុទ្ធទាំងប្រាំរូបនេះ ហើយព្យាយាមធ្វើជាមនុស្សស្មោះត្រង់ ហើយដើរលើផ្លូវនៃការបម្រើដ៏សុចរិត ដែលបានបង្ហាញដោយប្រធានបេសកកម្មយើង ។

ថ្មីៗនេះ ខ្ញុំរំជួលចិត្តដោយឃើញរូបថតប្រធាន ម៉នសុន សួរសុខទុក្ខបុរសម្នាក់នៅមន្ទីរពេទ្យតូរ៉ុនតូ ប្រទេសកាណាដាក្នុងសារព័ត៌មានសាសនាចក្រ ( សូមមើល « Teachings of the Prophet » Church News, ថ្ងៃទី 3 ខែកុម្ភៈ ឆ្នាំ 2013, 7) ។ បុរសម្នាក់នេះបានបម្រើនៅក្បែរប្រធាន ម៉នសុន កាលពី 50 ឆ្នាំមុន ។ ប្រធាន ម៉នសុន ពុំភ្លេចគាត់ឡើយ ។ ទោះជាមានរយៈពេលយូរ និងចម្ងាយផ្លូវវែងប៉ុណ្ណា វាពុំបានធ្វើឲ្យប្រធាន ម៉នសុន បំភ្លេចនូវអារម្មណ៍ដ៏ផ្អែមល្ហែមនៃការស្រឡាញ់ និងការដឹងគុណដែលកើតមានចំពោះអ្នកដែលបានបម្រើព្រះអម្ចាស់រួមគ្នានោះឡើយ ។ ខ្ញុំសង្ឃឹមថាយើងម្នាក់ៗនឹងដើរតាមគំរូលោក ហើយកុំភ្លេចអ្នកដែលបានប្រទានពរដល់ជីវិតយើងកាលពីមុន ។

ក្នុងឆ្នាំ 1963 ពេលលោកមានវ័យ 36 ឆ្នាំ ថូម៉ាស អេស ម៉នសុន បានអញ្ជើញឲ្យទៅកាន់ការិយាល័យប្រធាន ដេវីឌ អូ មិកឃេ ដែលជាប្រធានសាសនាចក្រនាពេលនោះ ។ នៅក្នុងការប្រជុំនោះហើយដែលប្រធាន មិកឃេ បានហៅលោកជាសាវកនៃព្រះអម្ចាស់ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។

ប្រធាន ម៉នសុន ជាសាវកវ័យក្មេងតែម្នាក់គត់ដែលបានហៅជាពួកដប់ពីរនាក់ ក្នុងពេល 100 ឆ្នាំចុងក្រោយនេះ ។ ពិតណាស់ ព្រះហស្តព្រះអម្ចាស់បានដឹកនាំការហៅសម្រាប់សាវកវ័យក្មេងរូបនេះ ដោយសារព្រះអម្ចាស់បានដឹងថា ថូម៉ាស អេស ម៉នសុន នឹងដឹកនាំសាសនាចក្រក្នុងជំនាន់យើង ។

សន្និសីទទូទៅខែតុលានេះជាគម្រប់ខួប 50 ឆ្នាំ នៃការហៅរបស់ ថូម៉ាស អេស ម៉នសុន ធ្វើជាសាវក ។ តើវាអស្ចារ្យយ៉ាងណាទៅ ? ( ចាប់ពី Joseph Fielding Smith យើងពុំមានសាវកម្នាក់ដែលអបអរខួប 50 ឆ្នាំក្នុងពួកដប់ពីរនាក់ឡើយ ) ។

ប្រធាន ម៉នសុន បានបម្រើជាទីប្រឹក្សារបស់ប្រធានសាសនាចក្របីរូបអស់រយៈពេល 22 ឆ្នាំ រួមមាន ៖ អ៊ែសរ៉ា ថាហ្វ ប៊ែនសឹន, ហាវើដ ដបុលយូ ហឹនធើរ, និង ហ្គរដុន ប៊ី ហ៊ិងគ្លី ។ នៅថ្ងៃទី 3 ខែ កុម្ភៈ ឆ្នាំ 2008 ប្រធាន ថូម៉ាស អេស ម៉នសុន ត្រូវបានតែងតាំង ហើយញែកចេញជាប្រធានសាសនាចក្រ ។ លោកមានទីប្រឹក្សាពីររូបដ៏អស្ចារ្យ ហើយថ្លៃថ្នូរដែលឈរនៅក្បែរលោកគឺ ៖ ប្រធាន ហិនរី ប៊ី អាវរិង និងប្រធាន ឌៀថើរ អេស្វ អុជដូហ្វ ។ ពួកលោក គឺជាសង្ឃជាន់ខ្ពស់ជាអធិបតីបីរូប ដែលដឹកនាំសាសនាចក្ររបស់ព្រះអម្ចាស់នៅលើផែនដីសព្វថ្ងៃនេះ ( សូមមើល គ. និង ស. 107:22 ) ។

ការបម្រើដ៏អស្ចារ្យរបស់ប្រធាន ម៉នសុន ជារឿយៗត្រូវបានស្គាល់ថាជា « ការជួយសង្គ្រោះ » ។ ហៃឌី ស្វីនតុន បានសរសេរពីប្រវត្តិដ៏អស្ចារ្យមួយស្ដីពីឆាកជីវិតរបស់លោក ហើយនាងបានដាក់ចំណងជើងដ៏សក្ដិសមថា ការជួយសង្គ្រោះ ។ ប្រវត្តិនេះត្រូវបានបោះពុម្ពក្នុងឆ្នាំ 2010 ។ បើអ្នកពុំទាន់បានអាន ខ្ញុំជំរុញឲ្យអ្នកអានវា ។ វានឹងប្រទានពរដល់ជីវិតអ្នក ។

