សេចក្តីជំនឿគឺជាគោលការណ៍នៃសកម្មភាព និង អំណាច

ឆាដ អេច វិប

អ្នកគ្រប់គ្រង ថ្នាក់សិក្ខាសាលា និង ថ្នាក់វិទ្យាស្ថានសាសនា

ការចាក់ផ្សាយអំពីការបំពាក់បំប៉នថ្នាក់សិក្ខាសាលា និងថ្នាក់វិទ្យាស្ថានសាសនាប្រចាំឆ្នាំ • ថ្ងៃទី ១៣ ខែ មិថុនា ឆ្នាំ ២០១៧

ជានិច្ចកាលខ្ញុំទន្ទឹងចាំជួបជុំនឹងបងប្អូននៅក្នុងការប្រមូលផ្ដុំដ៏សំខាន់នេះ ។ ក្នុងការរៀបចំសម្រាប់ការប្រជុំនេះ ខ្ញុំបានទូលអង្វរចំពោះព្រះអម្ចាស់ដើម្បីដឹងនូវអ្វីដែលទ្រង់សព្វព្រះទ័យឲ្យយើងធ្វើសម្រាប់កូនចៅរបស់ទ្រង់ ដែលអង្គុយនៅក្នុងថ្នាក់រៀន និងគេហដ្ឋានរបស់យើង ។ នៅគ្រាស្ងប់ស្ងាត់មួយ ខ្ញុំទទួលអារម្មណ៍ពីការយល់ព្រមរបស់ទ្រង់ចំពោះការខិតខំដ៏មិនចេះនឿយហត់ និងការលះបង់រាប់មិនអស់របស់បងប្អូន ។ ខ្ញុំក៏ទទួលអារម្មណ៍មួយដឹងថា ទ្រង់សព្វព្រះទ័យប្រទានពរដល់បងប្អូន និងគ្រួសារបងប្អូនខ្លាំងប៉ុណ្ណាផងដែរ ។ ហើយខ្ញុំបានដឹងពីព្រះរាជបំណងទ្រង់ក្នុងការប្រទានពរដល់សិស្សរបស់បងប្អូននូវក្ដីស្រឡាញ់ និងទីបន្ទាល់អំពីព្រះរាជបុត្រាសំណព្វរបស់ទ្រង់ផងដែរ ។

កិច្ចការនេះពុំអាចសម្រេចទៅបានតែជាមួយកម្មវិធី កម្មវិធីសិក្សា ការបំពាក់បំប៉ន ឬបច្ចេកវិទ្យាដែលកាន់តែល្អប្រសើរប៉ុណ្ណោះទេ ពីព្រោះអ្វីៗទាំងនោះ នឹងពុំអាចដាក់ជំនួសឲ្យការពាល់ដោយព្រះអង្គុលីដ៏ប្រកបដោយអព្ភូតហេតុពីស្ថានសួគ៌នៅក្នុងជីវិតរបស់សិស្សៗយើងនោះទេ ។ អ្វីដែលយើងសង្ឃឹមចង់បាន គឺនឹងមានអំណោយទានមួយមកពីព្រះវរបិតាសួគ៌ជាទីស្រឡាញ់របស់យើង ហើយនឹងតម្រូវឲ្យព្រះចេស្ដារបស់ទ្រង់ធ្វើអព្ភូតហេតុនៅក្នុងជីវិតមនុស្សម្នាក់ៗប៉ុណ្ណោះ ។

អ្វីដែលនឹងតម្រូវពីយើងគឺ ការអនុវត្តសេចក្ដីជំនឿកាន់តែខ្លាំងឡើង ដោយសារសេចក្ដីជំនឿកើតមានមុនអព្ភូតហេតុគ្រប់យ៉ាង ។ អែលឌើរ ដាល្លីន អេក អូក បានមានប្រសាសន៍ថា « សេចក្ដីជំនឿដែលពុំមានសកម្មភាព គឺស្លាប់ ។ ប៉ុន្ដែ [ ក្រោយមកលោកបន្ថែមថា ] សកម្មភាពដោយគ្មានសេចក្ដីជំនឿ គឺជាសេចក្ដីស្លាប់កាន់តែធ្ងន់ធ្ងរ » ។^១ ម្យ៉ាងទៀត កិច្ចការដែលយើងខិតខំទាំងអម្បាលម៉ាន នឹងមិនបានផលដែលយើងប្រាថ្នាទេ ប្រសិនបើកិច្ចការនោះធ្វើឡើងដោយគ្មានសេចក្ដីជំនឿនោះ ។ នោះគឺដោយសារតែសេចក្ដីជំនឿ គឺមានទាំងគោលការណ៍នៃសកម្មភាព និងគោលការណ៍នៃអំណាច ។ ការចម្រើនជំនឿជារួមរបស់យើង នឹងជាសញ្ញាមួយចំពោះព្រះអម្ចាស់ថា យើងពឹងផ្អែកទៅលើទ្រង់ ហើយទុកចិត្តទៅលើព្រះចេស្ដារបស់ទ្រង់ដើម្បីបំផុសគំនិត ផ្លាស់ប្រែចិត្តជឿ ពង្រឹង រៀបចំ និងការពារដល់ជំនាន់ដែលកំពុងពេញវ័យ ។ ការចម្រើនសេចក្ដីជំនឿទៅលើព្រះអង្គសង្គ្រោះ នឹងពង្រឹងដល់ការបង្រៀនរបស់យើង ការអញ្ជើញដល់យុវវ័យ និងយុមជ្ឈិមវ័យរបស់យើងឲ្យមកចូលរួមក្នុងថ្នាក់សិក្ខាសាលា ឬថ្នាក់វិទ្យាស្ថាន ឬអានព្រះគម្ពីរ ព្រមទាំងទំនាក់ទំនងរបស់យើងជាមួយឪពុកម្ដាយ និងថ្នាក់ដឹកនាំបព្វជិតភាព ។ ដូច្នេះ នៅក្នុងសប្ដាហ៍ និងខែខាងមុខៗ តើបងប្អូនយល់ព្រមចូលរួមនឹងខ្ញុំដើម្បីទូលសូមដល់ព្រះវរបិតាសួគ៌របស់យើងដើម្បីចម្រើនជំនឿរបស់យើងឬទេ ? ខ្ញុំជឿថា ទ្រង់គង់ត្រៀមនៅជាស្រេចដើម្បីជួយ ប្រសិនបើយើងនឹងសូម ។

