Vlekkie dragen
De auteur woont in Utah (VS).
Zo helpt Jezus ons eigenlijk ook.
‘De Heer [zal] u rust […] geven van uw smart en van uw vrees’ (2 Nephi 24:3).
Abbie giechelde. Overal om haar heen waren vrolijke puppy’s aan het rennen en springen. Welke moest ze kiezen?
Een zwarte puppy met een witte vlek op zijn borst rende naar haar toe. Hij kwispelde en likte haar hand. En Abbie wist het. Hij moest het worden! Ze pakte hem op.
‘Deze, papa!’ Abbie knuffelde voorzichtig met het warme, beweeglijke hondje. ‘Laten we hem Vlekkie noemen.’
Toen ze thuiskwamen, waren Abbies broer en zus heel enthousiast om Vlekkie te zien. Vlekkie kwispelde en ging op zijn rug liggen zodat ze zijn buik konden aaien. Toen papa de voerbak neerzette, stortte Vlekkie zich meteen op het eten!
Later gingen papa en Abbie met Vlekkie wandelen. Papa gaf Abbie de lijn.
‘Goed vasthouden’, zei papa. ‘Vlekkie kan bang worden en proberen weg te rennen. Je moet ervoor zorgen dat hij zich veilig voelt.’
‘Goed, papa.’ Abbie stond te springen. Ze kon niet wachten!
Ze liepen door de straat. Nou ja, Abbie en papa liepen. Vlekkie was aan het huppelen. Hij snuffelde aan struiken. Hij blafte naar eekhoorns. Elke paar minuten keek hij achterom naar Abbie en papa.
Ze kwamen al snel bij een huis met drie grote honden. De honden gromden en blaften vanachter het hek.
Vlekkie verstijfde. Abbie probeerde hem verder te trekken, maar hij stond als aan de grond genageld.
‘Het komt goed. Ze kunnen niet bij je komen’, zei ze zachtjes. ‘Je bent veilig.’
Vlekkie jankte alleen maar.
‘Misschien moet je hem optillen’, zei papa. Abbie pakte Vlekkie op en liep met hem naar de overkant van de straat. Hij was helemaal aan het trillen. Toen ze de honden niet meer konden zien, werd Vlekkie weer rustiger. Hij likte Abbies gezicht, en ze zette hem weer neer.
Een paar minuten later begon Vlekkie langzamer te lopen. Zijn hoofdje begon te hangen. Hij ging op de stoep liggen.
‘Kom op’, zei Abbie. ‘We zijn bijna thuis.’
Vlekkie keek Abbie aan. Hij slaakte een zucht.
‘Ach. Ben je te moe, schatje?’ Abbie lachte. Ze tilde hem weer op. Nu droeg ze hem helemaal naar huis. Papa bood aan om te helpen, maar Vlekkie was niet zo zwaar. En Abbie hield van hem en wilde voor hem zorgen.
Die zondag vertelde Abbies jeugdwerkleerkracht over Jezus Christus.
‘Jezus houdt zoveel van ons dat Hij voor ons heeft geleden’, zei zuster Oliver. ‘Hij heeft al ons verdriet gevoeld zodat Hij kan begrijpen hoe wij ons voelen. Zo kan Hij ons door onze beproevingen heen dragen.’
Abbie dacht eraan hoe ze Vlekkie had gedragen. Zo helpt Jezus ons eigenlijk ook, dacht Abbie. Jezus droeg Abbie misschien niet werkelijk, maar Hij hielp haar om zich sterker te voelen wanneer ze Hem nodig had. Zoals laatst in de avond, toen ze bang voor het donker was. Ze had gebeden en voelde zich daarna veilig. Of toen ze zich zorgen maakte dat ze haar huiswerk zou vergeten. Ze had gebeden en voelde zich daarna beter – en ze had het onthouden!
Abbie glimlachte. Ze wist dat Jezus Christus nog meer van haar hield dan zij van Vlekkie hield. En dat was heel veel!
Illustraties, Alexandra Ball