Upang Tayo’y “Hindi … Manliit” (D at T 19:18)
David A. Bednar
Ng Korum ng Labindalawang Apostol
CES Devotional for Young Adults • Marso 3, 2013 • University of Texas Arlington
Nagpapasalamat ako na nakibahagi ako sa debosyonal na ito kasama ang mga kabataan ng Simbahan mula sa iba’t ibang panig ng mundo. Mahal ko kayo at salamat sa pagkakataong makasama kayo sa pagsamba.
Binanggit at pinatotohanan ni Susan ang mahahalagang katotohanan, at pagpapalain ang bawat isa sa atin at palalakasin kapag patuloy nating ipinamuhay sa araw-araw ang kanyang itinuro. Si Susan ay mabuting babae, isang hinirang na babae, at aking pinakamamahal.
Pinag-isipan ko at taimtim na idinalangin sa ating Ama sa Langit na malaman ko kung paano ko kayo mapaglilingkurang mabuti ngayong gabi. Dalangin kong mapasaatin ang kapangyarihan ng Espiritu Santo---na maisip natin ang kailangan nating maisip, madama ang kailangan nating madama, at matutuhan ang kailangan nating matutuhan upang magawa ang alam natin na dapat nating gawin at marating ang nais ng Panginoon para sa atin.
Isang Tapat na Disipulo at Halimbawa ng Hindi Pagsuko
Si Elder Neal A. Maxwell ay minamahal na disipulo ng Panginoong Jesucristo. Naglingkod siya bilang miyembro ng Korum ng Labindalawang Apostol sa loob ng 23 taon, mula 1981 hanggang 2004. Ang espirituwal na bisa ng kanyang mga turo at halimbawa ng matapat na pagkadisipulo ay nagpala at patuloy na nagpapala sa kamangha-manghang paraan sa mga miyembro ng ipinanumbalik na Simbahan ng Tagapagligtas at sa mga tao sa buong mundo.
Noong Oktubre ng 1997, kami ni Sister Bednar ang nag-asikaso kina Elder at Sister Maxwell sa Brigham Young University–Idaho. Magsasalita noon si Elder Maxwell sa mga estudyante, kawani, at mga guro sa isang debosyonal. Sabik na inasam ng lahat ng nasa kampus ang kanyang pagbisita sa unibersidad at naghandang mabuti sa pagtanggap sa kanyang mensahe.
Sa simula ng taon ding iyon, si Elder Maxwell ay sumailalim nang 46 na araw at gabi sa nakapagpapahinang chemotherapy para sa leukemia. Nang makumpleto na ang kanyang pagpapagamot at pinalabas na sa ospital, nagsalita siya nang kaunti sa pangkalahatang kumperensya ng Simbahan noong Abril. Maganda ang kinalabasan ng kanyang pagpapagamot at patuloy na therapy hanggang sa mga buwan ng tagsibol at tag-init, ngunit ang pisikal na lakas at istamina ni Elder Maxwell ay nalimitahan nang magbiyahe siya papuntang Rexburg. Matapos salubungin sina Elder at Sister Maxwell sa airport, isinama na namin sila ni Susan sa aming tahanan para makapagpahinga at kumain nang kaunting tanghalian bago ang debosyonal.
Habang nag-uusap kami nang araw na iyon, tinanong ko si Elder Maxwell kung ano ang mga natutuhan niya sa kanyang pagkakasakit. Hindi ko malilimutan ang maikli at nakaaantig na sagot niya. “Dave,” sabi niya, “natutuhan ko na ang hindi pagsuko ay mas mahalaga kaysa pananatiling buhay.”
Ang sagot niya sa tanong ko ay isang prinsipyong natutuhan niyang mabuti sa kanyang pagpapa-chemotherapy. Habang sakay ng kotse sina Elder Maxwell at kanyang asawa papunta sa ospital noong Enero ng 1997, ang araw na nakatakdang simulan ang unang panggagamot sa kanya, pumarada sila sa parking lot at tumigil doon para mag-usap. Si Elder Maxwell “ay bumuntong-hininga at tumingin sa [kanyang asawa]. Hinawakan niya ang kamay ng kanyang asawa at sinabing … , ‘Ayaw kong basta na lang sumuko’” (Bruce C. Hafen, A Disciple’s Life: The Biography of Neal A. Maxwell [2002], 16).