ការអនុវត្តសេចក្តីជំនឿគឺជាគោលការណ៍នៃសកម្មភាព

យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ បានបង្រៀនថា ការអនុវត្តសេចក្ដីជំនឿទៅលើព្រះ តម្រូវឲ្យយើងមាន « គំនិតត្រឹមត្រូវអំពីចរិតលក្ខណៈ ភាពល្អឥតខ្ចោះ និងអកប្បកិរិយារបស់ទ្រង់ » និង « ចំណេះដឹងដែលថាដំណើរជីវិតដែល [ យើង ] កំពុងពុះពារនោះ គឺស្របតាមព្រះទ័យរបស់ទ្រង់ » ។^២ ការចាំបាច់ទាំងពីរនេះ តម្រូវឲ្យយើងអនុវត្តសេចក្ដីជំនឿជាគោលការណ៍នៃសកម្មភាព ។^៣

នៅក្នុងសន្និសីទទូទៅថ្មីៗនេះ ប្រធាន រ័សុល អិម ណិលសុន បានចែកចាយរបៀបមួយដែលយើងអាចធ្វើនូវតម្រូវការទីមួយនៃតម្រូវការទាំងពីរនេះបាន ៖

« កាលណាយើងកាន់តែដឹងអំពីការបម្រើ និងបេសកកម្មរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ—នោះយើងកាន់តែយល់ពីគោលលទ្ធិរបស់ទ្រង់ និងអ្វីដែលទ្រង់បានធ្វើសម្រាប់យើង—យើងកាន់តែដឹងថា ទ្រង់អាចប្រទានព្រះចេស្ដាដែលយើងត្រូវការសម្រាប់ជីវិតយើង ។

« កាលពីដើមឆ្នាំនេះ ខ្ញុំបានសុំយុវមជ្ឈិមវ័យនៃសាសនាចក្រឲ្យថ្វាយមួយផ្នែកនៃពេលវេលារបស់ពួកគេរាល់សប្ដាហ៍ដើម្បីសិក្សាអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង ដែលព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូល និងបានធ្វើ ដូចបានកត់ត្រានៅក្នុងព្រះគម្ពីរ ។ ខ្ញុំបានអញ្ជើញពួកគេឲ្យដាក់សេចក្ដីយោងបទគម្ពីរអំពីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនៅក្នុងការណែនាំតាមប្រធានបទ ឲ្យទៅជាកម្មវិធីសិក្សាសំខាន់ផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ពួកគេ ។

« ខ្ញុំបានផ្ដល់សំណូមពរនោះ ដោយសារខ្ញុំបានទទួលយកវាខ្លួនឯងរួចហើយ ។ ខ្ញុំបានអាន ហើយគូសបន្ទាត់ពីក្រោម គ្រប់ ខគម្ពីរដែលប្រាប់អំពីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ដូចបានរៀបរាប់ក្រោមចំណងជើងរងចំនួន ៥៧ នៅក្នុងការណែនាំតាមប្រធានបទ ។ នៅពេលខ្ញុំបានបញ្ចប់លំហាត់ដ៏រំភើបនោះហើយ ភរិយារបស់ខ្ញុំបានសួរខ្ញុំថាតើវាមានឥទ្ធិពលមកលើខ្ញុំយ៉ាងណាខ្លះ ។ ខ្ញុំបានប្រាប់គាត់ថា « បងជាមនុស្សផ្សេងម្នាក់ ! » ^៤

ខ្ញុំចង់រំឭកបងប្អូនអំពីការអញ្ជើញនេះ ដោយសារខ្ញុំបានឃើញពីអត្ថប្រយោជន៍នៃការសិក្សាដែលផ្ដោតនេះដោយផ្ទាល់ ហើយដឹងថា កាលណាយើងកាន់តែយល់ និងស្រឡាញ់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ នោះជំនឿរបស់យើងទៅលើទ្រង់នឹងកាន់តែរីកចម្រើន ។

ដូចខ្ញុំបានថ្លែងពីខាងដើម នៅពេលព្យាការី យ៉ូសែប បានបង្រៀន ធាតុដ៏សំខាន់មួយទៀតអំពីសេចក្ដីជំនឿ គឺការរៀនដាក់ជីវិតរបស់យើងឲ្យស្របទៅនឹងព្រះឆន្ទៈរបស់ព្រះអម្ចាស់ ។ ដើម្បីបង្ហាញពីរឿងនេះ ខ្ញុំសូមចែកចាយនឹងបងប្អូននូវឧទាហរណ៍មួយ ដែលម្ដាយៗនៅទីនេះនឹងដឹង ៖

សេឡេស្តេ ដាវីស ជាម្ដាយវ័យក្មេងម្នាក់ដែលមានកូនបីនាក់ ហើយជារឿយៗកូនតូចជាងគេនឹងភ្ញាក់ឡើងរាល់យប់ ។ គាត់ចាប់ផ្ដើមអធិស្ឋានសូមឲ្យនាង និងទារកតូចរបស់នាង អាចដេកបាន ។ ប៉ុន្តែការអធិស្ឋានរបស់គាត់ហាក់ដូចជាពុំទទួលបានចម្លើយសោះ ។ រឿងនេះបណ្ដាលឲ្យនាងចង់យល់ពីការអធិស្ឋានបន្ថែមទៀត ហើយថាហេតុអ្វីបានជានាងពុំទទួលបានពរជ័យឲ្យបានធូរស្បើយសោះ ។ នាងបានរៀនមកពីBible Dictionaryថា « យើងអធិស្ឋាននៅក្នុងព្រះនាមរបស់ព្រះគ្រីស្ទ នៅពេលគំនិតរបស់យើង គឺជាគំនិតរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ហើយក្ដីប្រាថ្នារបស់យើង ជាក្ដីប្រាថ្នារបស់ព្រះគ្រីស្ទ ។ … រួចហើយយើងទូលសុំនូវអ្វីៗដែលអាចធ្វើបានដើម្បីឲ្យព្រះអាចប្រទាន ។ ការអធិស្ឋានជាច្រើននៅតែមិនទាន់ឆ្លើយតបនៅឡើយ ពីព្រោះអ្វីៗទាំងនេះមិននៅក្នុងព្រះនាមរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ទាល់តែសោះ វាពុំមែនជាតំណាងនៃគំនិតរបស់ទ្រង់ ប៉ុន្តែដុះចេញមកពីចិត្តកំណាញ់នៃដួងចិត្តរបស់មនុស្ស » ។^៥

