អ្នកតំណាងរបស់ទ្រង់

ការចាក់ផ្សាយការបំពាក់បំប៉នថ្នាក់ ស&វ ប្រចាំឆ្នាំ ២០២២ ជាមួយប្រធានបាឡឺដ

បងប្រុស ឆាដ អេច វិប

អ្នកគ្រប់គ្រងថ្នាក់សិក្ខាសាលា និងថ្នាក់វិទ្យាស្ថានសាសនា

ថ្ងៃសុក្រ ទី ២១ ខែមករា ឆ្នាំ២០២២

មានពេលមួយខ្ញុំបានឈរតម្រង់ជួរនៅអាកាសយានដ្ឋានមួយនៅពីក្រោយគ្រូគង្វាលសាសន៍យូដាម្នាក់ ។ មានបុរសម្នាក់នៅពីមុខគាត់ កាន់លិខិតឆ្លងដែនប្រទេសម៉ិកស៊ិកធ្វើដំណើរជាមួយកូនស្រីតូចរបស់គាត់ ាដែលគាត់ចូលចិត្ត ។ ខ្ញុំចាប់ផ្តើមឆ្ងល់ថាតើខ្ញុំមានលក្ខណៈស្រដៀងទៅនឹងបុគ្គលណាម្នាក់ជាងគេ ? ដំបូងខ្ញុំគិតថា ខ្ញុំដូចជាជនជាតិអាមេរិកកាំងម្នាក់នោះ ។ យើងប្រហែលជាមានបទពិសោធន៍ធំឡើងស្រដៀងគ្នាខ្លាំង ហើយយើងទាំងពីរនាក់ប្រហែលជាចំណាយពេលច្រើនចាប់អារម្មណ៍អំពីក្រុមកីឡាដែលយើងចូលចិត្ត ។ បន្ទាប់មក ខ្ញុំគិតអំពីបុរសទីពីរដែលឈរតម្រង់ជួរជាមួយគ្នានោះ ។ ដោយសារតែខ្ញុំស្រឡាញ់ប្រទេសម៉ិចស៊ិច វាអាចទៅរួចដែលគិតថា យើងប្រហែលជាចូលចិត្តអាហារដូចគ្នា និងក្រុមភ្លេង ម៉ារីអ័រឈី ដូចគ្នា ។ លើសពីនោះ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាមានទំនាក់ទំនងជាមួយគាត់ កាលដែលខ្ញុំមើលទៅគាត់ប្រព្រឹត្តចំពោះកូនស្រីគាត់ ហើយគិតអំពីការធ្វើជាឪពុកសម្រាប់កូនស្រីទាំងប្រាំមួយនាក់របស់ខ្ញុំផងដែរ ។ ជាចុងក្រោយ ខ្ញុំគិតពីគ្រូគង្វាលនោះ ។ មនុស្សភាគច្រើនដែលឃើញយើងឈរតម្រង់ជួរ ប្រហែលជាមិនគិតថាយើងមានភាពដូចគ្នាច្រើននោះទេ ។ ប៉ុន្តែគាត់ និងខ្ញុំបានមានចំណងបំណងប្រាថ្នារបស់យើងរួមគ្នាក្នុងការលះបង់ជីវិតដើម្បីបម្រើព្រះ ដើម្បីរៀន និងបង្រៀនព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ ហើយខិតខំគោរពតាមព្រះបញ្ញត្តិទាំងឡាយរបស់ទ្រង់ ។

ខ្ញុំគិតពីសំណួរមួយ នៅពេលខ្ញុំឡើងលើយន្តហោះ ខ្ញុំទាញក្រដាសមួយសន្លឹកមកសរសេរ ។ ខ្ញុំចាប់ផ្តើមសរសេរពាក្យសាមញ្ញៗថា « ខ្ញុំគឺជា … » ។ បន្ទាប់មកខ្ញុំសរសេរអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលខ្ញុំនឹកឃើញ ្វាមីមួយរូប ។ ខ្ញុំបានសរសេរអំពីបុគ្គលិកលក្ខណៈ មិត្តភាព ការហៅបម្រើក្នុងសាសនាចក្រ និងការចាត់តាំងការងារនានា ។ ខ្ញុំក៏បានសរសេរបញ្ចូលនូវការចូលចិត្តដូចជា « ញុំជាអ្នកគាំទ្រដល់តន្រ្តី ម៉ូថោន ហើយខ្ញុំចូលចិត្តឈីសប្រទេសស្វីស » ។ ពីមុនខ្ញុំបញ្ចប់ការសរសេរ ខ្ញុំបានសរសេរជិត ៣០០ របៀបដើម្បីឆ្លើយសំណួរ « ខ្ញុំជានរណា ? » បន្ទាប់មកខ្ញុំបានដាក់ចម្លើយតាមលំដាប់នៃចំណុចណាសំខាន់ជាងគេ ដើម្បីកំណត់ការផ្តោតអារម្មណ៍ និងអាទិភាពនៅក្នុងជីវិតរបស់ខ្ញុំ ។ ឧទាហរណ៍ ខណៈដែលខ្ញុំជាជីតា និង ជាអ្នកវាយកូនហ្គោលមិនពូកែផង នោះខ្ញុំកត់ចូលក្នុងបញ្ជីដោយដាក់ភាពជាជីតាស្ថិតនៅខាងលើ និង កីឡាវាយកូនហ្គោលស្ថិតនៅក្រោម វារំឭកខ្ញុំអំពីចំនុចដែលខ្ញុំត្រូវចំណាយពេល និងកម្លាំងរបស់ខ្ញុំ ហើយត្រូវជ្រើសរើសយកអ្វី ប្រសិនបើចំនុចទាំងពីរនេះជាន់គ្នា ។