ពិតណាស់សារលិខិតនេះគឺជាសារដូចគ្នាដែលព្រះយេស៊ូវប្រទានដល់យើងក្នុងលូកា ៖ ឲ្យទុកចោល « កៅសិបប្រាំបួន » ហើយទៅសង្គ្រោះមួយ (លូកា 15:4)។ នេះជាកត្តាសំខាន់ក្នុងដំណឹងល្អនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ស្រឡាញ់បងប្អូនយើង ហើយធ្វើឲ្យអស់ពីលទ្ធភាពយើងដើម្បីផ្ដល់ពរដល់ជីវិតពួកគេ ។ ប្រធាន ម៉នសុន តែងបង្រៀនពីគោលការណ៍ទាំងនេះ តែសំខាន់ជាងនេះទៀត គឺលោកបានរស់នៅតាមរបៀបនោះ ។ ជីវិតលោកពោរពេញដោយគំរូនៃការទៅជួប លួងលោម ឬជួយអ្នកខ្វះខាត ដូចជា ៖ ស្ត្រីមេម៉ាយ កុមារ អ្នកជំងឺ អ្នករងទុក្ខ និងអ្នកឯកា ឬខូចចិត្ត ។

សាវកយ៉ាកុប បានសរសេរថា « ឯសាសនាដែលបរិសុទ្ធ ហើយឥតសៅហ្មង នៅចំពោះព្រះដ៏ជាព្រះវរបិតា នោះគឺឲ្យទៅសួរពួកកំព្រា និងពួកមេម៉ាយក្នុងកាលដែលគេមានសេចក្ដីវេទនា ហើយឲ្យរក្សាខ្លួនមិនឲ្យប្រឡាក់ដោយលោកិយនេះឡើយ » ( យ៉ាកុប 1:27 ) ។

នេះជាវិធីដែលប្រធាន ម៉នសុន បានរស់នៅក្នុងជីវិតលោក ។ មេរៀនសម្រាប់យើងគឺថា មនុស្សម្នាក់ពុំចាំបាច់ធ្វើជាសាវកដើម្បីរស់នៅតាមរបៀបនេះឡើយ ។ យើងអាចរស់នៅស្របតាមសាសនាយើង យើងអាចទៅសួរពួកកំព្រា ស្ត្រីមេម៉ាយ ហើយយើងអាចរក្សាខ្លួនយើងមិនឲ្យប្រឡាក់ដោយលោកិយនេះ ។ យើងអាចសម្លឹងទៅព្យាការីយើង ដើម្បីឃើញពីរបៀបដែលយើងអាចធ្វើដូច្នេះ ! យើងអាចនិយាយទៅខ្លួនយើងថា « នោះជាមនុស្សដែលខ្ញុំចង់ក្លាយទៅជា » ។

ប៉ុន្មានឆ្នាំមុន ពីមុនសន្និសីទទូទៅ ប្រធាន ម៉នសុន បានបង្រៀនមេរៀនដ៏អស្ចារ្យមួយទៀត ។ ពេលនេះជាពេលដែលពួកអ្នកសិទ្ធិអំណាចទូទៅបានធ្វើដំណើរមកទីក្រុងសលត៍ លេក ជួបជុំគ្នា ពួកគាត់ភាគច្រើនមកពីជុំវិញពិភពលោកពីកន្លែងដែលពួកគាត់បម្រើក្នុងគណៈប្រធានតំបន់ ។ វាជាការប្រជុំមួយសំខាន់ណាស់ ។ យើងបានមកជួបជុំគ្នាដើម្បីទទួលការណែនាំពីគណៈប្រធានទីមួយ និងពួកដប់ពីរនាក់ ។

ពេលការប្រជុំរៀបនឹងចាប់ផ្ដើម មនុស្សគ្រប់គ្នាហាក់ដូចជាមកដល់អស់ហើយ នៅសល់តែប្រធាន ម៉នសុន ដែលមិនទាន់មកដល់ ។ ពីរបីនាទីពីមុនការប្រជុំចាប់ផ្ដើម យើងបានឈប់ជជែកគ្នា ហើយអង្គុយស្ដាប់តន្ត្រីមុនបើកកម្មវិធីដោយគារវភាព ---ដោយរំពឹងថាព្យាការីនឹងមកក្នុងពេលបន្តិចទៀត ។

យើងបានរង់ចាំដោយអត់ធ្មត់រហូតដល់ម៉ោង 9:00 ។ មានម្នាក់បានដើរចេញទៅក្រៅ ---ដើម្បីមើលថាតើមានគេត្រូវការជំនួយដែរទេ ។ ពេលគាត់ដើរចូលមកក្នុងបន្ទប់វិញ យើងត្រូវបានប្រាប់ថា « ប្រធាន ម៉នសុន នឹងចូលរួមជាមួយយើងនៅបន្តិចទៀតនេះ » ។

ប្រហែលជា 15 នាទីក្រោយពីការប្រជុំត្រូវចាប់ផ្ដើម ប្រធាន ម៉នសុន បានដើរចូលមកក្នុងបន្ទប់ ។ ដោយការគោរព យើងបានក្រោកឈរពេលលោកដើរចូលមក ។ យើងរីករាយដោយឃើញលោកមានទឹកមុខស្រស់បស់ ។ វាហាក់ដូចជាពុំមានហេតុផលធំដុំណាមួយដែលធ្វើឲ្យលោកមកយឺតនោះឡើយ ។

ប្រធាន ម៉នសុន ដើរឆ្ពោះទៅវេទិកា ហើយមានប្រសាសន៍ថា « បងប្អូនប្រុស ខ្ញុំសុំទោសដែលមកយឺត តែភរិយាខ្ញុំត្រូវការខ្ញុំព្រឹកនេះ » ។

ខ្ញុំមានចិត្តស្ងើចសរសើរ ហើយរាបសាយ៉ាងខ្លាំង ។ ខ្ញុំពុំបានឈប់គិតពីប្រសាសន៍ប្រធាន ម៉នសុន ឡើយ ។ នេះជាការប្រជុំមួយដ៏សំខាន់ ។ ថ្នាក់ដឹកនាំចាស់ៗទូទាំងសាសនាចក្របានមកជួបជុំគ្នា តែប្រធាន ម៉នសុន បានធ្វើជាគំរូមួយដល់យើងគ្រប់គ្នា ។ ភរិយាលោកត្រូវការលោក ហើយលោកបានចំណាយពេលដ៏ចាំបាច់ដើម្បីមើលថែគាត់ ។ វាជាការបង្រៀនមួយដ៏អស្ចារ្យ ។ វាពុំបានចាំអ្វីផ្សេងទៀតដែលបានលើកឡើងនៅថ្ងៃនោះឡើយ តែខ្ញុំចាំការបង្រៀននោះ ៖ « ភរិយាខ្ញុំត្រូវការខ្ញុំ » ។

