ทีม และ พรสวรรค์
ทีมที่ดีที่สุดทำงานร่วมกันและช่วยเหลือซึ่งกันและกันให้ดีขึ้น
“วิ่ง จิลเลียน วิ่ง!” คุณพ่อตะโกน คุณพ่อของจิลเลียนเป็นโค้ชให้ทีมฟุตบอลของเธอ พวกเขาซ้อมหนักเป็นพิเศษเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการแข่งขันชิงแชมป์ แดดร้อนจัด แต่จิลเลียนยังคงวิ่งต่อไป
ในที่สุด คุณพ่อเป่านกหวีด “โอเค เรามาพักกันเถอะ”
จิลเลียนคว้าขวดน้ำของเธอและนั่งบนม้านั่งกับพวกเด็กชาย เธอเป็นผู้หญิงคนเดียวในทีม แต่เธอไม่คิดอะไร พวกเขาทุกคนทำงานร่วมกันและช่วยเหลือซึ่งกันและกันให้ดีขึ้น แม้ว่าเธอจะเหนื่อยและมีเหงื่อออก แต่เธอก็รู้สึกมีความสุขที่ได้เล่นกับทีม
“พ่อคะ วันนี้เราเล่นเป็นยังไงบ้าง?” เธอถาม
คุณพ่อยิ้ม “เยี่ยมเลย! พ่อคิดว่าทีมพร้อมลงเล่นแข่งขันชิงแชมป์แล้ว”
จิลเลียนยิ้มตอบ การฝึกฝนหนักทั้งหมดของพวกเขาคุ้มค่า!
ระหว่างทางกลับบ้านจากการฝึกซ้อม จิลเลียนเห็นเมย์ เพื่อนของเธอ พวกเขาอยู่ในชั้นเรียนปฐมวัยห้องเดียวกัน แต่เมย์ไม่ได้มาปฐมวัยมาระยะหนึ่งแล้ว
จิลเลียนยิ้มให้เมย์ “สวัสดีเมย์! ฉันคิดถึงเธอตอนอยู่ปฐมวัย เธอเป็นอะไรหรือเปล่า?”
เมย์จ้องมองไปที่รองเท้าของเธอ “แม่ของฉันไม่อยากไปโบสถ์”
“ทำไมล่ะ?”
“ฉันไม่รู้” เมย์เงยหน้าขึ้น “ฉันต้องไปแล้ว”
จิลเลียนโบกมือและมองเมย์เดินจากไป จะช่วยเมย์ได้อย่างไร? เธอนึกสงสัย
เมื่อจิลเลียนกลับถึงบ้าน เธอเล่นเพลงปฐมวัยด้วยอูคู-เลเล่ของเธอ จากนั้นเธอชวนพี่ชายของเธอร้องเพลงตาม พวกเขาร้องเพลงจนคุณแม่เรียกพวกเขาไปรับประทานอาหารเย็น
“พรุ่งนี้แม่จะไปหาซิสเตอร์ออเรีย” แม่บอก
“ซิสเตอร์ออเรียเป็นแม่ของเมย์ใช่ไหมคะ?” จิลเลียนถาม “หนูไปกับคุณแม่ได้ไหมคะ? เมย์ไม่ได้เข้าชั้นเรียนปฐมวัย แล้วพอหนูไปเจอเธอวันนี้ เธอดูเศร้า”
“แน่นอน ลูกไปได้” คุณแม่ตอบ
“หนูจะเอาอูคูเลเล่ของหนูไปด้วย! หนูเล่นเพลงปฐมวัยเป็นหลายเพลง หนูเดาได้เลยว่าเธอคิดถึงการร้องเพลงปฐมวัย” จิลเลียนพูด
เมื่อพวกเขาไปที่บ้านของเมย์ในวันรุ่งขึ้น จิลเลียนกอดเมย์ ระหว่างที่แม่ของพวกเธอคุยกัน เด็กๆ ออกไปข้างนอก จิลเลียนเล่นอูคูเลเล่ของเธอ และเมย์เลือกเพลง พวกเขาหัวเราะและร้องเพลงด้วยกันอย่างสนุกสนานจนกระทั่งถึงเวลาที่จิลเลียนต้องไป
“ดีใจที่ได้เจอนะ” จิลเลียนพูด “พวกเราคิดถึงเธอตอนอยู่ในชั้นเรียนปฐมวัย”
“ใช่ ฉันหวังว่าจะไปได้ ฉันอาจจะลองขอแม่ของฉันอีกครั้ง”
วันอาทิตย์ถัดมา เมย์อยู่ที่โบสถ์ จิลเลียนนั่งอยู่ข้างเธอ “ฉันดีใจที่เธอมาได้” เธอพูด
เมย์ยิ้ม “ฉันก็ดีใจเหมือนกัน”
สองสามวันต่อมาถึงเวลาสำหรับเกมการแข่งขันฟุตบอลครั้งใหญ่ จิลเลียนขอให้ทีมสวดอ้อนวอนก่อนเริ่มการแข่งขัน จากนั้นก็ถึงเวลาลงสนาม จิลเลียนวิ่งให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ เธอทำงานร่วมกับทีมของเธอเพื่อไปเอาบอลและทำประตู ทีมของเธอชนะการแข่งขัน!
คืนนั้นขณะที่เธอนอนอยู่บนเตียง จิลเลียนนึกถึงเมย์และทีมฟุตบอลของเธอ เธอมีความสุขที่ได้เป็นส่วนหนึ่งของทีม เช่นเดียวกับที่เธอมีความสุขที่ได้เป็นส่วนหนึ่งของปฐมวัย พวกเขาช่วยเหลือซึ่งกันและกัน จิลเลียนดีใจที่เธอสามารถช่วยเพื่อนๆ ได้ ไม่ว่าจะเป็นที่โบสถ์หรือในสนาม
ภาพประกอบโดย มาร์คอส คาโล