Φίλος προς Φίλο
Ανελκυστήρας Μετανοίας
Όταν ήμουν 11 ετών, η οικογένειά μου ζούσε σε ένα δωδεκαώροφο κτήριο στο Χονγκ Κονγκ. Κάθε ημέρα μετά το σχολείο, πήγαινα στο κτήριο και έπαιρνα τον ανελκυστήρα για να πάω στο διαμέρισμά μας.
Μία ημέρα μπήκα στον ανελκυστήρα και πάτησα όλα τα κουμπιά κι έτσι αυτά άναψαν. Τώρα ο ανελκυστήρας σταματούσε σε κάθε όροφο. Οι πόρτες άρχισαν να κλείνουν, αλλά ξαφνικά κάποιος έβαλε το χέρι του και οι πόρτες άνοιξαν. Ήταν μία από τις γειτόνισσές μου στον επάνω όροφο. Δεν είπε τίποτε για τα κουμπιά, αλλά ήμουν αγχωμένος. Ένιωσα σαν να ήταν μια αιωνιότητα μέχρι να φθάσω στο σπίτι!
Συνήθως ο ανελκυστήρας σταματούσε στον επόμενο όροφο, περίμενε και μετά συνέχιζε. Μόλις άνοιξαν οι πόρτες στον όροφό μου, έτρεξα με ορμή προς τα έξω. Έφθασα στο σπίτι ιδρωμένος, επειδή είχα τρέξει τόσο γρήγορα!
Σύντομα αφού έφθασα στο σπίτι, το τηλέφωνο χτύπησε. Ήταν η γειτόνισσα από τον ανελκυστήρα. Αγχώθηκα τόσο περιμένοντας να τελειώσει η μαμά μου το τηλεφώνημα.
Αφού τελείωσε το τηλεφώνημα, η μαμά μου ρώτησε: «Πάτησες όλα τα κουμπιά στον ανελκυστήρα;»
Δεν μπορούσα να πω ψέματα στη μητέρα μου. «Ναι» είπα.
Η μητέρα μου χαμογέλασε. «Εντάξει, ας πάμε επάνω να μιλήσουμε στη γειτόνισσά μας».
Πήγαμε επάνω μαζί. «Χτύπησα το κουδούνι και η γειτόνισσά μου ήλθε στην πόρτα. Το κεφάλι μου κρεμόταν κάτω καθώς έλεγα πόσο λυπόμουν που είχαν πατήσει όλα τα κουμπιά. Υποσχέθηκα να μην το ξανακάνω ποτέ.
Η γειτόνισσά μας ήταν καλοσυνάτη. Είπε: «Εφόσον δεν το ξανακάνεις ποτέ, νομίζω ότι είναι καλά».
Αφού της είπα ότι λυπόμουν, ένιωσα καλά. Και δεν ξαναπάτησα ποτέ όλα τα κουμπιά στον ανελκυστήρα.
Αυτή η εμπειρία με βοήθησε να μάθω για τη μετάνοια. Ήξερα ότι έκανα κάτι λάθος. Λυπήθηκα και ζήτησα συγχώρηση. Και δεν το ξαναέκανα ποτέ. Κατόπιν ένιωσα ευτυχισμένος! Η μετάνοια μπορεί να φέρει και σε εσάς ευτυχία.
Εικονογράφηση υπό Alyssa Tallent