មួយរយៈពេលក្រោយមក ខ្ញុំបានចាប់ផ្តើមយល់កាន់តែច្បាស់ថាហេតុអ្វីបទពិសោធន៍នេះមានអត្ថន័យខ្លាំងចំពោះរូបខ្ញុំ ពេលខ្ញុំបានអានប្រសាសន៍របស់ប្រធាន ហិនរី ប៊ី អាវរិង ថា « របៀបដែលអ្នកឆ្លើយតបទៅនឹងសំណួរ ថាតើអ្នកជានរណា វានឹងកំណត់ស្ទើរតែអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង » ។ ^១

នាពេលថ្មីៗនេះ ខ្ញុំបានពិចារណាអំពីសំណួរនេះ ហើយគិតដល់សិស្សរបស់យើង ។ ខ្ញុំបានយកក្រដាសមួយសន្លឹកមក ហើយសរសេរ—ដោយពាក្យសាមញ្ញៗ ថា « សិស្សរបស់យើងគឺជា … » ។

ខ្ញុំជឿថាសិស្សរបស់យើងគឺជាមនុស្សដែលព្យាការីទាំងឡាយបានលើកឡើងថាពួកគេជានរណា តីជំនឿរបស់ពួកគេទៅលើកូនចៀមនៃព្រះ និងអានុភាពនៃទីបន្ទាល់របស់ពួកគេ ។ ^២ ដូចប្រធាន រ័សុល អិម ណិលសុន បានមានប្រសាសន៍ថា ព្រះអម្ចាស់បានបម្រុងទុកពួកគេឲ្យមកលើផែនដី « នៅគ្រាដ៏ជាក់លាក់នេះ ដែលជាគ្រាដ៏សំខាន់នៅក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រនៃពិភពលោក » ។ ^៣ ទ្រង់ជ្រើសរើស ពួកគេ ដើម្បី « ជួយរៀបចំមនុស្សក្នុងពិភពលោកនេះសម្រាប់ … រាជ្យសហសវត្សរ៍ [ របស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ] » ។ ^៤ « [ ពួកគេ ] គឺជាសង្ឃឹមនៃអ៊ីស្រាអែល « កូនចៅនៃជំនាន់ដែលបានសន្យា » [ «សង្ឃឹមនៃអ៊ីស្រាអែល, ទំនុកតម្កើង, លេខ. ២៥៩ ] » ! ^៥

ពួកគេ « ស្រេកឃ្លានសម្រាប់ការណ៍ខាងព្រះវិញ្ញាណ…ចង់រៀនពីដំណឹងល្អ ហើយពួកគេចង់បានវាយ៉ាងខ្លាំង ។… ពួកគេពុំមែនជាអ្នកសង្ស័យទេ ឥឡូវនេះ ប៉ុន្តែជាអ្នកស៊ើប អ្នកស្វែងរកសេចក្ដីពិត ។…

[ ពួកគេ ] ប្រាថ្នា … ជំនឿ … [ និង ] ចង់ឲ្យខ្លួនពួកគេអាចមានលទ្ធភាពហៅឲ្យមកធ្វើការ » ។ ^៦

វាក៏ជាការពិតផងដែរថាពួកគេមួយចំនួនបានភ្លេចអត្តសញ្ញាណរបស់ខ្លួន ថាជាបុត្រាបុត្រីរបស់ព្រះ ឬបានផ្ដោតទៅលើលក្ខណៈបណ្ដោះអាសន្ន ឬបន្ទាប់បន្សំ ដែលមិនសូវសំខាន់វិញនោះ ។ សាតាំងគឺជាពួកចោរលួចអត្តសញ្ញាណដ៏ប្រសព្វ ន្លែងដែលមានព័ត៌មានគ្រប់យ៉ាង ប៉ុន្តែក្រប្រាជ្ញា—ជាថ្ងៃដែលបានព្យាករណ៍ថា មនុស្សនឹងទៅ « រៀនជានិច្ច ប៉ុន្តែពុំទទួលបានចំណេះដឹងនៃសេចក្តីពិតឡើយ » ^៧ ពិភពលោកមួយដែលនឹង « រាប់សេចក្ដីអាក្រក់ថាជាល្អ ហើយសេចក្ដីល្អថាជាអាក្រក់វិញ » ^៨ ដែលមនុស្សជាច្រើន « ដើរក្នុងអណ្ដាតភ្លើង [ របស់ខ្លួន ] ហើយកណ្ដាលកន្ទុយឧសដែល[ ពួកគេ ] បានបង្កាត់ » ^៩ ខណៈដែលកំពុងបដិសេធពន្លឺនៃពិភពលោកនេះ ។ ^១០

ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយ យើងដឹងរឿងមួយទៀតអំពីយុវវ័យ និងយុវមជ្ឈិមវ័យរបស់យើង ។ ព្រះអង្គសង្គ្រោះមានបន្ទូលថា ៖

« អ្នករាល់គ្នាគឺជាកូនចៅនៃពួកព្យាការី ហើយអ្នករាល់គ្នាគឺជាវង្សអ៊ីស្រាអែល…ដោយសារពូជអ្នក នោះគ្រប់ទាំងពូជមនុស្សនៅផែនដីនឹងបានពរ ។

« ព្រះវរបិតា ដោយបានប្រោសយើងឲ្យរស់ឡើងវិញដល់អ្នករាល់គ្នាមុនគេបង្អស់ ហើយបានចាត់ឲ្យយើងមកប្រទានពរដល់អ្នករាល់គ្នា ក្នុងការនាំអ្នករាល់គ្នាគ្រប់រូបចេញពីអំពើទុច្ចរិតរបស់ខ្លួន ការនេះគឺមកពីអ្នករាល់គ្នាជាកូនចៅក្នុងសេចក្ដីសញ្ញា » ។ ^១១