Sa kanyang mensahe sa pangkalahatang kumperensya noong Oktubre 1997, na pinamagatang “Apply the Atoning Blood of Christ,” buong linaw na itinuro ni Elder Maxwell: “Sa pagharap natin sa sarili nating … mga pagsubok at paghihirap, maaari din tayong magsumamo sa Ama, gaya ni Jesus, na tayo ay ‘hindi … manliit’—ibig sabihin ay hindi pagsuko (D at T 19:18). Ang hindi pagsuko ay mas mahalaga kaysa pananatiling buhay!! Gayundin, ang pag-inom sa mapait na saro nang hindi sumasama ang loob ay bahagi rin ng pagtulad kay Jesus” (Ensign, Nob. 1997, 22).
Sa sagot ni Elder Maxwell sa tanong ko, naisip ko ang mga turo ni Elder Orson F. Whitney, na naglingkod rin noon bilang miyembro ng Korum ng Labindalawang Apostol: “Walang sakit at pagsubok na nararanasan natin ang nasasayang. Tumutulong ito na matuto tayo, mapaunlad ang mga katangiang gaya ng pagtitiis, pananampalataya, katatagan, at pagpapakumbaba. Lahat ng ating pagdurusa at pagtitiis, lalo na’t tinitiis ito nang may pagtitiyaga, ay humuhubog sa ating pagkatao, nagpapadalisay sa ating puso, nagpapabuti sa ating kaluluwa, at ginagawa tayong mas mabait at matulungin, mas karapat-dapat na tawaging mga anak ng Diyos, … at sa pamamagitan ng kalungkutan at pagdurusa, pagpapakasakit at hirap, natatamo natin ang kaalaman na layunin ng ating pagparito sa mundo” (sinipi sa Spencer W. Kimball, Faith Precedes the Miracle [1972], 98).
At ang mga banal na kasulatang ito tungkol sa pagdurusa ng Tagapagligtas nang ialay Niya ang walang katapusan at walang-hanggang sakripisyo ng pagbabayad-sala ay naging mas mahalaga at makabuluhan sa akin:
“Kaya nga iniuutos ko sa iyong magsisi---magsisi, upang hindi kita masaktan ng pamalo ng aking bibig, at ng aking poot, at ng aking galit, at ang iyong mga pagdurusa ay maging masakit---kung gaano kasakit ay hindi mo nalalaman, kung gaano kasidhi ay hindi mo nalalaman, oo, kung gaano kahirap dalhin ay hindi mo nalalaman.
“Sapagkat masdan, ako, ang Diyos, ay pinagdusahan ang mga bagay na ito para sa lahat, upang hindi sila magdusa kung sila ay magsisisi;
“Subalit kung hindi sila magsisisi sila ay kinakailangang magdusa na katulad ko;
“Kung aling pagdurusa ay dahilan upang ang aking sarili, maging ang Diyos, ang pinakamakapangyarihan sa lahat, na manginig dahil sa sakit, at labasan ng dugo sa bawat pinakamaliit na butas ng balat, at magdusa kapwa sa katawan at sa espiritu---nagnais na kung maaari ay hindi ko lagukin ang mapait na saro at manliit---
“Gayon pa man, ang kaluwalhatian ay mapasa Ama, at ininom ko at tinapos ang aking paghahanda para sa mga anak ng tao” (D at T 19:15–19).
Ang Tagapagligtas ay hindi sumuko sa Getsemani o sa Golgota.
Si Elder Maxwell ay hindi rin sumuko. Ang magiting na Apostol na ito ay buong tatag na sumulong at nabiyayaan ng dagdag na panahon sa buhay na ito upang magmahal, maglingkod, magturo, at magpatotoo. Ang mga huling taon ng kanyang buhay ay malinaw na nagpakita ng halimbawa ng kanyang katapatan bilang disipulo—kapwa sa kanyang mga salita at gawa.
Naniniwala ako na aasahan ng karamihan sa atin na mahaharap ng isang tao na may espirituwal na kakayahan, karanasan, at pagkatao na gaya ni Elder Maxwell ang karamdaman at kamatayan nang nauunawaan ang plano ng kaligayahan ng Diyos, nang may katiyakan at biyaya, at dignidad. At gayon nga ang kanyang ginawa. Ngunit ang layon ko ngayon ay magpatotoo na ang gayong mga pagpapala ay hindi lamang para sa mga General Authority o sa ilang piling mga miyembro ng Simbahan.
