ทางออก ที่ไม่คาดคิด

โดย เดวิด ดิกสัน

(เรียบเรียงตามเรื่องจริง)

แนวคิดของคุณพ่อจะได้ผลจริงหรือ?

เรื่องนี้เกิดขึ้นในสหรัฐอเมริกา

เสียงออดดังขึ้นขณะที่ครู นิกเคลส์เขียนการบ้านคณิตศาสตร์ประจำสัปดาห์บนกระดาน มีโจทย์ให้แก้หลายข้อ! ซึ่งจะใช้เวลานานมาก

“ส่งการบ้านภายในวันศุกร์” ครู นิกเคลส์กล่าว “ไม่มีข้ออ้างใดๆ!”

ทุกคนโอดครวญ เดเรคอัดหนังสือคณิตศาสตร์ของเขาลงในกระเป๋าเป้ที่เต็มไปด้วยของอยู่แล้ว

โรงเรียนใหม่ของเดเรคต่างจากโรงเรียนเก่าของเขามาก ตอนนี้เขาอยู่เกรดหก เขาเรียนในโรงเรียนที่ขนาดใหญ่กว่ามาก และมีนักเรียนมากกว่า วิชาเรียนก็ยากขึ้น และเขามีการบ้านมากขึ้นด้วย

แต่สิ่งที่เดเรคกังวลที่สุดคือเด็กคนอื่นๆ บางคนดูใจร้ายมาก! เขาไม่อยากให้ใครโกรธเขา

เดเรคสะพายเป้ไว้บนบ่าและเดินเข้าไปในโถงทางเดิน มีเด็กทุกที่ เขาก้มหน้าและพยายามเดินไม่ให้ชนใคร บางครั้งดูเหมือนว่าการมองใครสักคนอาจทำให้พวกเขาโกรธ

“โรงเรียนเป็นอย่างไรบ้าง?” คุณพ่อถามคืนนั้น “ดีขึ้นไหม?”

“ก็ไม่เชิงครับ” เดเรคกล่าว

คุณพ่อวางหนังสือลง “ลูกรู้ไหมที่ลูกบอกพ่อว่าบางครั้งลูกกังวลว่าใครบางคนที่โรงเรียนอาจโกรธลูกโดยไม่มีเหตุผล?”

เดเรคพยักหน้าขณะจ้องการบ้าน

“พ่อนึกออกแล้ว” คุณพ่อพูดขึ้น “ลองยิ้มให้พวกเขาสิ”

อะไรนะ? นั่นไม่ใช่สิ่งที่เดเรคคาดหวัง “ไม่รู้สิฮะ” เขาพูด “ฟังดูแปลกๆ นะ”

“ไม่มีอะไรแปลกเกินไปที่จะยิ้มหรอกจ้ะ” คุณแม่พูด

คุณพ่อพยักหน้า “คงไม่เสียหายถ้าจะลอง เงยหน้าขึ้นและพยายามยิ้มให้กับทุกคนที่ลูกเห็น ค่อนข้างเป็นเรื่องยากที่จะโกรธคนที่ยิ้มให้”

เดเรคนึกถึงแนวคิดของคุณพ่อ เขาสวดอ้อนวอนเกี่ยวกับเรื่องนี้ก่อนเข้านอน และเขารู้สึกสงบ โอเค เขาจะลอง

เช้าวันรุ่งขึ้น เดเรคกระโดดลงจากรถโดยสาร เด็กๆ จำนวนมากเบียดเสียดกันทางประตูหน้าโรงเรียน เดเรคเดินเข้ามาข้างในโดยก้มหน้าเหมือนปกติ

แต่แล้วเดเรคก็นึกถึงแนวคิดของคุณพ่อขึ้นมาได้ แค่ยิ้ม เขาคิด

เดเรคสูดลมหายใจลึกๆ และเงยหน้าขึ้น เด็กโตคนหนึ่งกำลังเดินมาหาเขา เขาแก่กว่าเดเรคอย่างน้อยหนึ่งปี หรืออาจจะสองปี เขาสวมเสื้อกีฬาและเดินด้วยก้าวใหญ่และเร็ว

เดเรคเกือบหลบสายตา เขาดูเหมือนเป็นเด็กประเภทที่อาจจะผลักเขาลงไปโดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า แต่เขาสัญญาว่าจะลองดู

เขาจึงยิ้ม

ใบหน้าของเด็กชายอีกคนสดใสขึ้นเล็กน้อย หลังจากเดินผ่านไป เดเรคก็หยุดเดินครู่หนึ่ง ตอนนี้เขาไม่รู้สึกประหม่าแล้ว!

เดเรคยิ้มให้หลายคนระหว่างทางไปห้องเรียน เกือบทุกคนยิ้มตอบ! คุณพ่อพูดถูก ไม่มีใครโกรธคนที่ยิ้มให้

ขณะที่เขาเดินเข้าไปในห้องเรียน เดเรคคิดว่าโรงเรียนมัธยมต้นอาจไม่น่ากลัวอย่างที่คิด ยังมีอีกมากที่เขาต้องเรียนรู้ และเขาก็ยังมีความกังวลอยู่บ้าง แต่การยิ้มช่วยได้ บางทีรอยยิ้มของเขาอาจช่วยให้ใครอีกคนรู้สึกดีขึ้นได้เช่นกัน