ដូច្នេះ សេឡេស្តេ បានសម្រេចចិត្តធ្វើបញ្ជីនៃអ្វីៗដែលនាងកំពុងអធិស្ឋានសូម ។ ពេលធ្វើបញ្ជីនេះ នាងបានដឹងថា ការអធិស្ឋានរបស់នាងគឺទទូចអង្វរជាចម្បងសូមឲ្យព្រះវរបិតាសួគ៌ប្រទាននូវអ្វីដែលនាងចង់បាន ដែលឲ្យទ្រង់ផ្លាស់ប្រែស្ថានភាពរបស់នាង ។ បន្ទាប់មកនាងបានសម្រេចចិត្តធ្វើបញ្ជីមួយទៀត សរសេរនូវអ្វីៗដែលនាងដឹងច្បាស់ថាព្រះវរបិតាសួគ៌ចង់ប្រទានឲ្យនាង ។ ប្រាកដណាស់ បញ្ជីទាំងពីរនោះគឺពុំខុសគ្នាទាំងស្រុងទេ—ទ្រង់ស្រឡាញ់យើង ហើយចង់ឲ្យយើងរីករាយ ។ ប៉ុន្តែលំហាត់តូចមួយនេះ បង្រៀនអំពីសេចក្ដីពិតដ៏សំខាន់មួយ ។ ខណៈដែលនាងចង់ផ្លាស់ប្ដូរស្ថានភាពរបស់នាង ទ្រង់សព្វព្រះទ័យចង់ផ្លាស់ប្ដូរ នាង ។ ដូច្នេះនាងបានសម្រេចចិត្តសម្រួលរបៀបរបស់នាងក្នុងការអធិស្ឋាន ដើម្បីឲ្យស្របទៅនឹងព្រះឆន្ទៈរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌របស់នាងកាន់តែល្អប្រសើរ ។ នាងបានសរសេរថា ៖

« ខ្ញុំបានបង្កើតជារូបមន្ដតូចមួយដើម្បីជួយខ្ញុំក្នុងការអធិស្ឋានរបស់ខ្ញុំ ។ វាសាមញ្ញដូចនេះ—នៅពេលអ្នកទូលសូមអ្វីមួយដែលអ្នកចង់បាន ហើយអ្នកមិនដឹងច្បាស់ថាវាគឺជាអ្វីដែលព្រះសព្វព្រះទ័យប្រទានឲ្យអ្នក សូមដាក់ឃ្លាថា ‹ បើមិនដូច្នោះទេ › ហើយបន្ទាប់មកបន្ថែមអ្វីដែលអ្នកដឹងប្រាកដថាព្រះនឹងប្រទានដល់អ្នក ។

« ឧទាហរណ៍ ៖ ‹ [ ព្រះវរបិតាសួគ៌ ] សូម ជួយទូលបង្គំទទួលបានដំណេកខ្លះៗនាយប់នេះ បើមិនដូច្នោះទេ សូមជួយទូលបង្គំមានកម្លាំងគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីបានរីករាយ ហើយឧស្សាហ៍ធ្វើការផង › ។ ‹ [ ព្រះវរបិតាសួគ៌ ] សូមប្រទានពរដល់កូនតូចរបស់ទូលបង្គំឲ្យយកឈ្នះលើជំងឺនេះ ហើយមានអារម្មណ៍ល្អប្រសើរផង បើមិនដូច្នោះទេ សូមជួយពួកយើងឲ្យទុកចិត្តទៅលើទ្រង់ ហើយមានចិត្តអត់ធ្មត់ចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមក › ។ ‹ [ ព្រះវរបិតាសួគ៌ ] សូមប្រទានពរថាទូលបង្គំនឹងត្រូវបានក្រុមមិត្តភក្ដិរាប់រក បើមិនដូច្នោះទេ ទោះជាទូលបង្គំមានអារម្មណ៍ថាគេមិនរាប់រក សូមជួយទូលបង្គំមានចិត្តល្អ និងសប្បុរស ›» ។

នាងបន្ដថា ៖

« ខ្ញុំបានសាកល្បងដូច្នេះប្រហែលជាមួយឆ្នាំហើយឥឡូវ ហើយខ្ញុំអាចនិយាយថាកម្រិតនៃភាពជោគជ័យក្នុងការអធិស្ឋានរបស់ខ្ញុំ គឺឡើងស្រឺតៗតែម្ដង ។ …

« នៅទីបំផុត ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ដូចជាខ្ញុំកំពុងបំពេញគោលបំណងពិតនៃការអធិស្ឋាន ដែលពុំមែនជាការចរចាអំពីបំណងប្រាថ្នារបស់ខ្ញុំ ប៉ុន្តែជាការដាក់ខ្លួនខ្ញុំឲ្យស្របនឹងព្រះ ។ …

« អត្ថប្រយោជន៍ដែលពុំរំពឹងទុកនោះគឺថា ខ្ញុំពុំភ័យខ្លាចនឹងស្ថានភាពលំបាកៗ ឬខ្លាចថាមិនទទួលនូវអ្វីដែលខ្ញុំចង់បានដូចពីមុន ពីព្រោះខ្ញុំបានមើលឃើញ ហើយដឹងថាព្រះឆ្លើយតបការអធិស្ឋានរបស់ខ្ញុំ—ទាំងបំណងប្រាថ្នារបស់ខ្ញុំ និង ‹ បើមិនដូច្នោះទេ › របស់ខ្ញុំ » ។^៦

