Γράφτηκε από εσάς
Πήγαινε να καθίσεις δίπλα του
Σιέρρα Φ., 12 ετών, Γιούτα, Η.Π.Α.
Μία ημέρα στο σχολείο, άκουσα ότι ένα αγόρι εκφοβιζόταν. Ένιωσα λυπημένη. Κανείς δεν θα πρέπει να του φέρονται έτσι.
Αργότερα εκείνη την ημέρα, η τάξη μας είχε ένα πάρτι. Το αγόρι που είχε υποστεί εκφοβισμό νωρίτερα ήλθε στο πάρτι και καθόταν μόνος του. Όταν τον είδα, θυμήθηκα τι είχε συμβεί. Άκουσα μια φωνή να μου λέει να καθίσω δίπλα του. Όμως δεν ήθελα να είμαι η μόνη που θα καθόταν δίπλα του. Θα είναι μια χαρά, σκέφθηκα. Δεν χρειάζεται κάποιον να καθίσει δίπλα του. Αγνόησα το συναίσθημα.
Η φωνή ήλθε ξανά σε εμένα, δυνατότερη. Πήγαινε να καθίσεις δίπλα του.
Κοίταξα το αγόρι. Έδειχνε μόνος και λυπημένος. Εντάξει, σκέφθηκα. Όταν κάθισα δίπλα του, φαινόταν αμήχανος. Του είπα το όνομά μου και τον ρώτησα για εκείνον. Στην αρχή ήμουν αγχωμένη. Αλλά καθώς μιλούσαμε, ένιωσα γαλήνη. Και δεν φαινόταν πλέον μόνος ή λυπημένος.
Όταν έπρεπε να επιστρέψει στην τάξη, είπα ότι θα του μιλήσω αργότερα. Χαμογέλασε λίγο και είπε εντάξει. Η δασκάλα μου ήλθε σε εμένα και είπε: «Ευχαριστώ, Σιέρρα. Αυτό ήταν πολύ ευγενικό». Απλώς έγνευσα το κεφάλι μου.
Η υπόλοιπη ημέρα πέρασε γρήγορα, αλλά εκείνο το γαλήνιο συναίσθημα δεν έφυγε. Ήξερα ότι έκανα το σωστό. Μερικές φορές δεν φέρονται στους ανθρώπους σωστά, όταν είναι διαφορετικοί. Δεν μου αρέσει, αλλά συμβαίνει.
Είμαστε όλοι τέκνα του Θεού. Θα πρέπει να φερόμαστε στους άλλους καλοσυνάτα. Αν το κάνουμε αυτό, ξέρω ότι ο Θεός θα μας ευλογήσει.
Εικονογράφηση υπό Kristin Sorra