ព្រះអម្ចាស់បានសន្យាថា ទ្រង់នឹងឈោងទៅជួយពួកគេ ពុំមែនដើម្បីសង្រ្គោះពួកគេក្នុងអំពើបាបរបស់ពួកគេនោះទេ ប៉ុន្តែគឺដើម្បីសង្រ្គោះពួកគេពីអំពើបាបរបស់ពួកគេ ។ ^១២ នោះហើយជាមូលហេតុដែលវាចាំបាច់ ដែលយើងជួយសិស្សរបស់យើងឲ្យមកស្គាល់ព្រះវរបិតាសួគ៌ និងព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ហើយមានការយល់ដឹងត្រឹមត្រូវអំពីផែនការដ៏អស់កល្បរបស់ព្រះវរបិតា និងគោលលទ្ធិពិតរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ។ ពួកគេត្រូវដឹងថាពួកគេជានរណា ហើយអ្វីដែលព្រះអម្ចាស់ចង់ឲ្យពួកគេធ្វើ ^១៣ និងរបៀបដើម្បីធ្វើវា ។

ខ្ញុំជឿថាការជួយឲ្យសិស្សរបស់យើងដឹងនូវរឿងទាំងនេះ ភាគច្រើនវាអាស្រ័យលើយើងស្គាល់ថាយើងជានរណា នរណាដែលយើងបង្រៀន បម្រើ និងផ្តល់ការគាំទ្រនៅក្នុងថ្នាក់សិក្ខាសាលា និងថ្នាក់វិទ្យាស្ថាន ។ គំនិតនេះបាននាំឲ្យខ្ញុំធ្វើបញ្ជីទីបី និងចុងក្រោយគេ ។ ខ្ញុំបានយកក្រដាសមួយសន្លឹកទៀតមក ហើយសរសេរមួយទំព័រហើយមួយទំព័រទៀតពីចរិកលក្ខណៈ និងគុណលក្ខណៈសម្បត្តិដែលខ្ញុំថ្លែងអំណរគុណ និងកោតសរសើរដល់បងប្អូនទាំងអស់គ្នា ។ កាលដែលខ្ញុំសរសេរ ខ្លួនខ្ញុំផ្ទាល់បានរកឃើញគំនិតសំខាន់មួយ ។ ខ្ញុំជឿថាចម្លើយដ៏មានសារៈសំខាន់បំផុតចំពោះសំណួរដែលសួរថាយើងជានរណា គឺថាយើងត្រូវបានស្នើសុំឲ្យធ្វើជាអ្នកតំណាងរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ ^១៤

ចំណុចសំខាន់នៃការខិតខំរបស់យើងគឺដើម្បីជួយយុវវ័យ និងយុវមជ្ឈិមវ័យឲ្យមកស្គាល់ និងពឹងផ្អែកទៅលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ និងការពលិកម្មដ៏ធួនរបស់ទ្រង់ រូរបស់យើង ហើយពឹងផ្អែកទៅលើព្រះគុណទ្រង់ដើម្បីធ្វើតាមព្រះទ័យរបស់ទ្រង់ ។ ទោះបីជាមានការលំបាក និងការបរាជ័យផ្ទាល់ខ្លួនក្តី ក៏យើងរស់នៅដោយក្តីសង្ឃឹម និងសុទិដ្ឋិនិយមដែរ យើងប្រែចិត្តជានិច្ច យើងបានភ្លក់រសជាតិនៃក្តីស្រឡាញ់ និងក្តីមេត្តាករុណារបស់ទ្រង់ ហើយយើងចែកចាយក្តីមេត្តាករុណានោះទៅដល់អ្នកដទៃ កាលដែលយើងបង្រៀនចេញពីដួងចិត្តផ្លាស់ប្តូរ និងមានអំណរគុណ ។ ជាញឹកញាប់ យើងនិយាយអំពីទ្រង់ ថ្លែងបន្ទាល់ពីទ្រង់ រីករាយនៅក្នុងសេចក្តីល្អ និងភាពអស្ចារ្យរបស់ទ្រង់ ហើយជួយអ្នកដទៃឲ្យដឹងថា « តើត្រូវស្វែងរកប្រភពទឹកណាមួយ ដើម្បីឲ្យបានផ្ដាច់បាបរបស់ពួកគេ » ។ ^១៣ យើងព្យាយាមជារៀងរាល់ថ្ងៃដើម្បីធ្វើជាអ្នកតំណាងរបស់ទ្រង់ ។

កាលបម្រើជាអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាវ័យក្មេង ខ្ញុំបានរៀនពីសារៈសំខាន់នៃគំនិតនេះ នៅពេលដៃគូរបស់ខ្ញុំ និងខ្ញុំកំពុងដើរគោះទ្វារតាមផ្ទះ ។ នៅផ្ទះមួយខ្ញុំបានចាប់ផ្តើមថា « ជម្រាបសួរ ពួកខ្ញុំគឺជាអ្នកតំណាងរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ » ។ ពីមុនខ្ញុំនិយាយបន្ត បុរសម្នាក់នោះនិយាយកាត់ខ្ញុំថា « អត់ទេ ឯងមិនមែន ជាអ្នកតំណាងទេ ។ ឯងមិនដឹងពីអត្ថន័យដែលឯងនិយាយនោះទេ » ។ គាត់បានពន្យល់ថា អ្នកតំណាងគឺជានរណាម្នាក់ដែលតាំងនាមជំនួសឲ្យនរណាម្នាក់ទៀត ជាអ្នកនិយាយ និងធ្វើអ្វីដែលបុគ្គលនោះនឹងនិយាយ ហើយធ្វើ បើសិនបុគ្គលនោះនៅទីនោះដែរ ។ គាត់បានបញ្ចប់និយាយថា « បើសិនឯងជាអ្នកតំណាងរបស់ទ្រង់ នោះឯងប្រហែលជាប្រាប់ខ្ញុំពីអ្វីដែលទ្រង់នឹងមានព្រះបន្ទូលមកកាន់ខ្ញុំ ប្រសិនបើទ្រង់គង់នៅទីនេះដោយផ្ទាល់ » ថា ការយល់ដឹងរបស់គាត់អំពីពាក្យតំណាងឲ្យគឺត្រឹមត្រូវហើយ ។ បន្ទាប់មកខ្ញុំបានថ្លែងអំណរគុណដល់គាត់ ហើយបានសួរថា ក្រោយពីបានទទួលចំណេះដឹងនេះហើយ តើខ្ញុំអាចសូមចាប់ផ្តើមម្តងទៀតបានទេ ។ បន្ទាប់មកខ្ញុំបាននិយាយថា « អរុណសួរស្តី ។ នេះគឺជាអែលឌើរ អារ៉េនដា ហើយខ្ញុំគឺជាអែលឌើរ វិប ។ ពួកខ្ញុំគឺជាអ្នកតំណាងរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ហើយពួកខ្ញុំមកទីនេះដើម្បីចែកចាយសារលិខិតមកពីទ្រង់ជាមួយបង » ។

