Papa’s dagboeken
Dit verhaal gebeurde in Tahiti.
Allan zat buiten op een bankje. De zon was aan het ondergaan. Palmbomen stonden onbeweeglijk in de oranje-roze avondschemering.
Hij sloeg de bladzijde om van het boek dat hij aan het lezen was. Er stonden geen plaatjes in. Maar dat vond Allan niet erg. Hij las erg graag in dit boek!
Hij liet zijn ogen over papa’s nette handschrift glijden. Dit stuk kende hij nog! Hij moest er altijd om lachen.
Op dat moment kwam papa naar buiten. ‘Wat is er zo grappig?’
‘Ik lees in een van je boeken.’ Allan grijnsde. ‘Het stuk over de kokosnoot is leuk.’
‘O, je bedoelt mijn dagboeken.’ Papa ging naast Allan zitten. ‘Mijn leven staat erin beschreven. Maar ze gaan niet alleen over mij. Jij staat er ook in. En mama en je broers en zus ook.’
‘Net als Nephi!’ zei Allan. ‘Hij schreef over zijn leven, maar ook over zijn familie.’
‘Klopt!’ zei papa.
‘Ik vind de verhalen over jou het leukste’, zei Allan. ‘Zoals toen je hier in Tahiti op zending was.’
‘Ik vind de verhalen over jou het leukste’, zei papa. ‘Wist je dat we je naar de tweede voornaam van ouderling Bednar hebben genoemd?’
‘Dat heb je me nooit verteld! Dat stuk wil ik graag lezen.’
Papa glimlachte. ‘Er staan veel verhalen in mijn dagboeken. Ik houd al sinds mijn 8e een dagboek bij.’
‘Sinds je 8e?’ vroeg Allan. ‘Dat is al heel erg lang.’
Papa lachte. ‘Zo oud ben ik nu ook weer niet.’
Allan dacht even na. ‘Ik word binnenkort 8’, zei hij. ‘Mag ik een dagboek voor mijn verjaardag?’
‘Natuurlijk!’ zei papa.
‘Dan kan ik mijn verhalen opschrijven zodat mijn kinderen ze op een dag kunnen lezen.’
‘Dat is een geweldige familietraditie!’ zei papa.
Illustraties, Alessia Girasole