แบบทดสอบอาชีพ
นี่ต้องเป็นความผิดพลาดแน่นอน!
“เ ธออยากทำงานอะไรเมื่อพวกเธอโตขึ้น?” คุณครูลู่ถามชั้นเรียน
เป็นเรื่องง่ายที่จะตอบ! ผมอยากเป็นนักวิทยาศาสตร์ ผมจินตนาการว่าตัวเองสวมเสื้อคลุมยาวและทำการทดลองที่สุดยอด
“วันนี้นักเรียนแต่ละคนจะทำแบบทดสอบบนคอมพิวเตอร์ที่จะบอกว่าอาชีพใดที่เธออาจชอบสักวันหนึ่ง” คุณครูลู่พูด
ไม่นานผมอยู่ที่คอมพิวเตอร์และทำแบบทดสอบ ผมตอบคำถามทุกข้อและสูดลมหายใจลึกๆ ขณะกดปุ่ม “เสร็จสิ้น”
นักวิทยาศาสตร์! นักศิลปะ! นักบินอวกาศ! ผมนั่งนึกขณะรอโหลดผลลัพธ์ อาชีพพวกนั้นคงจะน่าทึ่งมาก
แต่ผลลัพธ์ไม่ได้พูดถึงอาชีพเหล่านั้นเลย ผมมองไปที่รายการ นักออกแบบกราฟิกฟังดูเท่ ผมไม่แน่ใจเท่าไรกับคนอบขนม หรือแม้แต่นักวางแผนจัดงาน
สิ่งที่น่าแปลกใจที่สุดคือผลลัพธ์อันดับสูงสุด ในนี้บอกว่างานที่ผมจะชอบทำมากที่สุดคือ… คนขายดอกไม้
อะไรนะ?! คนจัดดอกไม้เหรอ? ผมคิด นี่ต้องเป็นความผิดพลาดแน่นอน!
แต่ผมรู้ว่าผมได้ตอบคำถามแต่ละข้อตรงไปตรงมาแล้ว ผมรู้สึกว่าหน้าร้อนผ่าว ผมไม่ต้องการให้เพื่อนๆ เห็นผลลัพธ์ของผม ผมจึงรีบปิดคอมพิวเตอร์
“เจ๋ง!” แดน เพื่อนรักของผมพูด “ผลลัพธ์อันดับต้นๆ ของฉันคือนักออกแบบเว็บไซต์!”
“เยี่ยมมากเลย” ผมพึมพำ “แต่นายคิดว่าแบบทดสอบนี้พูดถูกหรือเปล่าว่าเราควรทำงานอาชีพอะไร?”
“มันเป็นแค่แบบทดสอบ” แดนพูดพร้อมยักไหล่ “อาชีพอันดับสูงสุดของนายคืออะไร?”
ผมตัวแข็งทื่อด้วยความกลัว “ผลลัพธ์อาจจะผิด แต่ในนั้นบอกว่าฉันควรเป็นคนขายดอกไม้”
ความกลัวที่เลวร้ายที่สุดของผมเป็นจริง แดนเริ่มหัวเราะ
“ฉันกะแล้วว่านายอยากเด็ดดอกไม้เป็นอาชีพ! นายชอบของแปลกๆ แบบนั้นมาตลอด” แดนพูดล้อเล่น
“ไม่มีทาง!” ผมตะคอก “ฉันไม่ชอบดอกไม้ด้วยซ้ำ”
แดนยิ้มและหันกลับไปที่คอมพิวเตอร์ของเขา ผมเริ่มเจ็บท้อง ผมอับอายมาก แบบทดสอบถูกต้องแล้วเหรอ? แดนพูดถูกหรือเปล่า?
พอเดินกลับบ้านจากโรงเรียน ผมยังรู้สึกอับอายกับผลแบบทดสอบ ผมนึกถึงทุกสิ่งที่ชอบทำ เช่น ทำงานศิลปะและเล่นเปียโน งานพวกนั้นค่อนข้างแตกต่างจากสิ่งที่เด็กผู้ชายคนอื่นๆ ในชั้นเรียนของผมชอบ
บางที ผมอาจเป็นคนที่ แปลก ผมคิด ผมน้ำตาคลอขณะที่เดินเข้าไปข้างใน
“เป็นอะไรหรือเปล่า เจฟ?” คุณพ่อถาม “เกิดอะไรขึ้นที่โรงเรียน?”
ผมนั่งลงและบอกท่านเกี่ยวกับแบบทดสอบอาชีพและความรู้สึกที่แตกต่างจากเด็กผู้ชายคนอื่นๆ
“รู้อะไรไหม เจฟ” ท่านพูด “พระบิดาบนสวรรค์ทรงมอบพรสวรรค์ต่างๆ ให้ลูก พระผู้เป็นเจ้าทรงรักลูกและทรงอยากให้ลูกพัฒนาพรสวรรค์เหล่านั้น และพ่อรักลูกเช่นกัน! การชอบสิ่งที่แตกต่างจากที่เพื่อนชอบไม่ได้ทำให้ลูกเป็นคนที่แปลกหรอก”
“จริงหรือครับ?” ผมถาม
คุณพ่อพยักหน้า “เราทุกคนแตกต่างกัน พ่ออยากให้ลูกรักในสิ่งที่ลูกเป็น และจำไว้ว่า แบบทดสอบนี้มีไว้เพื่อให้แนวคิดบางอย่างกับลูกเกี่ยวกับสิ่งที่ลูกอาจจะอยากทำ ไม่ได้หมายความว่าสุดท้ายลูกจะต้องทำงานเป็นหนึ่งในอาชีพเหล่านั้น ลูกจะเป็นคนตัดสินใจเลือกเอง แต่ถ้าวันหนึ่งลูกเลือกเป็นคนขายดอกไม้ พ่อแน่ใจว่าลูกจะเก่งในเรื่องนี้!”
“ขอบคุณครับพ่อ” ผมกอดคุณพ่อ ผมไม่รู้สึกว่าท้องปั่นป่วนอีกแล้ว
วันรุ่งขึ้นที่โรงเรียน แดนนั่งกินข้าวกลางวันกับผม “เฮ้ เจฟ” เขาพูด “ฉันขอโทษที่หัวเราะเยาะใส่นาย ไม่ว่านายจะทำงานอาชีพอะไรก็ตาม ฉันคิดว่านายจะทำได้ดีเยี่ยม!”
“ขอบใจนะ แดน” ผมตอบ “ใครจะไปรู้—บางทีฉันอาจจะเป็นเจ้าของร้านดอกไม้ แล้วนายจะสร้างเว็บไซต์ร้านของฉันก็ได้นะ!”
“ตกลง” แดนพูดพลางยิ้ม “บางทีฉันอาจจะเป็นลูกค้ารายแรกของนายด้วย!”
ภาพประกอบโดย มาร์ค โรบิสัน