ការបង្រៀននេះត្រូវបានពង្រឹងឡើងវិញនៅគ្រាមួយទៀត ពេលប្រធាន ម៉នសុន មានប្រសាសន៍ថា ដកស្រង់ « ពេលខ្ញុំឮពួកបុរសនិយាយថាគេស្រឡាញ់ភរិយាខ្លួន នោះខ្ញុំចង់និយាយទៅគេថា ‹ អញ្ចឹងត្រូវបង្ហាញវាដោយការដែលអ្នកប្រព្រឹត្ត និងបម្រើដល់នាង › » ។

នោះជារបៀបដែលប្រធាន ម៉នសុន មាន ៖ លោកតែងជួយដល់មនុស្សផ្សេងទៀត ។ លោកតែងបង្ហាញសន្ដានចិត្តល្អ ហើយខ្វល់ចំពោះអ្នកដទៃ ។

អ្នកពុំចាំបាច់នៅក្បែរប្រធាន ម៉នសុន យូរដើម្បីដឹងពីក្ដីស្រឡាញ់ និងការតាំងចិត្តដ៏ជ្រាលជ្រៅចំពោះភរិយាលោក ស៊ីស្ទើរ ហ្វ្រែនស៊ីស ម៉នសុន នោះឡើយ ។ ពេលណាលោកនិយាយពីគាត់ កែវភ្នែកលោកមានពន្លឺ ហើយទឹកមុខលោកពោរពេញដោយស្នាមញញឹម ។ អ្នកដឹងថា នេះជាបុរសម្នាក់ដែលការស្រឡាញ់របស់លោកចំពោះភរិយាគឺជាគំរូមួយដល់យើងគ្រប់គ្នា ។ ប្រធាន និង ស៊ីស្ទើរ ម៉នសុន បានបង្ហាញយើងពីគំរូនៃបុរសស្ត្រីមួយគូរដែលមានក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះអម្ចាស់ ហើយប្រាថ្នាបម្រើទ្រង់ក្នុងក្ដីសុចរិតស្មើគ្នា ។

ខ្ញុំចង់ក្លាយដូចជាព្រះអម្ចាស់ តែខ្ញុំក៏ចង់ក្លាយដូចជាព្យាការីទ្រង់ដែរ ។

បើអ្នកឆ្ងល់ថាតើប្រធាន ម៉នសុន មានក្ដីប្រាថ្នាបែបណាចំពោះអ្នករាល់គ្នា នោះប្រហែលជាការចែកនូវបទពិសោធន៍ដូចតទៅនេះនឹងជួយអ្នកឲ្យដឹង ៖

កាលពីខែវិច្ឆិកាឆ្នាំមុន ព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ប័យស៊ី អៃដាហូ ដ៏ស្រស់ស្អាតបានរៀបចំធ្វើការឧទ្ទិសឆ្លងឡើងវិញ បន្ទាប់ពីបានបិទរយៈពេល 18 ខែ ដើម្បីកែលម្អព្រះវិហារបរិសុទ្ធនេះឲ្យស្រស់ស្អាតថែមទៀត ។ បន្ទាប់ពីបានប្រើប្រាស់អស់ 30 ឆ្នាំដោយពួកបរិសុទ្ធស្មោះត្រង់នៅតំបន់នោះ និងតំបន់ជុំវិញនៃរដ្ឋ អៃដាហូ ព្រះវិហារបរិសុទ្ធនេះត្រូវការជួសជុលយ៉ាងខ្លាំង ។ បន្ទាប់ពីបញ្ចប់ ដោយត្រូវធ្វើការអបអរតាមទម្លាប់សម្រាប់ឱកាសនៃការឧទ្ទិសឆ្លងព្រះវិហារបរិសុទ្ធនេះ យុវវ័យនៃមណ្ឌលព្រះវិហារបរិសុទ្ធត្រូវបានអញ្ជើញឲ្យធ្វើការអបអរតាមវប្បធម៌មួយដ៏ធំ ។ វាមានការច្រៀងរាំ និងការបង្ហាញក្ដីជំនឿ និងការដឹងគុណរបស់ពួកគេចំពោះព្រះវិហារបរិសុទ្ធនេះ ។

ខ្ញុំអង្គុយនៅក្បែរប្រធាន ម៉នសុន ពេលយើងមើលបទបង្ហាញដ៏អស្ចារ្យនេះដោយស្តេកជាច្រើន ។ មានរបាំមួយដែលសម្ដែងដោយយុវនារីមួយក្រុមគួរឲ្យស្រឡាញ់ ។ ពេលប្រធាន ម៉នសុន ជក់ចិត្តនឹងការសម្ដែងនោះ លោកបានងាកមករកខ្ញុំ ហើយបង្ហាញពីអារម្មណ៍ក្នុងចិត្តលោក ។ លោកមានប្រសាសន៍ថា « ក្ដីសង្ឃឹមខ្ញុំគឺចង់ឲ្យពួកគេម្នាក់ៗបានរៀបការក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ។ ខ្ញុំចង់ឲ្យពួកគេម្នាក់ៗមានពរនេះខ្លាំងណាស់ ---គឺការរៀបការក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ »

ខ្ញុំបានគិតថា ៖ « តើវាមិនអស្ចារ្យទេឬ ។ ព្យាការីនៃព្រះនៅទីនេះមើលការអបអររបស់យុវវ័យនេះដោយការរាំច្រៀង ហើយលោកមានការយល់ដឹងយ៉ាងច្បាស់ចំពោះព្រះវិហារបរិសុទ្ធដែលលោកនឹងឧទ្ទិសឆ្លងនៅព្រឹកស្អែក ។ ក្ដីសង្ឃឹមលោកគឺចង់ឲ្យពួកគេគ្រប់គ្នាបានរៀបការក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ » ។ បើនោះជាក្ដីប្រាថ្នារបស់ព្យាការីសម្រាប់យើង នោះយើងម្នាក់ៗគួរតែចង់បានវាសម្រាប់ខ្លួនយើងដែរ ហើយវាគួរតែជាគោលដៅមួយដ៏សំខាន់បំផុតក្នុងជីវិតយើងម្នាក់ៗ ។

