De KGW-herinnering
De auteur woont in Kuala Lumpur (Maleisië).
Dit verhaal vond plaats in Bulacan (Filipijnen).
‘U moet doen wat juist en goed is in de ogen van de Heere’ (Deuteronomium 6:18).
‘Vergeet niet wie je bent en wat je normen zijn’, zei zuster Aquino.
Raish glimlachte terwijl ze de kapel uit liep. Ze hoorde in de verte pianomuziek. Het was tijd voor het jeugdwerk!
‘Kies het goede, wees gelukkig’, zong Raish met de andere kinderen. ‘Kies het goede, wat j’ook doet.’
Na de zangperiode stond zuster Aquino vooraan in het lokaal. ‘Heeft iedereen nog steeds een KGW-ring?’ vroeg ze.
Raish stak haar hand op. ‘Ik wel’, zei ze. Ik bewaar mijn ring thuis, in een la.’
‘Dat is geweldig, Raish’, zei zuster Aquino. ‘Toen ik jong was, zei mijn moeder altijd: “Vergeet niet wie je bent en wat je normen zijn.” Ik hoop dat jullie allemaal je best zullen doen om het goede te kiezen.’
Toen Raish na de kerk thuiskwam, liep ze naar haar la en pakte haar KGW-ring. Ze wilde de ring vaker dragen om haar eraan te herinneren het goede te kiezen.
De volgende dag op school liep Raish met haar lunch naar de tafel waar haar vriendinnen altijd zaten. Ze kletste altijd graag met Nadine en Bituin!
Raish en haar vriendinnen waren om hun favoriete tv-programma aan het lachen toen er een nieuw meisje naar hen toe kwam. Ze ging naast Nadine zitten. ‘Hallo’, zei ze zachtjes. ‘Ik ben Imelda.’
‘Eh, neem me niet kwalijk!’ zei Nadine. ‘Dit is onze tafel.’
Imelda stond op. ‘O’, zei ze zachtjes. ‘Het spijt me.’ Ze keek naar de grond en liep weg.
Raish fronste haar wenkbrauwen. ‘Waarom zei je dat?’ vroeg ze aan Nadine. ‘We moeten aardig voor haar zijn. Ze is nieuw en ze heeft waarschijnlijk nieuwe vriendinnen nodig.’
‘Maar dit is onze tafel’, zei Nadine.
‘Ja’, zei Bituin.
Raish keek naar haar eten. Ze had medelijden met Imelda. Maar ze was bang om er nog iets over te zeggen. Wat zou er gebeuren als Nadine en Bituin boos op haar werden?
Die avond bleef Raish aan Imelda denken. Ze besloot te bidden. ‘Hemelse Vader, laat me alstublieft weten wat ik met mijn vriendinnen kan doen. Help me om het goede te kiezen.’
Later die week keek Raish elke dag tijdens de lunch om zich heen om te zien of ze Imelda zag. En elke dag zat Imelda helemaal alleen. Raish had medelijden met haar. Ze wilde Imelda uitnodigen om aan hun tafel te zitten, maar kon ze zich tegen Nadine en Bituin verzetten? Raish wist maar niet wat ze moest doen.
Op een dag zag Raish dat Imelda langs hun tafel liep. ‘Kijk dat nieuwe meisje nou’, zei Nadine luid. ‘Haar lunch zit in een bananenblad. Jakkes!’
Bituin lachte. ‘Haar familie heeft niet eens genoeg geld om een broodtrommel voor haar te kopen.’
Imelda beet op haar lip. Ze liep snel weg.
Raish keek naar de KGW-ring aan haar vinger. Ze wilde echt het goede kiezen. Toen kwam er een gedachte bij haar op. Zuster Aquino had het tijdens het jeugdwerk gezegd. Vergeet niet wie je bent en wat je normen zijn. Ze wilde altijd aardig zijn en het goede kiezen.
Raish keek haar vriendinnen aan. ‘Hou alsjeblieft op’, zei ze. ‘Imelda heeft jullie niets aangedaan. Laat haar met rust.’
Nadine keek gemeen naar Raish.
Raish stond op. ‘Ik ga bij Imelda zitten’, zei ze. Ze pakte haar lunch en liep naar de lege tafel waar Imelda zat. Imelda keek verrast.
‘Hallo’, zei Raish. ‘Het spijt me dat we gemeen tegen je waren. Ik wil je vriendin zijn.’
Imelda glimlachte. ‘Dank je wel’, zei ze zachtjes.
Raish glimlachte terug. Ze was blij dat ze Imelda’s vriendin kon zijn. En ze was blij dat ze het goede had gekozen.
Illustraties, Jennifer Eichelberger