Mula nang tawagin ako para punan ang nabakanteng katungkulan sa Korum ng Labindalawa sa pagkamatay ni Elder Maxwell, sa iniatas sa aking mga gawain at paglalakbay ay nakilala ko ang matatapat, matatapang, at magigiting na Latter-day Saint sa iba’t ibang panig ng mundo. Ikukuwento ko sa inyo ang tungkol sa isang binata at dalaga na nagpala sa aking buhay at tumulong sa akin para matutuhan ang napakahalagang espirituwal na aral na huwag sumuko at hayaang ang ating kalooban ay “[magpasakop] sa kalooban ng Ama” (Mosias 15:7).
Totoo ang kuwento, at totoo ang mga tauhan. Gayunman, hindi ko gagamitin ang totoong pangalan ng mga taong kabilang dito. Ang binata ay tatawagin kong John at ang dalaga ay tatawagin kong Heather. Gagamitin ko rin nang may pahintulot ang mga piling pangungusap mula sa kanilang journal.
Hindi ang Aking Kalooban Kundi ang Inyo ang Mangyari
Si John ay karapat-dapat na priesthood holder at matapat na naglingkod bilang full-time missionary. Nang makauwi na mula sa kanyang mission, nakipagdeyt at pinakasalan niya ang isang mabuti at kahanga-hangang babae na si Heather. Si John ay 23 at si Heather ay 20 anyos nang ibuklod sila para sa buhay na ito at sa buong kawalang-hanggan sa bahay ng Panginoon. Mangyaring tandaan ninyo ang edad nina John at Heather sa pagpapatuloy nitong kuwento.
Mga tatlong linggo matapos ang kanilang kasal sa templo, napag-alaman na si John ay may kanser sa buto. Nang matuklasang may mga bukol din sa kanyang baga, hindi na maganda ang resulta ng pagsusuri.
Isinulat ni John sa kanyang journal: “Ito na ang pinaka-nakakatakot na araw ng buhay ko. Hindi lang dahil sa sinabing may kanser ako, kundi dahil din sa bagong kasal lang ako at dama kong bigo ako bilang asawa. Ako ang tagapaglaan at tagapangalaga ng aming bagong pamilya, at ngayon—tatlong linggo pa lang sa responsibilidad na ito—dama kong bigo ako. Alam kong kakatwa ang kaisipang iyon, pero iyon ang isa sa mga kabaliwang nasabi ko sa sarili ko sa sandaling iyon.”
Sabi ni Heather: “Nakapanlulumo ang balitang ito, at naaalala ko pa kung paano nito binago ang aming pananaw. Nasa isang silid ako noon sa ospital at sinusulatan ang mga thank-you note sa aming kasal habang hinihintay ang resulta ng mga pagsusuri [kay John]. At nang malaman ko ang tungkol sa kanser [ni John], ang mga crock-pot at iba pang lutuan ay parang wala nang halaga. Ito ang pinakapangit na araw ng buhay ko, pero naaalala kong sa pagtulog ko nang gabing iyon ay nagpasalamat ako na nabuklod kami sa templo. Bagamat sinabi ng mga doktor na 30 porsiyento na lang ang pag-asa [ni John] na mabuhay, alam ko na kung mananatili kaming tapat ay 100 porsiyento ang pag-asa kong makapiling siya magpakailanman.”
Makalipas ang isang buwan sinimulan na ni John ang chemotherapy. Inilarawan niya ang kanyang naranasan: “Dahil sa chemotherapy ay lalo akong nanghina at noon ko lang iyon naranasan. Nakalbo ako, nabawasan ng 41 libra ang timbang ko, at parang magkakahiwa-hiwalay ang katawan ko. Naapektuhan din ng chemotherapy ang aking damdamin, isipan, at espiritu. Parang rollercoaster ang buhay ko noong nagke-chemotherapy ako, masayang-malungkot, at lahat-lahat na. Ngunit sa kabila ng lahat, kami [ni Heather] ay nanalig pa rin na pagagalingin ako ng Diyos. Basta alam naming gagaling ako.”