បទពិសោធន៍របស់ សេឡេស្តេ ជួយផ្ដល់ជាលំនាំមួយដែលអាចជួយយើងជាមួយនឹងការអធិស្ឋានរបស់យើង និងការខិតខំរបស់យើងដើម្បីអនុវត្តសេចក្ដីជំនឿជាគោលការណ៍នៃសកម្មភាព ។ សូមស្ដាប់ឲ្យច្បាស់ថា សេចក្ដីជំនឿពុំដកយកសិទ្ធិជ្រើសរើសរបស់កូនចៅ ឬសិស្សរបស់យើងនោះទេ ហើយវានឹងពុំដកនូវការសាកល្បង និងឧបសគ្គទាំងអស់ចេញពីជីវិតយើងដែរ ។ ប៉ុន្តែវាអាចជួយយើងស៊ូទ្រាំបានល្អ ហើយរៀនពីស្ថានភាពលំបាកៗទាំងនោះ ។ វាក៏នឹងផ្លាស់ប្ដូររបៀបដែលយើងមើលទៅសិស្សរបស់យើង ( កូនចៅរបស់យើង ) និងរបៀបដែលយើងអធិស្ឋានសម្រាប់ពួកគេផងដែរ ។ វានឹងផ្លាស់ប្ដូរការប្រាស្រ័យទាក់ទងរបស់យើងនៅក្នុងថ្នាក់រៀន និងក្នុងផ្ទះរបស់យើង ។ វានឹងជួយយើងឈរដោយក្ដីសង្ឃឹម សុភមង្គល និងសុទិដ្ឋិនិយមនៅក្នុងលោកិយដ៏ងងឹតមួយនេះ ។ វានឹងបង្កើតជាឱកាសសម្រាប់វិវរណៈផ្ទាល់ខ្លួន ហើយនាំអំណាចមកក្នុងការបង្រៀនរបស់យើង ។ វានឹងនាំទីបន្ទាល់របស់យើងចាក់ចូលទៅក្នុងដួងចិត្តនៃអ្នកទាំងឡាយដែលយើងស្រឡាញ់ ។

សេចក្ដីជំនឿពិតលុបបំបាត់នូវការដោះសា ។ វានាំទៅរកការពិនិត្យពិច័យលើខ្លួនឯង ដែលដឹកនាំទៅរកការប្រែចិត្តដោយស្មោះ និងការរីកចម្រើនប្រកបដោយអត្ថន័យ ។ វាជម្រុញឲ្យយើងចៀសផុតពីអន្ទាក់នៃការរំពឹងថារកឃើញដំណោះស្រាយតែពេលដែលអ្នកដទៃផ្លាស់ប្ដូរ ដូចជានៅពេលយើងនិយាយរឿងដូចជា « ប្រសិនបើមានការជួយគាំទ្រច្រើនមកពីឪពុកម្ដាយ ឬថ្នាក់ដឹកនាំសាសនាចក្រ នោះរឿងនានានឹងបានល្អប្រសើរជាង » ។ របៀបនោះពុំពឹងផ្អែកទៅលើព្រះអង្គសង្គ្រោះនោះទេ ហេតុដូច្នោះហើយ យើងនឹងពុំទទួលបានព្រះចេស្ដារទ្រង់នោះទេ ។ វានឹងពុំធ្វើឲ្យមានអព្ភូតហេតុដែលយើងត្រូវការនោះដែរ ។ យើងមាន ហើយយើងមានល្មមគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីសម្រេចនូវកិច្ចការរបស់ព្រះអម្ចាស់ ប្រសិនបើយើងមានជំនឿល្មមគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីទូលសូមទ្រង់ដោយស្មោះដើម្បីផ្លាស់ប្ដូរយើង ហើយសូន្យយើងឲ្យក្លាយជាឧបករណ៍នៅក្នុងព្រះហត្ថរបស់ទ្រង់ ។

រឿងនេះជាការពិតនៅពេលយើងមានអារម្មណ៍ពុំល្អគ្រប់គ្រាន់ ហើយលើសលប់នោះ ។ ខ្ញុំបានរៀនមេរៀននេះកាលពីយុវវ័យពេលកំពុងរៀបចំទៅបេសកកម្ម ។ ខ្ញុំតែងតែគិតថាខ្ញុំនឹងបម្រើ ប៉ុន្តែនៅក្នុងវ័យក្មេងខ្ចីរបស់ខ្ញុំ វាធ្វើឲ្យខ្ញុំភ័យខ្លាច ពេលគិតពីវា ។ ខ្ញុំពុំហាននិយាយនៅចំពោះមនុស្សទេ ។ ខ្ញុំមានម្ដាយមីងម្នាក់ដែលនៅតែនិយាយថា គាត់មើលពុំឃើញភ្នែករបស់ខ្ញុំទេ រហូតដល់ខ្ញុំពេញវ័យ ដោយសារតែខ្ញុំដើរឈ្ងោកមុខរហូត ។ នៅមធ្យមសិក្សាខ្ញុំទទួលបានពិន្ទុ D នៅក្នុងថ្នាក់សម្ដែង ជាពិន្ទុបានត្រឹមតែមួយជាប់ ។ ជាធម្មតាខ្ញុំពុំហ៊ានឈរនៅចំពោះមុខសិស្សផ្សេងៗក្នុងថ្នាក់ទេ ទោះជាអាននាដកថាដែលបានរៀបទុក ដោយគ្រូបង្រៀនរបស់ខ្ញុំក្ដី ។