ពួកយើងម្នាក់ៗត្រូវបានប្រទានឲ្យនូវទំនុកចិត្តដ៏ពិសិដ្ឋ ។ នៅពេលយើងអធិស្ឋាន ឬបញ្ចប់ការបង្រៀនរបស់យើង និងថ្លែងទីបន្ទាល់នៅក្នុងព្រះនាមរបស់ទ្រង់ នោះយើងកំពុងប្រកាសថា អ្វីដែលបានថ្លែងតំណាងឲ្យព្រះតម្រិះ និងព្រះទ័យរបស់ទ្រង់ ។ ដើម្បីស្មោះត្រង់ចំពោះទំនុកចិត្តនោះ យើងត្រូវតែមានសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ជ្រាលជ្រៅ និងការយល់ដឹងអំពីដំណឹងល្អរបស់ទ្រង់ ហើយមានឆន្ទៈលះបង់ដើម្បីរៀនស្គាល់ព្រះគម្ពីរ និងគោលលទ្ធិដែលព្រះគម្ពីរបានបង្រៀនយ៉ាងពិតប្រាកដ ។ ដោយសារយើងយល់ថា ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះមាន « ប្រសិទ្ធភាព » ច្រើនជាងអ្វីៗផ្សេងទៀត ^១៦ ហើយថា វាពិតជាមានចម្លើយចំពោះសំណួរសម្រាប់ជីវិត នោះបទគម្ពីរគឺជាប្រភពចម្បងនៃបទពិសោធន៍របស់យើងជាមួយនឹងសិស្សរបស់យើង ។ នៅពេលយើងបន្តច្នៃវិធីសាស្ត្របង្រៀនដើម្បីមានទំនាក់ទំនងកាន់តែច្រើនជាមួយសិស្ស នោះយើងមិនត្រូវច្នៃវាឲ្យឃ្លាតចេញឆ្ងាយពីការចាក់ឫសយ៉ាងជ្រៅនៅក្នុងបទគម្ពីរនោះឡើយ ។

វាគឺជារឿងសំខាន់ដូចគ្នាដើម្បីផ្ដោតចិត្ត និងគំនិតរបស់យើងទៅលើពួកអ្នកបម្រើដ៏ជម្រើសរបស់ព្រះអម្ចាស់—ជាពិសេសសមាជិកនៃគណៈប្រធានទីមួយ និងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់បច្ចុប្បន្ន—ពួកគាត់ពុំដែលសូមទោសចំពោះការបង្រៀន ពន្យល់ចាកប្រធានបទ ឬការនិយាយផ្ទុយនឹងការបង្រៀនដោយ « ទស្សនផ្ទាល់ខ្លួន មិនថាមកពីប្រភពណា ឬវារីករាយយ៉ាងណា ឬសមហេតុផលយ៉ាងណានោះទេ » ។ ^១៧ នៅក្នុងពិភពលោកមួយដែលមានសំឡេង និងកម្មវិធីខាងសង្គមដ៏ទាក់ទាញជាច្រើននេះ វាគឺជាពរជ័យដ៏អស្ចារ្យមួយដើម្បីដឹងពីព្រះតម្រិះរបស់ព្រះតាមរយៈព្យាការីនៅរស់របស់ទ្រង់ ។ នៅពេលយើងធ្វើឲ្យការបង្រៀន សេចក្ដីស្មោះ និងអាទិភាពរបស់យើងស្របតាមព្រះអម្ចាស់ និងព្យាការីរបស់ទ្រង់ នោះយើងនឹងស្ថិតនៅលើគ្រឹះដ៏មាំមួន ហើយដូចជាមែកនៃដើមទំពាំងបាយជូដ៏ពិត យើងនឹងមានអានុភាពដើម្បីផ្តល់ផលផ្លែច្រើន ។ ^១៨

