De beste penvriendin ooit
De auteur woont in West Midlands (Engeland).
Jane wilde helemaal geen penvriendinnen zijn. Ze wilde gewoon dat mama naar huis kwam.
Liefste mama, schreef Jane.
Ze stopte en tikte met haar pen op de tafel. Ze keek naar de koelkast, met de recentste foto van haar en mama erop. Ze hadden allebei dezelfde kin, hetzelfde donkere haar en dezelfde brede glimlach.
Wat kon ze zeggen? Jane wilde blij en sterk klinken voor mama, maar wist niets te bedenken. Haar hart deed zo zeer dat het moeilijk was om ook maar iets te schrijven.
Jane, papa en de andere kinderen waren twee weken geleden bij mama op bezoek geweest. Mama zat in de gevangenis. Ze moesten bijna een hele dag rijden om haar te zien. Omdat die rit zo lang duurde, zag Jane haar mama niet heel vaak. Mama zat al meer dan een jaar in de gevangenis en ze hadden haar maar twee keer gezien.
Deze keer had mama Jane tijdens het bezoek voorgesteld om penvriendinnen te worden. Maar Jane wilde helemaal geen penvriendinnen zijn. Ze wilde gewoon dat mama naar huis kwam.
Mama’s eerste brief aan Jane was gisteren bezorgd, netjes met potlood geschreven. Onderaan had ze een tekening gemaakt van het feestje dat ze met hun tweeën zouden hebben wanneer ze thuiskwam.
Jane schreef een paar regels op, maar verfrommelde het blaadje toen weer. Ze legde haar hoofd op de tafel en kneep haar ogen dicht om de tranen tegen te houden.
Papa kwam binnen met de boodschappen. ‘Jane, gaat het een beetje?’
Jane haalde haar schouders op.
Papa ging zitten en sloeg zijn arm om haar heen. Jane leunde tegen zijn borst.
‘Hoelang nog?’ vroeg ze.
‘Wat bedoel je?’
‘Hoelang nog voordat mama naar huis mag komen?’
Papa was een hele tijd stil. Toen zei hij: ‘Dat kan nog wel meer dan drie jaar duren, Jane.’
Jane dacht dat haar hart zou ontploffen. Drie jaar! Het afgelopen jaar was al zo lang en moeilijk geweest. Hoe kon ze nog eens drie jaar lang zonder mama leven?
‘Ik wens elke dag weer dat mama hier was’, zei papa. ‘Het is echt moeilijk dat ze weg is, hè?’
Jane knikte.
‘Het is oké om verdrietig te zijn’, zei papa. ‘Soms helpt het me om te bedenken waar ik dankbaar voor ben.’
Jane snikte een beetje. ‘Echt waar?’Papa glimlachte. ‘Bijvoorbeeld
dat we mama elke week mogen bellen. En dat we haar spullen kunnen sturen die ze nodig heeft – en brieven.’ Papa klopte op het schrijfblok op tafel. ‘En … ?’
‘En …’ Jane dacht erover na. ‘Ik heb veel leerkrachten en vriendinnen met wie ik kan praten. En de mama van Ashley nam me mee naar een moederdagactiviteit. En ik heb geleerd om een betere vriendin te zijn en anderen te helpen.’
‘Dat klopt inderdaad’, zei papa. ‘Zullen we samen bidden? En dan kun je verder nadenken over wat je wilt schrijven.’
Jane deed haar armen over elkaar. Ze bedankte haar hemelse Vader dat ze mama had kunnen zien en dat ze veilig thuis waren gekomen. Ze vroeg Hem toen haar te laten weten wat ze moest schrijven.
Ze zat aan tafel en dacht diep na. Toen begon ze iets op te schrijven wat ze niet had verwacht: allemaal dingen waar ze dankbaar voor was. Ze noemde alles waar ze het met papa over had gehad en nog wat dingen, zoals hun gezin en de buurt waarin ze woonden.
Toen ze klaar was, maakte Jane een tekening waarin ze met mama bordspelletjes aan het spelen was. Haar hart deed nog wel een beetje zeer, maar ze had wel iets om naar uit te kijken: de komende drie jaar zou ze de beste penvriendin ooit zijn!
Illustraties, Alyssa Tallent