Isinulat ni Heather ang naiisip at nadarama niya: “Hindi ko kayang pabayaang mag-isa [si John] sa ospital sa gabi, kaya gabi-gabi akong natutulog sa munting sopa sa kanyang silid. Maraming kaibigan at pamilya na dumadalaw sa umaga, ngunit sa gabi ang pinakamahirap. Nakatitig lang ako sa kisame at nag-iisip kung ano ang plano ng Ama sa Langit para sa amin. Kung minsan kung anu-ano ang naiisip ko na hindi maganda, at takot na takot akong mawala sa akin [si John]. Ngunit alam kong ang mga kaisipang ito ay hindi mula sa Ama sa Langit. Mas naging madalas ang pagdarasal ko para humingi ng kapanatagan, at binigyan ako ng Panginoon ng lakas na magpatuloy.”
Makaraan ang tatlong buwan sumailalim si John sa isang operasyon para alisin ang malaking bukol sa kanyang binti. Sabi ni John: “Mahalaga sa amin ang operasyon dahil idadaan sa mga pathology test ang tumor o bukol para malaman kung gaano pa rito ang aktibo at gaano na ang nasugpo sa kanser. Ang pagsusuring ito ang magbibigay sa amin ng unang indikasyon kung gaano kabisa ang chemotherapy at kung gaano kaagresibo ang gagawin pang panggagamot.”
Dalawang araw matapos ang operasyon, dinalaw ko sina John at Heather sa ospital. Pinag-usapan namin ang tungkol sa unang pagkakita ko kay John sa mission, ang kanilang kasal, ang kanser, at ang mahahalagang aral sa kawalang-hanggan na natututuhan natin sa mga pagsubok sa mortalidad. Nang matapos na kaming mag-usap, hiniling ni John na bigyan ko siya ng priesthood blessing. Sinabi kong malugod ko siyang babasbasan, ngunit may mga itatanong muna ako.
At itinanong ko ang hindi ko pinlanong itanong at ni hindi ko naisip noon: “[John], tinatanggap mo ba nang may pananampalataya na maaaring hindi ka na gumaling? Kung kalooban ng ating Ama sa Langit na kunin ka sa iyong kabataan at dalhin ka sa daigdig ng mga espiritu para ituloy ang iyong paglilingkod, tinatanggap mo ba ang Kanyang kalooban at hindi ka na mapagagaling?”
Talagang nagulat ako sa mga tanong na ipinahiwatig sa akin na dapat kong itanong sa mag-asawang ito. Madalas sa banal na kasulatan, ginamit ng Tagapagligtas o ng Kanyang mga lingkod ang espirituwal na kaloob na magpagaling (tingnan sa I Taga Corinto 12:9;D at T 35:9; 46:20) at nadama na nananalig ang isang tao na gagaling siya (tingnan sa Mga Gawa 14:9; 3 Nephi 17:8; D at T 46:19). Ngunit habang nag-uusap kami nina John at Heather at sinasagot ang mga tanong na ito, lalo naming naunawaan na kung kalooban ng Diyos na gumaling ang butihing lalaking ito, ang pagpapalang iyan ay matatanggap lamang ng matatag na mag-asawang ito kung tatanggapin muna nila nang may pananampalataya na maaaring hindi na siya gumaling. Sa madaling salita, kailangang mapaglabanan nina John at Heather, sa pamamagitan ng Pagbabayad-sala ng Panginoong Jesucristo, ang “likas na tao” (Mosias 3:19) ang ugali nating lahat na naiinip sa hinihingi natin at patuloy na ipinipilit ang mga pagpapalang gusto natin at inaakalang dapat nating matanggap.
Natanto namin ang isang alituntuning akma sa bawat tapat na disipulo: ang matatag na pananampalataya sa Tagapagligtas ay mapagpakumbabang pagtanggap sa Kanyang kalooban at kagustuhan sa ating buhay—kahit na ang kalabasan ay hindi ang inasahan o nais natin. Tiyak na nanaisin, hahangarin, at isasamo nina John at Heather nang buo nilang kakayahan, isipan, at lakas na pagalingin [si John]. Ngunit ang mahalaga, sila ay “nakahandang pasakop sa lahat ng bagay na nakita ng Panginoon na angkop na ipabata sa [kanila], maging katulad ng isang batang napasasakop sa kanyang ama” (Mosias 3:19). Tunay na handa silang “ialay ang [kanilang] buong kaluluwa bilang handog sa kanya” (Omni 1:26) at mapagpakumbabang mananalangin na, “Ama, kung ibig mo, ilayo mo sa akin ang sarong ito: gayon ma’y huwag mangyari ang aking kalooban, kundi ang iyo” (Lucas 22:42).