ពេលខ្លះ ការបង្រៀនសេចក្ដីពិត និងការបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់អាចនឹងចម្រូងចម្រះនឹងគ្នា ។ នោះគឺដោយសារតែមានការធ្វើក្លែងចំពោះរឿងទាំងពីរនោះ ដែលអាចធ្វើឲ្យយើងភាន់ច្រឡំ ិត នោះអាចនឹងធ្វើឲ្យមនុស្សម្នាក់ឈឺចាប់ ឬអាក់អន់ចិត្ត ។ ដើម្បីឆ្លើយតបតាមរបៀបគួរឲ្យស្រឡាញ់ និងមានប្រយោជន៍ យើងត្រូវតែអនុវត្តសេចក្ដីជំនឿរបស់យើងទៅលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទថា ទ្រង់ដឹកនាំសាសនាចក្ររបស់ទ្រង់ តាមរយៈអស់អ្នកដែលទ្រង់បានតែងតាំងឲ្យដឹកនាំសាសនាចក្រនោះ ទឹកចិត្តសិស្សរបស់យើងឲ្យងាកទៅរកព្រះវរបិតាសួគ៌ចំពោះសំណួរ និងការសង្ស័យទាំងឡាយដែលពួកគេមាន ។ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទគឺជាពន្លឺដល់អស់អ្នកដែលអង្គុយនៅក្នុងភាពភាន់ច្រឡំ និងសេចក្ដីងងឹត ។ ទ្រង់គឺជាគំរូដ៏ល្អឥតខ្ចោះអំពីការបង្រៀនឲ្យគោរពប្រតិបត្តិយ៉ាងច្បាស់ ប៉ុន្តែទ្រង់គឺជាប្រទាលមុខសះនៅស្រុកកាឡាតចំពោះអស់អ្នកដែលកំពុងរងទុក្ខដោយសារតែផលវិបាកនៃកំហុសផ្ទាល់ខ្លួនពួកគេ ។ ទ្រង់ជាគំរូដ៏ឥតខ្ចោះនៃអ្វីដែលយើងកំពុងខិតខំដើម្បីប្រែក្លាយទៅជាគ្រូបង្រៀនដែលបង្រៀនសេចក្ដីពិតដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ ។

ហេតុផលមួយដែលវាសំខាន់ខ្លាំង ដើម្បីយើងនឹកគិតអំពីសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ^១៩ គឺការប្រឆាំងដែលពួកសិស្សរបស់យើងជួបប្រទះ ។ ការសិក្សាថ្មីមួយអំពីយុវវ័យពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយបានបង្ហាញថា អស់អ្នកដែលកំពុងពុះពារកាន់ខ្ជាប់ទៅនឹងសេចក្ដីជំនឿ ហើយបន្តសកម្មភាពនៅក្នុងសាសនាចក្រ ជាទូទៅបានប្រឈមមុខនឹងឧបសគ្គមួយ ឬច្រើននៃឧបសគ្គជាក់លាក់បីនេះ ៖

ពួកគេមានអារម្មណ៍ត្រូវកាត់សេចក្ដី ដោយសារតែការផ្លាស់ប្ដូរនៅក្នុងស្ថានភាពរបស់ពួកគេ ដូចជា ការលែងលះគ្នារបស់ឪពុកម្ដាយ ឬសមាជិកគ្រួសារម្នាក់កំពុងចាកចេញពីសាសនាចក្រ ។
ពួកគេមានអារម្មណ៍ខុសឆ្គង និងអស់សង្ឃឹម ដោយសារតែកំហុសដែលពួកគេបានធ្វើ ។
ឬពួកគេមិនជឿថា ពួកគេមានបទពិសោធន៍ខាងវិញ្ញាណ ។ ^២០

នៅពេលយើងខិតខំស្រឡាញ់ដូចជាព្រះអង្គសង្គ្រោះស្រឡាញ់ នោះយើងនឹងអាចជួយសិស្សរបស់យើងឲ្យឆ្លងកាត់ស្ថានភាពនីមួយៗទាំងនេះបាន ។

តើបងប្អូននឹងជួយយុវវ័យម្នាក់ដែលមានអារម្មណ៍ថាត្រូវគេកាត់សេចក្ដីដោយរបៀបណា ? ^២១ វាអាចចាប់ផ្ដើមដោយការយល់ដឹងថា ការផ្លាស់ប្ដូរដ៏ធំនៅក្នុងទំនាក់ទំនង និងស្ថានភាពនានា អាចបណ្ដាលឲ្យមានវិបត្តិអត្តសញ្ញាណមួយ ដែលធ្វើឲ្យសិស្សរបស់យើងងឿងឆ្ងល់ថាតើពួកគេជានរណា និងតើពួកគេអាចចុះសម្រុងដោយរបៀបណា ។ នៅគ្រាទាំងនេះ បងប្អូនអាចជួយពួកគេឲ្យចងចាំពីទំនាក់ទំនងដ៏ស្ថិតស្ថេររបស់ពួកគេជាមួយនឹងព្រះវរបិតាសួគ៌របស់ពួកគេ ។ ខ្ញុំស្គាល់យុវនារីម្នាក់ដែលដាក់តម្លៃខ្លួនឯងឲ្យទៅតាមស្ថានភាពរបស់នាង និងតាមការគិតរបស់មនុស្សដទៃ ។ នាងមានអារម្មណ៍ថាវង្វេង ពុំស្គាល់ខ្លួនឯងជានរណា ។ នាងបានចាប់ផ្តើមអធិស្ឋានសុំជំនួយ ។ ថ្ងៃមួយ នាងទទួលអារម្មណ៍ច្បាស់មួយថា បើនាងចង់ដឹងថា នាងជានរណា នោះនាងចាំបាច់ត្រូវស្គាល់ព្រះវរបិតាសួគ៌ និងព្រះអង្គសង្គ្រោះជាមុនសិន នាងចាប់ផ្ដើមស្វែងរក ។ នាងបានចាប់ផ្ដើមសិក្សាព្រះគម្ពីរ អធិស្ឋាន និងបម្រើ ដោយផ្ដោតទៅលើការចង់ស្គាល់ព្រះ ។ លុះមួយរយៈក្រោយមក ព្រះអម្ចាស់បានចាប់ផ្ដើមបើកសម្ដែងអង្គទ្រង់ដល់នាង ។ នាងទទួលអារម្មណ៍សេចក្ដីស្រឡាញ់ ការលួងលោម និងការយល់ដឹងរបស់ទ្រង់ ។ នៅពេលនាងស្គាល់ព្រះវរបិតាសួគ៌ នោះនាងបានស្គាល់ដោយខ្លួនឯង និងយល់ដឹងពីទំនាក់ទនងរបស់នាងជាមួយទ្រង់ ។ នាងបានដឹងពីអត្តសញ្ញាណ និងតម្លៃដ៏ទេវភាពរបស់នាងក្នុងនាមជាបុត្រមួយរូបរបស់ព្រះ ។ ការយល់ដឹងនេះបានផ្ដល់នូវអំណរ និងពន្លឺដល់នាង ។

