“อานาเรียนรู้คุณค่าของเธอ,” เพื่อนเด็ก, ก.พ. 2024, 40–41.
อานาเรียนรู้ คุณค่าของเธอ
ทำไมมิลาดูสมบูรณ์แบบไปหมดเลยล่ะ?
เรื่องราวนี้เกิดขึ้นที่ประเทศแคนาดา
“คุณแม่คะ เดาซิว่าหนูมีอะไรจะบอก?” มิลาพี่สาวของอานาพูด เธอชูใบรายงานผลการเรียนที่ได้มาจากโรงเรียน “หนูได้ A ทุกวิชาเลยค่ะ!”
อานากลอกตา ทำไมมิลาดูสมบูรณ์แบบไปหมดเลยล่ะ?
“เยี่ยมไปเลย” คุณแม่พูด “แม่ภูมิใจในตัวลูกจ้ะ” เธอหันไปหาอานา “แล้วผลการเรียนของลูกล่ะเป็นอย่างไรบ้าง?”
อานายื่นใบรายงานผลการเรียนให้คุณแม่ดู “ก็ไม่ถึงขั้นแย่ค่ะ” อานาพูดและก้มหน้า อานาพยายามอย่างหนักที่โรงเรียน แต่เธอไม่ได้มีผลการเรียนที่สมบูรณ์แบบเหมือนมิลา
“แม่ภูมิใจในตัวลูกเหมือนกันจ้ะ” คุณแม่พูด เธอกอดอานา
คุณแม่แค่พูดแบบนั้นเพื่อให้ฉันรู้สึกดีขึ้น อานาคิด มิลาฉลาดกว่าเธอเสมอ
แต่มิลาไม่เพียงแค่เรียนเก่งกว่าอานาเท่านั้น เธอดีกว่าใน ทุกเรื่อง เลย เธอมีเพื่อนเยอะกว่า ผมก็สวยกว่า แถมเล่นกีฬาเก่งกว่าด้วย ทุกคนรักมิลากันหมด
คุณพ่อคุณแม่ของอานาพยายามช่วย
คุณพ่อจะพูดว่า “ลูกสำคัญมากนะอานา”
ส่วนคุณแม่จะพูดว่า “ลูกสวยและฉลาดนะ”
แต่อานาไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองสำคัญ สวย หรือฉลาดเลย เทียบกับมิลาไม่ได้เลยสักนิด
วันหนึ่งอานาและมิลากำลังเล่นเกมกระดานกัน “ดูเหมือนว่าเธอจะชนะอีกแล้ว” อานาโอดโอย
“อยากเล่นอย่างอื่นไหม?” มิลาถาม “เราออกไปเล่นข้างนอกได้นะ ฉันว่าเธอต้องเล่นฟุตบอลชนะฉันแน่ๆ!”
“ไม่ชนะหรอก!” อานาตะคอก “ฉันเบื่อที่จะแพ้เต็มทน และฉันก็เบื่อที่เธอดีกว่าฉันตลอด” เธอรู้สึกเหมือนมีน้ำร้อนเดือดอยู่ข้างใน
ดวงตาของมิลาเบิกกว้าง “ฉันขอโทษ—”
อานาหันหลังและวิ่งไปที่ห้องของเธอก่อนที่มิลาจะพูดจบ “ฉันไม่มีวันสมบูรณ์แบบเหมือนเธอหรอก!” เธอพูดและปิดประตูดังปัง
อานานอนอยู่บนเตียงโดยเอาหน้าซุกหมอน เธอรู้สึกโกรธมาก!
เธอหายใจเข้าลึกๆ เมื่อเธอสงบลงแล้ว อานาก็คุกเข่าสวดอ้อนวอน “พระบิดาบนสวรรค์” เธอพูด “โปรดช่วยหนูด้วย หนูอิจฉามิลาเสมอ” เสียงของเธอเบาลง “หนูรู้สึกว่าตัวเองไม่เคยดีพอ พระองค์ทรงรักหนูจริงหรือเปล่า?”
ความรู้สึกอบอุ่นแผ่ซ่านตั้งแต่ศีรษะของอานาไปจนถึงปลายเท้าของเธอ จากนั้นเธอก็เกิดความคิดหนึ่งขึ้น พระบิดาบนสวรรค์ทรงรักผู้คนเพราะพวกเขาเป็นลูกของพระองค์ ไม่ใช่เพราะพวกเขาดีที่สุดสักหน่อย บางทีอานาไม่จำเป็นต้องดีกว่าใครเพื่อที่จะได้รับความรัก เธอเป็นที่รักอยู่ในขณะนี้
อานานั่งคุกเข่าต่อไป เธอไม่อยากให้ความรู้สึกดีๆ นี้หายไป พระบิดาบนสวรรค์ทรง รัก เธอ—มาก
จากนั้นก็มีเสียงเคาะประตูเบาๆ คุณแม่นั่นเอง เธอนั่งลงบนเตียงข้างๆ อานา “แม่ได้ยินว่าลูกอารมณ์เสีย”
อานาพยักหน้า “ใช่ค่ะ แต่ตอนนี้หนูรู้สึกดีขึ้นแล้ว หนูรู้ว่าตัวเองไม่ควรโกรธมิลาที่ได้เกรดดีหรือชนะ และหนูก็สวดอ้อนวอน ซึ่งช่วยได้มาก”
คุณแม่โอบกอดอานาไว้ “ลูกรู้สึกอย่างไรบ้างเมื่อสวดอ้อนวอน?”
“รู้สึกดีค่ะ” อานาพูด “หนูรู้สึกว่าตัวเองสำคัญต่อพระบิดาบนสวรรค์มาก”
คุณแม่ดึงอานาเข้ามาใกล้ “ลูกสำคัญเสมอ—ต่อพระบิดาบนสวรรค์และต่อเรา แต่แม่ดีใจที่ตอนนี้ ลูก รู้แล้ว”
“หนูก็เหมือนกันค่ะ หนูจะไปบอกมิลาว่าหนูขอโทษที่ตะคอกใส่เธอ” อานายิ้ม “และถามว่าเธออยากเล่นฟุตบอลไหม!”
ภาพประกอบโดย มารีนา มาร์ติน