เพื่อนถึงเพื่อน

บทเรียนจากดินสอ

โดย ซิสเตอร์เทรซี วาย. บราวนิงก์

ที่ปรึกษาที่สองในฝ่ายประธานปฐมวัยสามัญ

จากบทสัมภาษณ์ของลอรี ฟูลเลอร์ โซซา

ครั้งหนึ่งดิฉันไปเยี่ยมเด็กปฐมวัยบางคนในจาเมกา ดิฉันขอให้พวกเขาวาดภาพสิ่งที่พวกเขาทำได้ในสัปดาห์นั้นเพื่อแสดงให้พระบิดาบนสวรรค์ทรงเห็นว่าพวกเขารักพระองค์ เด็กหญิงสองคนนั่งใกล้กัน

เด็กหญิงที่อายุน้อยกว่ามีดินสอแท่งเล็กที่ไม่มียางลบ เธอกำลังพยายามวาดรูปของเธอ เด็กหญิงที่โตกว่าสังเกตเห็นน้องต้องการความช่วยเหลือ เธอยื่นดินสอของตัวเองให้เธอ เด็กหญิงยิ้มขณะรับดินสอและเริ่มวาดภาพ

ดิฉันเฝ้าดูเด็กหญิงที่โตกว่ารออย่างอดทนขณะเด็กหญิงที่อายุน้อยกว่าวาดรูปให้เสร็จ จากนั้นเด็กหญิงคนน้องยื่นดินสอคืน พวกเธอผลัดกันใช้ดินสอโดยไม่พูดอะไร เด็กหญิงที่โตกว่าเต็มใจช่วย ส่วนเด็กเล็กรู้สึกซาบซึ้งและยอมรับความช่วยเหลือ พวกเธอรู้ว่าพวกเธอสามารถพึ่งพากันได้

เมื่อทุกคนวาดรูปเสร็จ ดิฉันบอกเด็กหญิงที่โตกว่าว่าดิฉันเห็นเธอแบ่งปันดินสอของเธอ ดิฉันถามว่า “ทำไมหนูถึงทำอย่างนั้น?”

เธอตอบว่า “หนูเห็นว่าเธอต้องการความช่วยเหลือค่ะ”

จากนั้นดิฉันถามเด็กหญิงที่อายุน้อยกว่าว่า “หนูรู้สึกอย่างไรที่เธอช่วยหนู?”

เธอตอบว่า “หนูรู้สึกซาบซึ้งมากค่ะ!” เป็นเรื่องที่น่ารักมาก

บางครั้งเราอาจสงสัยว่าเราจะรักษาพันธสัญญาของเราได้อย่างไร เราอาจคิดว่านั่นเป็นเรื่องใหญ่และซับซ้อน แต่ไม่ใช่เลย! ดิฉันมองเห็นเด็กคนหนึ่งที่สอนดิฉันถึงวิธีรักษาพันธสัญญาโดยช่วยเหลือผู้อื่นที่ต้องการความช่วยเหลือ

ดิฉันเป็นพยานว่าเมื่อท่านทำสิ่งเรียบง่ายเหล่านั้นเพื่อช่วยเหลือและรับใช้ผู้อื่น ท่านกำลังรักษาพันธสัญญาของท่าน และเมื่อเรารักษาพันธสัญญา เราจะรู้สึกได้ถึงพลังอำนาจของพระผู้เป็นเจ้าในชีวิตเรา

ภาพประกอบโดย มารีนา เปสซาร์โรโดนา