បងប្អូនអាចជួយសិស្សដែលជួបនឹងឧបសគ្គនានាដោយការជួយពួកគេឲ្យដឹងថាព្រះវរបិតាសួគ៌ស្រឡាញ់ពួកគេ ។ បងប្អូនអាចបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះពួកគេដោយប្រើពេលវេលា សេចក្ដីអាណិតអាសូរ និងឆន្ទៈចង់ស្ដាប់របស់បងប្អូន ។ បងប្អូនអាចសូមឲ្យព្រះវរបិតាសួគ៌ជួយបងប្អូនមើលទៅពួកគេជាបុគ្គលម្នាក់ៗ ហើយស្គាល់ពីឧបសគ្គ ឱកាស និងសេចក្ដីត្រូវការដ៏វិសេសវិសាលរបស់ពួកគេ ។ នៅពេលពួកគេមានសំណួរ ឬស្មុគស្មាញជាមួយនឹងទីបន្ទាល់របស់ពួកគេ នោះបងប្អូនអាចជួយពួកគេឲ្យទទួលអារម្មណ៍សុវត្ថិភាព ហើយដឹងថា ពួកគេអាចងាកមករកបងប្អូន និងទៅរកព្រះអម្ចាស់បាន ។

តើយើងជួយមនុស្សដែលមានបញ្ហាជាមួយនឹងកំហុស និងភាពអស់សង្ឃឹមដោយសារតែភាពខុសឆ្គងរបស់ពួកគេតាមរបៀបណា ? ដូចជាព្រះអង្គសង្គ្រោះដែរ យើងមិនបោះបង់ពួកគេចោលឡើយ យាមធ្វើអ្វីដែលត្រឹមត្រូវនៅក្នុងពិភពលោកដ៏លំបាកមួយនេះ ។ យើងបង្រៀនពួកគេថា ភាពស័ក្ដិសមពុំមែនជាភាពល្អឥតខ្ចោះនោះទេ ។ ^២២ យើងជួយពួកគេឲ្យបន្តនៅលើផ្លូវនៃសេចក្ដីសញ្ញា ដោយការថ្លែងទីបន្ទាល់អំពីអំណរនៃការប្រែចិត្ត ដោយជួយពួកគេឲ្យស្គាល់ថាវាសំខាន់នៅក្នុងផែនការរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌ គេជាស្រេច ។

ខ្ញុំស្រឡាញ់មេរៀនដែលបានបង្រៀននៅក្នុង ម៉ូសេ ៤ ដែលយើងគ្រប់គ្នាបានសិក្សាកាលពីសប្ដាហ៍មុន ។ បន្ទាប់ពីអ័ដាម និងអេវ៉ាបានរំលង នោះភ្នែករបស់ពួកគេត្រូវបានបើក ហើយពួកគេបានដឹងថា ពួកគេនៅអាក្រាត ។ បំណងដំបូងរបស់ពួកគេគឺយកស្លឹកល្វាមកក្លាស់បិទបាំងភាពអាក្រាតរបស់ខ្លួន ។ នៅពេលពួកគេបានឮសំឡេងរបស់ព្រះអម្ចាស់នៅក្នុងសួនច្បារ នោះពួកគេបានសម្រេចចិត្តទៅ« ពួនពីវត្តមាននៃព្រះអម្ចាស់ដ៏ជាព្រះនៅកណ្ដាលដើមឈើក្នុងសួនច្បារ (ម៉ូសេ ៤:១៤) » ។ វាគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ដើម្បីកត់សម្គាល់ថានរណាជាអ្នកប្រាប់ពួកគេឲ្យពួនពីព្រះ ។ ឥឡូវនេះ ខ្ញុំមិនចង់មើលស្រាលបញ្ហានេះទេ ប៉ុន្តែតើវាដំណើរការបែបណា ដើមឈើនោះ ? នៅត្រង់ចំណុចនេះ ព្រះអម្ចាស់បានសួរពួកគេនូវសំណួរមួយថា « អ្នកទៅឯណា ? » ( ម៉ូសេ ១:៣៩ ) ។ ឬនៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់គឺ« ឯងនៅឯណា ? » ( លោកុប្បត្តិ ៦:៩ ) ។ តើបងប្អូនគិតថា ទ្រង់ពិតជាអត់ជ្រាបមែនឬ ? ដូច្នេះតើទ្រង់សួរបែបហ្នឹងដើម្បីអ្វីទៅ ? ប្រហែលជាសួរដូចនេះថា ឥឡូវនេះដោយសារឯងបានរំលង តើឯងនឹងទៅឯណា ? តើឯងនឹងពួនពីយើង ឬតើឯងនឹងមករកយើង ហើយឲ្យយើងបិទបាំងដល់ឯង ? ពាក្យដង្វាយធួននៅក្នុងភាសាហេព្រើរគឺ ឃីបពួរដែលមានន័យថា « បិទបាំង » ។ ^២៣ ព្រះវរបិតាសួគ៌យើងមានវិធីប្រសើរជាងយកស្លឹកល្វា និងដើមឈើដើម្បីបិទបាំងអំពើបាបរបស់យើង ។ ប៉ុន្តែមារសត្រូវខ្សឹបប្រាប់នូវពាក្យកុហកដើម្បីធ្វើឲ្យយើងចង់ពួនពីព្រះ ។ វាព្យាយាមបញ្ចុះបញ្ចូលយើងថា ព្រះមិនស្រឡាញ់យើង ហើយថាទ្រង់នឹងមិនអត់ទោសឲ្យយើងទេ ពីព្រោះយើងគួរតែដឹងច្បាស់ហើយ ឬដោយសារអំពើបាបយើងធ្ងន់ធ្ងរពេក ។