Ang sa una’y tila nakalilitong mga tanong para sa amin nina John at Heather ay naging bahagi ng maraming kabalintunaan ng ebanghelyo. Isipin ang payo ng Tagapagligtas: “Ang nakasusumpong ng kaniyang buhay ay mawawalan nito; at ang mawalan ng buhay dahil sa akin ay makasusumpong niyaon” (Mateo 10:39). Sinabi rin Niya, “Datapuwa’t maraming mga una na mangahuhuli; at mga huli na mangauuna” (Mateo 19:30). At pinayuhan ng Panginoon ang Kanyang mga disipulo sa mga huling araw, “Sa pamamagitan ng iyong salita maraming mapagmataas ang ibababa, at sa pamamagitan ng iyong salita maraming mabababa ang itataas” (D at T 112:8). Kaya’t ang tanggapin nang may pananampalataya na maaaring hindi na gumaling ay tila akma sa mabisang huwaran ng pag-unawa sa mga kabalintunaan kung saan kailangan tayong humingi, maghanap, at kumatok upang matanggap natin ang kaalaman at pang-unawa (tingnan sa 3 Nephi 14:7).
Pagkatapos mapag-isipang mabuti ang mga tanong ko at makausap ang kanyang asawa, sinabi ni John sa akin: “Elder Bednar, ayaw kong mamatay. Ayaw kong iwan [si Heather]. Ngunit kung kalooban ng Panginoon na dalhin ako sa daigdig ng mga espiritu, palagay ko payag ako riyan.” Napuno ang puso ko ng pasasalamat at paghanga sa nasaksihan ko sa batang mag-asawang ito sa pagharap sa pinakamabigat sa lahat ng mga hamon sa espirituwal—ang kahandaang isuko ang kanilang kalooban sa kalooban ng Diyos. Lumakas ang pananampalataya ko nang masaksihan ko ang mag-asawang ito na pumapayag na ang kanilang matinding mga hangaring gumaling ay “mapasasakop sa kalooban ng Ama” (Mosias 15:7).
Inilarawan ni John ang kanyang reaksiyon sa aming pag-uusap at ang basbas na natanggap niya: “Ibinahagi sa amin ni Elder Bednar ang sinabi ni Elder Maxwell na mas mabuting hindi sumuko kaysa manatiling buhay. At itinanong sa amin ni Elder Bednar, ‘Alam kong may pananampalataya kayo na mapagaling, ngunit tinatanggap ba ninyo nang may pananampalataya na maaaring hindi ka na gumaling?’ Kakaiba ang konseptong ito sa akin. Ang itinatanong pala niya ay kung may pananampalataya akong tanggapin ang kalooban ng Diyos kung ang kalooban Niya ay ang hindi ako pagalingin? Kung malapit na ang oras ng pagpasok ko sa daigdig ng mga espiritu, handa na ba akong pasakop at tanggapin ito?”
Pagpapatuloy ni John: “Ang tanggapin nang may pananampalataya na maaaring hindi ka na gumaling ay tila salungat sa karaniwang inaasahan; ngunit binago ng pananaw na iyan ang buhay naming mag-asawa at tinulutan kaming magtiwala nang lubos sa plano ng Ama para sa atin. Natutuhan namin na kailangan naming magkaroon ng pananampalataya na ang Panginoon ang bahala anuman ang maging bunga, at gagabayan Niya kami mula sa kung saan kami naroon patungo sa kailangan naming kalagyan. Sa pagdarasal namin, sa halip na ‘Pagalingin po sana Ninyo ako,’ ito ay naging ‘Bigyan po sana Ninyo ako ng pananampalatayang tanggapin anuman ang kalabasan ng naiplano Ninyo para sa akin.’
