Een beetje extra hulp
Dinosaurusbotten waren een stuk leuker dan logopedie.
‘Alex, het is tijd om naar de logopediste te gaan’, zei mevrouw Jenkins.
Alex deed alsof hij niets hoorde. Logopedie was een speciale les waar hij naartoe ging. Hij kon sommige woorden en klanken niet goed uitspreken. En dus moest hij een paar keer per week met een logopediste oefenen. Telkens wanneer hij zijn gewone klas verliet, schaamde hij zich rot!
Hij keek op naar de leerkracht. ‘Mag ik het overslaan?’ fluisterde hij. ‘Alleen vandaag?’
Vandaag kwam meneer Timmons in de klas van Alex over dinosaurussen praten. Meneer Timmons werkte in een museum met veel coole dinosaurusbotten. Hij zou zelfs een bot meenemen dat duizenden jaren oud was! Alex wilde dat niet missen.
Mevrouw Jenkins glimlachte. ‘Je moet toch naar de logopedie. Maar je bent misschien op tijd terug voor het laatste deel van de presentatie van meneer Timmons.’
Alex probeerde ook te glimlachen, maar dat lukte hem niet. Hij liep langzaam naar het lokaal van de logopediste. Daar moest hij steeds weer opnieuw dezelfde klank oefenen. Over dinosaurussen leren zou leuker zijn geweest.
‘Ik haat deze stomme geluiden’, zei hij tegen zijn logopediste. ‘Ik voel me net een baby.’
‘Maar je bent helemaal geen baby’, zei ze. ‘We hebben soms allemaal een beetje extra hulp nodig. Wist je dat ik ook logopedie nodig had toen ik zo oud was als jij?’
Alex voelde zich iets beter. De rest van de les deed hij goed zijn best om zijn klanken te oefenen.
Toen Alex terug was in de klas van mevrouw Jenkins, zag hij zijn vriendinnetje Courtney vertrekken.
‘Waar ga je naartoe?’, vroeg hij.
Courtney boog haar hoofd. ‘Ik heb moeite met lezen. Ik moet naar een speciale leesles.’ Courtney keek beschaamd.
‘Hé, dat is helemaal niet zo erg’, zei Alex. ‘Ik kom net terug van mijn logopediste. Ik heb de hele tijd op dezelfde klank geoefend.’ Hij trok zijn neus op.
‘Echt waar?’
Hij knikte. ‘Ik ga al twee jaar naar logopedie.’
‘Waarom wist ik dat niet?’ vroeg ze.
Alex haalde zijn schouders op. ‘Ik heb het nooit aan iemand verteld. Ik was bang dat ze me zouden uitlachen.’
‘Ik zou je nooit uitlachen’, zei Courtney. ‘Ik ben blij dat je op tijd terug bent om het dinosaurusbot te zien. Het is echt cool!’ Ze zwaaide. ‘Ik moet gaan. Tot straks.’
Al snel ontdekte Alex dat hij en Courtney niet de enigen waren die naar andere lessen gingen. Tommy ging naar een les om zijn sociale vaardigheden te verbeteren. En Bekah werkte met een speciale leerkracht om haar arm sterker te maken na een blessure.
Nu voelde Alex zich niet zo slecht meer. Hij wilde de andere kinderen ook helpen zich beter te voelen. Hij las samen met Courtney en maakte een praatje met Tommy tijdens de lunchpauze. Iedereen had soms een beetje extra hulp nodig, en dat was helemaal niet erg!
Ik krijg extra hulp met lezen.
Ik krijg extra hulp met sociale vaardigheden.
Ik krijg extra hulp met mijn arm.
Illustraties, Mark Robison