ខ្ញុំចង់ចែកបទពិសោធន៍មួយទៀតដល់អ្នក ៖

ប្រធាន ម៉នសុន ប្រធាន អាវរិង និង អែលឌើរ ឃ្វីនថិន អិល ឃុក នៃកូរ៉ុមនៃពួកដប់ពីរនាក់បានធ្វើដំណើរទៅ ឡាអ៊ីអេ, រដ្ឋហាវ៉ៃ សម្រាប់ការឧទ្ទិសឆ្លងឡើងវិញនៃព្រះវិហារបរិសុទ្ធដ៏ស្រស់ស្អាតនោះ ក្នុងខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ 2010 ។ នៅយប់មុនការឧទ្ទិសឆ្លងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ យើងបានជួបគ្នានៅមជ្ឈមណ្ឌល ខាននុន ក្នុងសកលវិទ្យាល័យ ប៊ីវ៉ាយយូ–ហាវ៉ៃ សម្រាប់ការអបអរខាងវប្បធម៌មួយ ។ កម្មវិធីនោះមានភាពអស្ចារ្យណាស់ ។ តាមរយៈចម្រៀង របាំ និងរឿងនិទាន យុវវ័យនៃមណ្ឌលព្រះវិហារបរិសុទ្ធនេះបានប្រាប់ពីដំណើររឿងនៃប្រវត្តិសាស្ត្រសាសនាចក្រនៅ រដ្ឋហាវ៉ៃ ។ ពួកគេប្រាប់ពីពូកអ្នកផ្សាយសាសនា និងពួកអ្នកប្រែចិត្តជឿដំបូងគេ ។ ពួកគេប្រាប់ពីដំណើររឿងដ៏អស្ចារ្យរបស់ យ៉ូសែប អែហ្វ ស្ម៊ីធ ដែលបានបម្រើបេសកកម្មនៅហាវ៉ៃ ក្នុងឆ្នាំ 1854 ពេលលោកមានអាយុតែ 15 ឆ្នាំ ហើយក្រោយមកបានក្លាយជាព្យាការី ។ យុវជន យ៉ូសែប អែហ្វ ស្ម៊ីធ បានត្រលប់ពីបេសកកម្មរយៈពេលបីឆ្នាំមុនខួបកំណើត 18 ឆ្នាំ របស់លោក ។ ( ហើយអ្នកគិតថាការផ្លាស់ប្ដូរអាយុថ្មីៗទៅ 19 ឆ្នាំ វាអស្ចារ្យណាស់មែនទេ ? )

ការអបអរខាងវប្បធម៌បានបន្តយុវវ័យទាំងនោះបានបង្ហាញពីការរីកចម្រើននៃសាសនាចក្រក្នុងចំណោមប្រជាជន ប៉ូលីនេសៀន ហើយប្រាប់ពីរបៀបដែលប្រធាន យ៉ូសែប អែហ្វ ស្ម៊ីធ ត្រលប់មក រដ្ឋហាវ៉ៃ វិញនៅ 50 ឆ្នាំក្រោយមក ហើយក្នុងនាមជាប្រធានសាសនាចក្របានឧទ្ទិសឆ្លងទីកន្លែង ហើយបើកសម្ពោធការដ្ឋានសាងសង់ព្រះវិហារបរិសុទ្ធឡាអ៊ីអេ ហាវ៉ៃ ។

ការអបអរខាងវប្បធម៌នោះអស្ចារ្យណាស់ ហើយប្រធាន ម៉នសុន ជប់ចិត្តគ្រប់ការសម្ដែង ។ លោកជក់ចិត្តនឹងការសម្ដែងមួយដែលបង្ហាញពីសង្គ្រាមលោកលើកទី II « Boogie Woogie Bugle Boy » ដោយសារវាធ្វើឲ្យលោកនឹកឃើញពីពេលលោកនៅជាទាហានជើងទឹកអាមេរិក ។ ការសម្ដែងផ្សេងទៀតផ្ដោតលើរបាំផ្សេងៗគ្នារបស់ប្រជាជនលើកោះ ។

មានការសម្ដែងរបាំ ហូឡា ដ៏ស្រស់ស្អាតបានធ្វើឡើង ។ យុវនារីម្នាក់សម្ដែងរបាំនេះដោយអង្គុយលើរទេះរុញ ។ នាងស្រស់ស្អាត ទោះជានាងពុំអាចប្រើជើងទាំងពីររបស់នាងបានក៏ដោយ នាងសម្ដែងរបាំនោះបានយ៉ាងល្អ ។ ប្រធាន ម៉នសុន ចង្អុលនាងប្រាប់ខ្ញុំ ហើយនិយាយពីភាពស្រស់ស្អាតរបស់នាងពេលនាងកំពុងរាំរបាំនោះ ។

ពេលកម្មវិធីបានបញ្ចប់ មនុស្សគ្រប់គ្នារីករាយចំពោះការសម្ដែងដ៏អស្ចារ្យដែលបានធ្វើឡើង ។ ពេលយើងចេញពីវេទិកា ពួកអ្នករបាំបានត្រលប់មកកន្លែងរាំវិញ រួមទាំងអ្នករបាំ ហូឡា ដែរ ។ ប្រធាន ម៉នសុន ពុំបានទៅតាមច្រកចេញដែលបានរៀបទុកឡើយ តែលោកបានដើរតម្រង់ទៅទីលានសម្ដែង ដើម្បីសម្ដែងអំណរគុណលោកចំពោះយុវវ័យទាំងនោះ ហើយជាពិសេសលោកបានដើរសំដៅទៅក្មេងស្រីស្រស់ស្អាតអង្គុយក្នុងរទេះរុញ ដើម្បីកោតសរសើរនាង ហើយសម្ដែងក្ដីស្រឡាញ់របស់លោកចំពោះនាង ។

សូម្បីតែនៅក្នុងចំណោមការអបអរនេះ ហើយមានមនុស្សដ៏ច្រើនក្ដី ក៏ប្រធាន ម៉នសុន បានបង្ហាញម្ដងទៀតនូវក្ដីស្រឡាញ់សុទ្ធសាធនៃព្រះអង្គសង្គ្រោះដែរ ។ លោកបានដើរទៅរកក្មេងស្រីម្នាក់នោះ ។ លោកបានឱនថើបនាងត្រង់ថ្ងាស ។ ខ្ញុំបានគិតថា ៖ « តើវាមិនអស្ចារ្យទេឬ ។ ម្ដងទៀតព្យាការីនៃព្រះកំពុងបង្ហាញយើងពីរបៀបជួយដល់អ្នកជុំវិញយើង ពីរបៀបមានចិត្តល្អ និងរបៀបស្រឡាញ់ ព្រមទាំងរបៀបលើកទឹកចិត្ត និងលើកស្ទួយ » ។ ខ្ញុំគិតថា ៖ « នេះជារបៀបដែលព្រះយេស៊ូវនឹងធ្វើ ។ នេះជារបៀបដែលព្រះអង្គសង្គ្រោះចង់ឲ្យយើងធ្វើដល់មនុស្សដទៃ » ។