បន្ទាប់ពីខ្ញុំបានទទួលការហៅបេសកកម្មរបស់ខ្ញុំទៅប្រទេសម៊ិកស៊ិក ខ្ញុំត្រូវបានសុំឲ្យនិយាយនៅក្នុងការប្រជុំពិសេសសម្រាប់យុវវ័យជាមួយនឹងបងប្រុសខ្ញុំ ។ ខ្ញុំបាននិយាយប្រាំនាទី ហើយសល់ប៉ុន្មានគាត់និយាយទាំងអស់ ។ ខ្ញុំពុំគិតថាវាបំភ្លើសដែលនិយាយថា ការនិយាយរបស់ខ្ញុំនាពេលនោះគឺជាការនិយាយដ៏អាក្រក់បំផុតដែលធ្លាប់និយាយក្នុងការប្រជុំ ឬក្នុងព្រះវិហារ ។ នៅពេលការប្រជុំបញ្ចប់ មានយុវវ័យជាច្រើនបានតម្រង់ជួរគ្នាចាប់ដៃបងប្រុសខ្ញុំ ។ មានម្នាក់បានងាកមកខ្ញុំពីក្នុងជួរនោះ ហើយបាននិយាយមកខ្ញុំថា « អរគុណ ។ នោះគឺជាការនិយាយដ៏ល្អ » ។ ខ្ញុំគិតថា « អ្នកចិត្តល្អណាស់ ប៉ុន្តែអ្នកនិយាយកុហកទេ » ។ ខ្ញុំបានត្រឡប់ទៅផ្ទះទាំងបាក់ទឹកចិត្ត ងឿងឆ្ងល់ថាតើខ្ញុំអាចបម្រើបេសកកម្មបានយ៉ាងណាទៅ ។ ខ្ញុំពុំមានអារម្មណ៍ថាចេះល្មមគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីបង្រៀនដំណឹងល្អជាភាសាអង់គ្លេសផង ទំរាំទៅបង្រៀនជាភាសាអេស្ប៉ាញដែលខ្ញុំចាំបាច់ត្រូវរៀនទៀតនោះ ។

ប៉ុន្មានថ្ងៃក្រោយមក ដោយសារខ្ញុំចេះតែនៅមានអារម្មណ៍នោះដក់ធ្ងន់ក្នុងចិត្ត ខ្ញុំបានបើកគម្ពីរ ហើយអានរឿងរបស់ហេណុក ។ កាលហេណុកត្រូវបានដឹកនាំឲ្យហៅប្រជាជនឲ្យប្រែចិត្ត ក្នុងខ ៣១ និយាយថា « នោះគាត់ក៏ក្រាបខ្លួនទៅដល់ដី នៅចំពោះព្រះអម្ចាស់ ហើយទូលចំពោះព្រះអម្ចាស់ថា ៖ ហេតុអ្វីបានជាទូលបង្គំទទួលការប្រណីចំពោះព្រះនេត្ររបស់ព្រះអង្គ ហើយទូលបង្គំគ្រាន់តែជាក្មេងតូចមួយ ហើយប្រជាជន ទាំងអស់គ្នាស្អប់ទូលបង្គំ ដ្បិតទូលបង្គំមានមាត់រឹង ម្ដេចឡើយក៏ទូលបង្គំជាអ្នកបម្រើទ្រង់ » ?^៧ ព្រះអម្ចាស់បានមានបន្ទូលដោយស្រទន់តបទៅហេណុកដែលសង្ស័យលើខ្លួនឯង ហើយខ្វះទំនុកចិត្តនៅក្នុងការហៅបម្រើរបស់គាត់ នោះព្រះអម្ចាស់បានប្រទាននូវចម្លើយអះអាងដ៏ល្អ ដែលមាននៅក្នុងខ ៣៤ថា « មើលចុះ ព្រះវិញ្ញាណរបស់យើងកំពុងតែស្ថិតនៅលើអ្នក ហេតុដូច្នោះហើយ គ្រប់អស់ទាំងពាក្យសម្ដីរបស់អ្នក យើងនឹងរាប់ជាសុចរិត ហើយភ្នំទាំងឡាយនឹងគេចចេញពីមុខអ្នក ហើយទន្លេទាំងឡាយនឹងបែរចេញពីដំណើរវា ហើយអ្នកនឹងនៅក្នុងយើង ហើយយើងក្នុងអ្នក ហេតុដូច្នោះហើយ ចូរដើរជាមួយនឹងយើងចុះ » ។^៨

ប៉ុន្តែត្រូវបានបំផុសគំនិតដោយពាក្យសម្ដីទាំងនោះ ទាំងភាពភ័យខ្លាច ការមិនប្រាកដក្នុងខ្លួន និងការរៀបចំមិនល្អរបស់ខ្ញុំសម្រាប់អ្វីដែលនឹងកើតមាននៅខាងមុខ នោះខ្ញុំបានឡើងជិះយន្ដហោះជាលើកដំបូងក្នុងជីវិត ហោះហើរទៅកាន់ប្រទេសម៉ិកស៊ិកដើម្បីបម្រើ ។ នៅទីនោះ ខ្ញុំបានរៀនថា ប្រសិនបើយើងមានឆន្ទៈ យើងគឺពិតជាអាចដើរជាមួយនឹងព្រះអម្ចាស់ ។ ខ្ញុំបានរៀនថា អ្វីដែលប្រធាន អេសរ៉ា ថាហ្វ បែនសិន បានមានប្រសាសន៍គឺជាការពិត ៖ « បុរសស្ត្រីដែលបង្វែរជីវិតរបស់ពួកគេទៅរកព្រះ នឹងរកឃើញថាទ្រង់អាចធ្វើឲ្យរឿងជាច្រើនកើតចេញពីជីវិតរបស់ពួកគេ ជាជាងពួកគេធ្វើដោយខ្លួនឯង » ។^៩