មានគ្រាមួយ ខ្ញុំបានអញ្ជើញយុវនារីម្នាក់ឲ្យទៅព្រះវិហារបរិសុទ្ធជាមួយនឹងយុវវ័យមួយក្រុម ។ ចម្លើយរបស់នាងគឺថា នាងពុំស័ក្ដិសមទៅព្រះវិហារបរិសុទ្ធទេ ។ ខ្ញុំបានប្រាប់នាងថាយើងគ្រាន់តែដើរជុំវិញបរិវេណនោះប៉ុណ្ណោះ ហើយខ្ញុំចង់ឲ្យនាងទៅចូលរួមជាមួយយើង ។ ចម្លើយរបស់នាងគឺថា « ខ្ញុំមិនទាន់ទៅបានទេ ។ ខ្ញុំមិនចង់ឲ្យព្រះទតឃើញខ្ញុំនៅពេលនេះឡើយ » យើងមិនចង់អធិស្ឋាន អានព្រះគម្ពីរ ឬទៅព្រះវិហារនោះទេ ។ ប្រហែលជា យើងមិនចង់ឲ្យព្រះទតឃើញ ។

សូមជួយសិស្សរបស់បងប្អូនឲ្យដឹងថា នៅពេលពួកគេធ្វើខុស ពួកគេអាចស្វែងរកការអភ័យទោស និងសេចក្ដីសុខសាន្តតាមរយៈការចូលទៅក្នុងរង្វង់ព្រះហស្ដដែលពោរពេញដោយក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះវរបិតាសួគ៌លាតសន្ធឹងដោយសេចក្ដីមេត្តាករុណា ដែលទ្រង់បានរៀបចំផ្លូវដើម្បីសេចក្ដីប្រោសលោះយើង ។ ទ្រង់បានរៀបចំផ្លូវសម្រាប់ការប្រោសលោះរបស់យើង ។

តើបងប្អូនជួយសិស្សម្នាក់ដែលមានអារម្មណ៍ថា នាងគ្មានបទពិសោធន៍ខាងវិញ្ញាណដោយរបៀបណា ៏មានបន្ទូលទៅកាន់ពួកគេតាមរបៀបសាមញ្ញៗជាច្រើនផងដែរ ដូចជានៅពេលពួកគេមានសំណួរដ៏បំផុសគំនិតមួយ ឬនៅពេលពួកគេគិតចង់គូសចំណាំបទគម្ពីរ ។ ចូរយើងជួយពួកគេរៀនពីរបៀបដែលព្រះអម្ចាស់ប្រាស្រ័យទាក់ទងជាមួយនឹងពួកគេដោយផ្ទាល់ ហើយសូមកុំណែនាំថា វិធីដែលព្រះអម្ចាស់មានបន្ទូលមកកាន់យើងគឺជាវិធីតែមួយគត់ដែលទ្រង់អាចមានបន្ទូលទៅកាន់ពួកគេនោះឡើយ ។ ចូរយើងប្រយ័ត្នកុំឲ្យប្រាប់ដល់សិស្សរបស់យើងថាពេលណាដែលពួកគេនឹងទទួលអារម្មណ៌ពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធឡើយ ។ នោះក៏ព្រោះថា យើង អាចនឹងមានអារម្មណ៍ពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធក្នុងនាមជាគ្រូបង្រៀន ប៉ុន្តែមិនចាំបាច់មានន័យថា សិស្សគ្រប់គ្នាកំពុងមានអារម្មណ៍ដូចគ្នានៅពេលតែមួយនោះដែរ យល់ដឹងថា អ្នកជួបនូវការភ័យខ្លាច និងការថប់បារម្ភអាចនឹងទទួលអារម្មណ៍ថា វាជាការលំបាកដើម្បីទទួលបានបទពិសោធន៍ទាំងនេះ ។ ប៉ុន្តែ ព្រះអម្ចាស់ពុំកំណត់ដោយជំងឺផ្លូវចិត្តនោះទេ ។ ទ្រង់ជ្រាប ហើយយល់ពីពួកគេ ព្រមទាំងអាចរកវិធីដើម្បីប្រទានសេចក្ដីស្រឡាញ់ និងការដឹកនាំរបស់ទ្រង់ ។ មានរឿងមួយចំនួនតូចដែលយើងអាចធ្វើ ដែលវានឹងជួយពួកគេច្រើនជាងការរៀនសូត្រដើម្បីទទួល ហើយធ្វើសកម្មភាពតាមវិវរណៈផ្ទាល់ខ្លួន ។