ខ្ញុំចូលចិត្តចម្រៀងកុមារដែលច្រៀងថា « ខ្ញុំចង់ក្លាយដូចជាព្រះយេស៊ូវ » (“I’m Trying to Be Like Jesus,” Children's Songbook, 78)។ ហើយខ្ញុំចង់បន្ថែមទៀតថា « ហើយខ្ញុំចង់ក្លាយដូចជាព្យាការីទ្រង់ » ។

ខ្ញុំសូមណែនាំនូវវិធីប្រាំយ៉ាងដែលយើងអាចដើរតាមគំរូរបស់ប្រធាន ៖

ទីមួយ យើងអាចជាមនុស្សវិជ្ជមាន ហើយរីករាយ ។

ក្នុងមុក្ដាដ៏មានតម្លៃមហិមា ព្យាការី យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ ត្រូវបានពណ៌នាថា មានចរិតរីករាយ ( សូមមើល យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ ---ប្រវត្តិ 1:28 ) ។ ការណ៍នោះក៏ពណ៌នាពីប្រធាន ម៉នសុន ដែរ ។ លោកពិតជាមានចរិតរីករាយមែន ។

មានគ្រាមួយ ប្រធាន ម៉នសុន មានប្រសាសន៍ថា ៖ « … យើងអាចជ្រើសរើសឲ្យមានចរិតវិជ្ជមានបាន ។ យើងមិនអាចបញ្ជាខ្យល់ តែយើងអាចផ្លាស់ក្ដោងបាន ។ និយាយម្យ៉ាងទៀតគឺ យើងអាចជ្រើសធ្វើជាមនុស្សរីករាយ ហើយវិជ្ជមានបាន ទោះជាមានអ្វីកើតមានក្នុងជីវិតយើងក៏ដោយ » ( «Messages of Inspiration from President Monson, » Church News, ថ្ងៃទី 2 ខែ កញ្ញា ឆ្នាំ 2012 ទំព័រ 2 ) ។

ថ្ងៃមួយ ខ្ញុំបានរង់ចាំនៅខាងក្រៅបន្ទប់ប្រជុំរបស់គណៈប្រធានទីមួយ ។ ខ្ញុំត្រូវបានអញ្ជើញទៅទីនោះដើម្បីចូលរួមក្នុងប្រជុំមួយ ដើម្បីពិភាក្សាពីបញ្ហាព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ។ ខ្ញុំបានអង្គុយនៅខាងក្រៅបន្ទប់នោះតែម្នាក់ឯងដោយស្ងៀមស្ងាត់ ។ ខ្ញុំបានគិតថា គណៈប្រធានបានប្រជុំរួចហើយ ហើយខ្ញុំនឹងត្រូវបានអញ្ជើញឲ្យចូលរួមនឹងពួកលោកតែពីរបីនាទីប៉ុណ្ណោះ ។ កាលខ្ញុំអង្គុយនៅទីនោះ ខ្ញុំបានឮមនុស្សម្នាក់កំពុងដើរមក ហើយថែមទាំងហួចទៀតផង ។ ខ្ញុំបានគិតក្នុងចិត្តថា ៖ « នរណាគេនេះពុំយល់ពីពិធីការត្រឹមត្រូវសោះ ។ មិនត្រូវដើរជុំវិញហួចនៅខាងក្រៅការិយាល័យរបស់ប្រធានសាសនាចក្រ» ។ មួយសន្ទុះក្រោយមក អ្នកដែលហួចនោះបានដើរមកដល់កាច់ជ្រុង ---គឺជាប្រធាន ម៉នសុន ។ លោករីករាយ ហើយជាមនុស្សវិជ្ជមាន ។ លោកបានរាក់ទាក់ខ្ញុំយ៉ាងកក់ក្ដៅ ហើយមានប្រសាសន៍ថា « ខ្ញុំគិតថា យើងនឹងចាប់ផ្ដើមការប្រជុំនៅប៉ុន្មាននាទីទៀតនេះឯង » ។ ទោះជាមានបន្ទុកនៃសាសនាចក្រទាំងមូលនៅលើស្មាលោកក្ដី ក៏លោកជាគំរូមួយនៃសុភមង្គលដែរ ហើយលោកតែងមានចរិតវិជ្ជមាន ។ យើងគួរតែធ្វើបែបនោះ ។

ទីពីរ យើងអាចមានចិត្តល្អ ហើយស្រឡាញ់ដល់កុមារ ដួចជាប្រធាន ម៉នសុន ។

ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលជារឿយៗពីកូនក្មេង ។ ព្យាការីទ្រង់ ប្រធាន ម៉នសុន បាននិយាយជារឿយៗពីកូនក្មេងដែរ ហើយជាពិសេសខ្ញុំបានឃើញនៅឯងការឧទ្ទិសឆ្លងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ថាលោកស្រឡាញ់កុមារយ៉ាងណា ហើយតាមរយៈគំរូលោក វាបង្រៀនយើងឲ្យធ្វើចំពោះពួកគេដូចគ្នាដែរ ។ នៅគ្រប់ការឧទ្ទិសឆ្លងព្រះវិហារបរិសុទ្ធលោកផ្ដោតទៅលើកូនក្មេង ។ លោកចូលចិត្តបញ្ចូលពួកគេក្នុងពិធីបឋមសិលា ហើយតែងឲ្យពួកគេពីរបីនាក់ដាក់ស៊ីម៉ង់នៅលើបឋមសិលានោះ ដើម្បីចូលរួមជានិមិត្តរូបក្នុងការបញ្ចប់សព្វគ្រប់នៃព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ។ លោកធ្វើឲ្យគេរីករាយក្នុងកិច្ចការនេះ ។ លោកធ្វើឲ្យគេចងចាំវា ។ លោកតែងមានស្នាមញញឹមចំពោះពួកគេ ។ លោកលើកទឹកចិត្ត ហើយសរសើរពួកគេ ។ វាជារឿងមួយអស្ចារ្យនឹងឃើញ ។

