อุ้มเจ้าด่าง
ผู้เขียนอาศัยอยู่ในยูทาห์ สหรัฐอเมริกา
นั่นเป็นวิธีที่พระเยซูทรงช่วยเหลือเรา
“พระเจ้าจะทรงให้ท่านพักผ่อน, จากโทมนัสของท่าน, และจากความกลัวของท่าน” (2 นีไฟ 24:3)
แอ็บบี้หัวเราะคิกคัก ลูกสุนัขหลายตัวที่มีความสุขกระดิกตัวไปมา กระโดดและนอนลงรอบตัวเธอ เธอควรเลือกตัวไหนดี?
ลูกสุนัขสีดำที่มีจุดสีขาวอยู่กลางอกวิ่งเข้าไปหาเธอ มันกระดิกหางและเลียมือเธอ และแอ็บบี้ก็รู้ทันที ต้องเลือกตัวนี้แหละ! แอ็บบี้อุ้มลูกสุนัขขึ้นมา
“ตัวนี้ค่ะ คุณพ่อ!” แอ็บบี้กอดลูกสุนัขที่ตัวอุ่นและดิ้นไปมาอย่างอ่อนโยน “เรียกมันว่าเจ้าด่างดีมั้ย”
เมื่อพวกเขากลับถึงบ้าน พี่ชายและน้องสาวของแอ็บบี้ตื่นเต้นที่จะได้พบกับเจ้าด่าง เจ้าด่างกระดิกหางแล้วกลิ้งไปมาเพื่อให้เกาพุง เมื่อคุณพ่อวางชามอาหารสุนัข เจ้าด่างก็รีบก้มลงไปกินอาหาร!
หลังจากนั้นคุณพ่อและแอ็บบี้พาเจ้าด่างออกไปเดินเล่น คุณพ่อให้สายจูงกับแอ็บบี้
“จับไว้แน่นๆ นะ” คุณพ่อพูด “เจ้าด่างอาจรู้สึกกลัวและพยายามวิ่งหนี ลูกต้องแน่ใจว่ามันรู้สึกปลอดภัย”
“โอเคค่ะคุณพ่อ” แอ็บบี้กระโดดขึ้นลง เธอแทบอดใจรอไม่ไหวแล้ว!
พวกเขาเดินกันไปตามถนน แอ๊บบี้กับคุณพ่อเดินไป เจ้าด่างก็เดินไปอย่างร่าเริง มันดมที่พุ่มไม้ และเห่ากระรอก ทุกๆ สองสามนาที มันจะหันกลับมามองที่แอ็บบี้และคุณพ่อ
ไม่นานพวกเขาก็มาถึงบ้านที่มีสุนัขตัวใหญ่สามตัว สุนัขเหล่านั้นคำรามและเห่าอย่างดุดันจากหลังรั้ว
เจ้าด่างตัวแข็งทื่อ แอ็บบี้พยายามดึงให้มันเดินไปข้างหน้า แต่มันไม่ยอมขยับเลย
“ไม่เป็นไร มันออกมาไม่ได้หรอก” เธอบอกอย่างนุ่มนวล “แกปลอดภัยแล้ว”
เจ้าด่างส่งเสียงครวญคราง
“บางทีลูกควรจะอุ้มมันไปนะ” คุณพ่อพูด แอ็บบี้อุ้มเจ้าด่างขึ้นมาและเดินข้ามถนนไป เจ้าด่างตัวสั่นเทา เมื่อไม่เห็นสุนัขแล้ว เจ้าด่างก็สงบลง มันเลียใบหน้าของแอ็บบี้ แล้วเธอก็วางเจ้าด่างลง
สองสามนาทีต่อมา เจ้าด่างเริ่มเดินช้าๆ มันก้มหัวลง แล้วนอนลงไปบนทางเท้า
“มาเร็ว” แอ็บบี้พูด “เราเกือบถึงบ้านแล้ว”
เจ้าด่างกะพริบตาใส่แอ็บบี้ มันถอนหายใจ
“อ่า เหนื่อยมากใช่ไหมเพื่อน?” แอ็บบี้หัวเราะ เธออุ้มมันขึ้นมาอีกครั้ง คราวนี้เธออุ้มมันกลับไปจนถึงบ้าน คุณพ่อจะช่วยอุ้ม แต่เจ้าด่างก็ไม่ได้มีน้ำหนักมากอะไร อีกอย่าง แอ็บบี้ก็รักและอยากดูแลมันเองด้วย
ในวันอาทิตย์นั้น ครูปฐมวัยของแอ็บบี้พูดถึงพระเยซูคริสต์
“พระเยซูทรงรักเรามากจนพระองค์ทรงยอมทนทุกข์เพื่อเรา” ซิสเตอร์ออลิเวอร์กล่าว “พระองค์ทรงรู้สึกถึงความโศกเศร้าทั้งหมดของเราเพื่อที่พระองค์จะเข้าพระทัยว่าเรารู้สึกอย่างไร โดยวิธีนั้น พระองค์ทรงสามารถช่วยเราไปตลอดการทดลองของเรา”
แอ็บบี้นึกถึงวิธีที่เธออุ้มเจ้าด่าง นั่นเป็นวิธีที่พระเยซูทรงช่วยเหลือเรา แอ็บบี้คิด พระเยซูอาจไม่ได้ อุ้ม เธอจริงๆ แต่พระองค์ทรงช่วยให้เธอรู้สึกเข้มแข็งขึ้นในเวลาที่เธอต้องการพระองค์ เหมือนคืนก่อนตอนที่เธอกลัวความมืด เธอสวดอ้อนวอนและรู้สึกปลอดภัย หรือเมื่อเธอกังวลว่าเธอจะลืมทำการบ้าน เธอสวดอ้อนวอนและรู้สึกดีขึ้น และเธอก็จำได้ว่าต้องทำการบ้าน
แอ็บบี้ยิ้ม เธอรู้ว่าพระเยซูคริสต์ทรงรักเธอมากกว่าที่เธอรักเจ้าด่างเสียอีก และนั่นเป็นความรักที่มากมายทีเดียว!
ภาพประกอบโดย อเล็กซานดรา บอล