De regenbooggroet
Darcy sprong over een plas. Ze giechelde. Regenachtige dagen waren leuk. Ze maakte met mama bootjes van bladeren, waarmee ze een race op het water hielden. Darcy juichte toen haar bootje voorbijkwam.
Met een stoepkrijtje in elke hand trippelde ze tussen de plassen. Ze kleurde de stoep en zelfs een grote steen. De kleuren waren heel mooi vergeleken met de grijze lucht. Darcy vond het niet erg dat het koud was.
Ze keek omhoog naar de bewolkte lucht.
‘Mama, kan onze hemelse Vader me nu zien?’ vroeg Darcy.
‘Ja. ‘Onze hemelse Vader kan je nu zien’, zei mama.
Darcy dacht even na. Toen stak ze haar hand omhoog en zwaaide.
‘Hallo!’ zei ze, en ze wuifde naar de lucht. Misschien kon onze hemelse Vader haar zien zwaaien!
Darcy en mama gingen naar binnen om zich op te warmen.
Darcy pakte wat papier en tekende een heldere regenboog. Ze liet die aan papa zien toen hij thuiskwam. Ze vertelde hem alles over haar regenpret.
Na het eten begon de zon onder te gaan. ‘Laten we naar de zonsondergang gaan kijken’, zei papa.
Ze gingen naar buiten. Het leek wel alsof de aarde een douche had genomen. De wolken waren donzig en roze. En er stond een prachtige, heldere regenboog aan de hemel!
‘Weet je nog wie regenbogen maakt?’ vroeg mama.
‘Onze hemelse Vader maakt ze!’ zei Darcy.
Darcy sloeg haar armen om zich heen alsof ze zichzelf een knuffel gaf. ‘Ik denk dat Hij “hallo” terugzegt!’
Illustratie, Cristina Trapanese