ម្ដងម្កាល ការរាក់ទាក់ដ៏កក់ក្ដៅរបស់លោក រួមមាន ការលើកដៃទះបាតដៃគ្នា ញាក់ត្រចៀក និងការលើកទឹកចិត្តឲ្យបម្រើបេសកកម្ម ហើយរៀបការក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ។ លោកពិតជារីករាយនឹងជីវិតណាស់ ---ហើយយើងត្រូវធ្វើដូចគ្នាដែរ ។

ប៉ុន្មានឆ្នាំមុន ប្រធាន ម៉នសុន បានរៀបចំឧទ្ទិសឆ្លងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ អូគ័រ ម៉ោនធិន នៅថ្ងៃកំណើតលោក ។ ពេលលោកទៅដល់ព្រះវិហារបរិសុទ្ធនោះ ហើយដើរជិតដល់ខ្លោងទ្វារខាងមុខព្រះវិហារបរិសុទ្ធ មានយុវវ័យមួយក្រុមបានប្រមូលផ្ដុំគ្នា ។ ពួកគេពិតជាបានដឹងថាវាជាថ្ងៃកំណើតរបស់ប្រធាន ម៉នសុន ដោយសារពួកគេបានចាប់ផ្ដើមច្រៀងបទ « រីករាយថ្ងៃកំណើត » ដល់លោក ។ លោកពេញចិត្តណាស់ ។ លោកបានឈប់មើលពួកគេទាំងស្នាមញញឹម ។ លោកថែមទាំងបានលើកដៃគ្រវី ដូចជាលោកកំពុងដឹកនាំពូកគេឲ្យច្រៀងដូច្នោះដែរ ។ នៅពេលចុងបញ្ចប់ពួកគេបានបន្ថែមវគ្គបន្ទរថា « ហើយមានច្រើនទៀត » ។ ប្រធាន ម៉នសុន ចូលចិត្តវគ្គនោះដែរ ពីព្រោះលោកមានប្រសាសន៍មកខ្ញុំថា « នោះជាវគ្គដែលខ្ញុំចូលចិត្ត » ។

កុមារ និងយុវវ័យក្នុងសាសនាចក្រស្រឡាញ់លោក ហើយខ្ញុំគិតថាដោយសារពួកគេគ្មានការសង្ស័យទេថា លោកស្រឡាញ់ពួកគេដែរ ! ព្រះយេស៊ូវស្រឡាញ់កូនក្មេងតូចៗ ហើយព្យាការីទ្រង់ស្រឡាញ់ក្មេងតូចៗ ។ នោះជាគំរូអស្ចារ្យមួយសម្រាប់យើងម្នាក់ៗ !

ទីបី យើងអាចធ្វើតាមការបំផុសគំនិតពីព្រះវិញ្ញាណ ដូចជាប្រធាន ម៉នសុន ។

ការលះបង់របស់ប្រធាន ម៉នសុន ចំពោះព្រះអម្ចាស់ និងការតាំងចិត្តរបស់លោកដើម្បីធ្វើតាមការបំផុសនៃព្រះវិញ្ញាណ ត្រូវបានលើកឡើងដោយរូបលោកផ្ទាល់ក្នុងពាក្យពេចន៍ទាំងនេះថា ៖ « បទពិសោធន៍ដ៏ផ្អែមល្ហែមបំផុតដែលខ្ញុំស្គាល់ក្នុងជីវិត គឺការទទួលអារម្មណ៍ពីការបំផុសមួយ ហើយធ្វើតាម ហើយក្រោយមកឃើញថា វាជាការបំពេញនូវការអធិស្ឋាន ឬសេចក្ដីត្រូវការរបស់មនុស្សម្នាក់ ។ ហើយខ្ញុំតែងចង់ឲ្យព្រះអម្ចាស់ជ្រាបថា បើទ្រង់ត្រូវការភ្នាក់ងារម្នាក់ ថម ម៉នសុន នឹងធ្វើជាភ្នាក់ងាររបស់ទ្រង់ » (On the Lord’s Errand [DVD, ឆ្នាំ 2008] ) ។ នោះជាគំរូមួយដែលយើងម្នាក់ៗត្រូវធ្វើតាម ។

ទីបួន យើងអាចស្រឡាញ់ព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ដូចជាប្រធាន ម៉នសុន ដែរ ។

ប្រធាន ម៉នសុន នឹងត្រូវបានកត់ត្រាក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រ ថាជាអ្នកសាងសង់ព្រះវិហារបរិសុទ្ធដ៏អស្ចារ្យម្នាក់ក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រសាសនាចក្រ ។ ចាប់តាំងពីក្លាយជាប្រធានសាសនាចក្រនៅខែ កុម្ភៈ ឆ្នាំ 2008 មក លោកបានបន្តកិច្ចការដ៏អស្ចារ្យក្នុងការសាងសង់ព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ។ ព្រះវិហារបរិសុទ្ធមួយចំនួនដែលលោកបានប្រកាសគឺស្ថិតក្នុងចំណោមរឿងដ៏សំខាន់បំផុតក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រ ៖ « នៅព្រឹកនេះខ្ញុំមានចិត្តរីករាយនឹងប្រកាសព្រះវិហារបរិសុទ្ធថ្មីចំនួនប្រាំ សម្រាប់ទីតាំងដែលទទួលការអនុញ្ញាត ហើយដែលនៅខែក្រោយ និងឆ្នាំក្រោយ នឹងត្រូវបានសាងសង់ក្នុងតំបន់ដូចតទៅនេះ ៖ កាលហ្គារី, អាល់ប៊ើរតា ប្រទេសកាណាដា កូដូបា ប្រទេសអាហ្សង់ទីន តំបន់ដ៏ធំនៃទីក្រុង កានសាស ហ្វីឡាឌែលព្យា រដ្ឋ ផែនសីលវេញ៉ា និង រ៉ូម ប្រទេសអ៊ីតាលី » ( ថូម៉ាស អេស ម៉នសុន « Welcome to Conference » Ensign ឬ Liahona ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ 2008 ទំព័រ 6 ) ។

រយៈពេលប្រាំឆ្នាំដែលលោកជាធ្វើជាព្យាការី ប្រធាន ម៉នសុន បានប្រកាសផែនការសាងសង់ព្រះវិហារបរិសុទ្ធថ្មីចំនួន 33 ។ កាលពីខែមុនក្នុងសន្និសីទទូទៅខែមេសា លោកបានប្រកាសផែនការសម្រាប់ព្រះវិហារបរិសុទ្ធថ្មីពីរ ៖ មួយនៅសេដា ស៊ីធី រដ្ឋយូថាហ៍ និងមួយនៅ រីអូ ដេ ជេនណេរូ ប្រទេសប្រស៊ីល ។