ការអនុវត្តសេចក្តីជំនឿគឺជាគោលការណ៍នៃសកម្មភាព

ចេញមកពីរឿងរបស់ហេណុក ខ្ញុំក៏បានរៀនអ្វីមួយផ្សេងទៀតអំពីសេចក្ដីជំនឿ ។ សូមស្ដាប់ការពិពណ៌នាអំពីអ្វីដែលប្រែក្លាយយុវជននេះ ដែលនិយាយយឺតៗ ហើយដែលមនុស្សស្អប់នោះ ។ ម៉ូសេ ៧:១៣អានថា « ហើយសេចក្ដីជំនឿរបស់ហេណុកគឺធំណាស់ហ្ន៎ ដែលគាត់បានដឹកនាំប្រជាជននៃព្រះ ហើយពួកខ្មាំងសត្រូវរបស់គេបានមកធ្វើចម្បាំងប្រឆាំងនឹងពួកគេ ហើយគាត់បានពោលព្រះបន្ទូលនៃព្រះអម្ចាស់ ហើយផែនដីក៏កក្រើក ហើយភ្នំទាំងឡាយរត់ចេញគឺស្របតាមបញ្ជារបស់គាត់ ហើយទន្លេដែលមានទឹកទាំងប៉ុន្មានត្រូវបានបែរចេញពីដំណើរវា ហើយសូរសិង្ហគ្រហឹមបានឮចេញពីទីរហោស្ថាន ហើយសាសន៍ទាំងអស់បានភ័យខ្លាចជាខ្លាំង ព្រោះ ពាក្យសម្ដី របស់ហេណុកមានអានុភាពណាស់ ហើយអំណាចខាង ភាសា នៃព្រះទ្រង់បានប្រទានដល់គាត់ នោះធំដ៏ក្រៃលែង » ។^១០ នោះស្ដាប់ទៅពុំដូចជាក្មេងប្រុសដែលនិយាយយឺតៗនោះទេ ។ វាស្ដាប់ទៅដូចជាបុរសនៃសេចក្ដីជំនឿ ដែលដើរជាមួយព្រះអម្ចាស់ បានរំកិលភ្នំចេញ ។

ពេលខ្លះ យើងប្រើឃ្លា « ដកការសន្ទនា » ឬ « ដកម្ជុល » តំណាងឲ្យការកែលម្អដែលចាំបាច់តូចៗ ប៉ុន្តែព្រះអម្ចាស់ពុំបានអញ្ជើញយើងឲ្យដកម្ជុលនោះទេ ។ ទ្រង់បានអញ្ជើញយើងឲ្យរើភ្នំ ។ ទ្រង់បានមានបន្ទូលថា « បើមានសេចក្តីជំនឿ ដូចគ្រាប់ពូជមួយយ៉ាងល្អិត នោះអ្នករាល់គ្នាអាចនឹងនិយាយទៅភ្នំនេះថា ចូររើចេញពីទីនេះទៅទីនោះចុះ នោះនឹងបានដូច្នោះហើយ ក៏គ្មានការអ្វីដែលអ្នករាល់គ្នាធ្វើមិនកើតនោះទេ » ។^១១

ជំនឿដើម្បីរំកិលភ្នំនេះ—ទោះជាភ្នំទាំងនោះគឺជាន័យត្រង់ ឬន័យធៀបក្ដី—គឺជាសេចក្ដីជំនឿមួយកម្រិតទៀត ។ ដូចជាអែលឌើរ ឌី ថត គ្រីស្តូហ្វឺសុន បានបង្រៀន ៖

« [ មាន ] សេចក្ដីជំនឿមួយកម្រិតដែលមាននូវការអះអាងខាងវិញ្ញាណ ហើយដែលបង្កើតជាកិច្ចការល្អ ជាពិសេសបំផុតនោះ ការគោរពប្រតិបត្តិចំពោះគោលការណ៍ និងបទបញ្ញត្តិទាំងឡាយនៃដំណឹងល្អ ។ នេះគឺជាសេចក្ដីជំនឿពិតទៅលើព្រះគ្រីស្ទ ។…

« ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ មានសេចក្ដីជំនឿមួយកម្រិតពុំគ្រាន់តែគ្រប់គ្រងលើឥរិយាបទរបស់យើងប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែ [ វា ] មានអំណាចដើម្បីផ្លាស់ប្ដូរយើង ហើយធ្វើឲ្យរឿងជាច្រើនកើតឡើង ដែលពុំអាចមានផ្លូវណាផ្សេងទៀតដែលធ្វើឲ្យកើតឡើង[ ផងដែរ ] ។ ខ្ញុំនិយាយអំពី សេចក្ដីជំនឿ គឺវាពុំគ្រាន់តែជាគោលការណ៍នៃសកម្មភាព ប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែវា ជាគោលការណ៍នៃអំណាចផងដែរ » ។^១២

នេះគឺជាប្រភេទសេចក្ដីជំនឿដែលបានពិពណ៌នានៅក្នុង ហេព្រើរ ១១ ដែលត្រូវបានប្រើដោយ ហេណុក អ័ប្រាហាំ សារ៉ា និងម៉ូសេ ។ នេះគឺជាសេចក្ដីជំនឿដែលពួកព្យាការី « បានឈ្នះនគរដទៃ បានសម្រេចការសុចរិត បានទទួលសេចក្ដីសន្យា បានបិទមាត់សិង្ហ បានពន្លត់អំណាចភ្លើង បានរួចពីមុខដាវ បានមានកម្លាំងក្នុងកាលដែលកំពុងតែខ្សោយ… [ ហើយដែល ] ពួកស្រីៗបានទទួលមនុស្សស្លាប់របស់ខ្លួនមក ដោយរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញ » ។^១៣

នេះគឺជាប្រភេទជំនឿដែលបានពិពណ៌នានៅក្នុងអេធើរ ១២ សំដៅទៅលើ អាលម៉ា អាម៉ូលេក នីហ្វៃ លីហៃ និងអាម៉ូន ។^១៤ វាគឺជាសេចក្ដីជំនឿដែលបានបង្ហាញដោយ « បងរបស់យ៉ារ៉េឌ [ ដែល ] បាននិយាយទៅកាន់ភ្នំស៊ីរិនថា ចូររើចេញ—ហើយភ្នំក៏រើចេញទៅ ។ ហើយបើសិនជាលោកពុំមានសេចក្ដីជំនឿទេ នោះភ្នំពុំរើចេញឡើយ » ។^១៥ នៅទីបំផុត « ហើយមានមនុស្សជាច្រើន ដែលមានសេចក្ដីជំនឿដ៏ខ្លាំងទាំងមុនព្រះគ្រីស្ទទ្រង់យាងមកម្ល៉េះ គេមិនអាចត្រូវបិទបាំងពីក្នុងវាំងននបានទេ »—ហើយបន្ទាប់មកស្ដាប់ឃ្លានេះ— « តែឃើញយ៉ាងពិត ដោយភ្នែករបស់ពួកគេនូវការណ៍ទាំងឡាយដែលពួកគេធ្លាប់បានឃើញ ដោយភ្នែកនៃសេចក្ដីជំនឿ ហើយពួកគេបានអររីករាយ » ។^១៦

