วันแย่ๆ ของทอมมี่

โดย เกย์ล คินนีย์-คอร์นีเลียส

(เรียบเรียงตามเรื่องจริง)

“ฉันจะนั่งอยู่ตรงนี้แหละ จะได้ไม่มีอะไรเลวร้ายเกิดขึ้นอีก” ทอมมี่พูด

เรื่องนี้เกิดขึ้นในสหรัฐอเมริกา

ทอมมี่นั่งอยู่บนขั้นบันไดหน้าบ้านและถอนหายใจ วันนี้ช่างเป็นวันที่แย่อะไรขนาดนี้!

เช้าวันนั้นเขาทำอาหารเช้าหกใส่ตัวเอง ส่วนกางเกงสะอาดตัวเดียวที่เขาเจอนั้นก็เล็กเกินไป เขามาโรงเรียนสาย โดนคุณครูทำโทษโดยการไม่ให้เขาออกไปเล่นในช่วงพักเพราะเขาลืมหนังสือ จากนั้น ระหว่างเดินทางกลับบ้านจากโรงเรียน เขาก็ยังสะดุดทางเท้าและได้รับบาดเจ็บที่เข่าอีก และเมื่อเขาออกไปเล่นข้างนอก จักรยานก็ยางแบน ทุกอย่างผิดพลาดไปหมด!

“ฉันจะนั่งอยู่ตรงนี้แหละ จะได้ไม่มีอะไรเลวร้ายเกิดขึ้นอีก” ทอมมี่พูด แต่ยิ่งนั่งนานก็ยิ่งรู้สึกแย่

จากนั้นทอมมี่ก็ได้ยินเสียงดังกรอบแกรบอยู่ใกล้ๆ เขามองขึ้นไปและเห็นคุณจอห์นสัน กำลังกวาดใบไม้ในสวนหลังบ้านของเขา คุณจอห์นสัน อาศัยอยู่คนเดียวในบ้านข้างๆ

ทอมมี่ไม่ชอบกวาดใบไม้เลย เขาเฝ้าดูคุณจอห์นสัน พยายามเก็บกวาดใบไม้ใส่ถุงใบใหญ่ แต่เขาก็เก็บใบไม้ใส่ได้ไม่กี่ใบ เพราะส่วนใหญ่ร่วงลงบนพื้นเสียหมด

คุณ จอห์นสันกำลังมีช่วงเวลาที่ยากลำบากจริงๆ ทอมมี่คิด ตอนที่คุณพ่อกวาดใบไม้ ทอมมี่ก็ช่วยคุณพ่อจับปากถุงไว้ การทำแบบนั้นคนเดียวคงจะเป็นเรื่องยากเอาการ

ทำไมไม่มีใครช่วยเขาเลยล่ะ? ทอมมี่สงสัย

จากนั้นทอมมี่ก็นึกอะไรบางอย่างได้ เขา สามารถช่วยได้!

ทอมมี่กระโดดลงจากบันไดแล้วเดินไปหาคุณ จอห์นสัน “ผมช่วยจับปากถุงให้ได้นะครับ”

“โอ้ ขอบคุณมาก” คุณจอห์นสันพูด “หลังของฉันงอได้ไม่เท่าเดิมแล้วล่ะ”

ทอมมี่ถือถุงและช่วยเก็บใบไม้ใส่ถุงอีกใบด้วย จากนั้นเขาก็คว้าคราดและช่วยกวาดใบไม้ที่เหลือ

ขณะที่พวกเขากวาดใบไม้ด้วยกัน คุณจอห์นสันก็เล่าเรื่องตลกและเล่นมุก ทอมมี่หัวเราะจนท้องแข็ง ไม่นานเขาก็เริ่มลืมเรื่องที่ทำอาหารเช้าหก ไม่ได้ออกไปเล่น และเจ็บเข่าไปเสียสนิท

เมื่อคุณแม่เรียกให้เขาไปทานข้าวเย็น ทอมมี่ก็เพิ่งจะรู้ตัวว่าพวกเขาทั้งสองได้กวาดสวนหลังบ้านไปหมดแล้ว และมันก็สนุกมาก!

“ขอบคุณที่ช่วยนะ” คุณจอห์นสันพูด

“ด้วยความยินดีครับ” ทอมมี่โบกมือลา “ไว้เจอกันครับ!”

ทอมมี่เดินเข้าไปในบ้านและนั่งลงข้างคุณพ่อที่โต๊ะอาหารเย็น

“วันนี้เป็นไงบ้างลูก?” คุณพ่อถาม

ทอมมี่ยิ้มกว้าง “วันนี้เป็นวันที่ดีที่สุดเลยครับ!”