ជាមួយនឹងការឧទ្ទិសឆ្លងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ តែហ្គូស៊ីហ្គាលផា ហុនដូរ៉ាស ក្នុងខែមិនា ឥឡូវយើងមានព្រះវិហារបរិសុទ្ធក្នុងសាសនាចក្រចំនួន 141 ដោយមាន 29 ផ្សេងទៀតកំពុងសាងសង់ ឬរៀបចំផែនការ ។ នេះជាពេលអស្ចារ្យមួយនៃការសាងសង់ និងការថ្វាយបង្គំក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធក្នុងសាសនាចក្រព្រះអម្ចាស់ ។ ខ្ញុំធ្លាប់ឮប្រធាន ម៉នសុន ប្រាប់ដល់យុវវ័យដែលក្មេងពេកក្នុងការចូលក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធឲ្យឡើងទៅប៉ះជញ្ជាំងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ រួចហើយ « ចូរឲ្យព្រះវិហារបរិសុទ្ធប៉ះអ្នកវិញ » ។

ប្រធាន ម៉នសុន មានប្រសាសន៍ថា « សូមឲ្យយើងម្នាក់ៗរស់នៅសក្ដិសម មានដៃស្អាត និងចិត្តបរិសុទ្ធ ដើម្បីឲ្យព្រះវិហារបរិសុទ្ធប៉ះជីវិតយើង និងគ្រួសារយើង » (« Blessings of the Temple» Ensign ខែតុលា 2010 ទំព័រ 19) ។

បន្ទាប់មកលោកបានបន្ថែមការសន្យាដ៏អស្ចារ្យនេះផងដែរថា ៖ « បើយើងស្រឡាញ់ព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ចូរយើងប៉ះព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ហើយចូលរួមក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ នោះជីវិតយើងនឹងឆ្លុះបញ្ចាំងឲ្យឃើញពីក្ដីជំនឿយើង ។ ពេលយើងមកដំណាក់ដ៏បរិសុទ្ធនៃព្រះ ពេលយើងចងចាំសេចក្ដីសញ្ញាដែលយើងបានធ្វើនៅក្នុងនោះ យើងនឹងអាចមានលទ្ធភាពទ្រាំទ្ររាល់ការសាកល្បង ហើយយកឈ្នះលើការល្បួង » ។ (Be Your Best Self [ ឆ្នាំ 1979 ], 56 ការគូសបញ្ជាក់បានបន្ថែម) ។ បញ្ចប់ការដកស្រង់ ។

ចូរយើងធ្វើតាមគំរូដែលព្យាការីបានបង្ហាញយើង ក្នុងការស្រឡាញ់ព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ។

ទីប្រាំ យើងអាចមានចិត្តល្អ ចេះគិត ហើយស្រឡាញ់អ្នកដទៃ ដូចជាប្រធាន ម៉នសុន ។

ប្រធាន ម៉នសុន ជាគំរូមួយអស្ចារ្យពីការស្រឡាញ់អ្នកដទៃ ។ ការបម្រើរបស់លោកទាំងស្រុងត្រូវបានបំពេញដោយការសួរសុខទុក្ខតាមផ្ទះ ការដាក់ដៃលើក្បាលផ្ដល់ការប្រសិទ្ធពរ ការទូរស័ព្ទដែលមិនបានរំពឹងទុកដើម្បីលួងលោម ហើយលើកទឹកចិត្ត ការផ្ញើសំបុត្រលើកទឹកចិត្ត កោតសរសើរ និងអំណរគុណ ការទៅមន្ទីរពេទ្យ និងមជ្ឈមណ្ឌលថែទាំ ព្រមទាំងការរកពេលទៅពិធីបុណ្យសព ទោះជាមានកាលវិភាគមមាញឹកយ៉ាងណាក្ដី ។

ខ្ញុំបានលើកឡើងពីដំបូងថា មានស្ត្រីមេម៉ាយ 84 នាក់ក្នុងវួដរបស់ប្រធាន ម៉នសុន ពេលលោកធ្វើជាប៊ីស្សព ។ អស់រយៈពេលជាច្រើនទសវត្សរ៍ បន្ទាប់ពីការបម្រើរបស់លោកជាប៊ីស្សព ដោយបង្ហាញការលះបង់ដ៏ធំធេង រួមជាមួយនឹងលទ្ធផលនៃការអធិស្ឋានរបស់ពួកគេ ប្រធាន ម៉នសុន បានចូលរួមពិធីបុណ្យសពពួកគាត់គ្រប់គ្នា ។ សូមគិតពីរឿងនេះ ។

ដូចជាព្រះអង្គសង្គ្រោះបានធ្វើដែរ ថូម៉ាស ម៉នសុន បានចេញទៅធ្វើការល្អ ដោយការប្រសិទ្ធពរ និងស្រឡាញ់ដល់អ្នកដទៃ ហាក់ដូចជាកិច្ចការនោះជាកម្លាំងដ៏សំខាន់ក្នុងជីវិតលោក ។ យើងទាំងអស់គ្នាអាចរៀនពីរឿងនេះ ពេលយើងខិតខំដើរតាមស្នាមជើងរបស់លោក ។