ទាំងនេះគឺជាការបង្ហាញដែលគួរឲ្យចងចាំទាំងអស់អំពីសេចក្ដីជំនឿជាគោលការណ៍នៃអំណាច ។ ប៉ុន្តែឧទាហរណ៍ពីមុន មានភាពអស្ចារ្យជាពិសេសចំពោះខ្ញុំ ។ ដំបូងពួកគេមើលឃើញរឿងទាំងនេះដោយកែវភ្នែកនៃសេចក្ដីជំនឿ ពីមុនពួកគេមើលឃើញដោយកែវភ្នែកខាងសាច់ឈាមរបស់ពួកគេ ។ មានឧទាហរណ៍ក្នុងសម័យទំនើបដ៏សំខាន់មួយអំពីរឿងនេះមកពីប្រធាន ព្រិកហាំ យ៉ង់ ។ នៅពេលសំដៅទៅលើទឹកដីដែលព្រះវិហារបរិសុទ្ធសលត៍ លេកតាំងនៅ លោកបានមានប្រសាសន៍ថា « ខ្ញុំមិនសូវបាននិយាយច្រើនអំពីវិវរណៈ ឬការនិមិត្តទេ ប៉ុន្តែវាល្មមគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីនិយាយថា… ខ្ញុំធ្លាប់នៅទីនេះ ហើយបានឃើញព្រះវិហារបរិសុទ្ធជាវិញ្ញាណ ។…ខ្ញុំពុំធ្លាប់មើលទៅទឹកដីនោះទេ ប៉ុន្តែមានការនិមិត្តអំពីវានៅទីនោះ » ។^១៧

ដើម្បីមានការនិមិត្តអំពីអ្វីដែលអាចកើតមានឡើង អំពីអ្វីដែលព្រះអម្ចាស់មានព្រះទ័យ គឺជាផ្នែកមួយដ៏ចាំបាច់នៃការអនុវត្តសេចក្ដីជំនឿ ដែលជាគោលការណ៍នៃអំណាច ។

តើយើងអាចមើលឃើញអព្ភូតហេតុ ដែលយើងត្រូវការដោយកែវភ្នែកនៃសេចក្ដីជំនឿរបស់យើងឬទេ ? តើអ្នកអាចមើលឃើញខ្លួនអ្នកកំពុងបង្រៀននៅក្នុងថ្នាក់ដែលទុកចិត្តខ្លាំងទៅលើព្រះអម្ចាស់ ព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ និងសិស្សរបស់អ្នកឬទេ ? តើអ្នកអាចមើលឃើញសិស្សរបស់អ្នកចាកចេញពីថ្នាក់រៀនទៅកាន់តែមានការពឹងផ្អែកទៅលើការបង្រៀនរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ និងដង្វាយធួន កាន់តែទប់ទល់នឹងអំពើបាប ហើយកាន់តែរៀបចំខ្លួនដើម្បីធ្វើនូវអ្វីទាំងអស់ដែលព្រះអម្ចាស់កំពុងសុំពីពួកគេដែរឬទេ ? ហើយតើអ្នកអាចមើលដោយកែវភ្នែកនៃសេចក្ដីជំនឿរបស់អ្នក ឃើញមនុស្សវ័យក្មេងកាន់តែច្រើន ទាំងសមាជិក និងពុំមែនជាសមាជិក ឆ្លើយតបចំពោះការអញ្ជើញរបស់យើងឲ្យមក ហើយចូលរួមនៅក្នុងអព្ភូតហេតុនេះឬទេ ? តើព្រះអម្ចាស់អាចធ្វើអ្វីខ្លះ ប្រសិនបើយើងអនុវត្តសេចក្ដីជំនឿរបស់យើងជារួម ទាំងជាគោលការណ៍នៃសកម្មភាព និងជាគោលការណ៍នៃអំណាច ?

« ព្រះយេហូវ៉ាគង់នៅខាងយើងរាល់គ្នា កុំឲ្យខ្លាចគេឡើយ » ។

ពីមុនខ្ញុំបញ្ចប់ ខ្ញុំចង់ចែកចាយឧទាហរណ៍ចុងក្រោយគេមួយ ។ នៅក្នុងការិយាល័យរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំមានរូបចម្លាក់ដើមអូលីវធ្វើពីឈើ ដែលបង្ហាញពីដំណើររឿងក្នុងបទគម្ពីរដែលខ្ញុំចូលចិត្ត ហើយវាជាការរំឭកដល់ខ្ញុំជាប្រចាំអំពីតម្រូវការដើម្បីមានសេចក្ដីជំនឿ ។ វាគឺជាការបរិយាយអំពីកាលែប និងយ៉ូស្វេ ដែលត្រូវបានចាត់ដោយម៉ូសេ ឲ្យទៅស្វែងរកដែនដីកាណាន ព្រមជាមួយនឹងបុរស ១០ នាក់ផ្សេងទៀត រួចហើយត្រឡប់មកវិញដើម្បីរាយការណ៍ ។ បុរស ១០ នាក់នោះបានត្រឡប់មកវិញហើយនិយាយថា « មនុស្សនៅស្រុកនោះ គេខ្លាំងពូកែណាស់ ទីក្រុងរបស់គេមានកំផែង ហើយក៏ធំណាស់ផង » ។^១៨