“Nakatitiyak ako na dahil si Elder Bednar ay isang Apostol, babasbasan niya ang mga bahagi ng aking katawan para muling bumuti ito, at makababangon ako sa higaan at magsisimulang sumayaw o ano pa mang tulad nito! Ngunit nang basbasan niya ako nang araw na iyon, nagulat ako na ang mga salitang binigkas niya ay halos katulad ng sinabi ng aking ama, aking biyenan, at ng mission president ko. Natanto ko na sa huli ay hindi mahalaga kung kaninong kamay ang nakapatong sa aking ulo. Ang kapangyarihan ng Diyos ay hindi nagbabago, at ang Kanyang kalooban ay ipinaaalam sa bawat isa sa atin at sa pamamagitan ng Kanyang mga awtorisadong lingkod.”
Isinulat ni Heather: “Magkahalong damdamin ang nadama ko sa araw na ito. Naniwala ako na ipapatong ni Elder Bednar ang kanyang mga kamay sa ulo [ni John] at lubusan siyang pagagalingin mula sa kanser. Alam ko na sa pamamagitan ng kapangyarihan ng priesthood ay maaari siyang gumaling, at iyan ang talagang gusto kong mangyari. Matapos niyang ituro sa amin ang tungkol sa pananampalataya na tanggapin na maaaring hindi na siya gumaling, natakot ako. Hanggang sa puntong iyon, hindi ko kailanman naisip na maaaring kasama sa plano ng Panginoon ang pagpanaw ng aking asawa. Ang pananampalataya ko ay nakabatay sa mga bungang nais ko. Masasabi kong, isang panig lang ito. Bagamat nakakatakot sa una, ang kaisipan na tanggapin nang may pananampalataya ang maaaring hindi niya paggaling ang pumawi sa aking pag-aalala. Dahil dito nagkaroon ako ng lubos na tiwala na mas kilala ako ng Ama sa Langit kaysa sa pagkakakilala ko sa aking sarili at gagawin Niya ang pinakamabuti para sa amin ni John.”
Ibinigay ang basbas, at lumipas ang mga linggo, buwan, at taon. Himalang gumaling ang kanser ni John. Nakatapos siya ng pag-aaral sa kolehiyo at nagkaroon ng magandang trabaho. Patuloy na pinatatag nina John at Heather ang kanilang relasyon at masayang nagsama.
Sa paglipas ng panahon, nakatanggap ako ng isang liham mula kina John at Heather na nagsasabing umulit ang kanser. Muling ginawa ang chemotherapy at itinakda ang operasyon. Ipinaliwanag ni John: “Ang balitang ito ay hindi lamang namin ikinalungkot [ni Heather], kundi nagulumihanan din kami dito. Mayroon bang bagay na hindi namin natutuhan noong unang mangyari ito? Umasa ba ang Panginoon nang higit pa mula sa amin? Dahil lumaking mga Latter-day Saint, karaniwan na ang magsimba at marinig ang mga katagang, ‘bawat pagsubok na bigay sa atin ng Diyos ay para sa ating kapakinabangan.’ Sa totoo lang, hindi ko makita kung paano akong nakikinabang dito!!
“Kaya’t nagdasal ako at humingi ng kalinawan at tulong sa Panginoon na maunawaan ko kung bakit umulit ang kanser. Isang araw habang binabasa ko ang Bagong Tipan ay natanggap ko ang sagot. Binasa ko ang salaysay tungkol kay Cristo at sa Kanyang mga Apostol na nasa dagat nang dumating ang bagyo. Sa takot na tumaob ang bangka, lumapit ang mga disipulo sa Tagapagligtas at nagtanong, ‘Guro, wala bagang anuman sa iyo na mapahamak tayo?’ Ganito mismo ang nadama ko!! Wala bagang anuman sa iyo na may kanser ako? Wala bagang anuman sa iyo na gusto naming bumuo ng isang pamilya? Ngunit habang binabasa ko ang kuwento, natagpuan ko ang sagot. Tumingin sa kanila ang Panginoon at sinabing, ‘Oh kayong kakaunti ang pananampalataya,’ at iniunat ang Kanyang kamay at pinayapa ang mga tubig.
