Zang en zeepsop
Alice giechelde toen ze zich inbeeldde dat president Kimball met een koe zong.
Alice schepte haar broertje een portie noedels op. Ze hield van haar broertjes en zusjes – van alle vijf! Ze kreeg een fijn gevoel als ze hen hielp. Maar het was niet altijd even makkelijk om de oudste te zijn. Sinds de geboorte van de baby moest ze veel meer helpen. Het was thuis een drukte vanjewelste!
‘Waarover ging het vandaag in de kerk?’ vroeg papa.
‘Over Jezus!’ zei Alice’ zusje Sarah. Ze smeerde appelmoes over haar bord.
Alice glimlachte. Sarah was erg schattig. Maar ze maakte ook heel wat troep.
‘Bij ons ging het over president Kimball’, zei Alice. Maar toen riep mama vanuit een andere kamer. Papa moest haar met de baby helpen.
‘Sorry’, zei papa. ‘Ik ben zo terug.’
Terwijl papa mama hielp, hielp Alice de rest. Eric gooide zijn glas melk om. Alice ruimde het op. Sarah begon te huilen. Alice gaf haar een knuffel. Clara wilde meer noedels. Alice gaf haar nog een schep.
Toen papa terugkwam, stond de keuken nog steeds op zijn kop. Alice wou dat het makkelijker was om rust te voelen.
Eindelijk waren ze klaar met eten. Alice hielp haar broertje en zusjes om de afwas in de gootsteen te zetten. Alice was een groot meisje en brak niets meer. Daarom was het haar taak om af te wassen. Ze vulde de gootsteen met zeepsop.
Ik wou dat ik geen karweitjes hoefde te doen, dacht Alice. Toen dacht ze aan de jeugdwerkles over president Spencer W. Kimball. Toen hij klein was, moest hij ook karweitjes doen. Hij zong altijd lofzangen als hij de koe melkte!
Alice beeldde zich in dat president Kimball een duet met een koe zong. Ze giechelde.
Toen kreeg ze een idee. Ze kon doen wat de profeet deed! Ze pakte het zangboek en sloeg het bij de eerste lofzang open.
Ze moest het boek op de een of andere manier openhouden. Alice zette het op de vensterbank. Ze hield de ene kant tegen met een plant, en de andere met een zware mok. Zo kon ze tijdens het afwassen toch lezen.
Terwijl Alice kommen, bekers en lepels schoonmaakte, zong ze de lofzang. Het warme zeepsop voelde prettig aan haar handen. En het lied maakte haar hart blij.
De volgende dag zong Alice weer. En de dag daarna ook. Ze probeerde de lofzang telkens uit het hoofd te leren voor ze aan de volgende begon. Alice leerde ook nieuwe lofzangen! Ze had een paar jaar pianoles gehad. Als ze een lofzang niet kende, speelde ze de noten op de piano.
Al gauw vond Alice het niet erg meer om de afwas te doen. Soms vond ze het zelfs een beetje leuk! Het was fijn om over Jezus te zingen en aan Hem te denken. Elke nieuwe lofzang leek wel een nieuw vriendje. Hoe druk het om haar heen ook was, door de lofzangen vond ze rust.
Illustraties, Erin Taylor