ឯកាលែប លោក ឲ្យ បណ្តាជន នៅ ស្ងៀម ចំពោះ មុខ ម៉ូសេ រួច និយាយ ថា ចូរ យើង ឡើង ទៅ ចាប់ យក ស្រុក នោះ ជា ប្រញាប់ កុំ ខាន ដ្បិត យើង អាច នឹង យក បាន ដោយ ស្រួល ។

« ប៉ុន្តែមនុស្សដែលបានឡើងទៅជាមួយគ្នា គេប្រកែកថាយើងពុំអាចនឹងឡើងទៅទាស់នឹងគេបានទេ ដ្បិតគេខ្លាំងពូកែជាងយើងណាស់ » ។^១៩

ដោយសារតែការខ្វះសេចក្ដីជំនឿរបស់ពួកគេ « បានបង្កបង្កើតរឿងអាក្រក់ពីស្រុក…នោះ ដោយប្រាប់… ថាមនុស្សដែលយើងឃើញទាំងប៉ុន្មាន ក៏សុទ្ធតែមានមាឌធំៗ… យើងមើលទៅខ្លួនយើងដូចជាកណ្ដូប » ។^២០

ប៉ុន្តែយ៉ូស្វេ និងកាលែប បានតបថា « ព្រះយេហូវ៉ាគង់នៅខាងយើងរាល់គ្នា កុំឲ្យខ្លាចគេឡើយ » ។^២១

ប៉ុន្តែមនុស្សដែលដូចជាអ្នកនាំសារទាំង ១០ នាក់ដែលគ្មានជំនឿនោះ ពុំអាចមើលឃើញព្រះឆន្ទៈរបស់ព្រះអម្ចាស់ធ្វើទេ ហើយនឹងមិនធ្វើតាមយ៉ូស្វេ និងកាលែបដែរ ។ ដោយសារតែការខ្វះសេចក្ដីជំនឿនេះ មនុស្សបានដើរវង្វេងនៅក្នុងទីរហោស្ថានអស់ ៣៩ ឆ្នាំទៀត ។ មកពីក្រុមដើមនោះ មានតែយ៉ូស្វេ និងកាលែបប៉ុណ្ណោះ ដែលនៅរស់រានមានជីវិត ហើយអនុញ្ញាតឲ្យចូលទៅក្នុងដែនដីសន្យា ។ អ្នកអាចនៅចាំពាក្យដ៏ល្បីរបស់កាលែប នៅពេលគាត់ និងយ៉ូស្វេ ឈរចំពោះមុខភ្នំហេប្រុន ជាកន្លែងដែលពួកគេស្វែងរកជាច្រើនឆ្នាំមុនមកនោះ ។ កាលែបបាននិយាយថា ៖

« សព្វថ្ងៃនេះខ្ញុំនៅតែមានកំឡាំង ដូចក្នុងកាលដែលលោកម៉ូសេបានចាត់ខ្ញុំឲ្យទៅនោះនៅឡើយ ។…

« ដូច្នេះសូមឲ្យស្រុកភ្នំនេះ ដែលព្រះយេហូវ៉ាបានមានព្រះបន្ទូលនៅគ្រានោះមកខ្ញុំចុះ » ។^២២

ដោយសារតែសេចក្ដីជំនឿនេះ គាត់ និងគ្រួសារគាត់រាប់ជំនាន់បានគ្រងភ្នំរបស់គាត់នៅលើដែនដីសន្យា ។

មានបញ្ហាជាច្រើននៅខាងមុខ ។ យើងអាចត្រូវបានល្បួងឲ្យមានការសង្ស័យ ហើយនាំរបាយការណ៍អាក្រក់ដែលពេញដោយភាពភ័យខ្លាច និងការសង្ស័យមកវិញ ។ ការខ្វះទំនុកចិត្តទៅលើព្រះអម្ចាស់នឹងពុំនាំយើងទៅដល់ដែនដីសន្យាឡើយ ។ ដូចជាកាលែប និងយ៉ូស្វេ យើងត្រូវតែបណ្ដេញសេចក្ដីភ័យខ្លាចយើងចេញ ហើយអនុវត្តសេចក្ដីជំនឿរបស់យើងដើម្បីប្រកាសពរជ័យដែលទ្រង់រង់ចាំប្រទានឲ្យយើង ។ យើងត្រូវតែមើលគ្រប់ឧបសគ្គ និងការសាកល្បងនៅក្នុងជីវិតរបស់យើងថាជាឱកាសដើម្បីចាក់ឬសសេចក្ដីជំនឿរបស់យើងទៅលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។

តើព្រះអម្ចាស់ អាចនឹងធ្វើអ្វីខ្លះ ប្រសិនបើយើងជំនួសភាពភ័យខ្លាច និងការសង្ស័យជាមួយនឹងក្ដីសង្ឃឹម និងក្ដីជំនឿនោះ ? ខ្ញុំជឿថា ទ្រង់នឹងមិនត្រឹមតែដកម្ចុលចេញទេ ប៉ុន្តែថែមទាំងដកភ្នំចេញផង—ដើម្បីឲ្យអព្ភូតហេតុទាំងឡាយ នឹងកើតឡើងនៅក្នុងជីវិតនៃយុវវ័យ និងយុវមជ្ឈិមវ័យនៃសាសនាចក្រ ។ ខណៈដែលសេចក្ដីជំនឿរបស់យើងកើតឡើង នោះសេចក្ដីជំនឿរបស់មនុស្សទាំងឡាយដែលយើងបង្រៀនក៏នឹងកើនឡើងដែរ ។ ខ្ញុំដឹងថាព្រះវរបិតាសួគ៌របស់យើងនឹងប្រទានពរដល់អ្នក ហើយទ្រង់នឹងប្រទានពរដល់សិស្សរបស់យើង នៅពេលយើងអនុវត្តសេចក្ដីជំនឿរបស់យើងទៅលើព្រះរាជបុត្រាជាទីស្រឡាញ់ និងឥតខ្ចោះរបស់ទ្រង់ ជាព្រះអង្គសង្គ្រោះ ព្រះប្រោសលោះ និងអង្គរំដោះពិភលោករបស់យើង ។ នៅក្នុងព្រះនាមនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ អាម៉ែន ។