“Sa sandaling iyon ay kinailangan kong itanong sa aking sarili, ‘Naniniwala nga ba ako dito?’ Naniniwala nga ba ako na pinayapa Niya ang mga tubig nang araw na iyon? O maganda lang basahin ang kuwentong ito?’ Ang sagot ay: Naniniwala ako, at dahil alam kong pinayapa niya ang mga tubig, kaagad kong nalaman na mapagagaling Niya ako. Hanggang sa sandaling ito, nahihirapan akong tanggapin na kailangan kong manampalataya kay Cristo at na hindi maiiwasan ang Kanyang kalooban. Magkahiwalay ang tingin ko sa mga ito, at minsan nadama kong magkasalungat ang mga ito. ‘Bakit ako dapat manampalataya kung sa huli ay ang kalooban din naman Niya ang masusunod,’ tanong ko? Pagkatapos ng karanasang ito, nalaman ko na ang pagkakaroon ng pananampalataya—sa kalagayan ko—ay hindi ang kaalaman na pagagalingin Niya ako, kundi maaari Niya akong mapagaling. Kinailangan kong maniwala na magagawa Niya, at nasa Kanya na kung mangyayari nga ito.
“Nang tulutan kong isabuhay ang dalawang kaisipang iyon, itinuon ang pananalig ko kay Jesucristo at lubusang sumunod sa Kanyang kalooban, mas naging panatag at payapa ako. Talagang kagila-gilalas na makita ang kamay ng Panginoon sa ating buhay. Naging maayos ang lahat, nangyari ang mga himala, at patuloy kaming nagpapakumbaba upang makita ang plano ng Diyos para sa amin.”
Muli kong bibigyang-diin ang sinabi ni John: “Nang tulutan kong isabuhay ang dalawang kaisipang iyon, itinuon ang pananalig ko kay Jesucristo at lubusang sumunod sa Kanyang kalooban, mas naging panatag at payapa ako.”
Ang kabutihan at pananampalataya ay mga kasangkapan sa pag-aalis ng mga balakid—kung ang pag-aalis ng mga balakid ay nagsasakatuparan sa mga layunin ng Diyos at naaayon sa Kanyang kalooban. Ang kabutihan at pananampalataya ay tunay na kasangkapan sa pagpapagaling ng maysakit, bingi, o lumpo---kung ang gayong paggaling ay magsasakatuparan sa mga layunin ng Diyos at naaayon sa Kanyang kalooban. Ngunit, kahit malakas ang pananampalataya, maraming balakid ang hindi naaalis. At hindi lahat ng maysakit at may karamdaman ay mapagagaling. Kung lahat ng oposisyon ay mababawasan, kung lahat ng hirap ay aalisin, ang pangunahing mga layunin ng plano ng Ama ay mabibigo.
Marami sa mga aral na dapat nating matutuhan sa mortalidad ay matatanggap lamang sa mga bagay na nararanasan natin at pinagdudusahan kung minsan. At umaasa at nagtitiwala ang Diyos na haharapin natin ang pansamantalang paghihirap ng buhay sa tulong Niya upang matutuhan natin ang dapat nating matutuhan at sa huli ay marating ang dapat nating marating sa kawalang-hanggan.
Ang Ibig Sabihin ng Lahat ng Bagay
Ang kuwentong ito nina John at Heather ay kapwa karaniwan at di-pangkaraniwan. Kinakatawan ng bagong mag-asawang ito ang milyun-milyon na matatapat, nakikipagtipan na mga Latter-day Saint sa iba’t ibang panig ng mundo na sumusulong sa makipot at makitid na landas nang may matatag na pananampalataya kay Cristo at may ganap na kaliwanagan ng pag-asa. Sina John at Heather ay hindi naglilingkod sa mataas na katungkulan sa Simbahan, hindi sila kamag-anak ng mga General Authority, at minsan may mga pag-aalinlangan at pangamba sila. Sa mga aspetong ito, ang kanilang kuwento ay karaniwan lang.
Ngunit mga kapatid, ang lalaki at babaing ito ay pinagpala sa pambihirang paraan upang matutuhan ang mahahalagang aral para sa kawalang-hanggan sa pamamagitan ng hirap at pasakit. Ibinahagi ko ang kuwentong ito sa inyo dahil sina John at Heather, na katulad din ng marami sa inyo, ay naunawaan na ang hindi pagsuko ay mas mahalaga kaysa pananatiling buhay. Dahil dito, ang karanasan nila ay hindi lang tungkol sa buhay at kamatayan; sa halip, tungkol ito sa pagkatuto, pamumuhay, at pagiging uri ng tao na dapat nilang kahinatnan.