ថ្មីៗនេះ ខ្ញុំបានស្ដាប់ឮរឿងមួយអំពីយុវជនម្នាក់ ដែលកំពុងរៀននៅសាកលវិទ្យាល័យដ៏មានកិត្យានុភាពមួយនៅភាគខាងកើតសហរដ្ឋអាមេរិក ។ គាត់ចុះឈ្មោះចូលរៀននៅក្នុងថ្នាក់តក្កវិជ្ជាដ៏ពិបាកមួយ ។ ដោយសារគាត់ចង់បានពិន្ទុល្អ នោះគាត់បានសម្រេចចិត្តជួលគ្រូបង្រៀនម្នាក់ ។ គាត់មានលទ្ធភាពជួលគ្រូម្នាក់ដែលធ្លាប់ធ្វើជាជំនួយការសាស្ត្រាចារ្យរបស់គាត់ ហើយក៏ធ្លាប់បង្រៀនគ្រប់ថ្នាក់នៅសាកលវិទ្យាល័យនោះផងដែរ ។ គ្រូបង្រៀននោះគឺល្អណាស់ ប៉ុន្តែយុវជននោះនៅតែខ្លាចចំពោះការប្រឡងបញ្ចប់របស់គាត់ ។ សាស្ត្រាចារ្យរបស់គាត់បានប្រាប់សិស្សទាំងអស់ថា ការប្រឡងនោះពិបាកខ្លាំងណាស់ ដូច្នេះគាត់អនុញ្ញាតឲ្យពួកគេយកក្រដាសមួយសន្លឹកមក ហើយសរសេរអ្វីក៏បាននៅលើក្រដាសនោះដែលពួកគេត្រូវការ ។ សិស្សទាំងនោះបានចាប់ផ្ដើមសរសេរឲ្យតូចបំផុតតាមដែលអាចធ្វើទៅបាន ដោយប្រើកែវយឺតដើម្បីកត់ ហើយអានអ្វីដែលពួកគេអាចត្រូវការសម្រាប់គ្រាប្រឡងនោះ ានមកដល់ ហើយយុវជននោះបានចូលទៅក្នុងថ្នាក់រៀន ។ នៅចំហៀងគាត់គឺគ្រូបង្រៀនគាត់ ។ សាស្រ្តាចារ្យបានសួរថាពួកគេកំពុងធ្វើអ្វី ហើយយុវជននោះបានទាញយកក្រដាសសស្អាតមួយសន្លឹកមក ហើយដាក់វានៅលើឥដ្ឋ ។ រួចអ្នកបង្ហាត់របស់គាត់ក៏បានឈរនៅលើក្រដាសនោះ ។ យុវជននោះបានពន្យល់ថា « លោកគ្រូប្រាប់ថា ខ្ញុំអាចដាក់អ្វីក៏បាននៅលើក្រដាសនេះ ។ អញ្ចឹង ខ្ញុំសូមអ្នកបង្ហាត់របស់ខ្ញុំវិញ » ។ យុវជននោះត្រូវបានអនុញ្ញាតឲ្យធ្វើការប្រឡងដោយមានអ្នកបង្ហាត់របស់គាត់នៅក្បែរ ខ្សឹបប្រាប់ចម្លើយដល់គាត់ ។

ក្នុងនាមជាសមាជិកសាសនាចក្រនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទដែលបានទទួលនូវអំណោយទាននៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ហេតុអ្វីយើងត្រូវឆ្លងកាត់ការសាកល្បងនានានៅក្នុងជីវិតដោយគ្មានជំនួយដែលមានសម្រាប់យើងដូច្នេះ ? សូមអរគុណចំពោះការខិតខំឲ្យមានភាពស័ក្ដិសមនឹងព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធនៅគ្រប់ទិដ្ឋភាពក្នុងជីវិត ហើយស្វែងរកព្រះចេស្ដារបស់ទ្រង់នៅគ្រប់កិច្ចការរបស់បងប្អូន ។

ការអធិស្ឋានរបស់ខ្ញុំគឺសុំឲ្យ យុវវ័យ និងយុវមជ្ឈិមវ័យរបស់យើង មកស្គាល់ព្រះវរបិតាសួគ៌របស់យើង ហើយថាតាមរយៈការស្គាល់ថា ទ្រង់ គឺជានរណា នោះពួកគេនឹងយល់ពីអត្តសញ្ញាណខ្លួនឯង ។ ដោយសារព្រះចេស្តាដើម្បីអភ័យទោសរបស់ទ្រង់ នោះពួកគេអាចបានជ្រះស្អាត ។ ដោយសារព្រះចេស្តាដើម្បីព្យាបាល នោះពួកគេអាចបានបរិសុទ្ធ ។ ហើយដោយសារព្រះចេស្តាដើម្បីបន្សុទ្ធរបស់ទ្រង់ នោះពួកគេអាចប្រែក្លាយដូចជាទ្រង់ នាមជាអ្នកតំណាងឲ្យព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ—ដែលបង្រៀនគោលលទ្ធិរបស់ទ្រង់ ហើយចែកចាយសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់—នោះបងប្អូននឹងអាចជួយពួកគេឲ្យស្គាល់អត្តសញ្ញាដ៏អស់កល្បជានិច្ចរបស់ពួកគេ ។ វាពុំមានន័យថា បងប្អូននឹងត្រូវតែល្អឥតខ្ចោះជានិច្ចនោះទេ ។ បងប្អូនពុំចាំបាច់ល្អឥតខ្ចោះនោះទេ ។ នៅពេលបងប្អូនខិតខំបង្រៀនដំណឹងល្អដែលបានស្ដារឡើងវិញ—ផ្ដោតសំខាន់លើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ផ្ដោតលើសិស្សរបស់បងប្អូន និងចាក់ឫសនៅក្នុងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ—នោះព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធនឹងផ្ដល់ជីវិត និងភាពសំខាន់ ព្រមទាំងសាក្សីនៃសេចក្ដីពិតដ៏ពេញលេញរបស់វា ។ ខ្ញុំសូមថ្លែងទីបន្ទាល់ថា បងប្អូន គ្រួសារ និងសិស្សរបស់បងប្អូនគឺជាកូនចៅនៃសេចក្ដីសន្យា ជាសង្ឃឹមនៃអ៊ីស្រាអែល និងបុត្រសំណព្វរបស់ព្រះ ។ នៅក្នុងព្រះនាមនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ អាម៉ែន ៕