គំរូអស្ចារ្យមួយនៃសន្ដានចិត្តល្អរបស់ប្រធាន ម៉នសុន បានកើតឡើងកាលពីឆ្នាំមុន ។ កាលដែលព្រះវិហារ ព្រិកហាំ ស៊ីធី ដ៏ស្រស់ស្អាតជិតសង់រួចរាល់ ខ្ញុំបានជួបនឹងគណៈប្រធានទីមួយដើម្បីពិភាក្សាពីផែនការសម្រាប់ការឧទ្ទិសឆ្លងព្រះវិហារបរិសុទ្ធនោះ។ ដោយសារទីក្រុង ព្រិកហាំ មានចម្ងាយតែមួយម៉ោងពីភាគជើងនៃទីក្រុង សលត៍ លេក វាងាយស្រួលចំពោះប្រធាន ម៉នសុន ធ្វើដំណើរទៅទីនោះសម្រាប់ការឧទ្ទិសឆ្លង ។ ផ្ទុយទៅវិញ ប្រធាន ម៉នសុន មានប្រសាសន៍ថា « ទីក្រុង ព្រិកហាំ ជាទីក្រុងកំណើតរបស់ប្រធាន ប៊យ ឃេ ផាកកឺ ជាសាវកដ៏អស្ចារ្យដែលបានអង្គុយក្បែរខ្ញុំយូរឆ្នាំហើយក្នុងពួកដប់ពីរនាក់ ។ ខ្ញុំចង់ឲ្យគាត់ផ្ដល់កិត្តិយស និងពរជ័យនៃការឧទ្ទិសឆ្លងព្រះវិហារបរិសុទ្ធក្នុងទីក្រុងកំណើតគាត់ ។ ខ្ញុំនឹងដកខ្លួនចេញ ហើយខ្ញុំនឹងចាត់ប្រធាន ផាកកឺ ឲ្យឧទ្ទិសឆ្លងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ព្រិកហាំ ស៊ីធី ។ ខ្ញុំចង់ឲ្យវាក្លាយជាថ្ងៃអស្ចារ្យសម្រាប់គាត់ » ។

វាជាថ្ងៃអស្ចារ្យសម្រាប់ប្រធាន ផាកកឺ និង ស៊ីស្ទើរ ផាកកឺ ដែលបានធំដឹងក្ដីឡើងក្នុងទីក្រុង ព្រិកហ្គាំ ដែរ ។ ខ្ញុំរំជួលចិត្តចំពោះសន្ដានចិត្ត និងទង្វើសប្បុរសរបស់ប្រធាន ម៉នសុន ចំពោះសាវករបស់លោក ។ យើងអាចធ្វើដូចគ្នាដែរ ។ យើងអាចចែករំលែក ហើយមានចិត្តល្អ ហើយកុំគិតពីខ្លួនឯងខ្លាំងពេក ---តែត្រូវគិតពីមនុស្សជុំវិញយើងឲ្យបានច្រើន ។

ខ្ញុំស្រឡាញ់ចម្រៀងកុមារបទ « ធ្វើតាមព្យាការី » ។ វាមានប្រាំបួនវគ្គ តែខ្ញុំមានពេលអានតែវគ្គចុងក្រោយប៉ុណ្ណោះ ៖

ពិភពលោក​ឥឡូវ​មាន​ការ​ភាន់​ច្រឡំ​ច្រើន ។
បើ​អ្នក​មិន​ជឿ​រឿង​នេះ ហើយ​ស្ដាប់​តាម​ព័ត៌មាន ។
យើង​អាច​ទទួល​ការណែនាំ​ក្នុង​ដំណើរ​នេះ
បើ​យើង​ស្ដាប់​ព្យាការី ---ធ្វើ​តាម​សម្ដី​គាត់ ។
… … … … … … … … … .
ធ្វើ​តាម​ព្យាការី កុំ​ដើរ​ផ្លូវ​ខុស ។
… … … … … … … … … .
ធ្វើ​តាម​ព្យាការី គាត់​ស្គាល់​ផ្លូវ​ត្រូវ ។
(Children’s Songbook [ ឆ្នាំ 2005 ], 111)

ប្រធាន ម៉នសុន ពិតជាស្គាល់ផ្លូវ ។ ផ្លូវត្រូវគឺជាផ្លូវព្រះអម្ចាស់ ។ « ផ្លូវត្រឹមត្រូវគឺជឿដល់ព្រះគ្រីស្ទ » ( នីហ្វៃទី 2 25:29 ) ។

ប្រធាន ម៉នសុន បង្រៀនយើងពីរបៀបរស់នៅតាមសារលិខិតដ៏អស្ចារ្យ និងបំផុសគំនិតរបស់លោកនៅសន្និសីទទូទៅ ។ លោកបង្រៀនយើងពីរបៀបធ្វើជាអ្នកដើរតាមព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទដោយគំរូដ៏អស្ចារ្យរបស់លោកផ្ទាល់ ។ ពិតណាស់ព្រះអម្ចាស់បានផ្ដល់គំរូមួយឲ្យយើងគ្រប់កិច្ចការទាំងអស់ ហើយគំរូមួយដែលយើងគួរខិតខិតធ្វើតាមគឺការធ្វើតាមព្យាការីជាទីស្រឡាញ់របស់យើង ។

ខ្ញុំសូមថ្លែងទីបន្ទាល់ថា មានព្រះនៅស្ថានសួគ៌ដែលស្គាល់យើង ហើយស្រឡាញ់យើង ។ ទ្រង់បានផ្ដល់ព្យាការីឲ្យដឹកនាំយើង បង្រៀនយើង ហើយណែនាំយើងក្នុងថ្ងៃចុងក្រោយនេះ ។ ខ្ញុំសូមថ្លែងទីបន្ទាល់ថា ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ និងជាព្រះអង្គសង្គ្រោះនៃពិភពលោកនេះ ។ ខ្ញុំជឿថា ព្រះអម្ចាស់រំពឹងឲ្យយើងស្រឡាញ់ព្យាការី គាំទ្រលោក ហើយធ្វើតាមគំរូលោក ។

យើងពិតជាអរគុណព្រះចំពោះព្យាការី ។ យើងអរគុណទ្រង់ចំពោះព្យាការីរូបនេះ ។ ខ្ញុំរាប់វាថាជាពរជ័យមួយធំធេងដោយរស់នៅក្នុងជំនាន់ដែលថូម៉ាស អេស ម៉នសុន ជាព្យាការីនៃព្រះអម្ចាស់ ។ ពេលយើងធ្វើតាមព្យាការី ហើយព្យាយាមក្លាយដូចជាលោក យើងនឹងទទួលបានជោគជ័យក្នុងការធ្វើជាសិស្សដ៏ស្មោះត្រង់នៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទយ៉ាងពិតប្រាកដ ។

ខ្ញុំមានកិត្តិយសណាស់ដែលបាននិយាយទៅកាន់អ្នករាល់គ្នានាល្ងាចនេះ ហើយសូមអធិស្ឋានថាព្រះអម្ចាស់នឹងប្រទានពរយ៉ាងលើសលប់ដល់អ្នករាល់គ្នា ដោយខ្ញុំសូមថ្លែងទីបន្ទាល់ថា នេះជាកិច្ចការរបស់ព្រះអម្ចាស់ ក្នុងព្រះនាមនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ អាម៉ែន ។