Ang lakas ng espirituwal na kombinasyon ng pananampalataya sa Banal na Pangalan ni Jesucristo, ng mapagpakumbabang pagpapasakop sa Kanyang kalooban at panahon, ng patuloy na pagsulong “nang walang kapagurang pagsusumigasig” (Helaman 15:6), at pagkilala sa Kanyang kapangyarihan sa lahat ng bagay ay nagbubunga ng mga payapang bagay na ukol sa kaharian ng Diyos na nagdudulot ng galak at buhay na walang hanggan (tingnan sa D at T 42:61). Sa pagharap ng mag-asawang ito sa tila napakalalaking hamon, sila ay “nangabuhay na tahimik at payapa sa buong kabanalan at kahusayan” (I Kay Timoteo 2:2). Lumakad silang payapa (tingnan sa Moroni 7:4) kasama ng mga anak ng tao. “At ang kapayapaan ng Dios, na di masayod ng pagiisip, ay [nag-iingat ng kanilang] mga puso at pagiisip kay Cristo Jesus” (Mga Taga Filipos 4:7).
Sa marami sa inyo, ang kanilang kuwento ay nangyari na sa inyo, o maaaring mangyari sa inyo. Kayo ay nahaharap, naharap, o mahaharap pa lang sa gayunding mga hamon sa buhay nang may tapang at espirituwal na pananaw na tulad nila John at Heather. Hindi ko alam kung bakit natutuhan ng ilang tao ang mga aral ng walang-hanggan sa pamamagitan ng pagsubok at pagdurusa---habang ang iba naman ay natutuhan din ang mga aral na ito sa pagkaligtas at paggaling. Hindi ko alam ang lahat ng dahilan, ang lahat ng layunin, at hindi ko alam ang lahat ng tungkol sa panahon ng Panginoon. Tulad ni Nephi, masasabi nating “hindi ko nalalaman ang ibig sabihin ng lahat ng bagay” (1 Nephi 11:17).
Ngunit may ilang bagay na tiyak na alam ko. Alam ko na tayo ay mga espiritung anak ng mapagmahal na Ama sa Langit. Alam ko na ang Amang Walang Hanggan ang may-akda ng plano ng kaligayahan. Alam ko na si Jesucristo ang ating Tagapagligtas at Manunubos. Alam kong isinagawa ni Jesus ang plano ng Ama sa pamamagitan ng Kanyang walang katapusan at walang-hanggang Pagbabayad-sala. Alam ko na ang Panginoon, na “naghirap sa burol ng kalbayo” (“Jesus ng Nazaret, Aming Hari,” Mga Himno, blg. 107), ang makatutulong at makapagpapalakas sa “kanyang mga tao alinsunod sa kanilang mga kahinaan” (Alma 7:12). At alam ko na ang isa sa mga pinakamalaking pagpapala ng mortalidad ay ang hindi pagsuko at itulot na ang bawat kagustuhan natin ay “mapasasakop sa kalooban ng Ama” (Mosias 15:7).
Kahit hindi ko alam ang lahat tungkol sa kung paano at kailan at saan at bakit nangyayari ang mga pagpapalang ito, alam ko at saksi ako na tunay ang mga ito. Pinatototohanan ko na lahat ng ito ay totoo—at sapat ang nalalaman natin sa pamamagitan ng kapangyarihan ng Espiritu Santo upang makapagbigay ng tiyak na patotoo tungkol sa kabanalan, katotohanan, at bisa ng mga ito. Mahal kong mga kapatid, isinasamo kong mapasainyo ang pagpapalang ito: na sa pagsulong ninyo sa buhay nang may matatag na pananalig kay Cristo, ay magkakaroon kayo ng kakayahang hindi sumuko. Pinatototohanan ko ito at isinasamo ang pagpapalang ito sa sagradong pangalan ng Panginoong Jesucristo, amen.
© 2013 by Intellectual Reserve, Inc. Lahat ng karapatan ay nakalaan. Pagsang-ayon sa Ingles: 8/12. Pagsang-ayon sa pagsasalin: 8/12. Pagsasalin ng That We Might “Not … Shrink.” Tagalog. PD50045417 893