Warm en wollig dienstbetoon
De auteur woont in Oregon (VS).
Wat kon Alex met de overgebleven stof doen?
Alex keek de stoffenwinkel rond. Er waren zoveel kleuren en gave printjes. Hij zag een paar stoffen die perfect zouden zijn.
‘Hé, mama’, zei Alex, terwijl hij naar een stof met gekleurde gekko’s wees. ‘Vind je die gekko’s niet leuk?’
‘Ik hou meer van schattige, pluizige konijntjes’, zei mama.
Alex lachte. ‘Je snapt wel wat ik bedoel! Zou deze stof goed zijn voor de sjaals?’
‘Ik denk dat je vrienden die mooi zullen vinden.’
Alex ging sjaals maken voor zijn vrienden. Hij ging stof met een voetbalprint gebruiken voor Josh, eentje met raketten voor José, en de stof met gekko’s voor Mike.
Ze gingen snel richting huis met de stoffen. Terwijl ze de parkeerplaats afreden, zag Alex een man die met een kartonnen bordje om hulp vroeg. Hij wist dat de man waarschijnlijk geen huis en geen baan had. En hij leek het erg koud te hebben! Hij had alleen maar een dun jasje. Alex had een dikke winterjas, maar hij had het nog steeds koud als hij ’s ochtends naar school liep.
Toen ze thuiskwamen, liet Alex’ moeder hem zien hoe hij de stof recht neer moest leggen zodat hij kon meten hoeveel stof hij nodig had om een sjaal te maken. Hij knipte de stof zorgvuldig uit. Daarna knipte hij kleine strookjes aan de uiteinden om franjes te maken. Alex had al snel zes felgekleurde sjaals. Er was een grote bult stof over.
‘Weet je nog andere mensen voor wie je cadeautjes zou willen maken?’ vroeg mama.
‘Niet echt’, zei Alex. Toen moest hij aan de man met het kartonnen bord denken. Hij had een idee.
Die week liet Alex tijdens de thuisavond aan de rest van de familie zien hoe je sjaals moet maken. Zijn moeder mat de stof op. Zijn vader knipte de stof uit. Alex en zijn zusje maakten de franjes. Hij vond het leuk om sjaals van de gekkostof te maken. De gekko’s leken naar hem te glimlachen terwijl hij bezig was.
‘Wauw’, zei Alex toen ze klaar waren. ‘We hebben veertien sjaals gemaakt om uit te delen!’
‘Wat gaan we nu doen?’ vroeg zijn zusje.
‘Ik vind dat we ze in de auto moeten leggen’, zei Alex. ‘Als we dan iemand zien die het koud heeft, kunnen we ze een sjaal geven.’
‘Dat is een geweldig idee’, zei papa.
Mama haalde een tas uit de kast, en ze deden de lekker warme sjaals erin. ‘Misschien kunnen we een keertje samen rondrijden om mensen te zoeken die een sjaal nodig hebben’, zei ze.
‘Kunnen we dat nu doen?’ vroeg Alex.
Mama keek uit het raam. ‘Ik weet het niet. Het is nogal koud buiten.’
‘Is dat niet juist de bedoeling?’
Zijn ouders glimlachten. ‘Je hebt gelijk’, zei mama. ‘Maar zorg dat je warm aangekleed bent.’
Alex deed zijn jas aan, maar hij voelde de koude lucht nauwelijks. Hij wist dat zijn sjaals mensen konden helpen, en daardoor voelde hij zich warm vanbinnen.
Illustraties, Mark Robison