Η φάρσα με τα ποδήλατα
Οι φίλοι του είπαν ότι θα ήταν αστείο. Όμως δεν του φαινόταν σωστό.
Ο Σαμ ποδηλατούσε όσο πιο γρήγορα μπορούσε επάνω στον λόφο. Έσκυβε προς τα εμπρός. Ο αέρας κινείτο γρήγορα μέσα από τα μαλλιά του. Ο φίλος του, ο Λίαμ, ποδηλατούσε δίπλα του.
«Κουράστηκες;» είπε ο Λίαμ.
«Σε καμία περίπτωση!» είπε ο Σαμ.
Ο φίλος τους, ο Έρικ, ήταν ήδη στο πάρκο, στο επάνω μέρος του λόφου.
«Komm schon! Ελάτε!» φώναξε.
Ο Σαμ και ο Λίαμ έφθασαν στο επάνω μέρος του λόφου. Τα αγόρια άραξαν τα ποδήλατά τους και κάθισαν κάτω από ένα δένδρο.
Ο Λίαμ πήρε μία πέτρα και την έριξε. «Βαριέμαι». Δεν υπήρχαν πολλά μέρη να πάνε στο μικρό χωριό τους στην Ελβετία.
«Κι εγώ» είπε ο Έρικ. Έξυσε το χώμα με ένα ξυλάκι.
«Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε να ποδηλατούμε» είπε ο Σαμ.
Ο Λίαμ συνοφρυώθηκε. «Αυτό κάνουμε πάντα».
«Ας κάνουμε κάτι αστείο!» είπε ο Έρικ. Χοροπήδησε και πήγε στον χώρο σταθμεύσεως ποδηλάτων, όπου ήταν σταθμευμένα πολλά ποδήλατα. Ο Σαμ και ο Λίαμ τον ακολούθησαν.
Ο Σαμ ένιωθε το στομάχι του να σφίγγει. Μερικές φορές αυτό που ο Έρικ και ο Λίαμ νόμιζαν ότι ήταν αστείο δεν ήταν αστείο γι’ αυτόν. Στον Έρικ και τον Λίαμ άρεσε να πειράζουν άλλα παιδιά και να λένε αγενή λόγια στην τάξη. Αλλά ίσως αυτή η φορά να ήταν διαφορετική.
Εξάλλου, δεν υπήρχαν πολλά αγόρια στην τάξη του Σαμ. Αν δεν ήταν φίλος με τον Έρικ και τον Λίαμ, με ποιον θα ήταν φίλος;
«Ας αφαιρέσουμε τα πώματα των βαλβίδων από όλες τις ρόδες» ψιθύρισε ο Έρικ. «Μπορούμε να τις κρύψουμε κοντά στο δένδρο». Γονάτισε δίπλα σε ένα γυαλιστερό κόκκινο ποδήλατο και έστριψε ένα πλαστικό πώμα από μία από τις ρόδες.
Ο Λίαμ γέλασε. «Ναι! Θα είναι τόσο αστείο».
Ο Σαμ αναστέναξε. Όχι. Αυτή η φορά δεν ήταν διαφορετική. «Δεν ξέρω» είπε. «Ίσως θα έπρεπε απλώς να φύγουμε».
Ο Έρικ έσπρωξε τον βραχίονα του Σαμ. «Α, έλα!» είπε. «Κανείς δεν κοιτάζει καν».
«Είναι απλώς μικρά εξαρτήματα» είπε ο Λίαμ. «Κανείς δεν θα παρατηρήσει καν ότι λείπουν».
Ο Σαμ προσπάθησε να αγνοήσει αυτό που ένιωθε στο στομάχι του. Αν έπαιρναν τα πώματα της βαλβίδας , αυτό δεν θα κατέστρεφε τα ποδήλατα. Σήκωσε τους ώμους και έγνευσε.
Τα τρία αγόρια έβγαλαν γρήγορα όλα τα πώματα της βαλβίδας από τα λάστιχα του ποδηλάτου και έτρεξαν πίσω στο δένδρο. Έκρυψαν όλα τα πώματα κάτω από μία πέτρα και κάθισαν να παρακολουθήσουν τα ποδήλατα. Ο Λίαμ και ο Έρικ χασκογελούσαν.
Σύντομα ένας άνδρας έφθασε περπατώντας, ξεκλείδωσε το ποδήλατό του και έφυγε.
«Βλέπεις; Ούτε καν που το πρόσεξε» είπε ο Λίαμ.
Εγώ, όμως, το πρόσεξα σκέφθηκε ο Σαμ.
Την υπόλοιπη ημέρα, ο Σαμ δεν μπορούσε να σταματήσει να σκέπτεται τα πώματα της βαλβίδας. Ευχόταν να μπορούσε να τα δώσει πίσω, αλλά δεν είχε τρόπο να βρει τους ιδιοκτήτες ποδηλάτων. Γονάτισε και είπε στον Επουράνιο Πατέρα γι’ αυτό.
«Αισθάνομαι απαίσια» είπε ο Σαμ. «Μακάρι να μην το είχα κάνει ποτέ. Σε παρακαλώ, συγχώρησέ με, Επουράνιε Πατέρα».
Την επομένη, ο Σαμ και οι φίλοι του πήγαν με τα ποδήλατά τους στο πάρκο ξανά.
Για άλλη μια φορά, ο Έρικ είπε: «Ας πάρουμε τα πώματα της βαλβίδας!»
Για άλλη μια φορά, ο Λίαμ συμφώνησε.
Ο Σαμ θυμήθηκε την προσευχή του. Και αυτή τη φορά, αισθάνθηκε λίγο πιο γενναίος.
«Δεν νομίζω ότι θα πρέπει να το κάνουμε» είπε.
«Γιατί όχι;» είπε ο Λίαμ, συνοφρυωμένος. «Ούτε καν το παρατήρησε χθες κάποιος».
«Δεν θα ήθελα κάποιος να πειράξει το ποδήλατό μου» είπε ο Σαμ. Προτού μπορέσει να απαντήσει οποιοδήποτε αγόρι, ανέβηκε γρήγορα στο ποδήλατό του. «Να παραβγούμε ώς το αρτοποιείο!» φώναξε. Κατόπιν άρχισε να κάνει πετάλι όσο πιο γρήγορα μπορούσε.
Ο Έρικ και ο Λίαμ άρπαξαν επίσης τα ποδήλατά τους.
«Δεν είναι δίκαιο! Ξεκίνησες νωρίτερα» είπε ο Λίαμ.
Ο Σαμ χαμογέλασε πλατιά καθώς οι φίλοι του έτρεξαν πίσω του. Ψιθύρισε ένα ευχαριστώ στον Επουράνιο Πατέρα. Αισθανόταν πολύ καλύτερα.
Εικονογράφηση υπό Shane Clester